ตอนที่23 เสียการเสียงาน

ตอนที่23 เสียการเสียงาน

เช้าวันต่อมา

“คุณธาราคะพลอยใสเหมือนจะเป็นไข้นะคะ เธอคงไปเรียนไม่ไหวป้าให้เด็กเอายาและข้าวต้มไปให้และให้นอนพักผ่อนแล้วค่ะ เดี๋ยวสาย ๆ ป้าจะแวะไปดูอีกที” ป้าณีที่กำลังเตรียมอาหารเช้าขึ้นโต๊ะรีบบอกธาราเมื่อเห็นว่ามือขวาของเจ้านายหนุ่มกำลังเดินเข้ามาในบ้านหลังจากไปออกกำลังกายตอนเช้า

“เหรอครับแล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“น่าจะเป็นไข้หวัดเพราะตากฝนเมื่อคืนค่ะ ทานข้าวทานยาและพักผ่อนก็น่าจะดีขึ้น”

“ยังไงฝากป้าณีดูพลอยใสหน่อยนะครับ ถ้ามีอะไรก็บอกได้ทันที” ธาราพยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่แม่บ้านรายงานและคิดว่าหญิงสาวน่าจะเป็นเพียงไข้หวัดธรรมดา กินยาพักผ่อนเหมือนที่แม่บ้านบอกก็คงจะดีขึ้น

ทางด้านชาร์วีหลังจากที่พลอยใสออกจากห้องไปเมื่อคืนก็ทำเอาชายหนุ่มแทบนอนไม่หลับจนเกือบเช้าเพราะร่างบางซ่อนรูป ส่วนเว้าส่วนโค้งได้ปลุกความดิบเถื่อนในตัวเขาขึ้นมาอีกครั้งจนต้องลุกไปปลดปล่อยในห้องน้ำถึงจะสามารถข่มตาหลับลงได้

“พลอยใสออกไปเรียนหรือยัง” ทันทีที่เห็นธาราเดินเข้ามาในห้องทำงานของตนเองชาร์วีก็ถามถึงคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องนอนไม่หลับ

“พลอยใสเป็นหวัดครับไม่ได้ไปเรียน น่าจะเพราะตากฝนเมื่อคืน” ธาราบอกคนเป็นนายตามที่ได้รับรายงานจากแม่บ้าน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำตอบจากมือขวาแล้วหันมาถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาการของหญิงสาว

“แล้วไปหาหมอหรือยัง”

“ยังครับ เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เป็นไข้นิดหน่อยทานยาแล้วนอนพักผ่อนก็คงดีขึ้นแล้วครับ”

เมื่อสิ้นเสียงของธาราปากกาในมือของชาร์วีก็ถูกวางลงพร้อมกับร่างสูงดีดตัวลุกขึ้นจากงานตรงหน้าเดินตรงไปยังเรือนหลังเล็กที่พลอยใสนอนอยู่ทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังนอนห่มผ้าอยู่บนที่นอน ริมฝีปากบางเป็นสีแดงระเรื่อเพราะพิษไข้หลังจากพึ่งจะลุกขึ้นมากินยาแล้วนอนก่อนที่ชาร์วีจะมาไม่ถึงสิบนาที ทำให้ยายังไม่ออกฤทธิ์อาการไข้ของเธอจึงยังไม่ทุเลาลง มือหนายื่นไปสัมผัสที่หน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิก่อนจะขมวดคิ้วมากกว่าเดิมและถลกผ้าห่มออกจากร่างบางพร้อมกับจับที่ตัวของหญิงสาวเพื่อวัดอุณหภูมิตามร่างกาย

“ตัวร้อนขนาดนี้มึงบอกกูว่ากินยาแล้วก็หายเหรอไอ้ธารา” ชาร์วีหันไปตะคอกเสียงใส่ธาราอย่างโมโห ความร้อนที่สัมผัสได้จากร่างกายของพลอยใสชาร์วีรู้ดีว่ามันไม่ใช่อุณหภูมิปกติของคนที่มีไข้อ่อน ๆ

