ตอนที่17 ฟาดงวงฟาดงา

ตอนที่17 ฟาดงวงฟาดงา

เวลาผ่านไปจากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมงจากสองชั่วโมงเป็นสามชั่วโมง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นกลับออกไปรวมตัวที่จุดพักกางเต็นท์กันหมดแล้วขาดเพียงแค่พลอยใสที่ยังไม่ออกจากป่ามา

“พี่เคน เอาไงดีพี่ผมว่าโทรหาพี่ธาราเถอะนี่มันก็หลายชั่วโมงแล้วนานกว่านี้เกรงว่าจะแย่ไปกันใหญ่” บอดี้การ์ดที่ถูกส่งมาดูแลพลอยใสพูดอย่างร้อนใจ

“กูก็คิดแบบนั้น” เคนรีบโทรติดต่อไปยังธาราทันที

“ว่าไง” ธารารับสายทันทีที่มีสายเรียกเข้าจากบอดี้การ์ดที่ส่งไปดูแลพลอยใส

“พี่ธารา คุณพลอยใสหลงป่าครับ ตอนนี้เจ้าหน้าที่และคนของเราระดมค้นหาหลายชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่เจอ” น้ำเสียงร้อนรนของบอดี้การ์ดที่ดังมาจากโทรศัพท์ทำให้ธาราตัวเกร็งขึ้นมาทั่วแผ่นหลัง หลังจากวางสายเสร็จก็รีบรายงานให้ชาร์วีทราบทันที

“นายครับคนของเราโทรมาแจ้งว่าพลอยใสหลงป่า ตอนนี้เจ้าหน้าที่และคนของเรากำลังระดมค้นหาแต่ยังไม่เจอครับ” ธารารายงานเสียงเครียด ชาร์วีโยนปากกาในมือที่กำลังเซ็นเอกสารทิ้งทันทีที่ธาราพูดจบพร้อมกับดีดร่างสูงของตัวเองออกจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ก่อนจะถามเสียงดังลั่นบ้าน

“หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

“สามชั่วโมงที่แล้วครับ”

“เตรียมเฮลิคอปเตอร์บินไปกาญเดี๋ยวนี้ มึงติดต่อหัวหน้าอุทยานให้ส่งเจ้าหน้าที่เข้าไปค้นหาด่วนที่สุด ไอ้ลุคค์มันอยู่ไหน” สีหน้าและน้ำเสียงเครียดสั่งธาราออกไป เสียงตะโกนเรียกมือซ้ายคนสนิทที่เป็นทั้งบอดี้การ์ดและเป็นแพทย์ประจำของฮาร์เปอร์เพื่อที่จะเดินทางไปด้วยดังลั่นบ้าน

“ครับนาย” ลุคค์ที่นั่งเคลียร์บัญชีรายการสินค้าของผับได้ยินเสียงคนเป็นนายตะโกนเรียกก็รีบเปิดประตูออกมาทันที

“เตรียมยาและอุปกรณ์ให้พร้อมอีกสิบนาทีกูจะเดินทางไปกาญ” เมื่อได้ยินดังนั้นลุคค์ก็ทิ้งงานทุกอย่างตรงหน้า คว้ากล่องปฐมพยาบาลวิ่งลงไปยังชั้นล่างซึ่งเฮลิคอปเตอร์ของบ้านฮาร์เปอร์จอดรอเตรียมพร้อมอยู่สนามหญ้าด้านหลังบ้าน

ทางด้านพลอยใส

แสงแดดเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าในอีกไม่กี่ชั่วโมง ความมืดใกล้คืบคลานเข้ามาแทนที่ความสว่าง อุณหภูมิที่ลดต่ำลงเรื่อย ๆ ส่งผลให้อากาศหนาวเย็นกระทบเข้ากับผิวกาย เด็กสาวนั่งกอดตัวเองอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ริมน้ำตกขนาดเล็กที่ไหลลงมาตามซอกเขา ดวงตากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาไล่กวาดสายตามองรอบ ๆ หวังจะพบกับใครสักคนที่ออกตามหาเธอ แต่ผ่านมาหลายชั่วโมงก็พบแต่ป่ารกทึบ แม้เพียงเสียงตะโกนเรียกชื่อเธอจากใครสักคนก็ไม่ดังแว่วมาให้ได้ยิน

