ตอนที่ 40 เปลี่ยนบรรยากาศ+ครอบครัว (จบ)

ตอนที่ 40 เปลี่ยนบรรยากาศ+ครอบครัว (จบ)

“คุณจะให้หนูทำตรงนี้เลยเหรอคะ” พลอยใสถามกลับไม่เต็มเสียงนักเพราะตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่บนรถ และชาร์วีเองก็ทำหน้าที่เป็นคนขับซึ่งตอนนี้รถกำลังแล่นด้วยความเร็ว

“ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจะปล่อยให้ผัวเธอลงแดงตายตรงหน้าเลยหรือไง อยากเป็นหม้ายอย่างนั้นเหรอ”

“มันจะไม่อันตรายแน่นะคะ คุณอดทนอีกหน่อยได้ไหมคะ” พลอยใสพยายามต่อรองกับชาร์วีถึงแม้จะสงสารชายหนุ่มมากก็ตาม

“ถ้าอดทนได้ฉันจะขอร้องเธอแบบนี้เหรอ หรือต้องให้ฉันจอดรถข้างทางแล้วลากเธอไปกระแทกเบาะด้านหลังรถ” ชาร์วีพูดขึ้นเมื่อความอดทนของเขานั้นแทบจะเหลือไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์

“คุณตั้งใจขับรถดี ๆ นะคะ”

“อมมันสักทีพลอยใส ผัวเธอจะใจขาดตายอยู่แล้ว”

มือเล็กเอื้อมไปปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงพร้อมกับรูดซิปลง แท่งเนื้อสีแดงก่ำถูกควักออกมาพ้นจากบ็อกเซอร์ราคาแพงมาสัมผัสกับอุณหภูมิที่หนาวเย็นภายในรถ

“อ่าส์ ปากเธอทำให้ฉันคลั่งได้เลยนะ” เสียงร้องครางออกมาเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับส่วนหัวที่บานราวดอกเห็ด

“คุณต้องการมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ เราแค่จูบกันเองนะ” เสียงหวานเอ่ยถามสลับกับดูดเลียแท่งเนื้อที่ผลิตน้ำหล่อลื่นสีใสออกมาไม่ขาด

“แล้วไอ้ที่เอาก้นนุ่ม ๆ ของเธอขย่มฉันอยู่เป็นสิบนาที คิดว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง รับผิดชอบมันซะ”

“ได้ค่ะแต่คุณห้ามปล่อยมันใส่ปากหนูนะ”

“ฉันไม่ปล่อยใส่ปากเธอให้เสียของหรอก ลูก ๆ ฉันทั้งนั้นต้องปล่อยในท้องของแม่มัน”

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

“อ่าส์พลอยใส ดูดแรง ๆ แบบนั้น อ่าส์” เสียงร้องครางดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์เวลาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว

รถบอดี้การ์ด

“พี่ทำไมนายขับรถส่ายแปลก ๆ นายเมาหรือเปล่าวะ ผมว่าเราไปดูนายหน่อยดีกว่า” บอดี้การ์ดที่ขับรถตามหลังมาเพื่อรักษาความปลอดภัยให้มาเฟียหนุ่มหันไปถามเนทที่นั่งคู่คนขับ

“อย่าไปยุ่งถ้านายไม่ได้สั่ง ขับตามไปปกติ”

บนรถชาร์วี

“พลอยใสเร็วอีก อ่าส์ อ่าส์”

“อึก อ๊อก อ๊อก” ฝ่ามือหนาข้างซ้ายที่ละจากพวงมาลัยกำลังกดศีรษะทุยขึ้นลงตามจังหวะที่ต้องการ

“อ่าส์ ก้นงอนน่ากระแทกชะมัด” เดรสตัวสั้นถูกร่นขึ้นมากองอยู่ที่เอวคอดด้วยฝีมือของชายหนุ่ม พลอยใสในท่าคลานเข่าอยู่บนเบาะกำลังก้มกินแท่งเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย

กางเกงในตัวจิ๋วถูกดึงลงไปกองอยู่ที่ต้นขา มือหนาลูบกลีบอวบนูนที่เบ่งบานผลิตน้ำหวานออกมาจนเปียกแฉะ

“อือ..คุณอย่า”

“แฉะขนาดนี้ยังจะห้ามอีก ถ่างขาออกกว้าง ๆ”

“แต่คุณขับรถอยู่นะคะ”

“ฉันขับมือเดียวได้ ถ่างขาออก”

เพียงแค่ถูกปลายนิ้วสะกิดปุ่มกระสันน้ำหล่อลื่นก็เริ่มทำหน้าที่ขับเคลื่อนแทรกซึมออกมาตามร่องแคบ

“อื้อ..” พลอยใสร้องครางหน้าดำหน้าแดง ร่างกายบิดเร้าเมื่อความต้องการถูกปลุกปั่นให้เกิดความกระสัน นิ้วเรียวยาวขยับถูไถเสียดสีผนังนุ่มในร่องความสาว เสียวซาบซ่านจนต้องกระดกสะโพกขึ้นรับ

“ฉันไม่ไหวแล้ว ขอตรงนี้ได้ไหม” ความเร็วรถถูกลดลงกะทันหัน มือหนาหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทาง ลดกระจกลงตะโกนสั่งลูกน้องออกไปเสียงดัง

“ถอยรถออกไปให้ห่าง ใครหน้าไหนอย่าเข้ามาเด็ดขาด” รถของบอดี้การ์ดที่ขับตามหลังมาสามคัน ถอยไปจอดทิ้งระยะห่างจากรถของมาเฟียหนุ่มพอสมควร

“อือ..อื้ม” เมื่อไม่มีคำปฏิเสธจากหญิงสาว ชาร์วีลุกขึ้นปรับเบาะตรงพลอยใสให้เอนไปด้านหลังเพื่อจะได้มีพื้นที่ทำกิจกรรมรักสะดวกมากขึ้น

ชุดเดรสสีดำถูกร่นขึ้นไปกองอยู่เหนืออก กางเกงในตัวจิ๋วถูกดึงลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า เมื่อจัดการกับเสื้อผ้าหญิงสาวตรงหน้าเสร็จก็หันมาจัดการกับกางเกงตัวเองโดยเร็ว

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วชาร์วีก็จับแท่งเนื้อที่แข็งโชว์เส้นเลือดปูดไปจ่อปากทางรักและดันเข้าทีเดียวจนสุดโคนความยาว

“อือ..อ่าส์” ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเสียวซ่านเสียงน้ำหล่อลื่นกับแท่งเนื้อยาวที่กระทุ้งเข้าออกในกายสาวดังสนั่นพอ ๆ กับเสียงคละเคล้าน้ำลายบนเต้าอวบ บรรยากาศภายนอกที่เห็นแสงไฟของรถที่ขับผ่านไปมาสร้างความตื่นเต้นให้หญิงสาวไม่น้อย

“ตื่นเต้นเหรอตอดฉันขนาดนี้”

“กลัวคนอื่นมาเห็น”

“เปลี่ยนบรรยากาศไงจะได้ไม่น่าเบื่อ ลูกน้องฉันยืนอยู่รอบ ๆ ไม่มีใครกล้าเข้ามาตรงนี้หรอก”

“อะ..อึก อื้อ” ริมฝีปากอวบเม้มเข้าหากันแน่นพยายามกลั้นเสียงครางในตอนที่ชายหนุ่มกระแทกเข้ามา

“อย่าเกร็ง ครางออกมา ในรถเก็บเสียงไม่มีใครได้ยิน” คล้ายกับความหวังดีแต่ความจริงเขาชอบฟังเสียงครวญครางมีความสุขของเธอมากกว่า

“อ่าส์คุณ หนูตื่นเต้น หนูไม่เคยทำอะไรแบบนี้” พลอยใสคล้ายคนไม่ได้สติทั้งพูดปนเสียงคราง