“ขอโทษครับพอดีป้าณีบอกมาแบบนั้น ผมไม่รู้ว่าเธอจะไข้สูงขนาดนี้” ธาราที่เห็นอาการของพลอยใสในตอนนี้ก็รู้สึกไม่ต่างจากชาร์วีนัก

“เอารถออกพาเธอไปหาหมอ!!” เสียงกร้าวสั่งลูกน้องเสียงดัง ชาร์วีเริ่มโมโหที่เด็กในการปกครองนอนซมเพราะถูกพิษไข้เล่นงานจนแทบไม่รู้สึกตัว เขาไม่อยากคิดว่าถ้าเขาไม่มาดูหญิงสาวจะเป็นยังไง อาจจะช็อกเพราะไข้ขึ้นสูงก็เป็นได้

เสียงพูดคุยกันของชาร์วีและธาราทำให้พลอยใสที่พึ่งหลับไปเพราะพิษไข้รู้สึกตัวตื่นแต่ก็ยังไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองชัด ๆ ได้เพราะรู้สึกว่าตาหนักอึ้งไปหมด แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคนที่กำลังคุยกันเสียงดังอยู่ในห้องของเธอตอนนี้คือชาร์วีและธารา พลอยใสพยายามที่จะลืมตาขึ้นมามองทั้งคู่แต่เพราะไข้ที่ขึ้นสูงบวกกับร่างกายที่อ่อนแอของเธอจึงไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก กว่าจะตั้งสติได้ก็ลอยขึ้นจากที่นอนไปอยู่ในอ้อมแขนของมาเฟียหนุ่มเรียบร้อยแล้ว วินาทีนั้นพลอยใสก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะลืมตาขึ้นมามองคนที่อุ้มเธอในตอนนี้

“คุณวี” ชาร์วีเหลือบสายตาลงมองตามเสียงเรียกที่เบาหวิวของคนในอ้อมแขนที่เรียกชื่อเขาเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะกำลังรีบพาเธอไปขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาล

“ทางนี้ครับนาย” ชาร์วีเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น พาร่างบางขึ้นรถโดยมีธาราทำหน้าที่เป็นคนขับอย่างรู้งาน

“ถ้ามึงจะขับช้าแบบนี้ ทีหลังอย่าเสือกขึ้นมาขับให้คนขับรถที่บ้านขับนะดีแล้ว” ชาร์วีด่าออกไปอย่างหัวเสียเมื่อการจราจรตรงหน้าติดขัดจนรถแทบจะไม่สามารถขยับได้ ไม่ต้องพูดถึงการทำความเร็วบนท้องถนน

“มึงไม่แหกตาดูว่าข้างหน้ารถติด ทีหลังมึงก็สั่งให้เอาเฮลิคอปเตอร์ขึ้นสิ จะได้ไม่ต้องมาเจอรถติดแบบนี้” ธาราสวนกลับทันควันไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียว

“พลอยใสตัวร้อนมาก เธอจะชักหรือเปล่าวะ” ชาร์วีถามขึ้นอย่างร้อนรนเพราะทำอะไรไม่ถูกเมื่อหญิงสาวที่นอนอยู่บนตักเริ่มมีอาการตัวสั่นเล็กน้อย บวกกับอุณหภูมิที่ร้อนราวกับไฟ

“เจลลดไข้ข้างเบาะ กับผ้าเย็นเช็ดตัวให้เธอก่อน” ธาราบอกคนเป็นนายออกไปถึงการดูแลผู้ป่วยเบื้องต้น

“ไอ้แผ่นนี้มันแปะตรงไหนวะ แปะที่คอเธอเลยเหรอ” ชาร์วีผู้ไม่เคยมีความรู้เรื่องใช้สิ่งของพวกนี้เอ่ยถามอีกครั้งขณะที่มือก็ถือแผ่นเจลลดไข้ส่ายไปส่ายมาไม่แปะลงสักที

