ตอนที่ 21 หวง

ตอนที่ 21 หวง

“ใครมองกูจะควักลูกตาออกมาให้หมด!!!” เสียงกร้าวตะโกนดังลั่นแข่งกับเสียงฝนและเสียงฟ้าร้อง เหล่าบอดี้การ์ดต่างหันหน้าหนีกันเป็นแถวไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกระดิกตัว เมื่อรถเข้ามาจอดหน้าบ้านชาร์วีก็ลากพลอยใสขึ้นห้องโดยไม่สนใจสายตาของลูกน้องที่มองการกระทำของเขาอยู่ ใบหน้าคมตอนนี้แดงก่ำเหมือนคนกำลังโมโหอย่างหนัก พลอยใสทำได้เพียงเดินตามชาร์วีไปโดยไม่กล้าขัดขืนอะไร ส่วนมือขวาคนสนิทนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวและมองตามหลังเจ้านายและเด็กในความดูแลจนทั้งคู่ลับสายตาไป

“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ใครบอกให้ไปเดินตากฝนแบบนั้น รถที่บ้านมีเป็นสิบคันทำไมไม่โทรให้ไปรับ แล้วเดินตากฝนกลับมาทำไมคนเดียวมืด ๆ ทำไมไม่นั่งแท็กซี่ เงินที่ให้ทุกเดือนไม่พอหรือไงถึงชอบทำตัวลำบากไปขึ้นรถเมล์เบียดกับคนอื่น” น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าโกรธจัดตวาดใส่พลอยใสทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง

“พะ..พอค่ะแต่ว่าหนูมีกิจกรรมและวันนี้โทรศัพท์ก็แบตหมดเลยไม่ได้โทรเรียกให้รถที่บ้านไปรับ” พลอยใสสะดุ้งกับน้ำเสียงดุดันนั้นจนแอบกลัวเพราะไม่เคยเห็นชาร์วีในมุมที่กำลังโกรธแบบนี้มาก่อนจึงตอบกลับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

“จะเลิกกี่โมงก็ให้คนขับรถมันรอเธอสิ หน้าที่ของพวกมันคือขับรถรับส่งเธอตามที่ฉันสั่ง หรือคนขับรถคนไหนที่มันไม่อยากรอหรือมีปัญหาบอกฉันมาจะได้จัดการไล่ออกให้หมด” เหตุผลของพลอยใสที่บอกมาไม่ได้ฟังขึ้นสำหรับชาร์วีแม้แต่น้อย แถมยังทำให้ชายหนุ่มโมโหเพิ่มขึ้นไปอีก

“เปล่านะคะ พวกเขาไม่ได้มีปัญหาเลยค่ะหนูไม่อยากให้รอเองเพราะเกรงใจ” พลอยใสเกรงว่าคนขับรถจะเดือดร้อนจึงรีบแย้งออกไป

“เกรงใจพวกมันแต่ยอมขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ” พลอยใสที่ไม่เคยถูกดุมาก่อนและตกใจกับท่าทางของชาร์วีในโหมดนี้ถึงกับน้ำตาคลอที่ชาร์วีสาดอารมณ์ใส่แบบไม่ยั้ง

“หนูขอโทษค่ะ วันหลังจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

“จำคำพูดตัวเองไว้ด้วยนะว่าจะไม่ขัดคำสั่งฉันอีก อย่าดื้อให้มากนักถ้าไม่อยากโดนฉันลงโทษ” พลอยใสยืนนิ่งฟังคนตัวโตดุโดยไม่โต้เถียงอะไรต่อ ลึก ๆ ก็แอบดีใจที่ชาร์พูดเหมือนกับว่าเป็นห่วงเธอแต่อีกใจก็โต้แย้งกันว่าเธอไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น เขาก็คงห่วงเด็กทุกคนที่อุปการะ

“หนูขอโทษค่ะคราวหลังหนูจะห่วงตัวเองมากกว่านี้” ใบหน้าหวานก้มมองพื้นนิ่งและเอ่ยออกมาเบา ๆ ชาร์วีสังเกตเห็นแขนพลอยใสที่ตอนนี้ขนลุกเกรียวเพราะตากฝนมาและยังมาเจอแอร์ที่เย็นในห้องเขาแบบตอนนี้ร่างสูงจึงลุกไปหยิบผ้าขนหนูมายื่นให้

