บทที่9

นับดาวนั่งหน้าเครียด ปลายสายเองก็เงียบไปไม่ต่างกัน ความรู้สึกที่มีต่อวิคเตอร์มันไม่เหมือนก่อน เธอมั่นใจว่าตอนนี้เธอกำลังรักเขา

“นับขออยู่กับเขาสักคืนนะคะพ่อ ตอนเช้านับจะรีบออกจากเกาะแต่เช้า”

(“ได้ เธอลูกต้องรีบออกมานะ”) ปลายสายเอ่ยเสียงแข็งกระด้าง บ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างมาก ที่เธอไม่ออกจากเกาะตั้งแต่คืนนี้ตามคำสั่ง

“ค่ะ นับจะรีบไปแต่เช้า” นับดาวกดวางก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง ในขณะที่วิคเตอร์กำลังหลับปุ๋ยเหมือนเด็ก

เธอลูบใบหน้าคมคายของเขาอย่างแผ่วเบา ตอนนี้เธอไม่อาจปฏิเสธหัวใจตัวเองได้แล้วว่าเธอรักเขา ถึงแม้ว่าเธอ กับเขาจะอยู่ด้วยกันเพียง1เดือน มันกลับทำให้นับดาวรักเขา ราวกับรักกันมานานแรมปี

“นับรักนายนะวิคเตอร์” นับดาวพูดเสียงเบาพร้อมกับจุมพิตที่แก้มสากของชายหนุ่ม เธอเลือกไม่ได้แล้ว เขาคือคนที่เธอให้ใจ และอีกฝ่ายคือผู้มีพระคุณ เธอไม่สามารถ เลือกชายหนุ่มผู้ที่มอบความสุขให้เธอได้ เมื่อมันขัดกับเจตนารมณ์ของบิดาที่ให้เธอมาล้วงความลับ และพรุ่งนี้บิดาของเธอต้องการทลายยานรกของเขา ซึ่งเธอขัดไม่ได้เลย

มันผิดที่เธอเอง ผิดที่เธอยอมทำงานนี้ให้บิดา ผิดที่เธอเข้ามาหลอกลวงเขา และผิดที่เธอพลั้งเผลอใจไปรักเขาอยากเต็มหัวใจ

แม้ตอนแรกจะพยายามห้ามใจไม่ให้รักเขา แต่เมื่อได้เห็นการกระทำอันน่ารักของเขา มันกลับทำให้เธอเผลอใจ

นับดาวล้มตัวนอนข้าง ๆ ชายหนุ่ม ก่อนจะสวมกอดเขา พรุ่งนี้ตอนเช้าเธอกับเขาต้องจากกันแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่อยากไปเลยก็ตาม เขาคือคนที่มอบความสุขให้แก่เธอ ความสุขที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเธอแทบจะไม่เคยสัมผัสมัน

“นับขอโทษ” นับดาวพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกอดกระชับชายหนุ่มเอาไว้อย่างแนบแน่น อ้อมกอดนี้อกแกร่งนี้ เธออาจจะได้กอดเพียงครั้งสุดท้ายก็เป็นได้

เธอกอดเขาอยู่นานมาก สักพักเขาก็เป็นฝ่ายสวมกอดเธอแน่นๆ นับดาวได้นอนนิ่งไม่กระดิกตัว เธออยากจะซึมซับอ้อมกอดเขาเอาไว้ให้นานที่สุด

05.00 นาฬิกา

ตู๊ม! ตู๊ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นกึกก้องจากโกดังผลิตหัวเชื้อ ทำให้วิคเตอร์ตื่นจากหลับใหลในห้วงนิทรา เขารีบดีดตัวลุกขึ้น พร้อมกับมองคนร่างเล็กบนเตียง ซึ่งบัดนี้เธอไม่อยู่แล้ว ใจของเขากระตุกวาบ รีบปรี่เข้าไปในห้องน้ำ เขาต้องการพบเธอ และพาเธอไปอยู่ในที่ปลอดภัย

แต่มันว่างเปล่า ไร้เงาของผู้หญิงตัวเล็ก คนที่สร้างรอยยิ้มให้กับเขา

เขารีบใส่เสื้อผ้าก่อนจะวิ่งไปตามหานับดาวแต่ก็ไม่เจอเธอเลย

“เห็นนับดาวไหม?” วิคเตอร์เอ่ยถามลูกน้อง

“ไม่ครับนาย นายไม่ชอบให้วุ่นวายเวลาที่นายอยู่กับเธอ พวกผมเลยเตร็ดเตร่อยู่ตรงโน้น แต่ตอนที่พวกผมนั่งอยู่ตรงศาลาพวกผมเห็นเรือแล่นออกไป ตอนแรกพวกผมคิดว่าเป็นนาย”