“ถ้าเคยทำฉันจะฟาดด้วยแส้เข้าให้ ฉันเป็นผัวคนแรกของเธอและเป็นผัวคนเดียวของเธอด้วย ยัยเด็กขี้อ่อย” ชาร์วีขยับสะโพกสอบเข้าออกโดยไม่สนใจว่ารถนั้นจะโยกแรงจนคนข้างนอกรู้ว่าเขากำลังทำอะไรก็ตาม

“ชาตินี้ทั้งชาติเธอมีสิทธิ์ให้ฉันกระแทกได้คนเดียว เข้าใจไหม”

“คุณก็เหมือนกัน ไม่มีสิทธิ์ไปกระแทกร่องคนอื่นนอกจากหนูคนเดียว อีกอย่างหนูร้อนแรงขนาดนี้คุณจะทิ้งหนูไปหาคนอื่นได้ลงคอเหรอคะ” เสียงหวานกับคำพูดที่ไม่หวานไร้เดียงสา ชาร์วีได้ยินดังนั้นถึงกับกระหน่ำกระแทกเข้าไปแบบไม่ยั้ง

“อ่าส์ อ่าส์ คุณ อื้อ..”

“เหมือนเธอจะชอบเปลี่ยนบรรยากาศ ยิ่งตื่นเต้นยิ่งตอดฉันแรงมาก”

“คุณนั่นแหละทำให้หนูเสพติดคุณเข้าไปทุกวัน”

“เปลี่ยนมาขย่มดูไหม เร้าใจมากกว่านอนอ้าขานะ” พูดจบมือหนาก็จับพลิกร่างบางขึ้นนั่งคร่อมบนตักทั้งที่ทั้งสองยังเชื่อมต่อกันอยู่

“ขย่มสิ เอาให้ฉันตายคาอกเธอเลยพลอยใส” ด้านผู้ถูกออกคำสั่งค่อย ๆ ขยับสะโพกขึ้นลงตามจังหวะ จากช้าไปเร็ว เมื่อจับจังหวะได้ก็กระหน่ำขย่มไม่ยั้งขึ้นสุดลงสุด เต้าอวบสองข้างกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะโยก จนชาร์วีแทบสำลักความสุขที่เมียเด็กเขามอบให้

“อ่าส์ชาร์ คุณชอบไหม”

“ชอบสิเด็กดี อืม อ่าส์”

“คุณใกล้ปล่อยในตัวหนูหรือยัง หนูเสร็จไปสองรอบแล้วนะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่นึกอาย เมื่อเธอสวมบทบาทเสือสาว เด็กน้อยใสซื่อคนนั้นก็หายวับไปกับตามีเพียงหญิงสาวที่เร่าร้อนเข้ามาสิ่งร่างเธอ

“ใกล้แล้วเด็กดี เร็วอีกนิด อีกนิดเดียว อ่าสสสส์” เสียงครางดังระงมไปทั่วรถ บทรักนอกสถานที่ที่ทั้งสองร่วมแสดงก็จบลง ร่างบางซบลงที่อกแกร่งอย่างหมดแรง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้าและลำคอ ชาร์วีเอื้อมเปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบกระดาษทิชชูสีขาวแผ่นใหญ่ออกมาเช็ดทำความสะอาดให้พลอยใสอย่างเบามือ จากนั้นก็จัดการใส่เสื้อผ้ากลับไปตามเดิม

รถยนต์คันหรูหักพวงมาลัยกลับเข้าสู่ถนนเส้นหลักอีกครั้งหลังจากแวะข้างทางทำกิจธุระด่วน พลอยใสหลับไปหลังจากชาร์วีขับรถออกมาไม่นาน

“ทำตัวเป็นหมาแวะกินของข้างทางนะมึง” เสียงของธาราดังขึ้นขณะเดินถือแก้วกาแฟออกมาจากในครัว

“เรื่องของกู” ชาร์วีอุ้มหญิงสาวขึ้นบันไดชั้นสองของบ้านโดยไม่ได้ยืนเถียงกับธาราต่อ

