บทที่ 4

“ร้านนั้นน่ะเหรอ? แกเดินเข้าไปสมัครงานได้ยังไงดอกแก้ว!”

“ก็ฉันเห็นว่าหน้าร้านแปะป้ายรับสมัครพอดี อีกอย่างตัวร้านก็ไม่ได้ดูแย่อะไร เหมือนร้านอาหารทั่วไป ก็เลยลองเข้าไปดู”

“แล้วเป็นไง” น้ำเท้าสะเอว มองใบหน้าที่จืดเจื่อนของหญิงสาวนิ่งๆ

“ก็...มีแต่แขกมือไว จับก้นฉัน แล้วก็...”

“แล้วก็...?”

“แล้วก็... เสนอให้ฉันไปกับเขา ให้ห้าร้อยเหมาทั้งคืน”

“ทุเรศ!”

น้ำทุบโต๊ะเสียงดังจนดอกแก้วสะดุ้ง ตากลมค่อยๆ เหลือบขึ้นมองพี่สาวที่เคารพเหมือนพี่แท้ๆ เจ้น้ำต้องโกรธเธอมากแน่ๆ

“เจ้... ฉัน...”

“ทุเรศ! ห้าร้อย? มันตีค่าแกแค่นั้นได้ยังไง!”

“ฉันก็ไม่รู้...”

“เอาเถอะ หลุดพ้นมาได้ก็ดีแล้ว” น้ำพยายามใจเย็นลง ดอกแก้วมันไม่ประสาอะไร ดุด่าไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา “ร้านนั้นน่ะ คนในวงการเขารู้กันดีว่าเบื้องหน้าเป็นร้านอาหาร แต่เบื้องหลังก็คือซ่องดีๆ นี่เอง”

“ซะ ซ่อง!”

“ใช่ มีแต่พวกคนชนชั้นแรงงานกรรมกรที่เข้าไปกินเหล้า แล้วก็ออฟเด็กออกไป เสนอเงินให้ต่ำๆ ถ้าเด็กร้อนเงินและยอมก็หวานปากมัน”

“แต่พี่ผู้จัดการบอกว่า แขกที่ร้านมีระดับ...”

“ระดับกรรมกรน่ะสิ!” น้ำไม่ได้พูดเกินจริง เพราะร้านนั้นมีแต่แขกแบบนั้น ใครๆ ก็รู้ดี “แล้วแกคิดยังไงถึงไปสมัคร หรืออยากทำงานกลางคืนบ้างแล้ว?”

“ฉันแค่อยากทำงานเสิร์ฟ เห็นว่าเงินเดือนตั้งหมื่นห้า ก็เลยสมัครดู”

“ร้านโกโรโกโสแบบนั้นน่ะเหรอจะให้เงินเดือนพนักงานหมื่นห้า หมื่นห้านี่คงรวมค่าตัวที่ออกไปกับแขกด้วยน่ะสิ”

ดอกแก้วเม้มริมฝีปากแน่น เถียงเจ้น้ำไม่ออก เพราะสิ่งที่เจ้น้ำพูดมันก็มีส่วนจริง

เมื่อคืน หลังจากที่เธอด่าแขกโรคจิตไปแล้ว เธอก็ถูกผู้จัดการร้านเรียกตัวไปคุย ไม่สิ... เรียกไปต่อว่าถึงจะถูก

.

“ไปด่าลูกค้าแบบนั้นได้ยังไงดอกแก้ว”

“ก็มัน... ก็เขาจับก้นฉัน”

“แล้ว?”

“แล้วก็บอกว่าขอเหมาห้าร้อย”

“งั้นเหรอ” ผู้จัดการร้านลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดวงตาของเธอสบเข้ากับดวงตากลมโตของดอกแก้ว “มันไม่ใช่เรื่องผิดปกติ ลูกค้ามีสิทธิ์ถามเรื่องนี้ได้ ถ้าเธอไม่อยากไปก็แค่บอกเขาดีๆ ไม่ใช่ไปด่าเขาแบบนั้น”

“ปกติ?”

