ตอนที่16 หลงป่า

ตอนที่16 หลงป่า

พลอยใสเดินกลับบ้านด้วยใบหน้ามีความสุขใบหน้าเรียวเล็กเผยรอยยิ้มบาง ๆ อยู่บนใบหน้าตลอดเวลา ชาร์วีที่ยืนมองเด็กในการปกครองตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากรถจนเด็กสาวเดินผ่านหน้าไป รอยยิ้มที่เขาหลงใหลและแอบมองมาตลอดวันนี้ปรากฏให้เห็นตรงหน้าอีกครั้ง

“ผมนำของขวัญของนายให้พลอยใสไปแล้วนะครับ” ธาราเดินขึ้นมารายงานเจ้านายหลังจากที่กลับจากภารกิจพิเศษ คือการพาเด็กในการปกครองกลับบ้านตามคำสั่งของคนเป็นนาย

“แล้วเธอว่ายังไง เธอชอบหรือเปล่า”

“นายก็เห็นแล้วนี่ครับนายน่าจะดูออกว่าเธอชอบหรือไม่ชอบ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ธาราขอตัวกลับห้องทันทีที่รายงานทุกอย่างเสร็จสิ้น

มหาวิทยาลัย

“วันเสาร์นี้เราก็จะต้องไปรับน้องกันแล้ว ทุกคนเตรียมเสื้อผ้าและของใช้กันหรือยัง รุ่นพี่แจ้งว่าพวกเราจะต้องกางเต็นท์นอนกันเองส่วนเต็นท์จะเช่าของอุทยานหรือสามารถนำเต็นท์ส่วนตัวไปเองก็ได้ ฉันว่าฉันจะเอาเต็นท์ไปเองดีกว่า” กิจกรรมรับน้องกำลังเป็นบทสนทนาหลักของเหล่านักศึกษาปีหนึ่งที่ตื่นเต้นที่จะได้เดินทางไปทำกิจกรรมรับน้องนอกสถานที่

“ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย” พลอยใสพูดขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเธอเองก็ลืมสนิทเลยว่าต้องเดินทางไปรับน้องในอีกสามวันและยังไม่ได้ขออนุญาตผู้ปกครองของเธอเลย

พลอยใสส่งข้อความแจ้งธาราตั้งแต่เช้าแล้วว่าวันนี้เธอขอพบบอดี้การ์ดหนุ่มช่วงเย็นตรงม้านั่งบริเวณสวนหย่อมหลังบ้านใหญ่เพราะมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทราบและขออนุญาตเป็นการด่วน

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

“มีเรื่องอะไรพลอยใส” ธาราเดินตรงดิ่งไปหาเด็กสาวทันทีที่กลับมาถึงบ้าน

“พี่ธาราคะ วันศุกร์นี้ทางมหาลัยจะจัดกิจกรรมรับน้องนอกสถานที่น่ะค่ะ รุ่นพี่แจ้งว่าจะไปจัดกิจกรรมที่อุทยานแห่งชาติเขาแหลม จ.กาญจนบุรี พลอยขออนุญาตไปรับน้องกับคณะได้ไหมคะ” พลอยใสรีบแจ้งธาราทันทีที่บอดี้การ์ดหนุ่มเดินมาถึงยังไม่หยุดดีด้วยซ้ำ

“ไปไกลถึงกาญจนบุรีเลยเหรอ แล้วไปรถอะไร”

“รถทัวร์ค่ะ”

“เรื่องนี้พี่ต้องแจ้งนายก่อน แล้วข้าวของเครื่องใช้เตรียมพร้อมหมดหรือยัง นอนเต็นท์หรือบ้านพัก”

“เต็นท์ค่ะ จะนำไปเองหรือไปเช่าของอุทยานก็ได้ค่ะ” ธาราทำท่าครุ่นคิดแล้วพยักหน้ารับทราบในสิ่งที่พลอยใสบอกก่อนจะนำเรื่องไปรายงานให้ชาร์วีทราบ เมื่อเดินกลับมาที่ตึกใหญ่ธาราก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงมาที่โต๊ะอาหารซึ่งตอนนี้ชาร์วีนั่งทานอาหารอยู่ก่อนแล้ว

“เด็กนั่นมีเรื่องอะไรถึงต้องเจอมึงด่วนขนาดนั้น” เสียงเรียบถามขึ้นทันทีที่มือขวานั่งลงที่เก้าอี้

“เธอมาขออนุญาตไปรับน้องกับทางคณะครับ”

“ที่ไหน” มือหนาที่กำมีดกำลังใช้หั่นสเต๊กต้องหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นถามทันที

“อุทยานแห่งชาติเขาแหลม จ.กาญจนบุรีครับ”

“รับน้องอะไรต้องไปไกลขนาดนั้น”

