ตอนที่22 แสดงอาการ

ตอนที่22 แสดงอาการ

ก่อนหน้านั้น

ป้าณีที่รู้สึกเป็นห่วงพลอยใสเมื่อเห็นว่ายังไม่กลับทั้งที่ดึกแล้วจึงเดินมาถามบอดี้การ์ดหน้าบ้าน

“มีใครเห็นพลอยใสบ้างไหม โทรมาบอกตั้งแต่หัววันว่าจะกลับค่ำตอนนี้ก็ดึกแล้วแถมฝนฟ้ายังกระหน่ำอย่างกับฟ้ารั่วนี่ก็ยังไม่เห็นกลับมาสักที จะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“คุณพลอยใสกลับมาได้สักพักใหญ่ ๆ แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มตอบคำถามแม่บ้านดูร้อนใจเพราะเป็นห่วงหญิงสาว

“กลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมป้าไม่เห็นล่ะปกติถ้ากลับมาพลอยใสจะต้องไปบอกป้าทุกครั้ง แน่ใจนะว่าเห็นกลับมาแล้ว” ป้าณีถามย้ำกับบอดี้การ์ดด้วยสีหน้าสงสัยหนัก

“ครับแน่ใจครับ กลับมาตั้งแต่ตอนหนึ่งทุ่มที่ฝนตกหนัก ๆ นั่นแหละครับ เธอวิ่งตากฝนเข้าบ้านมาแล้วเจ้านายก็กลับมาพอดีจึงลากเธอขึ้นรถ ตอนนี้ถูกเจ้านายลากขึ้นไปข้างบนยังไม่กลับลงมาครับ ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเป็นยังไงบ้าง” ป้าณีที่ได้ยินในสิ่งที่บอดี้การ์ดบอกก็ตกใจไม่น้อยก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องโถงก็เจอกับธาราที่กำลังนั่งดูเอกสารบางอย่างอยู่คนเดียว

“คุณธารา จริงหรือเปล่าคะที่บอดี้การ์ดบอกว่าพลอยใสถูกคุณวีลากขึ้นไปบนห้อง” ธาราหันมามองป้าณีสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จริงครับ พึ่งโดนลากขึ้นไปข้างบนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนตอนนี้ก็ยังไม่เห็นกลับออกมา” ป้าณีที่ได้รับคำยืนยันตามที่บอดี้การ์ดบอกจากธาราก็ยกมือขึ้นทาบอกและออกอาการร้อนใจจนเห็นได้ชัดถึงขนาดว่าจะตามขึ้นไปดูบนห้องของเจ้านาย

“ป้าว่าป้าขึ้นไปดูดีกว่าค่ะเผื่อว่า....”

“ผมว่าอย่าดีกว่าครับเวลานี้เจ้านายคงไม่ต้องการให้ใครไปรบกวน” ยังไม่ทันที่แม่บ้านจะพูดจบธาราก็เอ่ยห้ามขึ้นมาก่อน แม้จะร้อนใจและเป็นห่วงหญิงสาวแค่ไหนป้าณีก็ทำได้แค่รออยู่ด้านล่างเท่านั้น

เมื่อชาร์วีอนุญาตให้กลับห้องพลอยใสก็ลุกขึ้นยืนไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับอีกชั้นตามที่ชายหนุ่มบอก ก่อนจะเก็บเข็มขัดและเข็มกลัดชุดนักศึกษาและจะเดินไปหยิบชุดนักศึกษาที่อยู่ในห้องน้ำ

“ชุดนักศึกษาเอาไว้นั่นแหละเดี๋ยวให้แม่บ้านมาเก็บไปซักให้”

“แต่ว่า….” พลอยใสที่ชินกับการเกรงใจคนอื่นกำลังจะพูดปฏิเสธแต่เมื่อเห็นสายตาคมที่มองมาก็เงียบลงทันที

“ยังไม่ทันจะออกไปพ้นจากห้องนี้เธอก็ขัดคำสั่งฉันแล้ว และถ้าหากพ้นจากห้องนี้ไปเธอจะปฏิบัติตามอยู่หรือเปล่า” อารมณ์โมโหของชาร์วีเริ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อโดนเด็กสาวขัดคำสั่ง

“หนูไม่ได้ตั้งใจจะขัดคำสั่งคุณวีนะคะ เพียงแต่ว่ามันคงดูไม่เหมาะที่จะให้พี่ ๆ มาเก็บไปซักให้ก็เท่านั้นเองค่ะ”

“นี่คือห้องส่วนตัวของฉัน คนสั่งคือฉันไม่ใช่เธอ รีบกลับไปห้องของเธอได้แล้ว” ชาร์วีไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนกับถูกไล่ พลอยใสหน้าเสียจนชาร์วีสังเกตเห็น หลังจากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นไหว้เจ้าของห้องแล้วเดินออกไปทันที ชาร์วีถึงกับกัดฟันแน่นเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดแรงไป ร่างสูงรีบเดินตามหญิงสาวออกไปก่อนจะเห็นแค่เพียงด้านหลังของพลอยใสกำลังเดินลงบันไดไป