“ใช่ ถ้าอยากได้เงินเพิ่มก็รับแขก แต่ถ้าไม่... ก็ไม่มีใครบังคับ แต่บอกไว้ก่อนว่าที่นี่เราไม่เอาเปรียบพนักงาน เพราะไม่มีการเก็บส่วนแบ่ง ลูกค้าเสนอห้าร้อย เธอก็ได้ไปเต็มๆ ห้าร้อยนั่นแหละ”

.

เธออยากได้เงิน แต่ไม่ได้หน้ามืดตามัวจนยอมเอาตัวเข้าแลกกับเงินห้าร้อยแบบนั้น ถ้าเธอจะขายตัว เธอจะขายให้กับผู้ชายที่พร้อมจะจ่ายเป็นหมื่นเป็นแสนเพื่อนอนกับเธอเท่านั้น

แต่มันจะมีผู้ชายแบบนั้นจริงๆ เหรอ? ผู้ชายประเภทที่เลี้ยงเด็กแลกกับเซ็กซ์ ไม่ได้เลี้ยงเป็นเมียน้อยหรือเมียเก็บ แต่แค่เลี้ยงเพราะไม่อยากมีพันธะแบบนั้น

“คิดอะไรอยู่”

“ฉัน...” ดอกแก้วกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ “เจ้น้ำ เจ้จำเรื่องที่เคยบอกฉันได้ไหม?”

“เรื่อง? ฉันคุยกับแกทุกวัน วันละสามสี่เรื่อง จำไม่ได้หรอก”

“ก็เรื่อง... เด็กเสี่ยไง”

“หืม?”

“ฉันสนใจ เจ้มีเสี่ยแนะนำให้ฉันบ้างหรือเปล่า?”

.

.

ดอกแก้วมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาว่างเปล่า นี่เธอหมดสิ้นหนทางจนต้องขายศักด์ศรีของตัวเองแล้วเหรอ?

แล้วไง ศักดิ์ศรีมันจ่ายค่าห้องให้แกได้ไหมดอกแก้ว?

เสียงในใจค้านขึ้นทันที ใช่... ศักดิ์ศรีของเธอจ่ายค่าห้อง ค่าข้าว ค่าหยูกยาเวลาป่วยไม่ได้ สิ่งเดียวที่จะจ่ายได้ก็คือเงิน เงินเท่านั้น!

และเงินที่เธอมีในตอนนี้มันก็น้อยลงไปเรื่อยๆ อีกไม่เกินสองเดือน เธอคงหมดตัวจริงๆ

.

“เอาจริงเหรอแก้ว ถึงฉันจะเป็นคนแนะนำ แต่ฉันก็อยากให้แกคิดดีๆ”

“ฉันคิดดีที่สุดแล้ว เจ้ก็เห็นว่าฉันพยายามหางานมากี่เดือน ยอมแม้กระทั่งเป็นเด็กเสิร์ฟ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว ที่สำคัญ... เมื่อคืนฉันเกือบเสียตัวให้กรรมกรที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าจะต้องเสียจริงๆ ฉันขอเสียแบบมีค่ามีราคาหน่อยก็แล้วกัน"

“ฉันเข้าใจ...”

“ฉันเหนื่อยมากเลยเจ้ เงินฉันจะหมดอยู่แล้ว งานแปลก็ไม่มีเข้ามาเป็นเดือนแล้วด้วย ฉันอยากสบาย ไม่ต้องวิ่งหางานหัวฟูนั่งทำงานหลังขดหลังแข็งเหมือนคนอื่นบ้าง ฉันยอมรับว่าจนตรอกแล้วเจ้”

ราวกับเขื่อนแตก ดอกแก้วพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปจนหมดเปลือก ทั้งความผิดหวัง ท้อแท้ และความเหนื่อยล้าที่สะสมมานาน

