ตอนที่36 สู่ขอ

ตอนที่36 สู่ขอ

ชาร์วีในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวดูแปลกตาจูงมือเดินมากับพลอยใสและมีธารามือขวาคนสนิทเดินตามหลังมา

ห้องรับแขกที่มีป้าณีและแขกคนสำคัญของบ้านฮาร์เปอร์คือ แม่แก้ว คนที่ดูแลพลอยใสเมื่อตอนที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า

“แม่แก้วสวัสดีค่ะ แม่แก้วสบายดีนะคะ” หญิงสาวนั่งลงกับพื้นตรงหน้าผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูเธอมา

“แม่สบายดีจ้ะ” หญิงสูงวัยที่แก่ขึ้นตามกาลเวลาตอบกลับเสียงเบา มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบศีรษะทุยด้วยความรัก

“ลุกขึ้นเถอะลูก”

“มานั่งลงตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวทำตัวไม่ถูกว่าเธอต้องนั่งลงตรงไหน จะนั่งด้านบนตรงโซฟา หรือลุกไปยืนข้าง ๆ ธาราที่ด้านหลัง

ร่างอรชรลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ ชายหนุ่มในที่ที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อน เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสนั่งข้างชายหนุ่มเจ้าของบ้านต่อหน้าลูกน้องและคนในบ้านอย่างวันนี้

“ดิฉันในฐานะผู้ใหญ่ของบ้านนี้ขอเข้าเรื่องที่เชิญคุณแก้วมาวันนี้เลยนะคะ” ป้าณีผู้ใหญ่ที่เลี้ยงดูชาร์วีมาตั้งแต่เด็กพูดขึ้น

“อย่างที่เคยแจ้งให้คุณแก้วทราบก่อนหน้านั้นว่าตอนนี้คุณวีและพลอยใสอยู่ในฐานะสามีและภรรยา ทางเราจึงอยากสู่ขอกับผู้ใหญ่ให้ถูกต้องตามประเพณีไทย คุณแก้วในฐานะที่เลี้ยงดูพลอยใสมาตั้งแต่เด็กเปรียบเสมือนแม่ก็ว่าได้ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะว่าต่อไปนี้จะขอให้พลอยใสเข้ามาเป็นนายหญิงของบ้านฮาร์เปอร์”

มือเล็กที่วางอยู่บนหน้าตักกำเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่ป้าณีพูด เหตุการณ์วันนี้พลอยใสไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อนชาร์วีและธาราเป็นคนจัดการทั้งหมด

“ฉันไม่ติดขัดอะไรหรอกค่ะ โชคดีของพลอยใสที่มีคนรักคนเอ็นดู ยิ่งคนนั้นเป็นคุณชาร์วีฉันยิ่งไม่ติดขัด ยังไงก็ฝากดูแลพลอยใสด้วยนะคะ ใจเย็นกับเธอหน่อยเพราะบางครั้งก็มีดื้อบ้างเหมือนกัน” หญิงสูงวัยพูดขึ้นเสียงแหบแห้ง

“ถ้าอย่างนั้นคุณแก้วช่วยรับสินสอดพวกนี้ไว้ด้วยนะคะ ถือเป็นค่าตอบแทนที่เลี้ยงดูพลอยใสมา และนี่เป็นโฉนดที่ดินบ้านหลังใหม่ที่คุณวีสร้างขึ้นสำหรับเด็ก ๆ ถือโอกาสมอบให้คุณแก้ววันนี้เลยแล้วกันค่ะ” โฉนดที่ดินบ้านหลังใหม่ที่มีพื้นที่กว้างขวาง มีสนามเด็กเล่นพร้อมกับห้องนันทนาการครบครันที่ชาร์วีออกแบบด้วยตัวเอง

“ขอบคุณ คุณชาร์วีมากเลยนะคะที่เมตตาเด็ก ๆ ขนาดนี้ ต่อไปฉันคงไม่ต้องห่วงว่าเด็ก ๆ จะลำบากหรือไม่มีที่อยู่” ดวงตาสีใสเปลือกตาเหี่ยวย่นคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ สิ่งสุดท้ายที่ห่วงบนโลกใบนี้ถูกเทพบุตรในคราบซาตานอย่างชาร์วีทำให้ ต่อจากนี้ก็คงไม่มีห่วงอะไร

