ตอนที่18 อ้อมกอดคนแปลกหน้าที่อยากเจอ

ตอนที่18 อ้อมกอดคนแปลกหน้าที่อยากเจอ

ชาร์วีพร้อมบอดี้การ์ดมือซ้ายและมือขวาใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็บินมาถึงอุทยานแห่งชาติเขาแหลม จ.กาญจนบุรี เฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ลานสนามหญ้าของอุทยานโดยมีเจ้าหน้าที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“เจอคนของผมหรือยัง” คำแรกที่มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามหัวหน้าหน่วยทั้งของอุทยานและกองบินพิเศษที่ยืนรออยู่

“ผมส่งทีมค้นหาออกไปค้นหาแล้ว อีกไม่นานน่าจะเจอตัวผู้สูญหาย” หัวหน้าหน่วยเฉพาะกิจที่มาควบคุมดูแลตามคำร้องขอของชาร์วีตอบกลับมาเฟียหนุ่ม

“เราเหลือเวลาอีกกี่ชั่วโมงครับ” ชาร์วีหันไปถามเจ้าหน้าที่อุทยานว่าที่นี่พระอาทิตย์จะตกในเวลากี่โมง

“45 นาทีครับ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ฟังคำตอบ

“ผมขอดูแผนที่ป่าหน่อย” เสียงเรียบพร้อมใบหน้าที่นิ่งจนยากจะคาดเดาเอ่ยขอแผนที่ป่ากับเจ้าหน้าที่อุทยาน ก่อนจะรีบกางออกเพื่อดูอาณาเขตป่าบริเวณฯ โดยรอบโดยมีเจ้าหน้าที่ป่าไม้คอยอธิบาย สายตาคมกวาดมองแผนที่อย่างรวดเร็วแต่เก็บทุกรายละเอียด สมองอันเฉียบคมวิเคราะห์ความน่าจะเป็นในจุดที่พลอยใสจะเดินหลงเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมอีก 5 นาทีเราจะเข้าไปข้างใน” เสียงทรงอำนาจหันมาสั่งลูกน้องดังลั่น กลุ่มนักศึกษาที่มายืนดูบริเวณใกล้ ๆ ถึงกับพากันตกใจและรีบถอยห่างจากบริเวณนั้นที่ตอนนี้กำลังแผ่รังสีน่ากลัวไปทั่วบริเวณ

“มุดดา คนนั้นคือพี่ธาราผู้ปกครองของพลอยใสใช่ไหม คนที่เราเจอที่ร้านไอศกรีมวันก่อน” อาทหันไปสะกิดถามมุกดาขณะที่ทั้งสามแอบมายืนฟังตั้งแต่เฮลิคอปเตอร์พาคนแปลกหน้าเข้ามาที่อุทยาน

“ใช่คนนี้แหละฉันจำได้ ส่วนผู้ชายคนที่น่ากลัวนั้นฉันเองก็ไม่รู้จักว่าเป็นใคร แต่ดูแล้วน่าจะเป็นเจ้านายของพี่ธารานะ”

“คนไหนคือเพื่อนของพลอยใส” ชาร์วีตะโกนถามเสียงดังลั่น อาท มุกดา และกี้ที่ยืนหลบมุมเต็นท์อยู่ถึงกับสะดุ้งและสั่นไปทั้งตัว

“พวกผมเองครับ” อาทเดินนำเพื่อนทั้งสามคนออกมาหามาเฟียหนุ่ม

“วันนี้พลอยใสใส่เสื้อสีอะไร” ชาร์วีพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสามคนนั้นกำลังกลัวเขาจนมือไม้สั่น

“สีขาวค่ะ ใส่เสื้อสีขาวกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน” มุกดาที่อยู่กับพลอยใสเป็นคนสุดท้ายเป็นคนให้คำตอบแก่มาเฟียหนุ่ม

