บทที่10

นับดาวหันกลับไปมองวิคเตอร์น้ำตานองหน้า เธอรู้สึกเจ็บปวด เเละไม่อยากจะเรื่องมันเป็นแบบนี้เลย

“หมายความว่ายังไงนับดาว” วิคเตอร์เอ่ยถามหญิงสาว เขาไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่อ่อนหวานสดใสอย่างเธอ จะทำเรื่องเลวทรามแบบนี้กับเขาได้

เพียงแค่ลมปากของชายสารเลวที่พ่นออกมา เขาไม่อยากจะเชื่อ ถ้าไม่ได้รู้จักปากของผู้หญิงที่เขารัก ด้วยตนเอง

“นะ… นับขอโทษ” นับดาวเอ่ยเสียงแผ่วเบา น้ำตาไหลพราก ต่อคำขอโทษเป็นล้านคำในตอนนี้ก็ไม่อาจทดแทน สิ่งที่เขาได้รับและสิ่งชาวบ้านสูญเสียได้

“สุดท้ายมันก็คือความจริงสินะ เธอทำกับฉัน กับชาวบ้านบนเกาะได้ยังไง?” วิคเตอร์เอ่ยออกมาอย่างเสียใจระคนเจ็บแค้น คนที่เขารักกลับทำเรื่องเลวทรามได้อย่างเลือดเย็น แววตาของชายหนุ่มสั่นระริก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นประกายกล้า

เธอเข้ามาหลอกลวงเขา เธอเข้ามาทำให้เขาหลงรัก เธอเข้ามาทำให้เขาเสียใจ... และเธอมาเพื่อทำลายเขา...

“นับขอโทษ นับไม่ยากให้มันเป็นแบบนี้” หญิงสาวละล่ำละลักบอกกับชายหนุ่ม แต่คำพูดหรือลมปากของเธอ มันราวกับมีดด้ามยาวแทงลึกเข้าในหัวใจเขา

ปัง! ปัง!

“อ้ากก” กระสุนปืนพุ่งเข้าใส่ร่างของวิคเตอร์ จนล้มไปกองกับพื้น ชายที่ยิงเขาคือคนสารเลวคนนั้น คนที่มาทำลายเกาะของเขา

ปัง! ปัง! ปัง!

“กรี๊ดดด!!” นับดาวกรีดร้องและหมอบต่ำด้วยความกลัว วิคเตอร์ยิงสวนทันที 2นัดมันโดนเกราะกันกระสุน เขาเลยยิงไปที่หัว แต่ชาติชายเบี่ยงกระสุนเลยโดนต้นแขนอีกข้าง​แค่ถากๆเท่านั้น

ปัง! ปัง! ชาติชายจ้องวิค​เตอร์​อย่างสะใจ เขาอยากจบความคั่งแค้นที่มีในใจ เขาทลายเกาะและยานรกนี้ได้ เขาจะตามไปฆ่าโจเซฟผู้เป็นบิดาของวิคเตอร์อีกคน และแน่นอนเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้มันย่อยยับ

แกรก! แกรก!

“ฮ่า ๆ กระสุนหมดแล้ว มึงเตรียมตัวตายได้เลย”

“พอแล้วพ่อ อย่าทำเขา ถ้าพ่อจะจับเขา พ่อก็จับเป็นเขาเถอะ” นับดาวพยายามปรามผู้เป็นพ่อ เธอไม่อยากให้เขาตาย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่ทำตามคำขอของบิดาเลย

“ยิงมัน!” ชาติชายเอาปืนยัดใส่มือของนับดาว ตอนนี้เธอมือสั่นถือปืนเอาไว้แน่น

“นับไม่ทำ! ฮึก!” นับดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น เจ็บปวดไปหมดทั้งใจ เธอไม่อยากทำร้ายเขา

“หึ ถ้ากูไม่ตาย พวกมึงก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข” วิคเตอร์แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงเหี้ยม แววตาดุดันจนดูน่ากลัว เขากัดฟันข่มความเจ็บแล้วลุกขึ้น ย่างสามขุมเข้าไปหาทั้งสอง