คำพูดของลูกน้องทำเขาชะงัก ถ้าเธอเดินอยู่แถวนี้ ก็ต้องมีคนเห็นบ้างแต่นี่ไม่มีใครเห็นเธอเลย ราวกับว่านับดาวต้องการออกจากเกาะโดยไม่อยากให้ใครเห็น วิคเตอร์คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปที่ท่าเรือ เพื่อหาเรือที่เขาเคยขับพาเธอไปเล่นที่เกาะใกล้เคียง แต่มันว่างเปล่าเห็นเพียงแสงไฟของเรือ ที่อยู่กลางทะเลไม่ไกลมากนัก

หัวใจของเขาหล่นวูบ ไม่อยากจะคิดไปในทางร้าย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเธอหนีไปเธอมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า หรือไม่นับดาวอาจจะกลัวเสียงระเบิดนี้จึงรีบหนีก็เป็นได้ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรต่อ เสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ตู้ม! ตู้ม!

“ป่าต้นบีบีถูกวางระเบิดครับนาย”

“ไปจัดการไอ้คนสารเลวกัน ส่วนไอ้สม พาชาวบ้านไปหลบหลังเกาะ” วิคเตอร์ตะโกนบอกลูกน้อง ผ่านไปไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ก็บินวนอยู่ที่เกาะพร้อมกับยิงปืนใส่พวกเขา สิ่งที่เขาห่วงตอนนี้คือชาวบ้าน ทุกคนที่นี่เป็นครอบครัวของเขา

ชาวบ้านวิ่งไปมาอย่างตกใจ เขารีบวิ่งไปช่วยชาวบ้านที่กำลังวิ่งหลบคมกระสุนทันที

ปัง! ปัง! ปัง!

“อ้ากกก!!” นายสมศักดิ์คนงานที่เคยทำงานในป่าบีบีกำลังพาลูกเมียวิ่งเพื่อจะไปหลังเกาะถูกกระสุนที่สาดเข้ามาทุกทิศทาง เขาล้มลงไปกองกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลรินออกจากท้องของเขา

“สมศักดิ์!!” วิคเตอร์ปรี่เข้าไปช่วยทันที ถึงแม้เขาจะเป็นแค่คนงาน แต่ก็เป็นคนงานที่จงรักภักดีทำงานซื่อสัตย์กับเขามาตลอด ยิ่งเห็นมาล้มและบาดเจ็บลงตรงหน้า เขาก็ยิ่งแค้นเคืองคนที่มันบุกรุกเข้ามาเพื่อทำลายเกาะของเขา

“ทำใจดี ๆ เอาไว้นะ” วิกเตอร์บอกกับสมศักดิ์ซึ่งตอนนี้กระอักเลือดออกมา สมศักดิ์รู้ว่าตัวเองคงไม่รอดแน่ และเขาต้องการจะฝากฝัง ให้ผู้เป็นนายดูแลลูกเมียเขาต่อไป

“นะ… นายครับ” สมศักดิ์ยื่นมือสั่นเทามากุมมือชายหนุ่มเอาไว้ ตอนนี้ภรรยาและบุตรสาวของเขาวิ่งเข้ามา

ปันหยามองผู้เป็นสามีน้ำตานองหน้า ข้างกายของเธอมีบุตรสาวที่กำลังร้องไห้ไม่ต่างกัน

“พี่สมศักดิ์ทำใจดีๆเอาไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพวกเราจะพาไปส่งโรงพยาบาล ฮึก!”

“พ่อจ๋า พ่อต้องอยู่กับปันหยีนะคะ ฮื่อ ๆ” เด็กน้อยร้องไห้จ้า มองผู้เป็นบิดาหายใจรวยริน

“นะ…นาย “

“ไม่ต้องพูดอะไร เดี๋ยวกูจะพาไปโรงพยาบาล

“ผะ… ผม… มะมะ… ไม่รอดแน่ ๆ”

“อย่าพูดแบบนี้สิพี่สมศักดิ์ พี่ต้องรอดอยู่กับฉันกับลูกสิ”

“ฝะ… ฝากลูกเมียผมด้วย” คำสั่งเสียสุดท้ายเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา มือที่กุมมือวิคเตอร์เอาไว้ล่วงลงสู่พื้น

“ไม่ๆ ฮื่อๆ ไม่!! “ ปันหยาร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ วิคเตอร์สาดกระสุนใส่คนที่ยิงปืนเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว

“ในเมื่อพวกมึงมาหาเรื่องกูก่อน พวกมึงจงตายซะ!!” ชายหนุ่มเดือดดาลถึงขีดสุด เขายิงสวนพวกมันอย่างไม่ยั้งมือ ภาพคนงานพยายามลากร่างสามีพร้อมกับลูกสาวตัวน้อยที่ร้องไห้ และพยายามเช็ดเลือดให้ผู้เป็นบิดา เป็นอะไรที่หดหู่ใจมาก เมื่อก่อนไม่เคยสนใจใคร แต่ตอนนี้ความรู้สึกสงสารเข้ามาในหัวใจตั้งแต่มีนับดาวเข้ามา เธอคือคนที่มาเป็นเขาให้อ่อนโยนขึ้น

ปัง! ปัง! ปัง!

