CHAPTER 2.1 : พี่เลี้ยงของน้องพูห์

“ช่วยส่งเอกสารนี่ไปให้ฝ่ายการตลาด บอกพวกเขาด้วยว่าให้เตรียมแผนโปรโมตไตรมาสหน้า สัปดาห์หน้าประชุมนำเสนอผมด้วย”

“ครับคุณพยัคฆ์”

“เดี๋ยวคุณวิทวัสช่วยเรียกอลันมาให้ผมด้วยนะ”

“ได้ครับ”

คล้อยหลังหัวหน้าเลขานุการ ซีอีโอแห่งศตาวุทธิพงศ์กรุ๊ปก็เอนกายกับพนักพิง ก่อนจะหมุนเก้าอี้ออกไปมองนอกอาคารซึ่งเป็นผนังกระจก จนมองออกไปเห็นห้างสรรพสินค้าสตาร์ไลท์ที่ชื่อห้างฯ เด่นเป็นสง่าแม้จะเห็นตึกเพียงลิบๆ

เขานั่งตำแหน่งซีอีโอเป็นเดือนที่สามแล้ว และช่วงที่เขานั่งตำแหน่งนี้ผลประกอบการก็เติบโตขึ้นจากเดิมเกือบสี่เท่า แม้คนอื่นจะมองว่าประสบความสำเร็จแล้ว แต่สำหรับพยัคฆ์แล้วยังไม่พอใจนัก

“หงุดหงิดอะไรวะพยัคฆ์ ตั้งแต่กลับจากล่องเรือเมื่อเดือนที่แล้วก็ดูขัดหูขัดตาไปหมดเลยนะ” นับสิบที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวเอ่ยถามทันที

พยัคฆ์หมุนเก้าอี้กลับมาจ้องหน้าเพื่อนรักที่ควบตำแหน่งบอดี้การ์ด พลางถลึงตามองอย่างนึกขวางหูขวางตา จริงอย่างที่นับสิบพูดนั่นแหละ เขาได้รับของขวัญจากคุณปู่ด้วยทริปล่องเรือสำราญที่ซีแอตเทิล ซึ่งเป็นทริปที่เขาอยากไปมากจนน่าประหลาด ทว่าเมื่อสิ้นสุดทริปเขากลับหงุดหงิด

ไม่ใช่เขาไม่รู้เหตุผล แต่เขาไม่รู้วิธีแก้มันต่างหาก หลังจากเกิดเหตุการณ์ถูกใช้เป็นเครื่องระบายความใคร่ลดอาการฮีท ราวกับเป็นเซ็กซ์ทอยในวันนั้น เขาพยายามตามหาโอเมก้ากลิ่นดอกลาเวนเดอร์ตลอดจนจบทริป เขาก็ไม่เจอใครที่หน้าตาแบบนั้น ไม่เจอคนที่มีกลิ่นฟีโรโมนนั้นอีก จนพาลให้นึกหงุดหงิดถึงวันนี้

“ถ้าหงุดหงิดขนาดนี้คืนนี้ไปริทซ์กันไหมล่ะ เดี๋ยวกูโทร. บอกไอ้ไนน์ให้เปิดห้องไว้ให้ แล้วชวนพวกโอเมก้ามาจอยด้วยกัน”

“ไม่เอาอะ กูเบื่อแล้วไอ้นับ”

“เกิดอะไรขึ้นตอนมึงไปทริปล่องเรือรึเปล่าวะพยัคฆ์”

“ก็มีแหละ” พยัคฆ์เอ่ยก่อนจะเอนกายกับพนักเก้าอี้ “กูถูกใจคนบนเรือ ถูกใจมากเลยว่ะ ทั้งหน้าตา ทั้งกลิ่น ตรงสเปกกูมากเลย แต่กูก็หาเขาไม่เจอ อยู่ดีๆ เขาก็หายไปจากห้องกูแล้วก็หาไม่เจออีก ราวกับว่าที่เกิดขึ้นเป็นแค่ฝันของกูเลยว่ะ”

“สวยมากเหรอวะถึงทำให้มึงเป็นได้ขนาดนี้น่ะพยัคฆ์”

“กูอยากให้มึงได้เห็นเหมือนกูนะไอ้นับ เขาสวย...สวยมากจนกูยอมทุกอย่างเลยถ้าเพื่อจะให้ได้อยู่กับเขาอีก”

“อาการหนักนะมึงไอ้พยัคฆ์”

