ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้น

02:30 AM

ปัง!! มิลินสะลึมสะลือสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยเสียงประตูเปิดเข้ามาและปิดลงอย่างแรง เธอมองด้วยสายตาหงุดหงิดที่ชายตรงหน้ารบกวนเวลานอนหลับของเธอ

“นอนสบายใจเชียวนะ หึ”

“นายต้องการอะไร”

“เธอก็รู้ ตั้งแต่วันนั้นที่แฟนเธอเอาเธอมาเดิมพัน เธอก็ตกเป็นของฉันแล้ว ฉันจะเอาอะไร หรือไม่เอาอะไรก็เรื่องของฉัน เธอมีแค่สนองและรับมันเท่านั้น”

“เลว!” มิลินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เกลียดชังชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง

“ถึงฉันจะเลวก็อย่าลืมล่ะ ว่าฉันคือผัวเธอ จำใส่หัวไว้ด้วย และตอกย้ำทุกวัน เธอเป็นของฉันที่ไปจากฉันไม่ได้นอกจากฉันไม่ต้องการแล้วเท่านั้น” ชายหนุ่มบันดาลโทสะและก้าวออกไปอีกห้องนอนทันที

มิลินมองชายหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามาหาเรื่องเธอทั้งที่เธอนอนไปแล้ว แต่เขาก็เหมือนเดิมไม่มีความเกรงใจ หรือความสงสารให้ใครทั้งนั้นเหมือนกับวันนั้น

บรื้นนน~~~~

เอี๊ยดดด!!

เย้ เย้ วี๊ด วิ๊ว เสียงกองเชียร์เฮร้องและเป่าปากอย่างดีใจที่รถของตนเองเชียร์ลงพนันไว้เข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่ง

“เหี้ยย....แม่งเอ๊ยย พลั่ก พลั่ก” เสียงบันดาลโทสะและมือทุบลงไปที่พ่วงมาลัยหลาย ๆ ทีเพื่อระบายความโกรธที่ตนเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับอีกฝ่าย

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงเท้าเล็กซอยวิ่งรีบเข้ามาดูชายหนุ่มที่อยู่ในรถได้เกิดบาดเจ็บรึเปล่า เพราะชายหนุ่มพลาดเข้าเส้นชัยเพราะรถชะลอตัวลงลดความเร็วก่อนเข้าเส้นชัย จึงทำให้อีกฝ่ายชนะได้เฉียดฉิว

“ไทเป ไทเป” หญิงสาวเรียกคนที่อยู่ในรถเสียงสั่น ๆ “นายโอเคไหม ได้โปรดลงมาให้ฉันเห็นหน่อยว่านายปลอดภัย” เธอพูดเสียงสั่นโดยไม่สามารถควบคุมได้เพราะเป็นห่วงคนด้านใน

“เธอเข้ามาทำไม มิลิน รีบออกไปเลยนะ” ชายหนุ่มเปิดประตูโดยไม่มีอาการบาดเจ็บให้หญิงสาวได้เห็น แต่กลับพูดเชิงไล่ให้หญิงสาวออกไปจากสนามแข่งอย่างร้อนรน

“ฉันเป็นห่วงนาย เจ็บตรงไหนไหม” มิลินถามด้วยความเป็นห่วง

“รีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดมิลิน ไทเปขอร้องล่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงสั่นและขอร้องให้หญิงสาวออกไปจากสนามแข่ง

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงฝีเท้าหนักเดินตรงเข้ามาที่คนสองคนกำลังโต้เถียงกัน และมาหยุดยืนอยู่ตรงกลางสนทนา

“จะรีบไปไหน” เสียงเย็นชา เอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า

“กูขอแหละอย่ายุ่งกับมิลินเลย อยากได้อะไรมึงเอาไป” ไทเปพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอนและขอร้อง

“ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะนายเป็นคนเดิมพันเอง ไทเป” ชายร่างสูงบอกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เย้ยหยัน

“ดะ....เดิมพันอะไร” เสียงเล็ก ๆ ถามด้วยเสียงที่สั่นและมองชายหนุ่มสองคนไปมา ไทเปแฟนหนุ่มได้แต่ก้มหน้า ร่างสูงอีกคนมองเธอและแสยะยิ้มให้และกล่าวพูด