“บัดซบเอ้ย! เข้าป่าแล้วแม่งเสือกใส่กางเกงขาสั้น ไอ้ธารากูบอกให้มึงพาพลอยใสไปเสื้อผ้าสำหรับเดินป่าแล้วมึงปล่อยให้เธอเอาชุดพวกนั้นติดกระเป๋ามาด้วยได้ยังไง” ชาร์วีหันไปตะคอกเสียงใส่หน้ามือขวาคนสนิทที่สะเพร่าในเรื่องที่เขาสั่งให้จัดการ

“ขอโทษครับนายที่ผมไม่ได้กำชับเธอเรื่องการแต่งกาย” ธารายอมรับผิดแบบไม่มีข้อโต้แย้งเพราะเรื่องนี้เขาสะเพร่าที่ไม่เน้นย้ำกับเด็กสาวเอง

ชาร์วีกับลูกน้องอีก 5 คนเดินเข้าป่าพร้อมเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่ชำนาญเส้นทางมุ่งหน้าสู่ตรงจุดที่เด็กสาวหายตัวไป ทั้งหมดใช้เวลาเดินเท้าเข้ามากว่าหนึ่งชั่วโมง

ผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์ ต้นไม้นานาชนิดแตกกิ่งก้านรกทึบปกคลุมไปทั่วผืนป่า ความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าย่อมหมายถึงห่วงโซ่อาหารที่สมบูรณ์เช่นกัน เมื่อใกล้ถึงเวลาพระอาทิตย์ตกดินนั่นหมายความว่าใกล้ได้เวลาสัตว์ป่าออกหากิน ความปลอดภัยของพวกเขาทุกคนก็จะลดน้อยลงเช่นกัน

แสงที่รอดผ่านต้นไม้เข้ามาตอนนี้ค่อย ๆ ลดหายไปมีเพียงความมืดเข้ามาแทนที่ อากาศที่เย็นลงเรื่อย ๆ บวกกับน้ำค้างที่ตกลงมาราวกับเม็ดฝนอุณหภูมิหนาวเย็นกระทบผิวกาย

“ตอนนี้มืดมากแล้วเราคงไม่สามารถเดินเข้าไปไกลกว่าเส้นสีแดงนี้ได้ครับเพราะจุดนี้เป็นจุดใกล้หน้าผา หากว่าเราเดินเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าอาจจะเป็นอันตรายได้” เจ้าหน้าที่ป่าไม้ชี้จุดแดงให้ชาร์วีทราบ

“แล้วคุณมีวิธีไหนแนะนำบ้าง ผมคิดว่าเธอคงยังไปไม่ไกลถึงจุดที่คุณว่า” ชาร์วีถามเจ้าหน้าที่ป่าพร้อมหันไปรอคำตอบด้วยสายตานิ่งดุจเหยี่ยวจนคนถูกถามรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ

“ตอนนี้มีทางเดียวคือต้องเดินลัดเลาะตามลำธารนี้ไปเพราะเป็นเส้นทางเดียวที่คิดว่านักศึกษาคนนั้นจะสามารถเดินเข้าไปได้ ส่วนบริเวณรอบ ๆ นี้เต็มไปด้วยป่ารกทึบผมคิดว่าเธอไม่สามารถเดินเข้าไปบริเวณแถวนั้นได้ครับ”

“งั้นเดินนำเข้าไปเลยครับ”

สองเส้นทางที่ประเมินแล้วว่าเป็นเส้นทางที่เด็กสาวจะสามารถเดินหลงเข้าไปได้ถูกส่งกำลังเข้าไปค้นหา โดยเส้นทางแรกเป็นทีมของเคนบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมาดูแลเด็กสาวตั้งแต่แรกออกค้นหาตั้งแต่ช่วงบ่าย ส่วนอีกเส้นทางคือเดินลัดเลาะไปตามลำธารคือเส้นทางที่ชาร์วีและลูกน้องคนสนิทกำลังเดินมุ่งหน้าไป

เฮลิคอปเตอร์ที่บินออกค้นหาตอนนี้ได้บินกลับฐานเรียบร้อยแล้วเพราะเมื่อพระอาทิตย์ตกดินจะไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นบินแม้ในกรณีฉุกเฉินก็ตาม และจะทำการบินค้นหาอีกทีคือพรุ่งนี้เช้า