เสียงเคาะประตูทำให้พยัคฆ์ส่งเสียงอนุญาตคนด้านนอก อลันผู้ทำหน้าที่เลขานุการควบตำแหน่งบอดี้การ์ดส่งยิ้มให้นับสิบและเจ้านายที่ยังนั่งขมวดคิ้วไม่คลาย

“เจ้านายมีอะไรครับ”

“ส่งคนจับตาดูมุกรวีด้วย ถึงลุงจะตายแล้ว แต่ฉันไม่ปล่อยคนฆ่าพ่อแม่ฉันให้ลอยนวล”

“มึงหาหลักฐานนี้มาหลายปีแล้วนะเว้ยพยัคฆ์ ตั้งแต่มึงกลับมาจากเมกาเมื่อเจ็ดปีก่อน มึงก็ตามล่าเรื่องนี้มาตลอด ที่ลุงมึงตายก็เพราะเส้นเลือดในสมองแตกตายตอนมึงไปซักเรื่องพ่อแม่มึงไม่ใช่เหรอ”

“เหอะ! ลุงกูป๊อดตายซะก่อน ไม่ทันจะได้รู้หลักฐานอะไรเลย แค่สารภาพมาก็ช็อกตายซะก่อนแล้ว ยังไม่มีหลักฐานโยงถึงป้ากูเลย” พยัคฆ์เอ่ยก่อนจะหันไปหาอลัน “คอยจับตาดูว่าจะเข้ามายุ่งที่นี่ด้วยไหม”

“เจ้านายคิดว่าคุณมุกรวีจะกลับมาที่นี่อีกเหรอ”

“แน่สิ มุกรวีอยากได้ตำแหน่งซีอีโอที่ฉันครองอยู่เหมือนลุงฉันนั่นแหละ”

“ได้ครับเจ้านาย ผมจะส่งคนของเราคอยจับตาดู แล้วสั่งคนของเราให้ระวังไม่ให้เธอเข้ามาที่นี่”

“ประกาศลงไปด้วยถ้าใครปล่อยให้เธอเข้ามา หรือใครที่ยอมเป็นหูเป็นตาให้มุกรวี ฉันจะไล่ออกและติดแบล็กลิสต์ทันที”

“ครับเจ้านาย” อลันรับคำก่อนจะหมุนกายออกจากห้องทำงานของเจ้านาย

เมื่อคล้อยหลังลูกน้อง พยัคฆ์จึงจดจ่อกับงานเอกสารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ขณะที่นับสิบนั่งกอดอกมองเพื่อนรักที่มีตำแหน่งเป็นเจ้านายก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน

“ผมขอกลับไปทำหน้าที่ก่อนนะครับเจ้านาย”

“มึงนี่นะ ไม่กวนตีนกูสักวันจะตายไหมฮะไอ้นับ”

“ต้องให้กูพูดอีกกี่ทีครับไอ้เจ้านายว่ากูชื่อนับสิบ ไม่ได้ชื่อนับ”

“กูเรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ”

“พอเลยมึง กูไปยืนหน้าห้องแล้ว มีอะไรก็เรียกนะ”

“ครับไอ้คุณบอดี้การ์ด”

พยัคฆ์รู้สึกพึงพอใจไม่น้อยที่ได้มีสมาธิจดจ่อ จริงอยู่ที่ว่าเขาไม่ค่อยมีสมาธินักตั้งแต่วันที่กลับจากไปทริปล่องเรือ เพราะทุกครั้งที่หลุดจากเรื่องงาน เขาก็มักจะหวนนึกถึงเรื่องร้อนแรงบนเตียงกลางมหาสมุทรวันนั้น และเมื่อกลับมาถึงประเทศไทยเขาจึงใช้เหล่าโอเมก้าหลายคนเพื่อลืมผู้ชายคนนั้น

...แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย

“ถ้าเจอกันอีกครั้ง ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน”

“อานลินครับ อันนี้มันผิดนะครับ” เด็กชายภูวนัยวัยสามขวบแย้ง

“ไม่ผิดนะ นี่มันเลโก้จากซีแอตเทิล อาต่อมาตั้งแต่เด็กๆ เลยนะ” นลินที่นอนคว่ำช่วยต่อเลโก้หันมองหน้าหลานชายทันที

“แล้วนี่มันอะไรครับ น้ายักษ์บอกว่าเป็นท่าเรือ”

“น้ายักษ์เหรอ” นลินเอียงคอถามพลางเกี่ยวเส้นผมกับใบหู

คนถูกพูดถึงหยุดเท้า เพียงเห็นเสี้ยวหน้าของคนที่นอนคว่ำข้างหลานชายก็ได้แต่ยืนนิ่งราวกับเวลาทุกอย่างหยุดลง ดวงตาคู่คมจับจ้องเพียงริมฝีปากสีพีชที่กำลังแย้มยิ้ม

...นี่มัน...