“คุณชาร์วีช่วยพลอยด้วยพลอยกลัว” เด็กสาวพูดกับกำไรข้อมือที่สวมติดตัวเสมือนเป็นตัวแทนของชาร์วี เสียงสะอื้นไห้ที่ดังขึ้นเป็นระยะแข่งกับเสียงน้ำตกที่ไหลลงมากระทบพื้นด้านล่าง

ซู่ ~ ซู่ ~ ซู่ ~

ฝนเม็ดใหญ่โปรยปรายลงมาราวกับฟ้ารั้วไร้สัญญาณเตือน เสียงฟ้าร้องคำรามแข่งกับสายฝนที่ตกลงมา แสงฟ้าแลบสว่างจ้าเป็นจังหวะสร้างความหวาดกลัวให้เด็กสาวอยู่ไม่น้อย

ร่างบางที่เปียกชุ่มน้ำฝนไปทั้งตัวนั่งตัวสั่นโอบกอดตัวเองร้องไห้นานนับชั่วโมงกว่าฟ้าจะเห็นใจพาสายฝนพัดผ่านไป

“พี่เคน นายกำลังนั่งฮอร์มาที่นี่อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงน่าจะมาถึง” ตินรายงานทันทีที่ได้รับแจ้งจากธารา

“ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วเราออกค้นหาต่อกันเถอะ มีเส้นทางไหนที่คนพอจะเดินหลงเข้าไปได้บ้างครับ ตรงพื้นที่ที่ไม่ใช่ป่ารกทึบ” เคนเริ่มวางแผนการค้นหาอีกครั้งเมื่อสามชั่วโมงที่ผ่านมาปูพรมค้นหาในระยะหนึ่งกิโลเมตรจากจุดที่พลอยใสหายไปครั้งแรก

“มีสองเส้นทางแยกจากตรงนี้ที่คนพอจะเดินเข้าไปได้ เส้นทางฝั่งซ้ายจะเลาะไปตามชายป่าลึกจากทางเดินสำรวจธรรมชาติประมาณ500 เมตร จะเป็นเส้นทางคู่ขนานไปตามทางที่เราเดินกันเมื่อตอนสายเพราะเป็นเส้นทางเก่าที่ใช้เป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติที่เรายกเลิกไปเพราะเส้นนั้นมีสัตว์ป่าสัญจรอยู่เยอะ ส่วนอีกเส้นเป็นทางเรียบไปกับลำธารที่เป็นทางผ่านของน้ำป่าช่วงหน้าฝน ตรงนั้นจะมีดอกไม้มีต้นหญ้าขนาดเล็กคนสามารถเดินผ่านไปได้ครับ” เจ้าหน้าที่กางแผนที่ที่พกติดตัวมาด้วยอธิบายเส้นทางให้กับบอดี้การ์ดฟังเพื่อวิเคราะห์การค้นหาร่วมกัน

“แต่ผมว่านักศึกษาคนนั้นอาจจะหลงเข้าไปเส้นนี้เพราะคิดว่าเป็นเส้นเดียวกับที่เธอเดินมาเมื่อตอนบ่าย ยิ่งตอนนี้ฟ้าใกล้จะมืดแล้วทำให้มองไม่เห็นเส้นทางเธอคงเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ถ้าเราโชคดีอาจจะเจอเธอที่น้ำตกที่เราไปเมื่อตอนสาย” เจ้าหน้าที่หนุ่มชี้ไปยังเส้นทางแรกที่เขาบอก

“ผมเห็นด้วยนะครับ เธออาจจะเดินลึกเข้าไปแล้วหลงทิศเดินกลับไม่ถูกเลยเดินไปเรื่อย ๆ แล้วไปเจอเส้นทางนี้” เคนเห็นด้วยกับเจ้าหน้าที่เพราะอีกเส้นทางไม่คิดว่าเด็กสาวจะเข้าไปเพราะมันต้องเดินผ่านแยกระหว่างสองเส้นนี้ลึกเข้าไปอีก