“นายครับเหมือนฝนกำลังจะตกลงมาอีกรอบนะครับ” เสียงคำรามของท้องฟ้าดังสนั่นส่งสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเม็ดฝนบนท้องฟ้ากำลังจะตกโปรยปรายลงมา

“ทางที่เรากำลังเดินเข้าไปเราอาจเจอน้ำป่าได้นะครับ” ธาราเอ่ยเตือนคนเป็นนายเพราะดูจากแผนที่บริเวณนั้นเมื่อไหร่ที่มีฝนตกหนักมักจะมีน้ำป่าไหลลงมาตลอด

“ถ้ามึงกลัวก็กลับไป” ชาร์วีตอบกลับเสียงเรียบขณะที่ไม่ลดละความเร็วฝีเท้าลงแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิม ทุกคนเร่งฝีเท้าตามคนเป็นนายไปโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีกเลย มีเพียงเสียงเท้าเหยียบกิ่งไม้แห้งที่ขวางตามทางเดินให้ได้ยินตามจังหวะการเดิน

“ลุคค์มึงเจอสัญญาณโทรศัพท์มือถือพลอยใสหรือยัง” ขณะเดินไปเรื่อย ๆ ชาร์วีเอ่ยถามขึ้นเป็นระยะเพราะความหวังสุดท้ายที่จะเจอเด็กสาวเร็วที่สุดคือการหาสัญญาณโทรศัพท์มือถือที่เด็กสาวพกติดตัวให้เจอตำแหน่งว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

“ยังครับ ตรงนี้ต้นไม้สูงปกคลุมโดยรอบไม่มีสัญญาณGPSเลยครับ” ลุคค์ที่ยังค้นหาอย่างต่อเนื่องตอบกลับคนเป็นนายกลับไป

“แถวนี้ไม่มีสัญญาณมือถือหรอกครับ นอกจากโซนเส้นทางที่ใช้ศึกษาธรรมชาติตรงแถวนั้นจะพอมีสัญญาณอยู่บ้างเพราะป่าไม่ได้ปกคลุมทึบขนาดนี้” เจ้าหน้าที่ป่าไม้บอกกับมาเฟียหนุ่ม

“งั้นแสดงว่าพลอยใสเดินหลงเข้ามาบริเวณแถบนี้” ชาร์วีพูดขึ้นถึงความคาดการณ์ของเขา

“อาจเป็นไปได้ครับถ้าไม่ใช่เพราะโทรศัพท์เธอแบตหมด” เจ้าหน้าที่สนับสนุนการคาดการณ์ของชาร์วี

“ธาราขอดูรูปพลอยใสที่ถ่ายล่าสุดก่อนที่จะหายไปหน่อย” เมื่อนึกอะไรบางอย่างออกจึงหยุดเดินและหันไปบอกมือขวาคนสนิท

“นี่ครับ” โทรศัพท์มือถือที่เปิดหน้าแชทที่มีรูปพลอยใสถูกถ่ายในอิริยาบถต่าง ๆ ส่งไปให้ชาร์วีดู

“เธอสวมกำไลข้อมือของผม ในนั้นจะฝังGPSติดตามไว้ถ้าค้นไม่เจอตำแหน่งแสดงว่าเธอเดินหลงเข้ามาตรงจุดที่ไม่มีสัญญาณ” ชาร์วีไขความกระจ่างแก่ทุกคน เมื่อพื้นที่ค้นหาแคบลงทุกคนต่างรีบสาวเท้าเข้าไปบริเวณที่คิดว่าเด็กสาวจะเดินหลงเข้ามา

