ตอนที่ 74 จุดเริ่มต้นของอีกคู่

ตอนที่ 74 จุดเริ่มต้นของอีกคู่

ในขณะที่อลิสาและคีรินทร์กำลังมีความสุขกับการเตรียมงานแต่งงาน ความรักของทั้งคู่ก็เบ่งบานไปทั่วทุกที่ จนแผ่ขยายไปถึงคนรอบข้างอย่างมิ้นท์และปกรณ์ สองเพื่อนซี้ที่สนิทกันมากขึ้นจากการร่วมกันให้กำลังใจและช่วยเหลืออลิสาและคีรินทร์ฟันฝ่าอุปสรรคมาด้วยกัน

การได้ใช้เวลาด้วยกันอย่างใกล้ชิดในการช่วยเตรียมงานแต่งงาน ทำให้มิ้นท์และปกรณ์มีโอกาสทำความรู้จักกันในมุมที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา มิ้นท์ได้เห็นความใจเย็น สุขุม และความรับผิดชอบของปกรณ์ในสถานการณ์กดดัน ขณะที่ปกรณ์ก็ได้เห็นความสดใส ร่าเริง และน้ำใจของมิ้นท์ที่พร้อมช่วยเหลือเพื่อนอย่างเต็มที่ ความรู้สึกดีๆ ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขา ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมก๊วนอีกต่อไป แต่เป็นความรู้สึกที่เริ่มพัฒนาไปอีกขั้นอย่างช้าๆ

วันหนึ่ง ในระหว่างที่กำลังช่วยอลิสาเลือกของชำร่วยแต่งงาน มิ้นท์กำลังลังเลระหว่างของชำร่วยสองแบบ “ลิซ! มิ้นท์ว่าอันนี้ก็สวยนะ แต่อันนี้ก็น่ารักอ่ะ เลือกไม่ถูกเลย”

“นี่มิ้นท์” ปกรณ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ หยิบของชำร่วยแบบหนึ่งขึ้นมาดู “ลองดูแบบนี้ไหม พี่คิดว่าลิซน่าจะชอบอะไรที่เรียบๆ หรูๆ มากกว่านะ”

มิ้นท์ชะงักเล็กน้อย เธอมองหน้าปกรณ์ด้วยความประหลาดใจ “โห! พี่ปกรณ์นี่รู้ใจลิซดีกว่ามิ้นท์อีกนะคะเนี่ย!”

ปกรณ์ยิ้มเล็กน้อย “ก็อยู่กันมานานนี่นา” แต่ในใจเขากลับรู้สึกดีใจที่มิ้นท์สังเกตเห็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้

บ่อยครั้งที่พวกเขาสังเกตเห็นความเข้าอกเข้าใจกันในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ โดยไม่รู้ตัว เช่น เมื่อมิ้นท์กำลังบ่นเรื่องงานที่กองพะเนิน ปกรณ์จะยื่นแก้วกาแฟเย็นมาให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอ เพราะเขารู้ว่าเธอมักจะดื่มกาแฟเย็นเวลาทำงานเครียดๆ หรือเมื่อปกรณ์กำลังครุ่นคิดเรื่องอะไรบางอย่าง มิ้นท์จะแอบยื่นขนมขบเคี้ยวที่เขาชอบมาให้โดยไม่พูดอะไร เพราะเธอรู้ว่าเขาชอบกินขนมเวลาคิดงาน

ความประทับใจในตัวอีกฝ่ายค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ มิ้นท์เริ่มรู้สึกว่าปกรณ์ไม่ใช่แค่เพื่อนซี้ของคีรินทร์อีกต่อไป แต่เป็นคนที่เข้าใจเธอในหลายๆ เรื่อง และเป็นคนที่เธอรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ใกล้ๆ ส่วนปกรณ์ก็เริ่มรู้สึกว่ามิ้นท์ไม่ใช่แค่น้องสาวคนสนิทของอลิสาอีกต่อไป แต่เป็นผู้หญิงที่ทำให้เขายิ้มได้เสมอ และทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

หลังจากเลิกจากการช่วยอลิสาและคีรินทร์เตรียมงานแต่งงาน ปกรณ์มักจะอาสาไปส่งมิ้นท์ที่บ้านบ่อยขึ้น จากการที่เคยเป็นแค่การแวะส่งธรรมดาๆ ก็เริ่มกลายเป็นการพูดคุยกันอย่างเปิดใจในรถ

คืนหนึ่ง ขณะที่รถของปกรณ์เคลื่อนตัวไปตามท้องถนนที่เงียบสงบ มิ้นท์นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง “เหนื่อยเหมือนกันเนอะพี่ปกรณ์ กว่างานแต่งงานของลิซจะเสร็จสมบูรณ์”

“ใช่ แต่มันก็สนุกดีนะ” ปกรณ์ตอบพลางหันมามองมิ้นท์เล็กน้อย “ได้เห็นเพื่อนมีความสุข พี่ก็ดีแล้ว”

“นั่นสิ” มิ้นท์พยักหน้า “มิ้นท์ดีใจนะที่ลิซได้เจอพี่คี ไม่อย่างนั้นไม่รู้จะเป็นยังไงเลย”