“งั้นเราออกเดินทางกันเลย ถ้าช้ากว่านี้เกรงว่าจะเป็นอันตรายเพราะถ้ามืดเมื่อไหร่สัตว์ป่าจะออกหาอาหาร” บอดี้การ์ดหนุ่มที่ร่างกายถูกฝึกมาให้ทนต่อแดดและฝนสาวเท้าเดินฝ่าดงหญ้าและกิ่งไม้เพื่อตัดเข้าไปยังเส้นทางที่คิดว่าพลอยใสจะเดินหลงเข้าไป

“คุณพลอยใสครับ ได้ยินเสียงพวกเราไหมครับ ถ้าได้ยินช่วยขานรับหรือส่งสัญญาณให้พวกเราด้วย” เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วผืนป่า อากาศที่เย็นยะเยือกหลังพายุฝนผ่านพ้นไปไม่สะทกสะท้านผิวกายที่หยาบกร้านของเหล่าบอดี้การ์ดได้เพียงสักนิด

คฤหาสน์ฮาร์เปอร์

“นายครับตอนนี้ที่กาญฝนตกหนักส่งผลกระทบต่อวิสัยทัศน์การบินพอสมควร รอให้ฝนหยุดตกก่อนไหมครับแล้วค่อยขึ้นบิน” ธารารายงานสภาพอากาศในฐานะนักบินที่สอง

“กูไม่รอถ้ามึงขับไม่ได้กูจะเป็นคนขับเอง” ชาร์วียืนยันคำสั่งเดิมว่าให้นำเครื่องขึ้นบินตอนนี้เวลานี้เท่านั้น เพราะขืนรอก็จะไม่สามารถขึ้นบินได้เพราะการบินพลเรือนไม่อนุญาตให้นำเครื่องขึ้นบินตอนกลางคืน แม้เครื่องบินลำนั้นจะมีเทคโนโลยีที่ทันสมัยสามารถขึ้นบินด้วยกฎ IFR ได้ก็ตาม

“นำเครื่องขึ้นบิน” ธาราสั่งนักบินที่หนึ่งนำเครื่องขึ้นบิน

เฮลิคอปเตอร์ของตระกูลฮาร์เปอร์ทะยายขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยมีผู้ร่วมชะตากรรมในครั้งนี้ห้าคนรวมนักบินอีกหนึ่งคน บอดี้การ์ดสามคนที่มากับชารวีในครั้งนี้ล้วนเป็นบอดี้การ์ดฝีมือดีที่สุดรองจากธาราและลุคค์

“ลุคค์ประสานไปกองกำลังสุรสีห์ให้นำเฮลิคอปเตอร์ขึ้นบินค้นหาทันที ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง” ชาร์วีสั่งให้ค้นหาเด็กสาวทุกทาง ทั้งทางพื้นดิน ทั้งทางอากาศ โดยใช้อำนาจที่มีทั้งหมดประสานขอความร่วมมือไปยังหน่วยงานต่าง ๆ เพื่อต้องการค้นหาเด็กในการปกครองให้เจอโดยเร็วที่สุด

“ครับนาย”

“ธาราไอ้เคนรายงานความคืบหน้ามาบ้างไหม” ชาร์วีถามออกไปเสียงเรียบ ถ้าฟังดูผิวเผินก็ดูเหมือนน้ำเสียงของคนปกติ แต่คนสนิทอย่างธาราและลุคค์รู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายนั้นกำลังพยายามควบคุมอารมณ์มากแค่ไหน

“รายงานมาเมื่อสักครู่ว่าตอนนี้กำลังเดินเท้าออกตามหาตามเส้นทางเก่าที่เคยใช้เป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติครับ”