“งั้นวันนี้ไปที่ร้านกับฉัน มีเสี่ยคนหนึ่งเขามาเที่ยวที่ร้านทุกวันศุกร์ ลองเข้าไปหาเขาดู เผื่อเขาสนใจแก”

“แล้ว... ฉันต้องทำอะไรบ้าง?” แม้จะจนตรอกแต่เธอก็อดตื่นเต้นไม่ได้

“ผู้ชายประเภทนี้ไม่ชอบผู้หญิงไร้เดียงสา อยู่ต่อหน้าเสี่ย จริตจะก้านที่เคยฝังไว้แกต้องดึงมันออกมาใช้ให้หมด ฉันจะไม่สอนไปมากกว่านี้ เพราะเรื่องแบบนี้มันสอนกันไม่ได้ แกต้องเรียนรู้มันด้วยตัวของแกเอง”

.

ก๊อก ก๊อก

“ดอกแก้ว เสร็จหรือยัง?”

“อะ แป๊บนึงนะเจ้!” ดอกแก้วหลุดออกจากภวังค์ เธอรีบสวมรองเท้า หยิบกระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่ และเปิดประตูห้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว “เสร็จแล้วๆ”

“.....”

“เจ้ เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”

ดอกแก้วรีบก้มลงสำรวจตัวเองเพราะท่าทางของเจ้น้ำดูแปลกๆ ไป ตอนนี้เธออยู่ในชุดเกาะอกสีดำสั้นประมาณหนึ่งคืบ แต่งหน้าทำผมแบบที่ไม่เคยทำจนดูเซ็กซี่ไม่เหมือนเดิม

“มันมากเกินไปเหรอเจ้?”

หญิงสาวถามด้วยความไม่มั่นใจ ก็เจ้น้ำบอกให้เธอแต่งตัวยั่วๆ เธอก็เลยขุดชุดเกาะอกตัวนี้มาใส่ โชคดีที่มันยังใส่ได้ ติดที่ตรงหน้าอก เพราะมันล้นออกมามากกว่าที่คิด

“ไม่ๆ ไม่ได้มากไป” น้ำโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “แต่สวยมากๆ เลยต่างหาก”

“สวย? สวยจริงเหรอเจ้?”

“ก็เออน่ะสิ! สวยจริงๆ” เธอตอบชัดเจนจนคนถูกชมยิ้มแก้มแทบแตก “พอแต่งหน้าแต่งตัวแล้วสวยยังกะดารา ไม่ไปเป็นดาราแทนล่ะ เงินดีจะตายไป”

“ไม่เอาหรอกเจ้ ฉันแสดงละครได้ที่ไหน รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวเจ้ก็เข้างานสายหรอก”

“เออ ลืมไปเลย มัวแต่ตะลึงความสวยแกอยู่”

เสียงใสหัวเราะเบาๆ เมื่อถูกชมอีกครั้ง เธอปิดประตูห้องเป็นอย่างดี ก่อนจะเดินตามเจ้น้ำ ผู้หญิงที่จะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาลไป

.

.

“ปกติเสี่ยให้ฉันเสิร์ฟเหล้าได้แค่คนเดียว เพราะเสี่ยเขามีเด็กอยู่แล้ว ไม่ได้อยากได้เด็กใหม่เพิ่ม มาที่นี่แค่ฟังเพลงกินเหล้าตามประสา และที่สำคัญ... ที่นี่เพื่อนเสี่ยเขาเป็นเจ้าของด้วย”

“อ้าว... ถ้าเสี่ยเขามีเด็กแล้วแบบนี้ เขาจะเอาฉันเหรอเจ้?”

“เอาหรือไม่เอา มันก็ขึ้นอยู่กับที่ฝีมือของแกนั่นแหละ นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเสี่ยมาเมื่อไหร่ฉันจะให้แกเข้าไปเสิร์ฟแทน เข้าใจไหม?”