พยัคฆ์ดีใจเสียจนปิดไม่มิด เขาไม่รู้ว่าคนที่เคยเจอกันกลางมหาสมุทรมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายมาอยู่ที่นี่ จะเพราะความบังเอิญหรืออะไรก็ช่าง แต่ในเมื่อมาอยู่ที่นี่แล้ว...เขาก็จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปได้ง่ายๆ

“พยัคฆ์! ไม่โทร. มาบอกก่อนล่ะว่าจะมา ไหนบอกว่าช่วงนี้งานยุ่งไง” พยนต์ทักทายทันทีที่เห็น

“ก็ยุ่งแหละ ตั้งแต่กลับจากทริปเรือสำราญของคุณปู่ก็ต้องมานั่งเคลียร์งานกองภูเขาเป็นเดือนนี่แหละ เพิ่งจะเบาลงเนี่ย”

“น้ายักษ์!” เด็กชายภูวนัยที่ได้ยินเสียงน้าชายก็ผุดลุกจากกองเลโก้วิ่งเข้าหาน้าชายทันที

พยัคฆ์ลูบศีรษะของเด็กชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะหยิกก้อนแก้มเบาๆ อย่างนึกหมั่นไส้ ทั้งที่สายตานั้นยังจับจ้องอยู่ที่คนยังนั่งหันหลังให้

ทว่าเพียงอีกฝ่ายหันมา พยัคฆ์ก็ยิ้มกว้างทันที เพราะดวงตาเรียวคู่นั้น...เขาจำได้ดีว่ามันเซ็กซี่เพียงใดยามที่เขาขยับเข้าออกอยู่ในร่างกายร้อนแรงที่เข้ากับเขาเป็นอย่างดี

นลินลอบกลืนน้ำลายทันที ไม่คิดว่าพยัคฆ์ที่พยนต์บอกว่าเป็นน้องชายจะเป็นชายคนเดียวกับที่รู้ว่าเขาคือโอเมก้า เป็นคนที่ช่วยเขาบนเรือ และเป็นคนที่เขาใช้ไม่ต่างเซ็กซ์ทอย เพียงแต่เซ็กซ์ทอยมีชีวิตคนนี้นั้นถูกใจเขาเสียเหลือเกิน

ทว่าการมาพบเจอกันในสถานการณ์เช่นนี้ และมาพบในช่วงที่เขาต้องปกปิดตัวตนแบบนี้ มันทำให้เขาได้แต่เก็บสีหน้าและท่าทีเอาไว้ หวังแต่ว่ายาฝังที่เขาเพิ่งฝังไปเมื่อสัปดาห์ก่อนมันจะยังได้ผลดี ไม่แสดงกลิ่นฟีโรโมนออกมาให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเขาคือโอเมก้าที่แอบหนีออกมาหลังจากได้สิ่งที่ต้องการ

“นี่ใครน่ะพยนต์ เพื่อนเหรอ?” พยัคฆ์ถามทั้งที่สายตายังโลมเลียไปตามร่างบอบบาง

“พี่เลี้ยงของน้องพูห์น่ะ”

“พี่เลี้ยง? พยนต์เลี้ยงน้องพูห์เองมาตั้งแต่คลอดเลยนะ อยู่ดีๆ ทำไมถึงจ้างพี่เลี้ยงล่ะ”

“ก็พี่ตรีเป็นห่วงน่ะสิ ช่วงนี้งานพี่ตรีค่อนข้างยุ่ง คุณพ่อเองก็เลยต้องไปช่วยด้วย กลัวว่าพยนต์จะเหนื่อย อีกอย่างช่วงนี้น้องพูห์ก็เริ่มดื้อแล้ว”

“น้องพูห์สามขวบแล้วนะพยนต์ ทำไมไม่ส่งเข้าโรงเรียนล่ะ”

“พยนต์ว่าจะสอนน้องพูห์เองน่ะ”

“โฮมสกูลเหรอ?”

