ตอนที่ 34 ความรู้สึกดีต่อกันโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่ 34 ความรู้สึกดีต่อกันโดยไม่รู้ตัว

โปรเจกต์คอลเลกชันการกุศลดำเนินไปอย่างราบรื่นด้วยความร่วมมือของคีรินทร์และอลิสา การได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในสถานการณ์ที่จริงจัง ได้เห็นมุมมองใหม่ๆ ของกันและกัน ทำให้กำแพงที่เคยกั้นระหว่างทั้งสองค่อยๆ พังทลายลงช้าๆ คีรินทร์และอลิสาจะเริ่มรู้สึกดีต่อกันโดยไม่รู้ตัว ความสัมพันธ์ของพวกเขาพัฒนาไปอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ยังคงพยายามรักษาฟอร์มของนักล่าไว้

วันหนึ่ง อลิสาต้องนำเสนอความคืบหน้าของงานออกแบบต่อคณะกรรมการบริหาร ซึ่งรวมถึงคีรินทร์ด้วย เธอเตรียมตัวมาอย่างดี แต่วันนั้นเกิดเหตุขัดข้องทางเทคนิค ทำให้ไฟล์นำเสนอของเธอมีปัญหา อลิสารู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที แววตาของเธอฉายแววกังวลเล็กน้อย

คีรินทร์ที่นั่งอยู่โต๊ะประธาน สังเกตเห็นสีหน้าของอลิสา เขาพยักหน้าเล็กน้อยราวกับจะบอกว่า "ไม่เป็นไร" ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่แท่นควบคุมโปรเจกเตอร์อย่างเงียบๆ เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการแก้ไขปัญหาทางเทคนิคให้กลับมาเป็นปกติได้อย่างไร้ที่ติ

อลิสาเงยหน้าขึ้นมองคีรินทร์อย่างคาดไม่ถึง เธอยิ้มขอบคุณเขาอย่างจริงใจ คีรินทร์เพียงพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น การกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้ ทำให้อลิสารู้สึกประทับใจในตัวคีรินทร์มากยิ่งขึ้น เธอเริ่มนึกถึงเขาบ่อยขึ้น โดยเฉพาะเวลาที่เธอเผชิญกับสถานการณ์ยากลำบาก และรู้สึกว่ามีเขาอยู่ใกล้ๆ ก็สบายใจขึ้นอย่างประหลาด

ในอีกด้านหนึ่ง คีรินทร์เองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง เขาเริ่มนึกถึงอลิสาบ่อยขึ้นในแต่ละวัน ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่ทำงาน หรือแม้แต่ตอนที่เขากำลังพักผ่อนอยู่คนเดียว เขามักจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรูปที่แอบถ่ายอลิสาไว้ในงานต่างๆ โดยไม่รู้ตัว และบางครั้งก็เผลอยิ้มออกมาคนเดียวเมื่อนึกถึงบทสนทนาหรือท่าทางน่ารักๆ ของเธอ

วันหนึ่งมีงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จขั้นแรกของโปรเจกต์คอลเลกชันการกุศล จัดขึ้นที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง ผู้คนมากมายมาร่วมแสดงความยินดี อลิสาและคีรินทร์ในฐานะหัวเรือใหญ่ของโปรเจกต์ ต้องยืนต้อนรับแขกและพูดคุยกับผู้คนมากมาย

ระหว่างงาน อลิสารู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอ เธอพยายามเก็บอาการไว้ แต่สีหน้าของเธอก็ยังคงซีดเซียว คีรินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล สังเกตเห็นความผิดปกติของอลิสา เขาเดินเข้ามาหาเธออย่างเงียบๆ และกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

"ลิซไม่สบายเหรอ" น้ำเสียงของคีรินทร์เต็มไปด้วยความห่วงใย

อลิสาตกใจเล็กน้อยที่คีรินทร์สังเกตเห็น เธอพยายามฝืนยิ้ม "นิดหน่อยค่ะพี่คี ลิซคงพักผ่อนไม่พอ"

"เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำเปล่ามาให้ ดื่มเยอะๆ นะ" คีรินทร์พูด ก่อนจะเดินออกไปที่บาร์ทันที

อลิสามองตามหลังคีรินทร์ไป เธอรู้สึกใจเต้นเล็กน้อยกับความเป็นห่วงเป็นใยที่คีรินทร์แสดงออก เธอยอมรับกับตัวเองว่ารู้สึกดีกับท่าทางของเขา แต่ก็ยังคงพยายามเก็บอาการไว้ ไม่ให้เขาจับได้ว่าเธอเริ่ม "อิน" ไปกับเกมนี้แล้ว

ไม่นานคีรินทร์ก็เดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำเปล่าเย็นๆ เขายื่นให้ลิซ "ดื่มช้าๆ นะ"

อลิสารับแก้วน้ำมาดื่มช้าๆ "ขอบคุณนะคะพี่คี"

"ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่นะ" คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เดี๋ยวพี่หาที่ให้ลิซพัก"

อลิสายิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะพี่คี ลิซไหว"

แม้จะบอกว่าไหว แต่อลิสาก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้า คีรินทร์เห็นแววตาของเธอ เขาจึงตัดสินใจช่วยเธอโดยที่เธอไม่ต้องร้องขอ

"เดี๋ยวลิซไปนั่งพักตรงโซฟาได้เลยนะ งานวันนี้พี่จัดการเอง" คีรินทร์บอกอลิสาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ลิซไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น"