“เห็นบอกว่ารุ่นพี่จะพาไปเดินศึกษาเส้นทางธรรมชาติและพาไปพักผ่อนก่อนที่จะเรียนหนักครับ”

“~”

“นายอนุญาตให้เธอไปเถอะครับ ตั้งแต่เกิดมาเธอน่าจะยังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนสักครั้ง” ธาราพูดขึ้นเมื่อชาร์วียังเงียบยังไม่ให้คำตอบว่าอนุญาตหรือไม่อนุญาต

“มึงเห็นกูเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือไง อยากจะไปก็ไป แต่จัดการเรื่องที่พักให้แยกห้องนอนต่างหาก ห้ามนอนรวมกับใครไม่ว่าหญิงหรือชายและส่งคนของเราไปดูแลด้วยสักสี่ห้าคน ไปสถานที่แบบนั้นมันอันตรายไม่รู้หรือไง ยิ่งช่วงนี้พายุเข้าด้วยถ้าเกิดเจอน้ำป่าขึ้นมาจะทำอย่างไร” ชาร์วีบ่นยาวเหยียดแต่ก็อนุญาตให้เด็กสาวไปอยู่ดี

“ถ้าสถานการณ์ไม่ปลอดภัย เจ้าหน้าที่ของอุทยานคงไม่อนุญาตให้เข้าไปหรอกครับ” ธาราไม่คิดว่าการรับน้องจะมีอะไรที่น่าห่วงมากมายเพราะเป็นเขตอุทยานแห่งชาติมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลความปลอดภัยอยู่แล้ว

“พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนพาเธอไปซื้อของใช้จำเป็นแล้วก็เสื้อผ้าสำหรับเดินป่าด้วย” ชาร์วีพูดทิ้งท้ายหลังจากยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ

วันเดินทาง

พลอยใสตื่นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า และก่อนออกจากบ้านไม่ลืมที่จะหยิบสร้อยข้อมือที่ชาร์วีซื้อให้เป็นของขวัญมาสวมใส่ที่ข้อมือเล็ก

ธาราเป็นคนมาส่งพลอยใสขึ้นรถและตรวจเช็กความเรียบร้อยตั้งแต่เช้ามืด เพราะรถจะออกจากมหาลัยตอน 6 โมงเช้า

“ทำกิจกรรมกับเพื่อนให้สนุกและอย่าลืมดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ” ธารากำชับอีกรอบก่อนที่จะสั่งให้คนขับรถออกรถ

“ค่ะ พลอยจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดีค่ะ” หญิงสาวตกปากรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ

“สรุปต้องไปกี่วัน” ชาร์วีเอ่ยถามธารา

“ถ้าตามตารางที่พลอยใสบอกก็กลับวันมะรืน วันนี้ก็ออกเดินทางกันแต่เช้าคงถึงช่วงบ่าย ๆ เย็น ๆ ส่วนพรุ่งนี้ก็มีกิจกรรมทั้งวันและวันมะรืนช่วงสายก็เดินทางกลับถึงกรุงเทพ ฯ คงค่ำ ๆ ครับ” ธารารายงานคนเป็นนายแบบละเอียดยิบโดยที่ไม่ต้องให้คนถามได้ถามต่อ

“อย่าลืมโทรย้ำกับคนของเราที่ส่งไปดูแลพลอยใสด้วยว่าให้รายงานความเคลื่อนไหวให้ทราบทุกสองชั่วโมง”

“ได้ครับ” ธาราพยักหน้าตอบรับก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเมื่อใกล้ถึงเวลาอาหารเช้า

มาเฟียหนุ่มเงยหน้าจากงานตรงหน้าเมื่อเหลือบมองดูเวลาเห็นว่าตอนนี้เด็กในการปกครองคงเดินทางใกล้ถึงที่พักแล้ว ส่วนคนของฮาร์เปอร์ที่ชาร์วีส่งไปดูแลตอนนี้ก็เดินทางไปถึงที่นั่นตั้งแต่ช่วงสายด้วยเฮลิคอปเตอร์และตรวจเช็กความเรียบร้อยก่อนที่หญิงสาวจะไปถึง และตอนนี้ก็แฝงตัวเป็นไกด์ชาวบ้านตามความประสงค์ที่มาเฟียหนุ่มแจ้งมายังหัวหน้าอุทยานโดยให้เหตุผลว่าต้องการดูแลความปลอดภัยคนของบ้านฮาร์เปอร์ที่ร่วมเดินทางมากับคณะนักศึกษาครั้งนี้ด้วย