“แปะที่หน้าผาก มึงทำเป็นไหมเนี่ยชาร์ กูบอกแล้วว่าตอนเรียนให้สนใจบ้างถึงตอนที่ต้องใช้จริงจะได้ไม่โง่แบบนี้”

“ไอ้ธารา แล้วกูจะรู้ไหมว่าชีวิตนี้กูต้องมาทำอะไรแบบนี้”

“ถ้าคิดอยากจะมีเมียก็ควรรู้ไว้ ต่อไปมึงต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมลูกด้วยซ้ำแค่แปะเจลลดไข้มึงยังทำไม่เป็น กูไม่อยากนึกถึงลูกในอนาคตมึงเลยว่าเขาจะน่าสงสารแค่ไหนที่ต้องมีพ่อโง่ ๆ อย่างมึง”

“ไอ้ธารา มึงหุบปากแล้วขับรถไป แจ้งทางโรงพยาบาลหรือยังว่าให้เตรียมหมอไว้”

“กูโทรไปแจ้งแล้ว”

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลพลอยใสก็ถูกทีมแพทย์และพยาบาลมายืนรอรับและรีบนำตัวเข้าไปตรวจอาการอย่างละเอียดโดยทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ

ยาลดไข้ถูกฉีดเข้าที่สายน้ำเกลือที่ติดอยู่ที่แขน หญิงสาวที่นอนหลับด้วยพิษไข้โดยไม่รู้สึกตัว เจ้าหน้าที่พยาบาลดูแลอย่างใกล้ชิดจนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก็ถูกเข็นออกมาและถูกพาไปยังห้องพักฟื้น ที่เป็นห้องVIPอยู่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล

“นายจะไปฮ่องกงอยู่ไหมครับ” เมื่อจัดการเรื่องพลอยใสเสร็จธาราก็ถามเจ้านาย เพราะตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางแล้ว

“บอกไอ้มังกรว่ากูติดธุระสำคัญไปไม่ได้” คำตอบของชาร์วีสร้างความหนักใจให้ธาราไม่น้อย เพราะงานเปิดตัวกาสิโนคืนนี้ค่อนข้างที่จะต้องอาศัยอำนาจของชาร์วีพอสมควร ถ้าเกิดว่ามาเฟียหนุ่มไม่ไปปรากฏตัวที่งานคืนนี้ย่อมส่งผลกระทบกับธุรกิจมากทีเดียว

“แต่นายครับเรื่องนี้สำคัญมาก พลอยใสก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเราจ้างพยาบาลพิเศษหรือให้ป้าณีมาดูแลเธอก็ได้นี่ครับ”

“กูไม่ไปมันอยากตัดชื่อกูออกก็เชิญตามสบาย แจ้งมันไปตามที่กูบอก” เสียงกร้าวบอกออกไปคำเดิม

“ครับนาย” ธาราจำต้องทำตามที่คนเป็นนายบอก ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องโดนอีกฝ่ายด่ากลับมาอย่างแน่นอน

ธารารีบต่อสายหามังกรทันทีคาดว่าอีกฝ่ายน่าจะเดินทางไปถึงฮ่องกงแล้ว

“มีอะไรธารา นายมึงยังไม่ขึ้นเครื่องอีกหรือไง” มังกรรับสายและเอ่ยถามขึ้นเมื่อเบอร์ที่โทรเข้าไปนั้นเป็นเบอร์ของธาราที่โทรจากประเทศไทย

“นายให้โทรมาแจ้งว่านายติดธุระด่วนไม่สามารถไปร่วมงานคืนนี้ได้ครับ ฝากให้คุณมังกรช่วยจัดการงานทางนั้นด้วยครับ”

“ธุระด่วน ธุระด่วนอะไรของมัน”

“ไม่ทราบครับ นายให้ผมแจ้งคุณมังกรแค่นี้ถ้าคุณมังกรสงสัยอะไรให้โทรถามที่นายโดยตรงเลยครับ” ธาราพูดจบก็กดวางสายทันทีก่อนที่ปลายสายจะด่าสวนกลับมา เมื่อจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยตามคำสั่งก็เดินกลับเข้าไปด้านใน