“มิ้นท์ก็เหมือนกันแหละ” ปกรณ์พูดขึ้นมาเบาๆ “มิ้นท์เป็นคนดีนะ ใครได้มิ้นท์ไปดูแลคงโชคดีแย่”

มิ้นท์หันขวับมามองปกรณ์ ใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย “อะไรของพี่ปกรณ์เนี่ย พูดอะไรแปลกๆ”

ปกรณ์ยิ้มเล็กน้อย เขามองตรงไปยังถนนข้างหน้า “ก็พูดตามที่เห็นน่ะ”

บทสนทนาในรถเริ่มมีความหมายมากขึ้น พวกเขาพูดคุยกันถึงเรื่องส่วนตัวมากขึ้น ความฝันในอนาคต ความกังวลในชีวิต และเรื่องราวในอดีตที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน มิ้นท์เริ่มรู้สึกว่าปกรณ์เป็นคนที่รับฟังเธออย่างตั้งใจ และให้คำแนะนำที่ดีเสมอ

หลังจากการไปส่งที่บ้าน มิ้นท์มักจะแอบยิ้มคนเดียวเมื่อเห็นข้อความที่ปกรณ์ส่งมาหา ข้อความง่ายๆ เช่น “ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ” หรือ “พรุ่งนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่แวะซื้อไปให้” ข้อความเหล่านั้นทำให้ใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด

วันหนึ่ง ขณะที่พวกเขากำลังนั่งพักจากการช่วยยกของ ปกรณ์เห็นมิ้นท์กำลังบ่นเรื่องปวดไหล่จากการยกของ เขาเลยยื่นมือมานวดไหล่ให้เธอเบาๆ “ไหน ลองดูสิ ปวดตรงไหน”

มิ้นท์ชะงักไปเล็กน้อย เธอรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันทีเมื่อมือของเขาแตะต้องไหล่ของเธอ แต่สัมผัสที่อบอุ่นนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกดีอย่างประหลาด “เฮ้ย พี่ปกรณ์! ไม่เป็นไรหรอก!” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะแก้เก้อ แต่ก็ไม่ได้ปัดมือเขาออก

ปกรณ์ยิ้มเล็กน้อย เขามองมิ้นท์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม สายตาที่ไม่ได้มองแค่เพื่อนสนิท แต่เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น มิ้นท์รู้สึกได้ถึงสายตานั้น ทำให้เธอเขินอายจนต้องหลบตาไปอีกทาง ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที

การเริ่มต้นความสัมพันธ์ของมิ้นท์และปกรณ์เป็นไปอย่างน่ารักและค่อยเป็นค่อยไป ไม่มีอะไรหวือหวา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นและมั่นคง พวกเขายังคงเป็นเพื่อนสนิทของอลิสาและคีรินทร์ แต่ในขณะเดียวกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เติบโตขึ้นในแบบของตัวเอง

มิ้นท์เริ่มสังเกตเห็นว่าปกรณ์ใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอมากขึ้น เขาจะจำได้ว่าเธอชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร หรือแม้กระทั่งจำได้ว่าเธอแพ้อะไร ส่วนปกรณ์ก็เริ่มรู้สึกว่ามิ้นท์เข้ามาเติมเต็มชีวิตของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ จากที่เคยเป็นคนเก็บตัวและไม่ค่อยแสดงออก ก็เริ่มเปิดใจและยิ้มมากขึ้นเมื่ออยู่กับเธอ

บ่อยครั้งที่อลิสาและคีรินทร์จะแอบมองดูมิ้นท์และปกรณ์ที่กำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน พวกเขามักจะส่งยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ เพราะพวกเขาเชื่อว่าอีกไม่นาน มิตรภาพของทั้งสองคนนี้จะพัฒนาไปเป็นความรักที่สวยงามเช่นเดียวกับความรักของพวกเขา

เย็นวันหนึ่งหลังจากช่วยอลิสาเลือกชุดแต่งงานเสร็จเรียบร้อย ปกรณ์เดินมาส่งมิ้นท์ที่บ้านเหมือนเช่นเคย แต่คราวนี้ เขาไม่รีบขับรถออกไปทันที

“มิ้นท์” ปกรณ์เรียกชื่อเธอเบาๆ ก่อนที่เธอจะก้าวลงจากรถ

“หืม” มิ้นท์หันกลับมามองเขา

ปกรณ์ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจ “เอ่อคือว่าพรุ่งนี้มิ้นท์ว่างไหม”

มิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย “ว่างสิคะ มีอะไรเหรอคะ”

“คือว่าพี่อยากชวนมิ้นท์ไปดูหนัง” ปกรณ์พูดพร้อมกับรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า “ไปกันแค่สองคน”

มิ้นท์ถึงกับยิ้มกว้าง ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “ได้สิคะ พี่ปกรณ์”

นี่เป็นเพียงก้าวเล็กๆ ก้าวแรกของมิ้นท์และพี่ปกรณ์ ที่จะพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนสนิทไปสู่การเป็นคู่รัก เช่นเดียวกับอลิสาและคีรินทร์ เส้นทางความรักของพวกเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างช้าๆ แต่มั่นคง และเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่จะเบ่งบานในไม่ช้า