ตอนที่ 39 คลั่ง

ตอนที่ 39 คลั่ง

“ชาร์ถ้ามึงจะขับช้าขนาดนี้มึงไม่ต้องซื้อมาให้เปลืองเงินหรอกนะรถคันละสามสิบสี่สิบล้าน” ธาราพูดขึ้นน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อวันนี้มาเฟียหนุ่มมาทำหน้าที่คนขับรถด้วยตัวเอง

“มึงจะรีบไปไหน ขับรถเร็วมันอันตราย” เป็นคำตอบที่ฟังดูไม่จริงใจเอาซะเลย เพราะความเร็วที่ชาร์วีใช้ประจำเวลาที่จับพวงมาลัยเองต้องไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบ

“ฟังดูตอแหลนะ ถ้ามึงไม่รีบก็จอดรถแล้วเดินไปกูจะขับไปกับพลอยใสแค่สองคน อีกสิบนาทีไอ้ลุคค์ก็จะขึ้นร้องเพลงแล้วเดี๋ยวพาพลอยใสไปไม่ทัน” ธาราที่หมดความอดทนกับการถ่วงเวลาโง่ ๆ ของเจ้านายด่าออกไปโดยไม่เกรงใจว่าชาร์วีนั้นคือเจ้าของรถ

“รถคันนี้ของกู ถ้ามึงรีบก็ลงไปเรียกแท็กซี่”

“ถ้างั้นก็จอดรถกูกับพลอยใสจะลงไปเรียกแท็กซี่เอง”

“ถ้าหนูไปไม่ทันพี่ลุคค์ร้องเพลงรางวัลที่เราตกลงกันไว้เป็นโมฆะค่ะ”

บรึ๊น! บรึ๊น! บรึ๊น!

สิ้นเสียงพลอยใสรถยนต์คันหรูก็เร่งความเร็วขึ้นไปแตะที่ระดับปกติที่ควรจะเป็นหรืออาจจะเร็วไปด้วยซ้ำ ฝีมือการขับรถของชาร์วีที่ชำนาญเรื่องการทำความเร็วก็สามารถพาพลอยใสมาทันเวลาที่ลุคค์ขึ้นร้องเพลงพอดี

“ไอ้ธาราทำไมมึงพาเมียกูเดินเบียดผู้คนเข้ามาแบบนี้ ประตูด้านหลังมีทำไมไม่ใช้” ชาร์วีที่ทิ้งกุญแจรถให้บอดี้การ์ดขับไปจอดที่ลานจอดรถวิ่งตามพลอยใสและธาราเข้ามาติด ๆ โดยมีบอดี้การ์ดคอยอำนวยความสะดวกให้ แต่เพราะวันนี้นักท่องเที่ยวเยอะกว่าทุกวันจึงยากที่จะกันคนออกเพื่อเปิดทางเดินเป็นบริเวณกว้าง

“จะเดินอ้อมทำไมให้เสียเวลา เข้าทางนี้บอดี้การ์ดก็เปิดทางให้อยู่แล้ว ถ้ามึงอยากเดินสบายก็อ้อมไปเข้าด้านหลัง” ธาราไม่สนใจคำพูดของชาร์วีเพราะเขาประเมินดูแล้วว่าสามารถพาหญิงสาวเดินเข้าทางนี้ได้เพราะบอดี้การ์ดเปิดทางให้พอสำหรับเดินได้อยู่แล้ว

“หนูเดินได้ค่ะ” พลอยใสช่วยยืนยันอีกเสียงเพราะไม่อยากให้ทั้งสองทะเลาะกันอีก

“มาเดินข้าง ๆ ฉันนี่ ไปเดินทำไมข้างไอ้ธารา ผัวเธอชื่อชาร์วีนะพลอยใสเผื่อเธอลืม” มาเฟียหนุ่มเกิดอาการหึงหวงเมื่อเมียตัวน้อยเอาแต่เดินข้าง ๆ มือขวาคนสนิท

“ก็ได้ค่ะ” พลอยใสจำต้องขยับตำแหน่งมาเดินข้าง ๆ มาเฟียหนุ่มและปล่อยให้ชาร์วีเดินโอบเธอเข้าไปถึงด้านในท่ามกลางสายตาของนักท่องราตรีที่มองเจ้าของผับในระยะใกล้ และพยายามที่จะเดินเข้าหาชายหนุ่ม

“คุณชาร์วี/คุณชาร์วี/คุณชาร์วี” เสียงเรียกชื่อชายหนุ่มดังก้องไปทั่วผับ

“น่ารำคาญชะมัด” เสียงทุ้มสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดที่มีคนพยายามเข้าหาเขา จนทั้งสามเดินมานั่งลงที่โซฟาด้านหน้าที่เป็นโซนVIP