“เช็กที่พักเรียบร้อยหรือยัง” ชาร์วีคอยเช็กสถานการณ์แทบจะทุก ๆ ชั่วโมง

“เรียบร้อยครับนาย ดูนายจะเป็นห่วงพลอยใสมากนะครับ” ธาราถามกลับเพราะวันนี้เจ้านายของเขาแสดงออกถึงความห่วงใยต่อเด็กในการปกครองชัดเจนมาก

“เด็กนั้นไปในสถานที่ที่อันตรายขนาดนั้น กูก็ห่วงทุกคนเหมือนกันหมด” ชาร์วีให้เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นกับธารา

“ตอนเด็กสองคนนั้นไปรับน้อง นายไม่เห็นจะส่งคนของเราไปดูแลขนาดนี้เลยนี่ครับ” ธาราหมายถึงแก้มใสและผ้าไหมที่พึ่งกลับจากกิจกรรมรับน้องมาเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา

“ไปแค่นครนายกมึงจะส่งคนไปเฝ้าทำไม”

“แล้วที่กาญล่ะครับ ที่นั่นมีเจ้าหน้าที่ของกรมอุทยานคอยดูแลความปลอดภัยตลอดเวลา..แล้วมีอะไรน่าห่วง”

“มึงไม่แหกตาดูภูมิประเทศเหรอธารา ว่าที่นั่นมันเป็นป่าปิดที่ธรรมชาติค่อนข้างสมบูรณ์ มันอันตรายแค่ไหน” ชาร์วีด่าสวนกลับเสียงดัง เขาเองไม่ได้อยากให้เธอไปด้วยซ้ำแต่ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากให้เธอออกไปเปิดหูเปิดตาในสถานที่ใหม่ ๆ ที่ไม่เคยไป และอีกอย่างปล่อยให้เธอไปทำกิจกรรมกับเพื่อน ๆ ด้วยเพราะกิจกรรมแบบนี้มีโอกาสเข้าร่วมได้แค่ปีเดียว

เช้าวันถัดมากิจกรรมรับน้องที่ทางคณะจัดก็ได้เริ่มขึ้นนักศึกษาชายหญิงที่เดินทางมาครั้งนี้ต่างเตรียมตัวที่จะไปทำกิจกรรมตามฐานต่าง ๆ ตามที่ได้จับกลุ่มกันไว้ รุ่นพี่จึงได้มีการเรียกรวมเพื่ออธิบายถึงกิจกรรมที่จะมีขึ้นในวันนี้

“น้อง ๆ คะ รบกวนมารวมตัวกันตรงนี้ก่อนเดี๋ยวพี่จะอธิบายกิจกรรมในวันนี้ให้ฟังพร้อม ๆ กันค่ะ” รุ่นพี่ที่เป็นฝ่ายสันทนาการประกาศเรียกเพื่อรวมตัว

“บรรยากาศดีจังเลยเนอะพลอย” มุกดาหันมาพูดกับพลอยใส บรรยากาศยามเช้าของที่นี่ค่อนข้างที่จะสดชื่นและสูดหายใจเข้าได้แบบเต็มปอด ไม่มีฝุ่นหรือมลพิษเหมือนที่กรุงเทพ ฯ

“ใช่สดชื่นมาก” ทั้งสองสาวคุยกันก่อนจะหันไปฟังรุ่นพี่อธิบายถึงกิจกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยมีทีมบอดี้การ์ดที่รับหน้าที่เป็นไกด์ชาวบ้านแบบจำเป็นมาร่วมชี้แจงเส้นทางในการเดินเข้าไปทำกิจกรรมในครั้งนี้ร่วมกับเจ้าหน้าที่ของกรมอุทยานด้วย

พลอยใสและเพื่อนแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมฐานต่าง ๆ ที่มีจนเสร็จสิ้นในช่วงเช้า ส่วนช่วงสายจะเป็นกิจกรรมเดินป่า ทางเจ้าหน้าที่ของกรมอุทยานได้มาช่วยอธิบายถึงเส้นทางที่ควรเดินและไม่ควรเดินให้กับนักศึกษาทุกคนฟังอีกรอบก่อนออกเดินทางจริง เมื่อรับทราบกันแล้วทางรุ่นพี่ก็ได้ปล่อยตัวน้อง ๆ ให้เดินเข้าไปตามทางที่ได้สำรวจและไปทำฐานกิจกรรมไว้ โดยไม่ลืมที่จะย้ำให้กับทุกคนว่าห้ามออกนอกเหนือจากเส้นทางที่ระบุ พลอยใสที่ยังไม่เคยได้ลองการผจญภัยแบบนี้ก็ดูตื่นเต้นไม่น้อย

ระหว่างทางเดินก็มีป้ายลูกศรบอกทางติดอยู่เป็นระยะ รวมทั้งเจ้าหน้าที่และไกด์ชาวบ้านเดินประกบหน้าหลังตามกรุปที่ได้แบ่งกันไว้