“คิดไว้แบบนั้นแหละ พี่ตรีก็ไม่ขัดอะไร เลยว่าหาพี่เลี้ยงมาช่วยอีกแรง”

พยนต์เหลือบตามองน้องชายฝาแฝดด้วยกลัวว่าตัวเองจะโกหกอีกฝ่ายได้ไม่ดีนัก แม้เขาและพยัคฆ์จะเป็นแฝดไข่คนละใบจึงมีหลายอย่างที่ไม่เหมือนกัน ทั้งเพศรอง ทั้งหน้าตา ทั้งนิสัย แต่เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยห่างกันเลยกระทั่งพยนต์แต่งงานกับตรีวิทย์ จึงย่อมรู้จักนิสัยอีกฝ่ายเป็นอย่างดี นั่นทำให้พยนต์อดกังวลไม่ได้ว่าจะปกปิดความจริงของนลินกับพยัคฆ์ไม่ได้

ทว่าสายตาของพยัคฆ์ที่เอาแต่จ้องนิ่งที่นลินทำให้ไม่รับรู้ความผิดปกติของพยนต์ ก็ให้พยนต์ประหลาดใจไม่น้อย ด้วยน้อยครั้งนักที่พยัคฆ์จะสนใจใครขนาดนี้

“จ้องขนาดนั้นรู้จักกับนลินอยู่ก่อนแล้วเหรอ”

“ชื่อนลินเหรอ” พยัคฆ์ละสายตาจากรูปร่างบอบบางมาหาแฝดผู้พี่

“อือ ชื่อนลิน อยากรู้จักไหมล่ะ”

พยัคฆ์ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ทั้งที่ภายในใจนั้นอยากรู้จักคนสวยจะแย่ สายตาที่สบกันเมื่อครู่ เขาแน่ใจว่าอีกฝ่ายจำเขาได้เหมือนกัน แต่ยังคงเก็บสีหน้าและท่าทางไว้ นั่นยิ่งทำให้พยัคฆ์นึกสนใจเข้าไปใหญ่

“นลินมานี่หน่อยสิ”

นลินลอบถอนหายใจก่อนจะผุดลุกจากกองเลโก้ แล้วเดินไปหาพยนต์พลางส่งยิ้มให้อัลฟ่าร่างสูง ทั้งที่ภายในใจอยากจะจับอีกฝ่ายกดกับพื้นแล้วขึ้นคร่อม สูดกลิ่นฟีโรโมนที่ทำเขาหลงใหลอยู่หลายสัปดาห์ ทว่าก็ได้แต่เก็บอาการที่กังวลว่าจะเก็บทรงไม่อยู่

“พี่พยนต์มีอะไรหรือเปล่าครับ”

เพียงได้ยินเสียงของนลิน ภาพบนเตียงในเรือสำราญแม็กมารีนาซก็กลับมาวนในหัวพยัคฆ์อีกครั้ง ร่างขาวเปลือยเปล่าที่ขยับควบบนกายเขา เสียงหวานที่เอาแต่ใจให้เขาขยับเข้าออกแรงๆ เพียงคิดก็รู้สึกวูบวาบจนแทบจะจับร่างบอบบางเข้ากอด ทว่าเสียงของพยนต์ก็เรียกสติเขาให้กลับมาอยู่ในปัจจุบันได้เสียก่อน

“นลินนี่พยัคฆ์ เป็นน้องชายฝาแฝดของพี่เอง และเป็นน้ายักษ์ของน้องพูห์”

พยัคฆ์ยื่นมือไปตรงหน้านลิน “สวัสดีครับคุณนลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

นลินมองมือที่ยื่นมาตรงหน้านิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นประนมไหว้ทักทาย ปล่อยให้อีกฝ่ายยื่นมือเก้อ พยัคฆ์เลิกคิ้วเข้มด้วยประหลาดใจที่คนตรงหน้ากลับทำหน้านิ่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“สวัสดีครับคุณพยัคฆ์”

“เรียกว่าพี่พยัคฆ์ก็ได้ คุณนลินเรียกพยนต์ว่าพี่ใช่ไหมล่ะ”

“ได้ครับ นลินเรียกว่าพี่พยัคฆ์ก็ได้ครับ”

เด็กชายภูวนัยเงยหน้ามองผู้ใหญ่ทั้งสามคนก่อนจะขยับศีรษะไปมาระหว่างพยัคฆ์และนลิน ด้วยนึกสงสัยนักว่าน้ายักษ์ของเขาทำไมจ้องคุณอานลินของเขาแบบนั้นกันนะ จ้องเหมือนคุณเสือจ้องคุณกวางในสารคดีที่น้องพูห์ดูเมื่อวานไม่มีผิด หรือว่าน้ายักษ์ของเขาจะกินคุณอานลินของเขากันนะ...