“เช็ดผมเช็ดตัวให้แห้งก่อนแล้วค่อยอาบน้ำ” เมื่อความโมโหที่มีเริ่มทุเลาเพราะได้ระบายใส่ตัวต้นเหตุไปบ้างแล้ว น้ำเสียงตอนนี้จึงฟังดูอ่อนลงเพราะสงสารคนที่กำลังยืนตัวสั่น

“เอาวางไว้ก่อนกระเป๋านั่นน่ะจะกอดไว้ให้มันสิงร่างเธอหรือยังไง กอดไว้แบบนั้นแล้วจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวยังไง หรือเธอจะให้ฉันเช็ดให้”

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูเช็ดเอง” พลอยใสละล่ำละลักตอบทันทีเพราะกลัวว่าชาร์จะทำอย่างที่พูดจริง ๆ กระเป๋าในมือที่กอดไว้ถูกคลายออกจากอก ก่อนที่เธอจะรีบหันหลังให้เจ้าของห้องแล้ววางกระเป๋าลงกับพื้น

“เอาไปวางไว้บนโต๊ะ” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่โต๊ะกระจกเล็กถัดไปไม่ไกลนัก พลอยใสจึงก้มลงไปหยิบกระเป๋าสะพายที่เปียกโชกเดินเอาไปวางตรงโต๊ะที่ชาร์วีบอกและหันหลังเดินมาที่เดิมเพื่อหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมและเช็ดตัวโดยลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้มีอะไรปิดบังตรงหน้าอกอีก เมื่อนึกขึ้นได้อีกทีตอนนี้ก็เดินมาหยุดอยู่ใกล้ชายหนุ่มแล้ว

พลอยใสรีบเอามือยกขึ้นกอดตัวเองตามสัญชาตญาณ โดยหารู้ไม่ว่าไม่ได้มีประโยชน์อะไรเพราะชาร์วีเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งทุกส่วนของร่างกายจนเห็นชั้นในของเธอหมดแล้ว แม้แต่หน้าอกที่ล้นขอบบราออกมาก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของชาร์วีไปได้

“มือเล็กแค่นั้นคิดว่าจะปิดอะไรมิด ไม่ได้มีอะไรน่ามองสักนิดถ้าฉันจะพิศวาสเธอฉันไม่เสียเวลามายืนพูดแบบนี้หรอก ฉันจัดการลอกคราบและลากเธอขึ้นเตียงตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว” ชาร์วีแกล้งตีหน้าขรึมทำเสียงดุใส่

“หนูกลับไปอาบน้ำที่ห้องดีกว่าค่ะ เดี๋ยวห้องของคุณวีจะเปื้อน” พลอยใสรู้สึกว่าเธอไม่ควรที่จะอยู่ในห้องนี้นานนักเพราะเป็นห้องส่วนตัวของเจ้าของบ้าน อีกอย่างคำพูดและสายตาที่ชาร์วีใช้มองเธอนั้นก็ไม่ได้ดูอาทรแม้แต่นิดแม้การกระทำที่แสดงออกมาจะทำให้เธอเข้าใจว่าเขาห่วงใยก็ตาม

“เช็ดเนื้อตัวและผมของเธอให้แห้ง แล้วเข้าไปอาบน้ำสระผมในห้องน้ำให้เรียบร้อย” เสียงเรียบสั่งหญิงสาวเหมือนกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด

“แต่ว่า..”