“เธอไงของเดิมพัน หึหึ”

“ไทเป บอกฉันที ว่าผู้ชายคนนี้พูดเรื่องบ้าอะไร”

“มิลิน ฉันขอโทษ” ไทเปพูดด้วยสั่นและแววตาแวววาวไปด้วยน้ำใส ๆ

“พูดเรื่องบ้าอะไรกัน” มิลินถามด้วยเสียงที่เริ่มมีน้ำโห เพราะเธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าสองคนทำบ้าอะไรกันลับหลังเธอ

“มันเอาเธอ มาเดิมพัน ถ้ามันแพ้เธอก็เป็นของฉัน” เสียงเหี้ยมและเย็นชาไม่มีความล้อเล่นอยู่บนใบหน้า มิลินหันไปหาชายหนุ่มที่เป็นแฟนก็เห็นเขาก้มหน้าไม่ยอมสู้หน้าเธอสักนิด

“ไทเปพูดสินายเอาฉันไปเดิมพันจริง ๆ เหรอ”

“ใช่....ฉันไม่คิดว่าจะแพ้มัน” เขาบอกเธอด้วยเสียงที่สั่น

“นายมันบ้า เคยแคร์ฉันบ้างไหม” มิลินเอ่ยถามและเสียใจมาก เธอไม่เคยคิดว่าคนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเธอ จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ที่เขาบอกเธอทุกวันว่ารักเธอจะปกป้องเธอจากอันตราย

“ฉันขอโทษ”

“เคยรักฉันบ้างไหม หรือแค่ลมปากที่นายแค่พูดมันออกมาเฉย ๆ ไทเป”

“ฉันรักเธอจริง ๆ มิลิน ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้”

“เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว พวกนายเคลียร์กันเอง” มิลินทำท่าจะออกจากวงสนทนา แต่ชายร่างสูงอีกค้นคว้าตัวเธอและจับพาดบ่าเสียก่อน

“เธอไปไหนไม่ได้แล้ว ตอนนี้เธอเป็นของฉัน” เสียงทุ้มต่ำดุๆ เอ่ยบอกหญิงสาว

“ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไทเป ช่วยมิลินด้วย” มิลินดิ้นมือก็ทุบแผ่นหลังหนาไปมา แต่ชายหนุ่มก็ไม่สะทกสะท้านกับหัวเราะชอบใจกับความพยศกับของเล่นชิ้นใหม่ที่ได้มา

“อย่ายุ่งกับเธอนะ ไอ้ลูคัส กูขอร้อง” ไทเปรีบวิ่งเข้ามาขว้างชายหนุ่มตรงหน้าไม่ให้เดินต่อได้

“มึงแพ้เอง และมึงเป็นคนวางเดิมพันเอง มึงรู้กฎดี คนที่พลาดคือมึง ถอยไป” ลูคัสกระแทกไหล่ใส่ชายหนุ่มอีกคนให้หลบให้พ้นทางจากเขา

“มึงเอารถกูไปก็ได้ ปล่อยมิลินเถอะ” ลูคัสไม่ได้สนใจเดินแบกหญิงสาวร่างบางพาดบ่าและเดินด้วยจังหวะที่มั่นคง

“จัดการ!” ลูคัสสั่งลูกน้อง ทันทีที่เห็นชายหนุ่มอีกคนพยายามวิ่งเข้ามา ลูกน้องต่างยืนกั้นและปิดล้อมไม่ให้สามารถวิ่งเข้าไปหาแฟนสาวได้ จนได้ยินเสียงรถขับออกไป ลูกน้องของลูคัสถึงสลายตัวออกทันที

“มิลินฉันขอโทษ อึก ฮื่อ” ไทเปเอ่ยขอโทษแฟนสาวที่เธอไม่ได้ยินเขา และเขาจะไม่ได้เจอเธออีกต่อไป ใจมันเจ็บและไม่น่าให้อภัยกับความคึกคะนองของตนเลยที่กล้าเอาคนที่ตัวเองรักไปเดิมพันตั้งแต่แรก “ฉันรักเธอ มิลิน”