“ให้มันรายงานความคืบหน้าทุกครึ่งชั่วโมง” ชาร์วีมองนาฬิกาที่ข้อมือเป็นระยะ เพราะเมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ตกดินเมื่อนั้นจะเป็นอุปสรรคในการค้นหาอย่างมาก และตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงครึ่งหรืออาจจะน้อยกว่านี้เพราะวันนี้ฝนตกท้องฟ้ามืดครึ้ม

“ครับนาย”

“ทางนั้นตอบกลับมาว่ายังไง” ชาร์วีหันไปถามลุคค์ที่กำลังติดต่อกับกองบินในพื้นที่เรื่องส่งทีมเข้าค้นหาทางอากาศ

“ทางนั้นกำลังส่งเฮลิคอปเตอร์สองลำขึ้นบินค้นหา และทางอุทยานได้ส่งเจ้าหน้าที่ทีมค้นหาเข้าไปเพิ่มอีก 5 นายครับ” คำตอบที่ได้รับเป็นที่น่าพอใจ แต่มาเฟียหนุ่มก็ยังไม่วางใจอยู่ดีตราบใดที่ยังไม่พบเด็กสาวในการปกครอง

“ธารามึงบินอ้อมทำไม” ชาร์วีถามขึ้นเสียงแข็งเมื่ออยู่ ๆ นักบินก็เปลี่ยนเส้นทางการบินไปบินอ้อมเขาทั้งที่สามารถบินผ่านช่องเขาได้

“วิสัยทัศน์การบินแคบเกินไปเพราะฝนพึ่งหยุดตก มีไอหมอกหนาระยะมองเห็นสั้นกว่าปกติอาจเกิดอันตรายได้ครับ” ธาราตอบกลับชาร์วีทั้งที่เรื่องนี้ชาร์วีก็เชี่ยวชาญไม่แพ้นักบินที่ทำหน้าที่ขับเครื่องบินในวันนี้แต่เพราะมาเฟียหนุ่มกำลังกังวลและต้องการไปให้ถึงปลายทางให้เร็วที่สุด

“มึงก็ปรับเพดานการบินให้สูงกว่ายอดเขาลูกนั้นสิ มึงจะบินอ้อมทำห่าอะไร” ชาร์วีด่าสวนกลับเมื่อเขาไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจครั้งนี้ แต่ลืมไปว่าผู้ที่มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดตอนนี้คือนักบินที่หนึ่งรองลงมาคือธาราที่นั่งตำแหน่งนักบินที่สอง ส่วนชาร์วีตอนนี้อยู่ในฐานะผู้โดยสาร

“แรงลมเร็วเกินไปครับ เสี่ยงเครื่องตก นายใจเย็นสิครับ” ธาราพยายามอธิบายให้คนเป็นนายเข้าใจ

“มึงจะให้กูใจเย็นอย่างนั้นเหรอ พลอยใสหายไปจะสี่ชั่วโมงแล้วมึงยังจะให้กูใจเย็นอีกเหรอ” ชาร์วีตะโกนผ่านอุปกรณ์สื่อสารเสียงดังลั่น ตอนนี้แทบอยากเปลี่ยนไปขับเองด้วยซ้ำ

“สภาพอากาศไม่ดีต้องบินเลี่ยงเพื่อความปลอดภัยในฐานะนักบินต้องยึดหลักข้อนี้เป็นสำคัญนายก็รู้นี่ครับ” ธาราไม่รู้จะพูดอย่างไรให้คนเป็นนายใจเย็นลง เลยต้องหยิบยกกฎความปลอดภัยขึ้นมาอ้างซึ่งทำให้ชาร์วีโมโหเข้าไปใหญ่

“ไอ้ธารา” ชาร์วีตะโกนดังลั่นจนนักบินที่หนึ่งถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

“นายกำลังทำให้นักบินเสียสมาธินะครับ อีกไม่กี่นาทีข้ามเขาลูกนี้ไปก็จะถึงที่หมายแล้วครับ” ธาราเปิดดูแผนที่ก่อนจะบอกเจ้านายออกไปเพื่อให้ใจเย็นลง