“น้ายักษ์จะกินอานลินไม่ได้นะครับ ถ้าน้ายักษ์กินอานลินแล้วใครจะช่วยน้องพูห์ต่อเลโก้ล่ะครับ”

นลินเลิกคิ้วฉงนใจ ก่อนจะสบดวงตาคมปลาบที่ยังจ้องเขาไม่วางตา นั่นทำให้นลินโคลงศีรษะ ดูท่าแล้ว...ผู้ชายคนนี้คงจะจำเขาได้ และคงอยากเขมือบเขาจริงๆ อย่างที่น้องพูห์บอกนั่นแหละ แต่เขาไม่ใช่พี่เลี้ยงของน้องพูห์จริงๆ เขาเป็นถึงนลิน แม็กมารีนาซ จะให้กลัวกับสายตาของอัลฟ่าแบบนี้...

...ไม่มีทาง!

“น้าไม่ได้จะกินอานลินของเราเสียหน่อย ว่าแต่ต่อเลโก้อะไรอยู่”

“เลโก้ของน้ายักษ์ครับ อานลินบอกว่าเป็นท่าเรือมีชิงช้าซาหวันด้วยครับ”

“สวรรค์ต่างหาก” พยัคฆ์ช่วยแก้

น้องพูห์พยักหน้าหงึกหงัก “น้ายักษ์จะช่วยน้องพูห์ต่อเลโก้ไหมครับ”

“เอาสิ ปะ! ไปต่อกัน” พยัคฆ์เอ่ยก่อนจะอุ้มหลานชายไปยังกองเลโก้

“เขาเป็นน้องชายพี่พยนต์เหรอครับ” นลินเอ่ยถามทันทีที่พยัคฆ์สนใจเลโก้อยู่กับหลานชาย

“ใช่สิ น้องชายแท้ๆ ที่คลานตามกันมาห่างกันไม่ถึงนาทีด้วย”

“ฝาแฝดเหรอครับ? ทำไม...”

“ไม่เหมือนกันใช่ไหมล่ะ” พยนต์ขัดขึ้นอย่างรู้ทัน “เป็นแฝดไข่คนล่ะใบน่ะ ดูเผินๆ ก็เหมือนพี่น้องกันอยู่ แต่ไม่มีใครคิดว่าเป็นฝาแฝดหรอก”

“ครับ ก็คล้ายกันเยอะอยู่ครับ แต่ดูไม่เหมือนแฝดเลย”

“ใช่ ตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ เพราะพอเกิดมาพี่ก็เป็นโอเมก้า ส่วนพยัคฆ์เป็นอัลฟ่า แล้วพยัคฆ์ก็สูงมากเมื่อเทียบกับพี่ แถมยังมีนิสัยต่างกับพี่คนละขั้ว ตอนที่ไปเรียนเมืองนอกก็ไม่มีคนเชื่อว่าเป็นฝาแฝด จนบางครั้งต้องเอาหลักฐานให้ดูว่าเกิดวันเดียวเดือนเดียวปีเดียวกัน”

“นลินรู้ว่าพี่พยนต์มีน้องชาย แต่ไม่รู้ว่าเป็นอัลฟ่า และไม่เคยรู้เลยว่าเป็นน้องชายฝาแฝด”

พยนต์ลอบสังเกตนลินที่ไม่ละสายตาจากพยัคฆ์ก็อดสงสัยไม่ได้ “นลินรู้จักพยัคฆ์มาก่อนรึเปล่า”

“ทำไมพี่พยนต์ถึงถามแบบนั้น”

“เมื่อเดือนก่อนพยัคฆ์ไปทริปล่องเรือสำราญของแม็กมารีนาซ คุณปู่ให้เป็นของขวัญน่ะ เจ้าตัวไปอยู่เป็นสัปดาห์เลยล่ะ ก็เลยคิดว่าอาจเคยเจอกันบนเรือบ้าง เพราะพี่ตรีบอกว่านลินมักไปดูแลลูกค้าบนเรือบ่อยๆ”

“...”

นลินไม่อยากโกหกพยนต์นัก แต่ก็ไม่อยากบอกความจริงกับพยนต์เช่นกัน จึงเลือกที่จะเงียบแล้วเดินไปนั่งร่วมวงเลโก้ที่ภูวนัยกวักมือเรียกพอดิบพอดี

“มีลับลมคมในทั้งคู่เลย”

พยนต์จ้องสองหนุ่มกับหนึ่งเด็กชายก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างมีแผน แม้จะเคยคิดว่าพยัคฆ์คงไม่ตรงสเปกนลินเท่าไหร่ แต่นลินน่าจะตรงสเปกของพยัคฆ์ไม่น้อย และหากทั้งคู่ชอบพอกันก็น่าจะแก้ปัญหานิสัยไม่ตรงปกของนลินที่ตรีวิทย์เป็นห่วงได้บ้าง

...ล่ะมั้ง...