ทางด้านพลอยใสที่กำลังกลัวอย่างสุดขีดกับความมืดมิดรอบกายก็พยายามตั้งสติและอยู่กับที่ไม่เดินสุ่มไปมาหาทางออกเพราะคิดว่ายิ่งเดินเธออาจจะยิ่งถลำเข้าป่าลึกไปเรื่อย ๆ จึงเดินมาอยู่จุดเดิมที่เธอนั่งหลบฝนเพราะตรงนี้เป็นต้นไม้ใหญ่ที่พอหลบฝนและอาศัยหลับนอนได้คืนนี้ เธอไม่คิดเลยว่าความรู้การเอาชีวิตรอดในป่าที่เธอเคยเรียนตอนไฮสคูลจะทำให้เธอต้องมานั่งคิดและรื้อฟื้นเพื่อนำมาใช้ในตอนนี้

ไฟแช็กและไฟฉายที่ธาราสั่งให้เธอพกติดกระเป๋าตลอดตอนนี้ได้นำออกมาใช้งานจริง ฝนที่ทำท่าจะตกก็เงียบหายไปตามทิศทางลมที่พาพัดผ่านไป กิ่งไม้อันเล็กที่ไม่เปียกฝนเมื่อตอนบ่ายถูกขนมากองรวมกันเพื่อเป็นเชื้อเพลิงใช้ก่อไฟให้ความอบอุ่นในคืนนี้และเป็นเครื่องป้องกันสัตว์ป่าที่จะเข้ามาทำอันตรายเธอในเวลากลางคืนด้วย

การก่อไฟไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพลอยใสเพราะเธอเคยก่อเตาถ่านสำหรับทำอาหารมาหลายครั้ง ไม่นานไฟกองโตก็ลุกโชดช่วงให้ความอบอุ่นและความสว่างที่พอจะเอาชีวิตรอดได้ในป่าคืนนี้

“เฮ้อ! อุ่นขึ้นมาหน่อยนึกว่าจะต้องหนาวตายในป่าซะแล้ว” เด็กสาวถอนหายใจเมื่อตอนนี้ร่างกายเริ่มรู้สึกอุ่นขึ้นจากก่อนหน้าที่เธอหนาวแทบสะบั้น

โครก ~ โครก ~โครก ~ กระเพาะเริ่มส่งเสียงเมื่อตอนนี้ได้เวลาอาหารเย็นที่ร่างกายเคยได้รับทุกวัน

“ดีนะยังมีขนมปังที่พี่ธารซื้อมาให้พกติดกระเป๋าไว้ ถ้าไม่มีพี่ธาราไม่รู้ว่าคืนนี้จะหนาวตายหรือหิวตายก่อนกัน” เด็กสาวนั่งทานขนมปังชิ้นเล็กที่พกติดกระเป๋ามาด้วย เมื่อทานเสร็จก็รู้สึกหิวน้ำและเธอก็ไม่ได้พกขวดน้ำติดตัวมาด้วย

“น้ำธรรมชาติใสขนาดนี้ก็คงดื่มได้อยู่หรอกมั้ง” เด็กสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเด็ดใบไม้ใบใหญ่เพื่อใช้เป็นแก้วในการตักน้ำในลำธารขึ้นมาดื่ม

ชาร์วีเดินค้นหากว่าค่อนคืนก็ยังไม่มีวี่แววของเด็กสาวแต่ก็ยังไม่หยุดค้นหาต่อ ร่างกายที่ถูกฝึกมาสำหรับทนต่อความลำบากก็ยังมีเรี่ยวแรงเดินตามหาไม่ยอมหยุดพัก

“นายครับข้างหน้าเหมือนผมเห็นแสงไฟ” ธารากำลังใช้กล้องส่องทางไกลส่องดูทางข้างหน้าก็เจอกับแสงไฟสีส้มในระยะไกลจึงรีบรายงานชาร์วีทันที

“กูขอดูหน่อย” เท้ายาวหยุดชะงักทันทีพร้อมกับคว้ากล้องอันเล็กในมือธารามาส่องไปทิศทางที่ธาราบอกเมื่อสักครู่

“ต้องเป็นพลอยใสแน่ ๆ เหมือนเธอก่อกองไฟอยู่ตรงนั้น” ความหวังที่จะเจอเด็กสาวเพิ่มขึ้น ชาร์วีไม่รอช้ารีบสาวเท้าเดินเร็วมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่คาดว่าเด็กสาวจะอยู่