“ยิงมันสินับดาว” ชาติชายพยายามพูดให้บุตรสาวยิงชายที่กำลังเดินตรงมาหาเขากับเธอ “ถ้านับดาวไม่ยิงเราจะตายกันหมด”

“ฮื่อ ๆไม่”

“ยิงนี่คือคำสั่งของพ่อ”

“ปัง!” ร่างของวิคเตอร์ล้มลงกับพื้นทันที เมื่อถูกคมกระสุน ยิงเข้าที่ท้องอีกนัด เขาจ้องมองนับดาว น้ำตาไหลริน แล้วแน่นิ่งไป

“ไม่ๆ” นับดาวทิ้งปืนจะวิ่งไปหาเขา แต่เธอถูกบิดาจับแขนเอาไว้ เธอไม่ได้เป็นคนลั่นกระสุนใส่เขา แต่เป็นลูกน้อง ของพ่อเธอ ที่เข้ามาสมทบ ยิงเขาจนแน่นิ่งไป

“พ่อใจร้าย! กรี๊ด!” นับดาวกรีดร้องก่อนล้มพับลง เขาช้อนตัวบุตรสาวขึ้น ก่อนพาไปขึ้นเรือ

“มันตายแล้ว” ตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้น ในขณะที่มาจับชีพจรของชายหนุ่ม

“ดี งั้นเราไปกันเถอะ คราวนี้คงเลื่อนหลายขั้น หึ” เขาหัวเราะอย่างสะใจ ทุกคนมองภาพที่ย่อยยับของเกาะแห่งนี้ แล้วเรือก็แล่นออกไป

วันต่อมา ข่าวการทลายแหล่งผลิตยาของวิคเตอร์ก็เป็นข่าวหน้าหนึ่ง คฤหาสน์หลังงามถูกค้นจนพบยาพีจำนวนมาก และนายตำรวจที่ได้ความดีในการทลายยาครั้งนี้คือชาติชาย

“ไอ้ระยำ!” โจเซฟเหวี่ยงหนังสือพิมพ์ทิ้งลงพื้นอย่างเคียดแค้น และในข่าวมันระบุว่าบุตรชายของเขาเสียชีวิต

“ฮือ ๆ เฮีย” มัดไหมปล่อยโฮออกมา เมื่อได้เห็นข่าวของบุตรชาย

“เฮียจะไปฆ่าพวกมันเอง” โจเซฟพูดอย่างเคียดแค้น ที่นั้นคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ถ้าเขาเสียบุตรชายไปจริงๆ เขาจะไม่ได้สูญเสียแค่บุตรชายคนเดียว แต่เขาสูญเสียคนที่เป็นเหมือนครอบครัวของเขาไปนับไม่ถ้วน

ซ้ำร้ายเขาไม่ล่วงรู้เลยว่าเกาะถูกโจมตี พวกลูกน้องไม่ได้เรื่อง ไม่มีใครรายงานเขาเลย

“เฮีย ปล่อยไปก่อนเถอะ อย่าเพิ่งทำอะไรเลย ตอนนี้มัดอยากเจอศพลูก” มัดไหมปล่อยโฮน้ำตาไหลรินอาบแก้ม ตอนนี้เธอเจ็บปวดมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับบุตรชาย

“วิคเตอร์ไม่ตายง่ายๆหรอก มัดอย่าเพิ่งทุกข์ใจไปเลย”

“ข่าวออกครึกโครมขนาดนี้ มัดกลัว ฮื่อ ๆ” มัดไหมร้องไห้โฮกอดสามีเอาไว้แน่น ความรู้สึกตอนนี้มันหวาดหวั่นหวาดกลัว บุตรชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ถูกยิงตาย

“ไอ้วิคเตอร์มันเลวระยำขนาดนั้น นรกไม่รับมันหรอกครับ แม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะ” สายฟ้าเอ่ยกับมารดา ถึงแม้วันนี้จะอดหวั่นใจเพราะห่วงพี่ชายไม่ต่างกัน