เช้าวันต่อมา

“นายครับเงินห้าล้านเมื่อคืนนายยังไม่โอนให้ผมเลยนะครับ” ลุคค์พูดขึ้นขณะที่ทั้งสี่คนนั่งทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ

“เงินห้าล้านอะไรคะ”

“ก็ที่นายจ้างผมให้หยุดร้องเพลงไงครับ” ลุคค์แกล้งถามสีหน้าจริงจังเพราะรู้ดีว่าทวงต่อหน้าพลอยใสเขาจะได้เงินอย่างแน่นอน

“เมื่อคืนคุณสั่งให้พี่ลุคค์หยุดร้องเพลงอย่างนั้นเหรอคะ” พลอยใสหันไปถามเอาคำตอบกับชาร์วี ดวงตากลมโตจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างต้องการเอาเรื่อง

“ไอ้ลุคค์ มึงอยากตายหรือไงมาทวงเงินกูตอนนี้” ชาร์วีตวัดสายตามองลุคค์อย่างคาดโทษ

“นายก็จ่ายมาสิครับ เรื่องจะได้จบ” ลุคค์ยังลอยหน้าลอยตาทวงเงินเจ้านายไม่มีความเกรงกลัวแต่อย่างใด

“ธาราโอนเงินให้มันด้วย”

“ใช้เงินไปกับเรื่องไร้ประโยชน์” ธาราว่ากลับแต่ก็หยิบมือถือขึ้นมากดโอนเงินตามคำสั่งอยู่ดี

“ขอบคุณครับนาย”

“เลิกทำแบบนี้อีกนะคะ ไม่งั้นหนูจะโกรธคุณจริง ๆ ด้วย หนูอุตส่าห์ตั้งใจไปฟังพี่ลุคค์ร้องเพลง ฮึย..คนบ้า ตามาเฟียบ้า” พลอยใสบอกออกไปเสียงดัง วางช้อนในมือลง ลุกขึ้นจากโต๊ะน้ำตาคลอเบ้าวิ่งออกไปสวนหย่อมหลังบ้าน

“พลอยใส พลอยใส” เสียงเข้มตะโกนตามหลังแต่เท้าเล็กไม่มีทีท่าจะหยุดลง

“กูทำผิดขนาดนั้นเลยเหรอวะ เธอถึงต้องร้องไห้ขนาดนั้น” ชาร์วีหันไปถามธาราและลุคค์ที่นั่งทานข้าวต่อเงียบ ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มึงผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วชาร์ แถมโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่เชี่ยอีก หัดใช้ชีวิตให้เหมือนคนปกติบนโลกเขาทำกันบ้าง ตามไปขอโทษพลอยใสซะก่อนที่มึงจะโดนเมียทิ้ง” ธาราพูดขึ้นเสียงเรียบขณะที่ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

“กูเป็นอย่างที่ไอ้ธาราพูดเหรอลุคค์” หันไปถามลุคค์ที่นั่งทานกาแฟกับขนมปังปิ้งอย่างเอร็ดอร่อย

“ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ เมื่อคืนนายไม่ควรทำแบบนั้น พลอยใสพึ่งได้มีโอกาสออกไปเจออะไรใหม่ ๆ นายทำลายความสุขของเธอนายรู้ตัวหรือเปล่า เงินห้าล้านผมโอนไปบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าแล้วนะครับ ครั้งนี้นายควรได้รับบทเรียนนะครับ” ลุคค์ตอบกลับคนเป็นนาย ชาร์วีจำต้องรีบเดินไปหาหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ศาลากลางสระบัว

“พลอยใส ฉันขอโทษ”

“คุณขอโทษหนูคุณรู้ตัวหรือเปล่าคะว่าตัวเองทำผิดอะไร หรือแค่ขอโทษส่ง ๆ ให้มันผ่านไป”

“ฉันทำลายความสุขของเธอ ฉันขอโทษนะ”

“ถ้าสำนึกผิดจริง ๆ ก็คุกเข่าลงสิคะ หรือแค่แสดงละครให้หนูยกโทษให้เฉย ๆ”

“พลอยใส”

