บทที่ 1 อย่าทำฉันเจ็บขอแค่จุกก็พอ

“ลิลลี่ถุงยางหมด!!!” เสียงที่หงุดหงิดเปล่งออกมาจาก ปีกซ้ายคฤหาสน์ ลอเลนโซ ในเวลาตีสาม ทั้งที่ควรเป็นเวลาพักผ่อนของหญิงสาววัยกำลังโตอย่าง ลินลดาหรือ

ลิลลี่นามที่ใช้เรียกในวงการเมดกิตติมศักดิ์ของบ้านลอเลนโซแห่งนี้

         หญิงสาวที่เพิ่งนอนไปตอนตีหนึ่ง เพราะคลั่งไข่...เอ้ย...คลั่งไคล้ในมังฮวา การ์ตูนที่เปิดโลกแห่งการเป็นผู้ใหญ่ด้วยการศึกษาท่าต่าง ๆ ที่ใช้ร่วมเตียงอย่างถึงพริกถึงขิง รายละเอียดการวาดไอ้เจ้าโลกที่ใหญ่อลังการนั้นทำให้เธอชื่นชอบเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็นอนเบียดขาทุกครั้งเวลาคลุมโปงอ่านเพียงลำพัง

         ห้องของเธออยู่ตรงกลางระหว่างสิงโตหนุ่ม ลีอันโดร เจ้าป่าที่ขยันลับเจ้าโลกโดยการพาสาวในผับ บาร์ หรือดาราที่ต้องการความท้าทายเข้ามานอนที่บ้านเป็นประจำ กับ

เฟลิเป อาชาหนุ่มโฉมงามที่มีใบหน้าฟ้าประทาน งามเลิศเลอที่สุดในปฐพีสี่สมุทร ทั้งทรวดทรงกล้ามแน่น ๆ ที่ใครเห็นก็อยากลูบ

แต่ไม่ใช่คนอย่างลินลี่ที่ต้องการเกี่ยวข้องกับสองหนุ่มหล่อลูกครึ่งสเปน อย่าเรียกว่าผีเห็นผี เรียกว่ารู้เช่นเห็นชาติในสันดานหยาบช้าสองเจ้านายผู้เอาแต่ใจ และหื่นอย่าบอกใครอย่างสองคนนั่นดีกว่า

 แต่ห้องเชือดสำหรับทำกิจกรรมนั้นเป็นห้องที่อยู่ใกล้เธอ และนั่นเป็นอีกหน้าที่อันแสนอัปยศอดสู คือต้องเติมถุงยางให้เต็ม และขนาดกับความชอบของทั้งคู่นั้นต่างกัน

ลีอันโดร ชอบถุงยางที่บางเฉียบ ให้สัมผัสแบบเนื้อแนบเนื้อราวกับเปลือยเปล่าแบบโล้นซ่า เข้าไปทะลวงทลายช่องทางสวาทของหญิงสาว และที่สำคัญมันต้องมีกลิ่น

สตรอว์เบอร์รี หากไม่ใช่บ้านระเบิดเช่นวันนี้

เฟลิเป ชอบถุงยางที่มีผิวสัมผัสขรุขระมีปุ่มเล็ก ๆ เพิ่มความท้ายทาย และความซาดิสม์เล็ก ๆ ยามเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของสาว ๆ ที่ร่วมกิจกรรม และที่สำคัญต้องกลิ่นวนิลา

ใช่ค่ะ คนที่ใบหน้าเรียบเฉยที่จ่าเฉยต้องเรียกพี่ ครูเพ็ญศรีก็ต้องพ่อ เพราะทั้งเฉยทั้งดุดันยิ่งกว่าครูฝ่ายปกครองที่ไม่ใช่แค่ใบหน้า แต่เรื่องบนเตียงก็เช่นเดียวกัน เขาคือสิงโตหนุ่มผู้หลงรักสตรอว์เบอร์รี ที่ขัดกับหน้าตาที่สุด

“นายท่านคะ...ไม่มีรสสตรอว์เบอร์รี” หญิงสาวที่ยืนใบหน้าบอกบุญไม่รับ กับชุดนอนวาบหวิวตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าห้อง โดยไม่ได้เกรงกลัวสิ่งใด

ร่างที่กำลังจะขึ้นขย่มอยู่รอมร่อ แต่ถูกขัดจังหวะเพราะไม่มีกลิ่นสตรอว์เบอร์รีเดินออกมาเพื่อจะเอาเรื่องที่เธอทำงานได้แย่ ทำให้ขัดความสุขของเขาที่จะ ‘เอา’

ปึง...!

