ตอนที่ 30 เผชิญหน้า

ที่ร้านเหล้าประจำในค่ำคืนที่อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อน ดาหวัน ต้นหอม และมิเกลนั่งรวมตัวกันตามประสา เพื่อนทั้งสามคุยเล่นกันด้วยความสนุกสนาน แก้วเครื่องดื่มในมือของแต่ละคนสลับไปมาระหว่างการชนแก้วและเสียงหัวเราะที่ก้องไปทั่วบริเวณ ดาหวันเองรู้สึกผ่อนคลายอย่างมากในค่ำคืนนี้ แม้ใจเธอยังคงคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับโนเตอร์ แต่ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่นของมิตรภาพ ทำให้เธอสามารถวางเรื่องเครียดลงได้ชั่วขณะ

“เห้ย พรุ่งนี้ไปเที่ยวไหนดีวะ ไปทะเลกันมั้ย?” ต้มหอมถามอย่างคึกคักหลังจากดื่มไปหลายแก้ว

ดาหวันยิ้มและตอบกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ก็ดีเหมือนกัน ไปพักสมองหน่อยพอดีกูชอบทะเล”

“แหม่ๆดูพูดเข้าเดีี๋ยวถ้าไอ้ทะเลมาได้ยินคงเขินตัวแตก" ต้นหอมเอ่ยแซว

แต่ในระหว่างที่พวกเขาคุยเล่นกันอยู่นั้น สายตาของมิเกลกลับไปเห็นบางอย่างที่ดูไม่คุ้นเคย และไม่น่าไว้วางใจนัก เมื่อเธอสังเกตเห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเขา

“เฮ้ หวันมึง...ดูนั่น” มิเกลพยักหน้าเบาๆ ชี้ไปที่คนที่เดินตรงเข้ามา

ดาหวันหันไปตามสายตาของมิเกล และทันใดนั้นเอง เธอก็เห็นเนตรเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ใบหน้าของเนตรเต็มไปด้วยความท้าทาย ราวกับมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ

"เนตร..." ดาหวันพึมพำออกมา เธอรู้สึกไม่ค่อยดีนักเมื่อเห็นอีกฝ่าย เนตรเดินตรงเข้ามานั่งที่โต๊ะของพวกเธอโดยไม่สนใจว่าได้รับเชิญหรือไม่

บรรยากาศที่เคยสนุกสนานของกลุ่มเพื่อนเริ่มเงียบลง และกลายเป็นความอึดอัดทันที เนตรมองหน้าดาหวันด้วยสายตาที่เย้ยหยัน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบคม

“สมกับความหน้าด้านจริงๆ นะ ทำให้คนเขาเลิกกันแบบนี้...” เนตรพูดลอยหน้าลอยตา ไม่ต้องใช้คำพูดซับซ้อนก็สร้างความรู้สึกอึดอัดได้เต็มเปี่ยม

ดาหวันหรี่ตามองเนตรด้วยสายตาที่แฝงด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังคงความสงบในน้ำเสียงของเธอ

“เลิกทั้งที่ไม่เคยคบกันเนี่ยนะ ตลกละ” ดาหวันโต้กลับด้วยน้ำเสียงหยอกล้อและแฝงความยียวน

เนตรทำหน้าเคร่งขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น สายตาเต็มไปด้วยความโกรธและอาฆาต “เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกเหรอ? พี่เตอร์ไม่เคยเลือกเธอเลย...เธอเป็นแค่ตัวสำรองสำหรับเขา”

คำพูดของเนตรเต็มไปด้วยเจตนาร้ายและพยายามทำให้ดาหวันเสียความมั่นใจ แต่ดาหวันไม่ยอมเสียท่าให้ เธอพยายามระงับอารมณ์และยังคงนิ่งสงบ

“ตัวสำรอง? เธอน่าจะรู้ดีนะเนตรว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวสำรองในสายตาพี่เตอร์” ดาหวันย้ำอย่างเด็ดเดี่ยว เธอไม่อยากให้เนตรมาเหยียบย่ำความรู้สึกอีกต่อไป

มิเกลกับต้มหอมที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เริ่มมองสถานการณ์ด้วยความกังวล พวกเขารู้ดีว่าสถานการณ์กำลังจะลุกลาม แต่ก็ไม่รู้จะห้ามปรามอย่างไรแต่ถ้าเกิดมาทำร้ายดาหวันพวกเธอก็ไม่ปล่อยเนตรไปเช่นกัน

เนตรโกรธจนคุมอารมณ์แทบไม่ได้ ใบหน้าแดงจัดจากความโกรธที่สะสมอยู่ภายใน เธอเม้มปากแน่นและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“คอยดูเถอะ ดาหวัน เธอกับพี่เตอร์จะไม่มีทางมีความสุขกันได้หรอก!” เนตรทิ้งคำพูดสุดท้ายเอาไว้ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากร้าน ดาหวันมองตามหลังเธอด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ

ดาหวันยังคงมองตามหลังเนตรที่เดินออกจากร้านไปด้วยความรู้สึกสับสน เธอไม่คาดคิดว่าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ในค่ำคืนที่เธอตั้งใจจะผ่อนคลายกับเพื่อนๆ

"มึงไม่ต้องไปฟังมันมากหรอกหวัน กูชักจะหมั่นไส้" มิเกลเอ่ยขึ้นมา พลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็วด้วยความขัดใจ

ดาหวันหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับมิเกล แม้เธอจะพยายามไม่เก็บคำพูดของเนตรมาคิดมาก แต่ความเสียใจและความกังวลก็ยังคงหลงเหลือในใจลึกๆ

ต้นหอมหันมามองหน้ามิเกลด้วยสายตาจริงจัง "เมื่อกี้มึงไม่ตบมันไปเลยล่ะอีมิเกล?"