กลุ่มของพลอยใสเป็นกลุ่มสุดท้ายที่เดินเข้ามาและเป็นกลุ่มสุดท้ายที่เดินกลับ โดยมีคนของฮาร์เปอร์กระจายอยู่ตามกลุ่มต่าง ๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตมากนัก

“มุกดาเราปวดฉี่กลั้นไม่ไหวแล้วขอไปฉี่ก่อนได้ไหม” พลอยใสสะกิดมุกดาที่เดินอยู่ข้าง ๆ เพราะเธอนั้นปวดท้องเบากลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว

“งั้นฉันขอแจ้งเจ้าหน้าที่ก่อน เธอรออยู่ตรงนี้นะ” มุกดาเดินเบียดกลุ่มเพื่อนขึ้นไปด้านหน้าเพื่อที่จะไปแจ้งกับเจ้าหน้าที่ว่าเพื่อนของเธอนั้นปวดท้องเบาจะขอให้หยุดรอเพื่อทำธุระส่วนตัวสักครู่ แต่เมื่อหันหลังมองกลับมามุกดาก็ไม่เห็นพลอยใสเดินตามกลุ่มเพื่อนมาแล้ว มุกดาพยายามมองหาและหันไปถามเพื่อนข้าง ๆ ก็ไม่มีใครเห็นพลอยใสเลย

“ทุกคนเร่งสปีดเท้ากันนิดหนึ่งนะครับตอนนี้เราช้ากว่าแพลนที่วางไว้อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง” เสียงเจ้าหน้าที่ตะโกนมาจากด้านหน้าทุกคนต่างเร่งฝีเท้ากันเร็วขึ้น

มุกดาพยายามมองหาพลอยใสแต่ก็ไม่พบ จึงตัดสินใจรีบไปแจ้งเจ้าหน้าที่เพราะคิดว่าพลอยใสอาจจะแวะปลดทุกข์ยังตามมาไม่ทัน

“พี่คะ มีเพื่อนหนูหายไปหนึ่งคนค่ะ ก่อนหน้านั้นเขาบอกว่าปวดท้องเบาน่าจะแวะทำธุระป่าข้างทาง พี่ ๆ ช่วยหยุดรอเพื่อนหนูก่อนสักครู่ได้ไหมคะ”

“พลอยใสหายไปไหน” หนึ่งในบอดี้การ์ดเดินเข้ามาประชิดตัวมุกดาและถามเอาคำตอบทันที

“พลอยใสบอกว่าเธอปวดท้องเบา หนูเลยจะเดินมาบอกพี่ ๆ เจ้าหน้าที่ด้านหน้า หันกลับไปอีกทีพลอยใสก็หายไปแล้วค่ะ” มุกดาตอบกลับเสียงสั่นทั้งกลัวที่เพื่อนหายไปและกลัวบอดี้การ์ดที่เสียงดังใส่เธอด้วย

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” บอดี้การ์ดถามขึ้นเสียงดังทุกคนต่างมองหน้ากันและช่วยกันมองหาบริเวณรอบ ๆ

“น่าจะประมาณ10นาทีค่ะ ช่วงที่เป็นป่ารกทึบที่เราเดินผ่านมา” มุกดาพยายามตั้งสติและให้ข้อมูลแก่เจ้าหน้าที่

“ตินรีบแจ้งคนของเรามาช่วยกันตามหาคุณพลอยใสด้วย หัวหน้าชุดพาเด็ก ๆ ที่เหลือกลับออกไปก่อนส่วนทางนี้ผมขอเจ้าหน้าที่ไว้คนหนึ่งเพื่อช่วยพวกเราตามหา” เคนหัวหน้าบอดี้การ์ดที่ชาร์วีส่งมาดูแลพลอยใสสั่งการอย่างมีสติ ทั้งที่ในใจตอนนี้กังวลอยู่มาก

“ทุกคนฟังนะครับ ห้ามนักศึกษาทุกคนเดินออกนอกเส้นทางเด็ดขาด ให้เดินตามหลังเจ้าหน้าที่ออกไปถึงจะปวดหนักปวดเบาก็ห้ามออกนอกเส้นทางเด็ดขาด ส่วนใครไม่ไหวให้ยกมือและตะโกนขึ้นดัง ๆ เข้าใจไหมครับ” เจ้าหน้าที่อุทยานกำชับทุกคนอีกครั้งก่อนจะเดินนำนักศึกษาทั้งหมดเดินกลับออกจากป่า เหลือเพียงเจ้าหน้าที่ของอุทยานที่ชำนาญเส้นทางหนึ่งคนและคนของชาร์วีที่ชำนาญการเดินป่าอีก5คนเดินกลับไปค้นหาพลอยใสที่หลงกับกลุ่มเพื่อน