ประตูที่เปิดออกมาเสียงดัง พร้อมกับใบหน้าปึงปังเพราะโดนขัดใจ หมายจะออกมาจัดการเมดสาวส่วนตัว แต่เมื่อปากจะอ้า ก็เห็นหุ่นทรงน่าขยำของเธอก็ต้องสะบัดใบหน้าไปอีกทาง ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเจือความหงุดหงิดกับร่างที่โนบาร์ ทั้งบนและล่างยืนหาวหวอด ๆ จนอยากจับกดแทนแม่นางแบบคนนั้น

“ทำไมไม่หา”

“หมดร้าน”

“ร้านอื่น?”

“กว้านซื้อมาหมดแล้วเจ้าค่ะนายท่าน” เสียงเนือยกล่าวออกมา เพราะแต่ละคนใช้กันวันละน้อยเมื่อไหร่ อย่างต่ำก็สองกล่อง บางวันสามแล้วทุกวัน...ย้ำว่าทุกวัน

“หึ๋ย...!”

ปัง!

คนใบหน้าเย็นชาปิดประตูใส่หน้าเข้าไปในห้อง พยายามสงบสติอารมณ์ แต่เมื่อเขาเห็นหน้าหล่อนทีไรความต้องการก็สูงขึ้นราวกับภูเขาไฟกำลังจะระเบิด

“ชิ! ไม่ตั้งโรงงานผลิตถุงยางเองเสียเลยล่ะ!” เธอบุ้ยปากใส่คนด้านในห้องเชือดนั้น แล้วก็เดินไปนอน

ทุกวันต้องเจอแต่เรื่องไร้สาระระหว่างพี่น้องคู่นี้ น้องชายนั่นหัวค่ำลากสาวมากินแทนดินเนอร์ จนสลบคอพับ เสร็จกิจก็ให้คนไปส่งสาว ส่วนตัวเองนอนพักและตื่นเช้ามาทำงาน

พี่ชายนั้นลากสาวมากินใกล้รุ่งสาง แล้วก็ต้องเดือดร้อนคนนอนดึกตื่นมาบริการทำความสะอาด ทั้งจัดหาโน้นนี่ให้ เรียกได้ว่าเข้ากะดึกก็ว่าได้

แต่อย่างอื่นในบ้านเธอไม่ต้องทำ เพราะตอนกลางวันเธอสามารถนอน หรือทำอะไรได้เต็มที่ที่อยากต้องการ ส่วนคนทำความสะอาดจะส่งมาทำงานตอนเธอกำลังหลับ และส่วนใหญ่เวลาตื่นของเธอคือเที่ยง ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาปิดเทอมเพื่อจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งเวลาปิดเทอมต่างจากโรงเรียนมัธยม ซึ่งมีช่องว่างห่างกัน 6 เดือน แน่นอนว่าเธอต้องหาอะไรทำเพื่อค่าเวลา

ลีอันโดรแสนหงุดหงิด กลับบ้านมาแทนที่จะปลดปล่อยให้ตัวเองหลับสบาย กลับต้องมาทนอึดอัด แต่เขาจะไม่ยอมขึ้นขย่มแน่ แต่หญิงสาวนางแบบสุดร่านคนนี้ไม่ใช่อย่างนั้น

“สดก็ได้นะคะฉันไม่ติด” นางแบบสาวกล่าว

“ผมเอาแรง”

“แค่อย่าทำเจ็บ แค่ทำให้จุกก็พอค่ะฉันรับได้”

แต่คนที่อารมณ์ถึงขีดสุดแบบลีอันโดร มีหรือจะยอมเมื่อยมือ เขาหันไปคว้าถุงยางของเจ้าเฟลิเป อีกฟากของลิ้นชักที่มันมีรสนิยมกลิ่นวนิลาและผิวสัมผัสขรุขระ ไม่บางเฉียบเสียทีเดียว

