Chapter 2 การเดินทางของม่านฟ้า

ม่านฟ้า หญิงสาวอายุสิบแปด รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า เธอสร้างขึ้นมา เพียงเพื่อเป็นเกราะกำบัง สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจ ใครเล่าจะรู้ว่า เมื่อเธออยู่ที่บ้านหลังใหญ่ ความขื่นขมที่มีในใจนั้นมากมายก่ายกอง มารดาที่เคยเฝ้าดูแลทะนุถนอมเธอ กลับไม่แลเหลียวคอยปรนนิบัติแต่สามีใหม่ ไม่เคยมองกลับมาที่เธอเลยแม้สักครั้ง ให้ใช้เพียงเงินดังเศษกระดาษจนเธอไม่รู้ค่าของมันแล้วทุกวันนี้                                       

เสื้อสายเดี่ยวคอเว้าลึก กับกางเกงขาสั้นจนจะเห็นแก้มก้นอยู่แล้ว ใครผ่านไปผ่านมาต่างก็จับจ้องมองดูในความแซบของเธอ ม่านฟ้าชอบทำตัวไฮโซ เพื่อประชดผู้เป็นมารดา เธอเทียวออกจากบ้านทุกวัน ไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักครั้งตั้งแต่โตเป็นสาว                                                        

ม่านฟ้าทำอะไรก็ไม่เป็น แม้แต่หุงหาอาหาร ซักผ้า ล้างจาน ทุกอย่างเธอไม่เคยทำ แค่เพียงกระดิกนิ้วทุกคนก็วิ่งมาเธอ ขอแค่ชี้นิ้วสั่งทุกอย่างก็เกิดขึ้นดังกับว่าเนรมิตเอาไว้ ความเคยชินกับการใช้ชีวิตหรูและสุขสบาย กำลังจะนำมา ซึ่งความลำบากเข้ามาในชีวิตของเธอ                            

เมื่อพ่อเลี้ยงสั่งให้เดินทางมาใต้ เพื่อมาหาลูกชายของเขา หากเธอไม่มาก็จะไม่มีเงินใช้ ทุกเดือนจะที่ใช้จ่ายจะถูกโอนเข้าบัญชีเธอ ตามคำสั่งของมารดาที่ขอเอาไว้ก่อนตาย ขอให้ผู้ชายคนนั้นปกครองเลี้ยงดู ใครเล่าจะรู้ว่าเธออดสูกับชีวิตที่เป็นอยู่เมื่อมารดาจากไป

"คุณครับคุณใช่ผู้หญิงในรูปนี้ไหมครับ" ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้เธอดูรูป ซึ่งมันคือรูปของเธอ แต่ไม่แน่ใจว่าชายผู้นี้เป็นใคร                                                                              

“ใช่แล้วคุณเป็นใครต้องการอะไร” ม่านฟ้าถามออกไปเสียงแข็งอย่างกล้าๆ กลัวๆ ผู้ชายคนนี้ผิวเข้มดำขำและเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรังท่าทางน่ากลัว                                                                              

"นายหัวคเชนทร์ให้ผมมารับคุณม่านฟ้า เชิญเลยครับ" ม่านฟ้ามองเขา พร้อมกับชั่งใจได้สักพัก เธอไม่แน่ใจว่าเขาคือคนที่นายหัวคเชนทร์ให้มารับหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น                                       

"ถือกระเป๋าให้ฉันด้วย" ม่านฟ้าพูดพร้อมกับชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ของเธอ ก่อนที่ชายผิวเข้มจะเอื้อมมือลากกระเป๋าของหญิงสาวเดินนำหน้าออกไป                                                                                

ตั้งแต่ม่านฟ้าขึ้นรถมา เธอมองไปด้านนอกวิวทิวทัศน์ที่สวยงามนั้นช่างแปลกตา สำหรับเธอที่เคยอยู่แต่ในเมืองศิวิไลซ์ ซึ่งเต็มไปด้วยตึกใหญ่โตมโหฬารจนไม่มีพื้นที่สีเขียว ทำให้เธอรู้สึกชอบที่นี่ขึ้นมาทันที แต่ก็อดที่จะนึกเศร้าไม่ได้ หากโชคชะตาเล่นตลกกับเธอ พี่ชายอย่างคเชนทร์เขาร้าย เธอจะเป็นอย่างไร ใครจะมาเข้าใจถึงสิ่งที่เธอกำลังจะเผชิญ

ม่านฟ้าเคยพบกับคเชนทร์หลายครั้ง ทุกครั้งที่เขากลับไปกรุงเทพฯ เขามักจะพูดกระแทกแดกดัน มารดาของเธอเป็นประจำ รวมทั้งตัวเธอด้วยเขามักจะพูดเธอในทางเสียหายมองเธอในแง่ลบตลอด   

ซึ่งการย้ายมาอยู่ที่นี่ มันจึงไม่สวยหรูสำหรับชีวิตของเธอ ที่เคยสุขสบาย นึกไม่ออกเลยว่าจะต้องเจออะไรอีกมากมาย หากอยู่ภายใต้การปกครองของคเชนทร์ ผู้ชายอย่างเขาไม่มีหัวใจ ไม่เคยรักใครนอกจากแฟนเก่า ม่านฟ้าพอรับรู้ได้ เพราะเขาเคยพาไข่มุกกลับไปบ้านเมื่อหลายปี ก่อนที่เธอจะประสบอุบัติเหตุ และทำให้คเชนทร์นั้นเปลี่ยนไป จากที่ร้ายอยู่แล้วก็กลับกลายเป็นร้ายคูณสอง                                                       

"อีกไกลไหม" ม่านฟ้าเอ่ยถามขึ้น เมื่อรถแล่นมาไกลพอสมควร      

"อีกประมาณสิบกิโล ก็ถึงแล้วครับคุณม่านฟ้า" ม่านฟ้าไม่คิดว่าบ้านของคเชนทร์จะอยู่ไกลห่างจากเมืองขนาดนี้ แล้วที่สำคัญ รถแล่นมาตั้งนาน เธอยังมองไม่เห็นบ้านเรือนผู้คนเลย มีแต่ป่าเขาและสวนยางหนาตาไปหมด