“นายครับ” พวงมาลัยบนพานสีขาวถูกส่งให้ชายหนุ่ม

“ได้โปรดรับคำขอขมาจากพวกเราทั้งสองด้วยนะครับ” มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งที่ไม่เคยก้มหัวให้ใคร บัดนี้นั่งคุกเข่าลงต่อหน้านางฟ้าสูงวัยที่อุทิศตนทั้งชีวิตเพื่อดูแลเด็กกำพร้าที่ไร้ที่พึ่งมาอย่างดีตลอด

หลังจากวันนั้นพลอยใสก็ถูกสั่งให้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหญ่ในฐานะนายหญิงของบ้าน ทุกคนในบ้านต่างยินดีที่บ้านฮาร์เปอร์มีนายหญิง เรื่องชาติกำเนิดของหญิงสาวไม่มีใครพูดถึงเพราะกิริยามารยาทและการให้เกียรติคนอื่นที่หญิงสาวปฏิบัติกับทุกคนตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่นี่วันแรกจนถึงวันนี้ยังเหมือนเดิม ยังรักและให้เกียรติทุกคนเหมือนเดิมแม้คนคนนั้นจะเป็นเพียงบอดี้การ์ดหรือแม่บ้าน

งานเฉลิมฉลองดูจัดขึ้นภายในเงียบ ๆ โดยแขกที่มาร่วมงานมีเพียงเพื่อนของชายหนุ่มและทุกคนในบ้านฮาร์เปอร์เพียงเท่านั้น ชาร์วีเองก็ไม่มีญาติผู้ใหญ่เพราะพ่อกับแม่ของเขาก็เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน ส่วนพลอยใสตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่บ้านเด็กกำพร้าหลังจากที่พ่อและแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุก็ไม่เคยมีญาติมาแสดงตัวเลย

“ยินดีกับมึงด้วยนะชาร์ มึงโชคดีที่มีเธอเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่เหลือ มาเฟียอย่างเราการมีความรักนั้นยากแต่การรักษาความรักให้คงอยู่นั้นยากกว่า กูหวังว่าเธอจะเข้มแข็งและยืนอยู่ข้างมึงตลอดไป” มังกรอวยพรให้เพื่อนและนายหญิงของฮาร์เปอร์

“ขอบใจ”

“ดูแลเธอให้ดี ต่อจากนี้กูคงเห็นเธออยู่ข้างกายมึงตลอด วันนี้มึงพิสูจน์ให้พวกกูเห็นแล้วว่ามึงก็คือคนปกติทั่วไปที่มีหัวใจ ไม่ได้ตายด้านอย่างที่พวกกูคิด” ฉลามอวยพรต่อจากมังกร

“ไอ้ห่า อวยพรอย่างนี้ไม่ต้องอวยพรกูหรอก”

“นายครับ เชิญนายกับนายหญิงทางนี้หน่อยครับ” เมื่องานเลี้ยงฉลองดำเนินมาถึงช่วงดึก ลุคค์เดินเข้ามาเชิญชาร์วีและพลอยใสไปยังสระบัวหลังบ้านที่พวกเหล่าบอดี้การ์ดจัดของขวัญเซอร์ไพรไว้ให้

เทียนไหว้พระสีเหลืองปักตามเสาตลอดทางเดิน บรรยากาศเหมือนทั้งสองกำลังเดินเข้าไปในสถานที่ปฏิบัติธรรมที่จุดเทียนรอบ ๆ ชาร์วีคิ้วขมวดไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินตามมือซ้ายคนสนิทไป