อลิสาลังเลเล็กน้อย เธอไม่อยากทิ้งงานไป แต่คีรินทร์ก็มองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ ในที่สุดเธอก็พยักหน้าและเดินไปนั่งพักที่โซฟาตามที่คีรินทร์บอก คีรินทร์เดินไปต้อนรับแขกและพูดคุยกับผู้คนแทนอลิสาอย่างเป็นธรรมชาติ เขาดูสง่าและเป็นมืออาชีพในทุกสถานการณ์ ทำให้อลิสารู้สึกชื่นชมในตัวเขามากขึ้นไปอีก

ในอีกสถานการณ์หนึ่ง ขณะที่กำลังสรุปงานกันอยู่ที่ออฟฟิศของอลิสา ในช่วงเวลาดึกสงัด มีพนักงานคนหนึ่งจากทีมของอลิสาประสบอุบัติเหตุเล็กน้อยจากการปีนไปหยิบเอกสารบนชั้นสูง อลิสาเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี เธอรีบเข้าไปช่วยเหลือทันที แต่ก็ยังไม่ทัน

คีรินทร์ที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เห็นเหตุการณ์นั้น เขารีบวิ่งเข้าไปประคองพนักงานคนนั้นไว้ไม่ให้ล้มกระแทกพื้น และถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วง

"เป็นอะไรมากไหมครับ" คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

พนักงานคนนั้นส่ายหน้า "ไม่เป็นไรครับคุณคีรินทร์ ผมแค่มือพลิกนิดหน่อยครับ"

คีรินทร์มองดูมือของพนักงานคนนั้น "ไปหาหมอดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"

อลิสามองดูการกระทำของคีรินทร์ด้วยความประหลาดใจและซาบซึ้งใจ เธอเห็นถึงน้ำใจของเขาที่ไม่รีรอที่จะช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เธอเริ่มรู้สึกดีต่อคีรินทร์โดยไม่รู้ตัว และรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและมีน้ำใจมากยิ่งกว่าที่เธอเคยคิดไว้

หลังจากที่คีรินทร์พนักงานคนนั้นไปส่งโรงพยาบาลและดูแลจนเรียบร้อย เขาก็กลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้งเพื่อเก็บงานที่ค้างไว้ อลิสารู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเสียเวลา เธอจึงเสนอตัวที่จะช่วยงานที่เหลือ

"เดี๋ยวลิซช่วยนะคะพี่คี พี่คีจะได้กลับบ้านเร็วๆ"

คีรินทร์ยิ้ม "ไม่เป็นไรหรอกลิซ พี่จัดการเองได้"

"แต่ลิซรู้สึกเกรงใจพี่คีมากเลยนะคะ วันนี้พี่คีช่วยลิซหลายเรื่องเลย" อลิสาพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอกลิซ" คีรินทร์พูด พลางมองหน้าอลิสาด้วยแววตาอ่อนโยน "พี่เต็มใจช่วยลิซนะ"

คำพูดของคีรินทร์ทำให้อลิสารู้สึกใจเต้นอีกครั้ง เธอก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อซ่อนความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

จากความใกล้ชิดและการได้เห็นมุมมองใหม่ๆ ของกันและกันในสถานการณ์ต่างๆ ทั้งคีรินทร์และอลิสาจะเริ่มรู้สึกดีต่อกันโดยไม่รู้ตัว ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะพัฒนาไปอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น พวกเขาอาจจะเริ่มนึกถึงกันบ่อยขึ้น รู้สึกใจเต้นเมื่ออยู่ใกล้กัน หรือแอบเป็นห่วงเป็นใยกันในสถานการณ์ต่างๆ โดยที่ไม่ได้แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง

แต่ถึงแม้จะรู้สึกดีต่อกันลึกๆ แล้ว ทั้งคู่ยังคงรักษาฟอร์มของนักล่าไว้ พยายามซ่อนความรู้สึกที่แท้จริง ไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามจับได้ว่าตนเองเริ่ม "อิน" ไปกับเกมนี้แล้ว

คีรินทร์ยังคงแอบจับตาดูท่าทีของอลิสา เขาสังเกตเห็นว่าเธอชอบดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ชอบฟังเพลงแจ๊สเวลาทำงาน และมักจะยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเรื่องสนุกๆ เขาพยายามตีความทุกการกระทำของเธอเพื่อดูว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ และเขากำลังจะเป็นฝ่ายชนะในเกมนี้หรือไม่

ในทางกลับกัน อลิสาก็ยังคงแอบสังเกตคีรินทร์ เธอเห็นว่าเขาเป็นคนจริงจังกับการทำงานมากแค่ไหน แต่ก็มีมุมที่อ่อนโยนและมีน้ำใจ เธอเห็นว่าเขาชอบดื่มวิสกี้หลังเลิกงาน และมักจะมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคิด เธอพยายามตีความคำพูดและการกระทำของเขา เพื่อดูว่าเขากำลังเล่นเกมกับเธออยู่ หรือว่าเขาเริ่มรู้สึกจริงจังกับเธอแล้ว

ทั้งสองคนต่างเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไว้ภายใต้ท่าทีที่สุขุมและเป็นมืออาชีพ พวกเขายังคงเล่นเกมแห่งหัวใจนี้ต่อไป โดยไม่รู้เลยว่าความรู้สึกดีๆ ที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ นั้น กำลังจะเปลี่ยนเกมนี้ให้กลายเป็นเรื่องจริงจังยิ่งกว่าที่พวกเขาเคยคาดคิดไว้