“จ้า”

ดอกแก้วนั่งมองบรรยากาศในร้านระหว่างรอเจ้น้ำ ถึงที่นี่จะเป็นผับ แต่บรรยากาศช่างแตกต่างจากร้านที่เธอไปทำเมื่อคืนลิบลับ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ เพลงที่เปิด หรือคนที่เข้ามาใช้บริการ เพราะดูเหมือนจะมีแต่ไฮโซทั้งนั้น และถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เธอเห็นดาราดังคนหนึ่งเดินผ่านไปด้วย

นี่สินะ ความมีระดับที่แท้จริง

นั่งรอได้ไม่นานเจ้น้ำก็ส่งสัญญาณเรียกให้ไปหา ดอกแก้วเดินบนส้นสูงสี่นิ้วอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายก็เดินไปถึงเจ้น้ำโดยที่ไม่หกล้มหน้าคะมำให้ขายขี้หน้าจนได้

“เสี่ยมาแล้วเหรอเจ้?”

“อืม อยู่ในห้อง วันนี้มาคนเดียว ไม่ได้มาพบคุณทิมด้วย ทางสะดวกที่สุดแล้ว”

“หมายความว่า ฉันจะได้อยู่กับเสี่ยแค่สองคนเหรอเจ้?”

“ใช่ เพราะฉะนั้นมารยามีเท่าไหร่เอาออกมาใช้ให้หมด ถ้าผ่านคืนนี้ไปแกอาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ ท่องเอาไว้ว่าเพื่อเงิน เพื่อความสบาย”

“เพื่อเงิน! เพื่อความสบาย!” ดอกแก้วพูดตามอย่างว่าง่าย

“ดี! แล้วก็จำเอาไว้นะดอกแก้ว เสี่ยคนนี้รวยมาก เป็นเด็กเขาแค่ปีเดียวก็ได้บ้านได้รถแล้ว แต่เขาไม่ชอบผู้หญิงซื่อๆ เพราะเขาเลี้ยงเด็กเพื่อเซ็กซ์ ไม่ได้อยากได้เป็นเมีย ไม่ต้องอ่อนหวานเป็นแม่บ้านแม่เรือน แค่ทำให้เขามีความสุขบนเตียงก็พอ เข้าใจไหม?”

น้ำสบายใจขึ้นเมื่อดอกแก้วพยักหน้ารับ คืนนี้เธอเอาหน้าที่การงานของตัวเองเป็นเดิมพัน ถ้าดอกแก้วทำให้เสี่ยพอใจไม่ได้ เธอก็อาจจะถูกไล่ออก ข้อหาส่งเด็กคนอื่นไปบริการโดยไม่ได้รับอนุญาต

“ไปเถอะ ฉันขอให้แกโชคดี” น้ำส่งถาดเครื่องดื่มในมือให้หญิงสาวที่รักเหมือนน้องแท้ๆ มือบางลูบไหล่นวลเบาๆ เธอช่วยได้แค่นี้จริงๆ

“ขอบใจเจ้มากนะ”

“อืม”

น้ำเดินไปทำหน้าที่อื่นของตัวเองต่อทันที ปล่อยให้ดอกแก้วจัดการเรื่องต่อจากนี้เอง เพราะถ้าเธอช่วย เธอก็ต้องช่วยไปตลอด

ถ้าดอกแก้วมันคิดจะเป็นดอกแก้วที่ได้อยู่ในแจกันสวยๆ มันก็ต้องแข็งแกร่งพอที่จะสู้กับดอกไม้อีกเป็นแสนเป็นล้านพันธุ์บนโลกใบนี้ได้

ดอกแก้วยืนนิ่งรวบรวมสมาธิอยู่หน้าห้องวีไอพีนานเกือบนาที ก่อนขาเรียวจะค่อยๆ เข้าไปใกล้ เธอเคาะประตูเบาๆ พอได้ยินเสียงตอบรับดังออกมาจากภายในจึงค่อยๆ เปิดประตูออก

“ขออนุญาตค่ะ”

“เธอเป็นใคร เข้ามาทำไมในนี้?”