มิเกลทำหน้าตาหงุดหงิด "ตบเหรอ? ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นกลางร้านนะ กูคงได้ลุกขึ้นกระทืบมันไปแล้ว! กูทนไม่ได้ว่ะ เห็นหน้ามันแล้วหงุดหงิด!"

ต้นหอมกลอกตา "มึงนี่มันนักเลงจัง กูแค่พูดเล่นๆ เอง แต่จริงๆ แล้วหวัน มึงอย่าไปใส่ใจมันเลย เรื่องแบบนี้มันก็แค่คำพูดของคนที่พ่ายแพ้ พี่เตอร์รักมึงคนเดียว นั่นแหละคือความจริง"

ดาหวันพยักหน้าเบาๆ แต่แววตายังคงมีความสับสน “กูรู้ว่าพี่เตอร์รักกู...แต่สิ่งที่เนตรพูดมันก็ยังทำให้กูรู้สึกไม่ดีอยู่ดีอ่ะ มันเหมือนกูเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวเขาต้องเลิกหมั้นกัน”

มิเกลรีบแทรกขึ้นทันที “เฮ้ย อย่าคิดแบบนั้นนะหวัน มันไม่ใช่ความผิดของมึงเลยสักนิด พี่เตอร์เองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้นกับเนตรตั้งแต่แรก แล้วทำไมมึงต้องมารับผิดชอบความสัมพันธ์บ้าๆ นั่นล่ะ?”

ต้นหอมพยักหน้าเห็นด้วย "เออ ใช่ ถ้าพี่เตอร์ไม่รักมึง เขาก็คงไม่ยอมบากหน้ากลับไปขอครอบครัวให้เลิกหมั้นแบบนั้นหรอก"

ดาหวันถอนหายใจเบาๆ "แต่กูก็อดรู้สึกผิดไม่ได้อยู่ดีว่ะ...เห็นหน้าเนตรแล้วมันก็รู้สึกเหมือนกูทำลายชีวิตเขาเลย"

“ชีวิตอะไรกัน!?” มิเกลพูดเสียงดังขึ้นด้วยความหงุดหงิด "ชีวิตที่มันคิดเองเออเองทั้งนั้น! มึงคิดดูดีๆ นะหวัน ถ้ามันรักพี่เตอร์จริงๆ มันคงไม่ใช้วิธีตัดต่อรูปงานหมั้นปลอมๆ แบบนั้นหรอก มันชัดเจนเลยว่าเขาไม่เต็มใจตั้งแต่แรก"

ดาหวันมองหน้ามิเกลด้วยความประหลาดใจ "ตัดต่อรูปเหรอ? รูปงานหมั้นวันนั้น?"

มิเกลพยักหน้า "เออดิ! ตอนที่พี่เตอร์เล่าให้กูฟัง เขาไม่เคยไปงานนั้นเลยด้วยซ้ำ นั่งอยู่บ้านสบายใจเฉิบ แต่เนตรดันไปจ้างช่างมาตัดต่อรูปเอาเองเพราะงานหมั้นเกิดจากแค่แม่พี่เขาไปขอ"

ดาหวันตาโตด้วยความตกใจ "จริงเหรอเนี่ย?"

"จริงดิ! ไอ้เนตรมันหลอกลวงขนาดนั้นเลย มึงจะไปคิดมากทำไมกับคนแบบนี้?" มิเกลพูดต่อด้วยความเผ็ดร้อน

ต้นหอมเสริม “มึงเลิกคิดมากได้แล้วหวัน มันแค่พยายามโยนความผิดให้มึง เพราะมันรู้ดีว่าพี่เตอร์ไม่เคยรักมัน”

ดาหวันพยักหน้าเบาๆ แม้จะรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แต่ความรู้สึกอึดอัดก็ยังคงอยู่ลึกๆ ในใจ เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดเนตรถึงต้องพยายามยึดติดกับความสัมพันธ์ที่ไม่มีทางเป็นไปได้

"กูรู้ว่าพวกมึงพูดถูก...แต่ในใจกูก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี" ดาหวันพูดออกมาเบาๆ

"หวัน มึงต้องเลิกคิดมากได้แล้ว" มิเกลพูดพลางวางมือลงบนไหล่เธอ "เชื่อกูเถอะ คนที่รักมึงเขาไม่มีวันทำร้ายมึงแน่ๆ แล้วพี่เตอร์ก็เป็นคนนั้น"

ดาหวันยิ้มอ่อนๆ ให้มิเกลและต้นหอม แม้จะยังคงรู้สึกไม่สบายใจในบางมุม แต่คำพูดของเพื่อนทำให้เธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้าง

"ขอบคุณพวกมึงนะ...กูจะพยายามไม่คิดมากแล้ว" ดาหวันตอบกลับพร้อมกับยก แก้วเหล้าขึ้นมาชนกับเพื่อนๆ อย่างไม่คิดมาก

แม้ว่าเธอจะพยายามปกป้องตัวเองจากคำพูดที่เหยียดหยาม แต่ลึกๆ แล้ว ใจของเธอก็ยังคงสั่นคลอนอยู่ เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่สิ่งที่เธอแน่ใจที่สุดคือ เธอจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำลายความรักที่เธอมีให้กับโนเตอร์เด็ดขาด