“ธารา!! เดินไปส่งพลอยใสที่ห้องด้วย” เสียงกร้าวตะโกนดังมาจากข้างบนเพราะกลัวว่าพลอยใสจะถูกบอดี้การ์ดมองเหมือนตอนเดินกลับเข้าบ้าน

พลอยใสเดินลงมาถึงห้องโถงด้านล่างก็เจอกับธาราและป้าณีที่รออยู่ ป้าณีรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวทันทีอย่างเป็นห่วง

“พลอยเป็นยังไงบ้าง คุณวีทำอะไรหนูหรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าแต่ป้าณียังจับตัวของพลอยใสหมุนไปหมุนมาเหมือนจะสำรวจร่างกายหญิงสาวว่ามีสิ่งผิดปกติหรือไม่

“พลอยไม่เป็นอะไรคะ คุณวีไม่ได้ทำอะไรพลอย”

“ไม่ได้ทำแล้ว แล้วทำไมถึงใส่ชุดแบบนี้ลงมาล่ะ” แม่บ้านยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่พลอยใสบอก

“พอดีว่าพลอยเปียกฝนตอนวิ่งเข้าบ้านคุณวีเลยให้พลอยรีบอาบน้ำเพราะกลัวจะเป็นหวัดน่ะค่ะ แต่พอดีพลอยไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนคุณวีเลยให้ยืมเสื้อคุณวีใส่ก่อน”

“ให้อาบน้ำในห้องของคุณวีเลยเหรอ” ป้าณีเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ ที่เจ้าของบ้านยอมให้คนอื่นใช้ของใช้ส่วนตัวของตัวเอง

“ค่ะ อาบน้ำเสร็จคุณวีก็ให้พลอยลงมานี่แหละค่ะ” พลอยใสตอบไปตามความจริงถึงจะไม่ทั้งหมดให้ป้าณีและธาราที่ยืนอยู่ฟัง และเมื่อฟังในสิ่งที่พลอยใสบอกเสร็จแล้วทั้งป้าณีและธาราก็เชื่อที่หญิงสาวพูดว่าเจ้านายไม่ได้ทำอะไรเธอ

“ถ้างั้นก็ทานข้าวก่อนหนูยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยใช่ไหมลูก” พลอยใสถูกจูงแขนเข้าไปในครัว ต้มจืดร้อน ๆ ที่ทำไว้ให้เจ้าของบ้านถูกตักแบ่งใส่ถ้วยใบเล็กมาให้หญิงสาวที่นั่งปากซีดรออยู่ที่โต๊ะทานอาหารอันเล็ก

“ทีหลังอย่าตากฝนแบบนี้อีกนะลูกเดี๋ยวหนูจะไม่สบายเอา จะไปไหนมาไหนก็เรียกให้รถที่บ้านไปรับไม่ต้องเกรงใจหรอกเพราะคุณวีเขาจัดเตรียมรถไว้สำหรับรับส่งหนูอยู่แล้ว” ป้าณีที่รักและห่วงพลอยใสเหมือนหลานสาวแท้ ๆ บอกออกไป

“ค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้ป้าณีต้องเป็นห่วง” พลอยใสบอกออกไปสีหน้ารู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง

“รีบทานข้าวอย่ามัวแต่พูดมาก” ชาร์วีเดินเข้ามาในครัวได้ยินเสียงเด็กในการปกครองคุยเจื้อยแจ้วอยู่ด้านหลังครัวจึงเดินไปดูและดุออกไปเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังอยู่ในชุดเดิมที่กลับลงมาจากห้องของเขา

“ขอโทษค่ะ พลอยอิ่มแล้วค่ะ” มือเล็กวางช้อนในมือลงทันทีหลังจากที่พึ่งทานข้าวไปได้ไม่ถึงสิบคำ

“รู้ไหมว่าอาหารที่ทานเหลือในถ้วยนั้นต้องใช้เงินซื้อวัตถุดิบเท่าไหร่”

“ขอโทษค่ะ หนูจะทานให้หมดค่ะ” มือเล็กรีบหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวและกับข้าวที่เหลือทานต่อจนหมดก่อนจะรีบเก็บจานชามไปล้างและเดินกลับห้องตัวเอง

“นั่งรออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวให้ธาราไปส่ง” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินผ่านหน้าเจ้าของบ้าน เสียงเรียบก็ดังขึ้นเท้าเล็กที่กำลังเดินผ่านอย่างเงียบ ๆ ต้องหยุดชะงัก

“คะ?” ใบหน้าเรียวเล็กที่ก้มมองเท้าตัวเองต้องเงยหน้าขึ้นถามเจ้าของคำสั่งเมื่อสักครู่

“นั่งรออยู่ตรงนั้น รอให้ธาราทานข้าวเสร็จก่อนเดี๋ยวให้ธาราเดินไปส่ง” สิ้นเสียงคำสั่งพลอยใสจำต้องเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงโซฟาที่ตั้งอยู่มุมถัดไปของห้อง