“เฮียมัดอยากไปหาลูก ฮือ ๆ มัดอยากไปเกาะ”

“มัด เฮียว่า…”

“มัดอยากไปค่ะ ได้โปรดพามัดไป ฮือ ๆ” มัดไหมพยายามอ้อนวอนให้สามีพาไปหาบุตรชาย โจเซฟมองหน้าภรรยาอยู่นานก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ลูโซ่”

“ครับนาย”

“ไอ้ตำรวจระยำนั้นอยู่ที่ไหน? มึงไปสืบมา”

“ครับนาย”

ผ่านไปอีก4ชั่วโมง โจเซฟลงจากเฮลิคอปเตอร์ ก่อนจะประคองร่างของภรรยาแล้วเดินไปที่เกาะ สภาพในตอนนี้ไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกแล้ว มันเละไปหมด ปลอกกระสุนเกลื่อนกลาด บ้านบนเขาที่เขารักนักหนาก็ไม่เหลือแล้ว

ภาพชาวบ้านที่เหลือรอดร้องไห้ระงม โจฮานมองก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

“วิกเตอร์มันต้องรอด ผมเชื่อว่าเป็นแบบนั้น” ปั้นสิบพูดกับโจเซฟ

“เดี๋ยวกูไปช่วยชาวบ้านแล้วกัน” โจฮานเอ่ยแล้วไปช่วยชาวบ้านเก็บของ และช่วยกันทำเพิงพักชั่วคราว กว่าลงตัว และเกาะกลับมาสวยงามเหมือนเดิมคงอีกนาน

“เฮียจะพามัดไปอีกเกาะ เผื่อลูกเราจะอยู่ที่นั้น”

“ค่ะ ฮึก!”

“เฮียจะเอาคืนคนที่มันทำลูกเราเจ็บแน่นอน”

โจเซฟกำหมัดแน่น ก่อนจะขึ้นเรือพามัดไหมไปเกาะที่ห่างประมาน10กิโล เขาเดินขึ้นไปบนต้นไม้หลังงาม บ้านที่วิคเตอร์เคยสร้างเอาไว้ พอเปิดประตูเข้าไปก็ปรากฎร่างชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดตา มีหมอของเกาะทำการรักษาการอย่างสุดกำลัง ที่วิคเตอร์รอดมาได้ก็เพราะหมอทำซีพีอาร์ และตอนนี้ก็พ้นขีดอันตายแล้ว

“วิคเตอร์ ฮือ ๆ”

“ครับแม่” ชายหนุ่มพูดเสียงเบา มัดไหมปรี่เข้าไปหาบุตรชายทันที

นับดาวกอดเข่านั่งร้องไห้อยู่บนเตียง เวลานี้เธอไม่ได้ขอร้องให้บิดาลาออกอะไรแล้ว เพราะตั้งแต่บิดาเธอกลับมาจากเกาะ ท่านเข้ารักษา​อาการ​บาดเจ็บ​ที่​โรงพยาบาล​แค่วันเดีย​ว​ เพราะท่านดื้อรั้น​ไม่อยากอยู่ที่นั่น พอออกมาก็ได้เลื่อนตำแหน่งหลายขั้น ท่านถูกยกย่องให้เป็นวีรบุรุษ ที่สามารถทลายยานรก และฆ่าวิกเตอร์ได้

สิ่งที่บิดาใช้ให้เธอไปกระทำมันเป็นเรื่องร้ายแรงมาก และทำให้เธอรู้สึกผิดมาก

ชาวบ้านล้มตายลงก็เพราะเธอ ถ้าเธอไม่ส่งข้อมูลทุกอย่างให้บิดา ชาวบ้านคงไม่ต้องมีชะตากรรมแบบนี้

นับดาวเอนกายพิงหัวเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาเศร้าสร้อย เหลือบมองเจ้านกน้อยที่จับอยู่บนกิ่งไม้

“ฉันขอโทษนะวิคเตอร์” เธอกล่าวคำขอโทษ พร้อมกับหลับตาแล้วยกมือปิดหน้าของตัวเอง หยาดน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดรู้สึกผิดสูญเสียที่เธอได้รับ ถูกลั่นกรองเป็นน้ำตาเม็ดใสไหลซึมออกมาอย่างร้าวราน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

แกรก!

เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงเปิดประตูดังขึ้น นับดาวไม่ได้สนใจบุคคลที่เข้ามาภายในห้อง เธอยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง คิดถึงผู้ชายคนที่ทำให้เธอมีความสุข รอยยิ้มที่เขาพยายามสร้างให้เธอ มันยังติดตรึงอยู่ในหัวใจ ไม่มีทางที่เธอจะลืมมัน

เธอคิดถึงเขาและเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน กับสิ่งที่เธอทำร้ายเขา

“นับดาว” ชาติชายเอ่ยเรียกบุตรสาว แต่เธอกลับไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ​ เขาค่อยๆก้าวเดินเข้ามา​อย่างช้าๆ

“นับดาว” เขาเอ่ยเรียกอีกครั้ง จนหญิงสาวหันมามองเขาแต่โดยดี นัยน์ตาแดงก่ำขอบตาแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขารู้ดีว่าบุตรสาวตอนนี้ เจ็บปวด เพราะเหตุการณ์ที่พบเจอมามากเพียงใด

แต่ไม่นานหรอก มันจะผ่านพ้นไป...

“พ่อจะมาทำตามสัญญาเหรอคะ?” นับดาวปาดน้ำตาพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน สิ่งที่ท่านทำมันโหดร้ายเกินที่เธอจะรับได้

“พ่อ…เอ่อ” ชาติชายอึดอัดเขาไม่เคยคิดที่จะลาออกไปตั้งแต่แรก เขาแค่ต้องการให้บุตรสาว ช่วยล้วงความลับก็เท่านั้น ที่เขาสัญญากับเธอเพราะอยากให้บุตรสาว ช่วยเหลือในจุดนี้ แต่เมื่อมันสำเร็จแล้วเขาก็ถูกเลื่อนขั้นขึ้นไปเป็นผู้บัญชาการ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการที่สุดแล้ว และคราวนี้คนที่จะย่อยยับ คือตระกูลสารเลวนั้นแน่นอน

“นับไม่น่าเชื่อคำพูดของพ่อเลย ฮึก! ชาวบ้านที่เคยดีกับนับ ก็ล้มตายเพราะฝีมือพ่อ พ่อผิดสัญญาเรื่องลาออกยังไม่พอ พ่อมาผิดสัญญาเรื่องที่นับขอร้องไม่ให้ทำร้ายชาวบ้าน”

“แต่พ่อทำเพื่อทุกคนนะนับดาว ลูกรู้ไหมว่าคนต้องตกเป็นทาสยานรกนั้นมากแค่ไหน? พ่อทำเพื่อทุกคนนะลูกต้องเข้าใจด้วย”

“พ่อทำเพื่อตัวเองต่างหาก พ่อทำสำเร็จแล้วแหละ พ่อทำทุกคนล้มตายลง เพื่อที่พ่อจะได้ไปยืนอยู่จุดที่สูงขึ้นไป ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้นับตาสว่าง พ่อไม่ใช่คนดีคนเดิมคนนั้นอีกแล้ว”

“นับดาว”

“ออกไปเถอะค่ะ นับอยากอยู่คนเดียว”

“ได้ ถ้าลูกใจเย็นลง และไตร่ตรองให้ดีกว่านี้ลูกคงจะเข้าใจเอง”

ชาติชายกล่าวทิ้งท้าย แล้วเดินออกไป หยาดน้ำตาก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เมื่อนั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆจนกระทั่งถึงเหตุการณ์ ที่เขาและชาวบ้านถูกยิง เบ้าตามิอาจประคองความเศร้าโศกในใจได้อีกต่อไป นับดาวหยาดน้ำตาไหลรินออกมาอย่างทุกข์ระทม

ถ้ายศของตำรวจไรท์ลงไม่ถูกต้อง ช่วยทักท้วงด้วยนะคะ น้อมรับคำติชมจ้า