“คุกเข่าลงต่อหน้าหนูแล้วหนูจะยกโทษให้ ไม่งั้นคุณเตรียมเก็บของย้ายออกจากบ้านนี้ได้เลย เพราะบ้านฮาร์เปอร์หนูเป็นเจ้าของ”

“ขอโทษ ต่อไปฉันจะคิดให้มากกว่านี้ ยกโทษให้ฉันเถอะนะฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ อีกอย่างถ้าเธอร้องไห้ลูกของฉันก็จะร้องไห้ตามนะ” ชาร์วียอมคุกเข่าลงต่อหน้าพลอยใส เป็นครั้งแรกที่มาเฟียหนุ่มยอมคุกเข่าให้คนอื่นนอกจากพ่อกับแม่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคลอไปด้วยน้ำสีใส หัวใจที่เคยแข็งแกร่งดั่งหินผาบัดนี้ถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หล่อหลอมให้เป็นสายน้ำที่อ่อนโยน

“หนูท้องที่ไหนกัน หนูยังไม่ได้ท้อง”

“นายหญิงท้องได้สองสัปดาห์แล้วครับ” ลุคค์ส่งผลตรวจเลือดให้พลอยใสดูเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าหญิงสาวนั้นกำลังตั้งครรภ์ทายาทตัวน้อยของฮาร์เปอร์อยู่

“จริงเหรอไอ้ลุคค์ มึงไม่ได้โกหกกูใช่ไหม” ชาร์วีถามขึ้นสีหน้าตื่นเต้นดีใจ ทั้งที่ตอนนี้ยังคงคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพลอยใส

“มึงจะคุกเข่าอยู่แบบนั้นอีกนานไหมไอ้ห่า” ธาราพูดขึ้นเมื่อทนมองภาพตรงหน้าต่อไปไม่ได้

“หนู พี่ลุกไปกอดหนูได้หรือยัง น้องลอนดอนลูกพ่อ” สรรพนามเรียกที่เปลี่ยนไปพลอยใสได้ยินถึงกับเผลอยิ้มออกมา

“ก็ลุกมาสิคะ หนูรอให้คุณมากอดหนูตั้งนานแล้ว”

“ต่อไปนายห้ามทำอะไรที่เป็นเรื่องกระทบจิตใจนายหญิงเด็ดขาดนะครับ เพราะจะมีผลกับนายน้อยที่อยู่ในท้อง”

“กูรู้แล้ว แต่..กูมีคำถามอย่างหนึ่งสำคัญมาก”

“ครับ เรื่องอะไรครับ”

“ท้องแล้วมีเซ็กได้ไหม”

“คุณวี ทำไมเป็นคนหื่นกามขนาดนี้คะ”

“ได้ครับ แต่ต้องระวังให้งดพวกท่าที่เสี่ยง ๆ ไปก่อน รอให้ครรภ์แข็งแรงมากกว่านี้ค่อยใส่เต็มที่ครับ นายมีอะไรจะถามอีกไหมครับ วันนี้ผมมีนัดเดท” คำตอบของลุคค์เป็นที่น่าพอใจแก่ชาร์วี

รอยยิ้มมีความสุขเผยยิ้มจนเห็นฟันขาว รอยยิ้มแห่งความสุขที่ไม่เกิดขึ้นที่บ้านฮาร์เปอร์มาหลายสิบปี คฤหาสน์ที่เงียบเหงากำลังจะมีเด็กตัวน้อย ๆ ออกมาวิ่งเล่น เสียงเจื้อยแจ้วกำลังดังไปทั่วคฤหาสน์ ความสุขที่เรียกว่าครอบครัวกำลังจะมีเด็กน้อยเข้ามาเติมเต็ม

“ขอบคุณที่เกิดมาเติมเต็มความสุขของครอบครัวเรา พ่อรักหนูนะ” ชาร์วีคุกเข่าลงตรงหน้าพลอยใส ประทับจูบลงที่หน้าท้องแบนราบที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของทั้งสองอยู่ในนั้น ธารายืนมองภาพความสุขตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

THE END