“พลอยใสมานั่งนี่” ฝ่ามือหนาตบลงที่ตักแกร่ง

“บอกให้เปลี่ยนชุดที่ยาวกว่านี้ก็ไม่ฟัง” สูทสีดำตัวใหญ่ถูกถอดมาคลุมเข่าให้หญิงสาว พลอยใสเอาแต่สนใจบนเวทีเพราะตอนนี้ลุคค์กำลังเซตเครื่องดนตรีที่จะทำการแสดงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“วันนี้พี่ลุคค์หล่อมากเลยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยชมไม่ขาดสาย วันนี้ลุคค์แต่งตัวด้วยชุดกางเกงยีนสีดำและเสื้อยืดสีดำสวมทับด้วยแจ็กเกตยีนสีเข้ม บวกกับหน้าตาหล่อเหลาสไตล์หนุ่มลูกครึ่งอเมริกันจึงทำให้ดูโดดเด่นและเรียกลูกค้าให้หลั่งไหลเข้ามา จนวันนี้โต๊ะที่ผับถูกจองเต็มหมดจนได้เปิดโซนยืนที่รองรับนักท่องเที่ยวได้เพิ่มอีกเกือบหนึ่งร้อยคน

“ผัวเธอหล่อและรวยกว่าไอ้ลุคค์อีก ชมมันอยู่ได้” ชาร์วีบอกกับหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักสีหน้าไม่สบอารมณ์ ธาราที่นั่งอยู่ถึงกับส่ายหัวให้กับความขี้หึงของชาร์วี

“คุณจะมาหึงอะไรเป็นเด็กแบบนี้คะ ยังไงคุณก็หล่อที่สุดสำหรับหนูอยู่แล้ว ไม่งั้นหนูจะหลงรักคุณมาเป็นสิบปีเหรอคะ” พลอยใสเผลอพูดความลับของเธอออกมาจนหมด ชาร์วีได้ฟังถึงกับหลุดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ มือสองข้างประคองใบหน้าหญิงสาวให้หันเข้าหาตน

“อุ๊ป อื้อ..จ๊วบ ๆ ๆ” เสียงประกบจูบดูดดื่มถูกแสดงต่อหน้าธาราและนักท่องราตรีที่จ้องชาร์วีอยู่ก่อนแล้ว จูบดูดดื่มที่หิวกระหายไม่เกรงใจว่าตรงนี้ยังมีธารานั่งอยู่ด้วย กว่าชาร์วีจะปล่อยให้พลอยใสเป็นอิสระก็นานพอสมควร

“ปึ๊ก! คนบ้า มาทำอะไรตรงนี้คะ พี่ธาราก็นั่งอยู่” กำปั้นเล็กทุบเข้าที่อกแกร่ง หน้าแดงแก้มแดงด้วยความอายที่ต้องมาแสดงความรักต่อหน้าธาราที่นับถือเหมือนพี่ชายและต่อหน้าผู้คนนับร้อย

“ฉันอยากกลับแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว” ชาร์วีไม่สนใจที่พลอยใสกำลังบ่นเพราะตอนนี้ความต้องการในร่างกายเขาเริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้งและต้องการปลดปล่อยโดยเร็วที่สุด

“คุณชาร์วี ถ้าหื่นมากก็ไปเข้าห้องน้ำ” พลอยใสว่ากลับเสียงแข็ง

“ห้องน้ำอยู่ตรงไหนพาฉันไปหน่อย”

“ไอ้เนทพาเจ้านายมึงไปเข้าห้องน้ำหน่อย นายมึงไปไม่ถูก” ธาราที่ทนนั่งฟังชาร์วีต่อไปไม่ไหวตะโกนเรียกเนทที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

“นายจะไปห้องน้ำเหรอครับ เชิญทางนี้ครับ” เนทที่งงในสิ่งที่ธาราบอกแต่ก็ทำตามอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะโดนเจ้านายดุเอา

“ไม่ต้อง! กูไม่ไปแล้ว”

“ระวังปวดนะ อีกนานกว่าไอ้ลุคค์จะร้องเพลงเสร็จ” ธาราพูดขึ้นลอย ๆ แต่เป้าหมายชัดเจนคือเจ้านายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าแดงเพราะต้องอดทนต่ออารมณ์ความต้องการ

“ไม่ต้องเสือกมาห่วงกูขนาดนั้น” ชาร์วีว่าสวนกลับ

“ตามใจ ลงแดงมาอย่ามาว่ากูแล้วกัน”

“พลอยใสโยกตามเพลงได้นะ” ธาราบอกกับพลอยใส ด้วยความใสซื่อของพลอยใสจึงโยกตัวตามจังหวะเพลงที่ลุคค์กำลังร้อง โดยไม่รู้ว่าคนที่เธอกำลังนั่งตักอยู่นั้นกำลังอดทนมากแค่ไหน ยิ่งตอนนี้มีก้นนุ่ม ๆ เสียดสีโยกไปมาความเป็นชายที่ขยายตัวเต็มที่ใต้กางเกงยีนราคาแพงอยู่นั้นแข็งแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ

“อ่าส์..พลอยใส” ชาร์วีเผลอครางออกมาเมื่อพลอยใสลุกขึ้นโบกมือให้ลุคค์และนั่งกลับลงทับที่เดิม น้ำหนักตัวที่กดทับถึงต้องหลุดครางออกมา

“หนูนั่งแรงไปเหรอคะ ให้หนูขยับไปนั่งที่อื่นไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ธารานั่งดูเหตุการณ์เงียบ ๆ และหลุดยิ้มมุมปากบางครั้งที่สามารถเอาคืนชาร์วีได้

“ไม่ต้อง! นั่งอยู่ตรงนี้แหละดีแล้ว ไอ้ลุคค์แม่งจะร้องอะไรหลายเพลงนักหนา ไอ้เนทมึงมานี่ซิ” เสียงกร้าวสบถด่าออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับตะโกนเรียกเนทที่ยืนดูแลความปลอดภัยอยู่ใกล้ ๆ

“ไปบอกไอ้ลุคค์ให้เลิกร้อง บอกว่ากูจ้างมันห้าล้าน” ชาร์วีกระซิบสั่งการลูกน้องให้รีบไปจัดการตามที่เขาสั่ง

“ได้ครับนาย”

เมื่อเพลงที่กำลังร้องอยู่จบลง นักร้องหนุ่มก็ประกาศใส่ไมค์แจ้งว่าเขามีธุระด่วนที่ต้องไปทำ ไว้โอกาสหน้าจะมาร้องเพลงให้ทุกคนฟังอีก พลอยใสที่กำลังนั่งฟังเพลงเพลิน ๆ ถึงกับทำหน้าผิดหวังที่ได้ฟังลุคค์ร้องแค่สองเพลงเอง

“พี่ลุคค์มีงานด่วนอะไรคะ ให้คนอื่นไปทำแทนไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวหันมาถามมาเฟียหนุ่มที่คาดว่าเป็นคนสั่งให้ลุคค์ไปทำงานด่วนนี้

“กลับเถอะวันหลังค่อยมาใหม่”

“ฮึ! เสียไปกี่ล้านล่ะ” ธาราถามขึ้นสีหน้าเรียบนิ่งนั่งจิบไวน์ราคาแพงอย่างคนอารมณ์ดี

“ไอ้ห่าธารา มึงกลับบ้านเองเลยนะกูจะกลับกับพลอยใสแค่สองคน”

“ตามสบาย อดทนให้ถึงบ้านนะ ไม่ใช่หมาอย่าเสือกแวะกินข้างทาง” ธาราพูดทิ้งท้ายก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกจนหมดแก้ว

“ปะ พลอยใสกลับบ้าน” ชาร์วีจูงมือพลอยใสออกทางประตูด้านหลัง เท้ายาวรีบสาวเท้าตรงไปยังรถที่บอดี้การ์ดสตาร์ตเครื่องรออยู่

“แล้วพี่ธาราจะกลับบ้านยังไงคะ” พลอยใสถามขึ้น

“ไม่ต้องห่วงมันหรอกไอ้ธารามันอายุสามสิบแล้ว ห่วงผัวเธอก่อนดีกว่าไหมปวดแทบจะระเบิดอยู่แล้ว” ดวงตากลมโตก้มลงมองที่เป้ากางเกงชายหนุ่มก็เห็นว่าตอนนนี้นั้นมีอะไรแข็ง ๆ บางอย่างดันกางเกงออกมาตุง ๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นสำรวจใบหน้าพบว่ามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากทั้งที่อุณหภูมิในรถถูกปรับที่18องศา

“รัดเข็มขัด” เสียงแหบพร่าสั่งออกไปเสียงดังเมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกจากผับด้วยความเร็ว

“คุณไหวไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับเอื้อมือไปเช็ดเหงื่อให้ชายหนุ่ม กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของหญิงสาวส่งกลิ่นหอม ยิ่งเพิ่มความต้องการของชาร์วีมากขึ้น

“อ่าส์พลอยใส ช่วยฉันหน่อยฉันไม่ไหวแล้ว” ขณะที่รถกำลังวิ่งด้วยความเร็วขีดสุดที่จะทำได้ แต่ก็ช้ากว่าอารมณ์ของชารวีที่จะทนไว้

“ชะ..ช่วย ช่วยยังไงคะ”

“อมให้ฉันหน่อย มันต้องการปากนุ่ม ๆ ของเธอ หรือเธอจะเมตตาขึ้นขย่มให้ฉันก็ได้นะ”