“วิวทางโน้นมีอะไรน่ามอง มึงถึงได้จ้องขนาดนั้น” ธาราสังเกตเห็นสายตาของชาร์วีเหลือบมองไปทิศทางที่พลอยใสนั่งอยู่จึงพูดขึ้น

“เรื่องของกู นี่บ้านกู กูจะมองอะไรก็ได้” ชายหนุ่มพูดจาเหน็บแนมและเบนสายตามองไปทางอื่น

“มึงกำลังหลงเด็กมันหัวปักหัวปำรู้ตัวหรือเปล่าไอ้คุณเจ้าของบ้าน” ธาราตอกกลับด้วยถ้อยคำที่ไม่ไว้หน้าด้วยเหมือนกัน

“อะไรที่ทำให้มึงคิดแบบนั้น”

“การที่มึงลากเด็กมันขึ้นห้อง ไหนจะให้เด็กมันใช้ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่มึงหวงยิ่งกว่าเงินในธนาคาร แบบนี้ไม่เรียกว่าหลงจะให้เรียกว่าอะไร ทำหน้าที่ผู้ปกครองที่ดีงั้นเหรอกูกินข้าวไม่ได้กินหญ้าที่จะดูไม่ออก แล้วไม่ใช่แค่กูด้วยที่ดูออกบอดี้การ์ดทั้งบ้านก็ดูออกตั้งแต่ที่มึงลากเด็กมันขึ้นรถมาแล้ว” ธาราสาธยายเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบให้คนปากแข็งฟังอีกครั้ง

“ไปส่งพลอยใสได้แล้ว ดึกมากแล้วเธอควรรีบพักผ่อน อย่าลืมหายาให้เธอทานด้วย” เมื่อครั้งนี้ไม่สามารถหาอะไรมาโต้แย้งให้ชนะได้จึงเลี่ยงไปอย่างอื่น

“ถ้ามึงไม่คิดจริงจัง อย่ายุ่งกับเธอ” ธาราพูดทิ้งท้ายเสียงลอดไรฟันก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหารเดินไปเรียกหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าตัวเองนั่งรออยู่ที่โซฟา

“พลอยใสปะกลับห้อง” ร่างบางรีบเดินตามหลังธาราไปติด ๆ ระหว่างทางเดินสวนกับบอดี้การ์ดที่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยภายในบ้าน แต่ก็ไม่มีใครกล้าส่งสายตามองหรือเอ่ยถามกันสักคน

“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกินยาดักไว้ด้วย ตากฝนมาเดี๋ยวไข้จะถามหาเอา” ธาราบอกออกไปด้วยความเป็นห่วง

“พรุ่งนี้นายต้องเดินทางไปฮ่องกงนะครับ กาสิโนจะเปิดวันแรกพรุ่งนี้นายต้องไปเป็นประธานเปิดงานครับ” ธาราแจ้งตารางการเดินทางกับเจ้านายอีกครั้งหลังจากที่ส่งตารางงานทั้งหมดให้คนเป็นนายไปล่วงหน้าเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน

“ไปกี่โมง”

“ออกเดินทางช่วงบ่ายถึงที่โน่นก็ช่วงเย็นพอดี เปิดกาสิโนเสร็จตอนเช้าก็เดินทางกลับครับ”

“แล้วไอ้พวกนั้น”

“ไปกันทุกคนครับ เพราะคุณมังกรยื่นคำขาดมาแล้วว่าถ้าใครไม่ไปงานเปิดกาสิโนวันพรุ่งนี้จะตัดชื่อออกจากบัญชีผู้ถือหุ้นครับ” ธุรกิจกาสิโนที่กำลังขยายสาขาไปแถบประเทศฮ่องกงที่เป็นตลาดใหญ่อันดับต้น ๆ ของนักเสี่ยงดวงที่ชอบมาลงทุนกับการพนันรูปแบบต่าง ๆ ที่ถูกกฎหมาย

“บอกไอ้ลุคค์ให้เดินทางไปกับเราด้วย แค่กู มึง แล้วก็ไอ้ลุคค์ก็พอ ส่วนทางนี้ให้ไอ้เคนดูแล” สิ้นคำสั่งธาราก็ถ่ายทอดคำสั่งต่อให้ลูกน้องทันที บอดี้การ์ดทุกคนในบ้านฮาร์เปอร์ล้วนมีวิชาความรู้กันทั้งนั้นไม่ใช่เก่งเฉพาะการต่อสู้ เคนเองก็จบการตลาดจากต่างประเทศและยังผ่านการฝึกหลักสูตรหน่วยรบพิเศษจากอเมริกามาอีกด้วย แต่ที่เลือกมาทำงานกับชาร์วีเพราะค่าจ้างที่ชาร์วีจ่ายให้นั้นมากกว่าบริษัทชั้นนำต่าง ๆ มีความสามารถจ่ายได้เป็นสิบเท่า