“จะเช็ดเองหรือจะให้ฉันเช็ดให้” สิ้นเสียงของชาร์วีพลอยใสก็รีบจัดการกับผมที่เปียกของตัวเองทันที ชาร์วีเดิมอ้อมมาทางด้านหน้าหญิงสาวแล้วนั่งลงตรงโซฟาที่ตั้งถัดไปจากเตียงนอนที่ปกติจะเอาไว้นั่งอ่านหนังสือ

“ทำไมถึงกลับบ้านค่ำ ๆ มืด ๆ บ่อยนัก นี่ก็ไม่ใช่เด็กปีหนึ่งแล้วจะทำกิจกรรมอะไรนักหนา” เสียงทุ้มถามขึ้นมาในขณะที่พลอยใสยังคงนั่งเช็ดผมให้หมาด

“พอดีมหาลัยมีงานบ่อยค่ะทางอาจารย์กับรุ่นพี่ก็เลยขอความร่วมมือ”

“ขอความร่วมมืออะไร”

“ส่วนมากก็เป็นตัวแทนของคณะไปทำกิจกรรมโปรโมต อย่างวันนี้มีรุ่นพี่ขอให้ช่วยงานถ่ายแบบพรีเซนเตอร์ของมหาลัยค่ะ”

“ถ่ายแบบชุดอะไรแล้วถ่ายเดี่ยวหรือถ่ายคู่” ชาร์วีถามกลับเสียงเข้ม

“ถ่ายแบบชุดนักศึกษาค่ะ” พลอยใสตอบแล้วก็เงียบไป

“ตอบมาให้หมดถ่ายกับใคร!!” น้ำเสียงที่ก่อนหน้านี้อ่อนลงเริ่มจะเข้มขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ่ายคู่กับเพื่อนที่เป็นเดือนมหาลัยค่ะ พอดีอาจารย์จะเอาไปทำป้ายประชาสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัยค่ะ” พลอยใสรู้สึกกลัวทุกครั้งที่ชาร์วีออกอาการดุใส่เธอ จนบางครั้งเธอก็กลัวว่าคำตอบที่บอกไปจะไปกระตุ้นให้ชายหนุ่มไม่พอใจอะไรอีกหรือเปล่า แต่ครั้นจะไม่พูดเธอก็โดนดุจนต้องพูดออกไปแม้จะรู้สึกกลัวก็ตาม

“ทำไมชอบไปทำกิจกรรมอะไรไร้สาระพวกนั้นจังวะ” เสียงเรียบบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ แต่ก็ดังพอที่พลอยใสที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักได้ยิน

“หนูขออนุญาตเข้าไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“เสื้อผ้าใส่ของฉันไปก่อน” เป็นครั้งแรกที่ชาร์วียอมให้คนอื่นใช้ของร่วมกับตัวเอง ขนาดธาราที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กยังไม่เคยที่จะใช้สิ่งของพวกนี้ร่วมกับชาร์วีเลยสักครั้ง แม้แต่เสื้อผ้าหรือแม้กระทั่งพรมเช็ดเท้าก็ไม่มีใครมีสิทธิ์ใช้ร่วมกับมาเฟียหนุ่ม

อ้ะ! เสียงร้องตกใจเมื่อเธอชนเข้ากับอกแกร่งขณะที่เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบตัว

“จะร้องทำไมเสียงดังฉันไม่ใช่ผี” เสียงเรียบบอกออกไปสายตาคมมองร่องอกอวบที่โผล่พ้นผ้าสีขาวออกมาโชว์เด่นอยู่ตรงหน้า

“แล้วคุณมาทำอะไรตรงนี้คะ” มือเรียวเล็กรีบยกมือขึ้นดึงผ้าให้ปิดขึ้นสูงกว่าเดิมจนลืมไปว่ายิ่งดึงขึ้นสูงมากเท่าไหร่ด้านล่างจะยิ่งโชว์เรียวขามากขึ้นเท่านั้น

“ตั้งใจจะโชว์ฉันเหรอ” สายตาคมเหลือบมองเรียวขาสวยที่โผล่พ้นผ้าสีขาวออกมาเป็นคืบ เรียวขายาวเนียนสวยที่มีหยดน้ำเกาะอยู่เล็กน้อยเพราะเธอรีบออกมาจากห้องน้ำจึงไม่ได้เช็ดตัวให้แห้งดีเสียก่อน

“เปล่าค่ะ ขอทางด้วยค่ะ”

“อ้ะ!” ปากอวบร้องออกมาอีกครั้งเมื่อเอวคอดถูกรวบด้วยวงแขนแกร่งจนเธอเซเสียหลักปะทะเข้ากับอกแกร่งอีกครั้ง