นางแบบสาวเบ้หน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาสวมถุง แต่ทว่าเมื่อเจ้าโลกที่ลูบ ๆ คลำ ๆ สีขาวอมชมพูผงาดง้ำออกมา ทำเอาเธอเลิกคิดเรื่องสดไม่สด แต่เป็นเรื่องขนาดที่คิดไว้ว่า 58 แบบใหญ่และยาวมาก ความกลัวว่าส่วนนั้นเธอจะรับได้หรือเปล่าก็ผุดขึ้น

ชายหนุ่มมองสีหน้าไม่สู้ดีของหญิงสาวแล้วก็ยกยิ้มอย่างภูมิใจ แน่นอนว่ามันใหญ่กว่าขนาดชายไทยมากอยู่แล้ว เรียกว่า มาตรฐานสากลต้อง ลีอันโดร ที่มีของดีโด่ ๆ อยู่ตรงกลางกาย

เขาจับร่างหญิงสาวที่เกือบเปล่าเปลือย เหวี่ยงไปบนที่นอนจนร่างนั้นปลิวติดกับหัวเตียงที่เป็นหนังบุกำมะหยี่ ความเด้งของสปริงเตียงทำให้เธอเด้งสูงแล้วก็ร่วงลงพร้อมกับเรียวขาที่อ้าออกจากกัน

“อ่าห์...ไร้ขน” แน่นอนว่าเขาชอบแบบไร้สิ่งปกปิด ทั้งส่วนนั้นที่อมชมพูน่าเลียไม่น้อย ผิดกับสาวไทยบางคนสีน้ำผึ้งจะคล้ำกว่า คิดว่าเธอคงมีเชื้อจีนผสม ถึงได้ขาวผ่องไปทั้งตัว

เขาใช้มือจับขากางออก เคลื่อนกายเข้าไปที่ตรงกลางระหว่างขาที่อ้ากว้าง พร้อมกับวาดนิ้วขึ้นและลงตรงกลางร่องสวาทสาวคนสวย

น้ำหวานที่หลั่งไหลออกมาทำให้ลมหายใจของลีอันโดรติดขัด แต่ห้วงความคิดไม่ได้มีหญิงสาวตรงหน้า แต่เป็นหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเถียงเขาฉอด ๆ เมื่อครู่เรื่องถุงยาง

เขาไม่เคยคิดกินเด็กในบ้าน แต่เด็กในบ้านหุ่นก็ยั่วเยจนอยากจับมาเอนตัวลงนอนใต้ร่างนัก

จากที่จะเลียชิมน้ำหวาน เขาก็ตัดใจแล้วเคลื่อนลำกายอันใหญ่โตจดจ่อตรงกึ่งกลาง แล้วขยับปาดขึ้นและลงก่อนจะยัดมันเข้าไป แน่นอนว่าร่างกายของเขาใหญ่กว่านางแบบสาว แม้เธอจะผ่านสมรภูมิรบมานักต่อนัก แต่ขนาดที่ใหญ่ของเขาไม่ง่ายที่จะเข้าไปนัก

“อื้อ...เจ็บ...อื้อ” นางแบบสาวผู้ปากดีเมื่อครู่ใบหน้าเหยเก เชื่อแล้วว่านายใหญ่ของเลาจน์ที่เธอไปนั่งทอดสะพานหาผู้มากินก่อนนอนทุกค่ำคืนเด็ดดวง และจุกมากทีเดียว

แต่เขาไม่เคยปรานีหญิงใด เพราะไม่เคยต้องร้องขอใคร ดังนั้นจึงขยับใส่ยับจนเสียงกรีดร้องดังโหวกเหวก แต่นั่นทำให้เขายิ่งสาแก่ใจ

“อยากจุกใช่ไหม...ผมจัดให้”

“...” นางแบบสาวเปลี่ยนคำพูดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว สุดท้ายก็ต้องกัดฟันร่วมรักไปโดยที่เธอทั้งจุกและเสียวไปพร้อม ๆ กัน แต่คนที่ขยับเข้าหาครางแต่ชื่อลินลดาซึ่งนางแบบสาวก็ไม่รู้ว่าใคร...!