“ธุระอะไรของมันวะ ทิ้งให้พวกกูเผชิญกับกระสุนปืน 3 คนอีกแล้ว ไอ้ชาร์ไอ้ห่าถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูกูเลิกคบกับมึงนานแล้ว แม่งเลวฉิบหาย” มังกรได้แต่บ่นให้กับโทรศัพท์แต่ก็ไม่คิดจะโทรไปหาคำตอบกับชาร์วีเพราะคำตอบที่ได้คงไม่ต่างจากที่ธาราแจ้งเขาเมื่อสักครู่

ห้องพัก VIP

“ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงนิ่ง ๆ ที่เจือไปด้วยความห่วงใยถามคนป่วยเมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่หลับไปเกือบสองชั่วโมง พลอยใสที่ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นและพยายามปรับม่านตาให้ชินกับแสงไฟในห้องหันมามองตามเจ้าของเสียงนั้นทันที น้ำเสียงที่ตอนนี้เธอจำได้ดีว่าเป็นใคร

“คุณวี” พลอยใสเรียกชื่อชาร์วีเสียงเบาในลำคอ

“หิวน้ำหรือเปล่า” ชาร์วีถามพลอยใสแต่ไม่ได้รอคำตอบจากคนป่วย ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินไปรินน้ำใส่แก้วพร้อมหลอดดูดมาจ่อที่ริมฝีปากบางที่ซีดเผือดเพราะพึ่งดีขึ้นจากพิษไข้ที่เล่นงาน

“เดี๋ยวพลอยถือทานเองค่ะ” มือบางข้างที่ไม่ได้ติดสายน้ำเกลือรีบยกขึ้นมาหมายจะถือแก้วน้ำมาดื่มเอง แต่ยังไม่ทันที่จะได้จับก็ถูกคนที่ถืออยู่ก่อนทำตาดุใส่

“ขอบคุณค่ะ” พลอยใสจำใจต้องก้มดูดน้ำในแก้วที่ชายหนุ่มถืออยู่และเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายออกไป

“เมื่อคืนได้กินยาหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปเมื่อปรับเตียงขึ้นให้นั่งเอนหลังเรียบร้อยแล้ว

“เปล่าค่ะ” เสียงแหบตอบกลับเสียงเบา ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับเจ้าของคำถาม

“ทำไมถึงไม่กิน ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้กินยาแก้ไข้ดักไว้ด้วย สุดท้ายเป็นไงเพราะความดื้อของเธอถึงต้องมานอนโรงพยาบาลแบบนี้” ชาร์วีดุหญิงสาวตรงหน้าออกไปเสียงดังที่ชอบทำตัวดื้อจนตัวเองต้องล้มป่วยอยู่หลายครั้ง

“ขอโทษค่ะ หนูลืม” หญิงสาวโกหกออกไปคำโต มือสองข้างบนหน้าตักกำเข้าหากันแน่น

“ลืมหรือไม่กินเพราะว่ามันขม” ชาร์วีที่รู้คำตอบอยู่แล้วถามย้ำอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้ายังกล้าโกหกอีก

“ก็เมื่อคืนหนูยังไม่ได้มีไข้ คุณหมอบอกว่ายาลดไข้ให้ทานก็ตอนที่มีไข้แล้วไม่ใช่ทานก่อนที่จะเป็นไข้นี่คะ” เป็นครั้งแรกที่พลอยใสกล้าต่อปากต่อคำกับชาร์วี อาจด้วยพิษไข้ทำให้อารมณ์ของเธอไม่ค่อยปกติจึงเถียงกลับเมื่อโดนดุ

“เถียงเก่งขึ้นนะทุกวันนี้ อย่างอื่นจะเก่งด้วยหรือเปล่า” ใบหน้าคมถามออกไปขณะที่ยื่นใบหน้าเข้าใกล้หญิงสาวมากขึ้นเรื่อย ๆ