“เช็ดตัวให้แห้งก่อนจะเดินเข้าห้องแต่งตัว ฉันไม่ชอบให้หยดน้ำเปื้อนตามพื้น” พูดจบชาร์วีก็ปล่อยให้พลอยใสเป็นอิสระ ส่วนตัวเขาก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวเพราะเขาเองก็เปียกฝนไม่ต่างจากเธอ

“เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เป่าผมให้แห้งเดี๋ยวก็ไม่สบาย”

พลอยใสเดินกลับออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของชายหนุ่มเจ้าของห้อง ด้วยความสูงที่ต่างกันมากความยาวของเสื้อจึงปกคลุมเรียวขาสวยลงมาเกือบถึงเข่า ผ้าเช็ดผมผืนเล็กพันอยู่บนศีรษะทุย

“แต่ว่าหนูกลับไปเป่าที่ห้องก็ได้นะคะ คุณวีจะได้พักผ่อน” พลอยใสพยายามยกเหตุผลมาอ้างเพื่อที่ชาร์วีจะได้ปล่อยเธอให้กลับห้องตัวเอง อีกอย่างเธอก็รู้สึกว่ารบกวนเจ้าของห้องมานานมากแล้ว

“ฉันไม่ใช่เด็กที่จะต้องให้ใครมาบอกว่าควรนอนกี่โมง รีบเป่าผมให้แห้งฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” เมื่อเจตนาดีของตัวเองถูกคนตรงหน้าตีความหมายไปอย่างอื่นพลอยใสจึงรู้สึกเสียใจอยู่ลึก ๆ หลังจากนั้นก็รีบหันไปจัดการเป่าผมตัวเองตามที่ชายหนุ่มบอกเพราะถ้าหากทำอะไรไม่ถูกใจเธอกลัวว่าจะโดนดุอีก แค่นี้เธอก็แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“คุณวีมีเรื่องอะไรจะคุยกับหนูหรือคะ” เมื่อจัดการเป่าผมจนแห้งและเก็บไดร์เป่าผมไว้ดังเดิมแล้ว พลอยใสก็เดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม

“นับจากวันนี้เป็นต้นไปถ้าหากติดงานหรือมีกิจกรรมอะไรที่มหาลัยตอนเย็นให้โทรบอกธาราและขออนุญาตธาราเท่านั้น ห้ามเธอไปไหนมาไหนคนเดียวโดยที่ไม่บอก และห้ามกลับบ้านเองแบบวันนี้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเลิกค่ำแค่ไหนให้โทรเรียกรถที่บ้านไปรับเท่านั้น หากมีความจำเป็นต้องออกนอกเส้นทางจะต้องแจ้งให้ธาราทราบก่อน ที่สำคัญใส่เสื้อทับด้านในด้วยอย่าใส่แค่บาร์ตัวเดียวเสื้อนักศึกษาบางขนาดนั้นคนอื่นมองเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” พลอยใสนั่งฟังข้อห้ามที่เหมือนเพิ่มขึ้นมาอีก108ข้ออย่างเงียบ ๆ โดยแหงนหน้าขึ้นไปสบตากับชาร์วีเป็นระยะระหว่างที่นั่งฟังแต่ก็ต้องรีบหลบก่อนทุกครั้งเพราะไม่สามารถสู้กับสายตาคมคู่นั้นได้

“เข้าใจไหมที่ฉันพูด” ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อมัวแต่ใจลอยคิดอย่างอื่นอยู่

“เข้าใจค่ะ”

“เข้าใจแล้วก็ช่วยปฏิบัติตามด้วย”

“ค่ะ หนูขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวเสื้อตัวนี้จะซักมาคืนวันหลังค่ะ”

“ไม่ต้องฉันไม่ชอบใช้เสื้อผ้าร่วมกับใคร เธอเอาทิ้งได้เลย”

“เดินออกไปก็ใส่เสื้อคลุมทับอีกชั้นหนึ่ง นมก็มีอยู่แค่นั้นยังจะอยากโชว์อีก” ไม่ใช่แค่เพียงน้ำเสียงเท่านั้นที่ดูดุดันขึ้น แม้แต่ท่าทีที่แสดงออกมาก็เปลี่ยนไปเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนพลอยใสตามอารมณ์แทบไม่ทัน