ศาลากลางสระบัวมีเค้กก้อนใหญ่จะบอกว่าเป็นเค้กแต่งงานก็ไม่ใช่เพราะปกติจะทำเป็นเค้กสีขาวแบ่งเป็นชั้น ๆ แต่เค้กตรงหน้ามาเฟียหนุ่มนั้นเป็นเค้กรูปปืนอันใหญ่วางตระหง่านโชว์เด่นอยู่กลางศาลา พลอยใสเห็นเค้กก้อนใหญ่ก็หลุดขำออกมา

“ใครเป็นคนคิด มึงเหรอธารา” เสียงเรียบหันไปถามธาราที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ไอ้ลุคค์ครับ”

“นายไม่ชอบเหรอครับ งานแต่งงานนายทั้งทีก็ต้องมีเค้กให้นายกับนายหญิงตัดไม่ใช่เหรอครับ” ลุคค์ถามกลับคนเป็นนาย

“เค้กแต่งงานบ้านมึงสิเขาทำแบบนี้” ชาร์วีสบถด่าออกไป

“ไหน ๆ พวกพี่เขาก็ตั้งใจทำมาให้แล้ว งั้นส่งมีดมาค่ะจะได้ตัดแบ่งให้ทุกคนทาน” พลอยใสพูดแทรกขึ้น เธอไม่ได้ถือสาอะไรกับรูปเค้กที่ทำมาเธอมองถึงความตั้งใจมากกว่า

“นี่ครับนายหญิง..มีด” ลุคค์ส่งมีดทำครัวอันใหญ่ที่พึ่งให้บอดี้การ์ดวิ่งไปหยิบมาเมื่อสักครู่เพราะพวกเขาลืมเตรียมมีดตัดเค้กไว้ให้คนเป็นนาย

“คึ คึ คึ” พลอยใสยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นมีดที่ลุคค์ส่งมาให้ซึ่งเธอคุ้นมือเป็นอย่างดี

“ไอ้ห่าลุคค์ ตั้งแต่เทียนที่มึงจุดตามเสาทางเดินแล้วกูนึกว่ากำลังเดินเข้าวัด มาเจอเค้กมึงอีก แล้วมีดที่มึงเอามาให้เมียกู มึงแหกตาดูว่าใช่มีดสำหรับตัดเค้กไหม” ชาร์วีตะโกนด่าดังลั่นเพราะอดทนต่อไปไม่ไหว

“คุณอย่าดุพี่เขาสิคะ อันนี้ก็ตัดได้เนาะพี่ลุคค์”

“มาค่ะมาตัดเค้กกัน” ปลายมีดคมเล่มใหญ่ค่อย ๆ ตัดลงไปที่เค้กก้อนประหลาด เฉือนส่วนด้ามและตัวปืนออกจากกัน ลูกกระสุนสีทองที่ทำจากก้อนน้ำตาลถูกตัดแบ่งออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ วางใส่จานแบ่งให้บอดี้การ์ดทุกคนทาน

“ขอให้นายและนายหญิงมีนายน้อยไว ๆ นะครับ ยาบำรุงของนายหญิงที่นายสั่งให้ผมจัดการ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ” ลุคค์กล่าวอวยพรคนเป็นนาย

“ยาบำรุง?” พลอยใสหันไปถามลุคค์สายตาตั้งคำถาม เพราะทุกวันนี้เธอทานเฉพาะยาคุมกำเนิดที่ธาราจัดใส่กล่องเล็ก ๆ เตรียมไว้ให้เธอทุกวัน

“ครับ ก็ที่พี่ธาราจัดให้นายหญิงทานทุกวันไงครับ”

“คุณชาร์วี”

“ชาร์วีตัวน้อยเขาอยากมาเกิดแล้ว อย่าโมโหเลยน่าผัวเธอมีเงินมากมายเลี้ยงลูกของเราได้สบายอยู่แล้ว”

“ขอให้มึงและพลอยใสมีความสุขมาก ๆ นะ” คนอวยพรสุดท้ายของค่ำคืนฉลองคืนนี้คือธารา ผู้ที่เป็นทุกอย่างของชาร์วีและพลอยใส

“ขอบคุณค่ะ ขอให้โลกนี้ใจดีกับทุกคนเช่นกันค่ะ”