ลูกน้องของเขายิงต่อสู้กับชายชุดดำที่พยายามไล่ยิงและทิ้งระเบิดใส่พวกเขา มันยิ่งทำให้ความแค้นเกิดขึ้นในหัวใจ และวันนี้พวกมันต้องตายอย่างแน่นอน

เมื่ออพยพผู้คนไปหลังเกาะ ชาวบ้านก็รีบเข้าไปหลบที่หลุมหลบภัยที่ครอบครัวของวิคเตอร์เคยสร้างเอาไว้ เด็กน้อยต่างร้องไห้ระงมอย่าง​น่าเวทนา

วิคเตอร์ตามไปเก็บชายชุดดำที่มันเข้ามาบุกรุกที่ของเขา เมื่อแสงตะวันสาดส่อง เป็นเขาที่ได้เปรียบ กระสุนมากมายพุ่งเข้าใส่พวกมันล้มตาไปทีละคนละคน

“เอาของหนักจัดมันเลย”

“ครับนาย” ลูกน้องของเขาลากอาพีจีออกมา ก่อนยิงไปที่เฮลิคอปเตอร์2ลำทันที

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว นับดาวหันกลับไปมองภาพนั้นขณะที่ขับเรือ มันเป็นภาพเกาะที่ถูกระเบิดพร้อมเปลวเพลิงลุกโชติช่วง เธอรีบหันหัวเรือกลับทันที

เธอเร่งความเร็วจนกระทั่งไปถึง ภาพผู้คนล้มตายมากมายนับไม่ถ้วน สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกผิดมากกว่าอะไรทั้งหมด คือศพของชาวบ้านที่เคยสอนเธอร้อยสร้อยข้อมือให้ชายหนุ่ม เพียงได้เห็นหยดน้ำตาของเธอก็ไหลร่วงริน

“ฮื่อ ๆ” นับดาวร้องไห้โฮราวกับคนเสียสติ ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจของเธอทันที

“นับดาว” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น ในขณะที่ผู้เป็นบิดาปรี่เข้ามาหาเธอ

“พ่อไม่รักษาสัญญา พ่อบอกจะไม่ทำอะไรชาวบ้าน” นับดาวตะเบ็งเสียงใส่บิดา น้ำตาไหลอาบแก้ม

“นับดาว พวกเขาต่อสู้พ่อเลยต้องยิง” ชาติชายเอ่ยแสร้งให้บุตรสาวเห็นใจ ทั้งที่จริงเขาอยากจะฆ่าพวกมันให้ล้มตายลง ตายหมดทั้งเกาะยิ่งดี ให้สาสมกับความคั่งแค้นที่เขาเก็บมันเอามาไว้หลายปี

“ฮื่อ ๆ”

ปัง! ปัง! ปัง!

“กรี๊ดดด”

“อ้ากกกก” ชาติชายทรุดลงกับพื้น เมือกระสุนพุ่งใส่ต้นแขนเขา ส่วนกระสุน2นัดพุ่งเข้าท้อง แต่โชคดีที่มันไม่ทะลุเกราะกันกระสุนเข้ามา ไม่อย่างนั้น เขาคงเหลือเพียงแค่ชื่อเป็นแน่

“นับดาวมาหาฉัน” วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับเล็งปืนไปที่ชาติชาย ผู้หญิงที่เขาเป็นห่วงไม่ได้หนีไป เธอคงเป็นห่วงเขาเป็นแน่ เลยรีบกลับมา แค่คิดวิคเตอร์ก็ตื้นตันหัวใจแล้ว

“ฮื่อๆ”

“นับดาวไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง” วิคเตอร์เอ่ยกับหญิงสาว ตอนนี้มีเพียงเขานับดาวและคนสารเลวนั่งกุมต้นแขนอยู่

ส่วนพวกลูกน้องทุกคนของเขาบาดเจ็บ ถูกนำตัวไปส่งโรงบาลด้านหลังเกาะแล้ว

ลูกน้องของชาติชายตายกันหมด ไม่เหลือรอดสักคน

“ฮื่อ ๆ” นับดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ประคองบิดาให้ลุกขึ้น ภาพนั้นทำเอาชายหนุ่มฉงนไม่ใช่น้อย เพราะเหตุใดหญิงสาวตรงหน้าถึงไปประคองคนที่มันทำลายเกาะและทำร้ายคนของเขา

“นับดาวไม่ไปหามึงหรอกไอ้โง่ ที่กูมาทลายยานรกของมึงได้ก็เพราะเธอส่งข้อมูลให้กูไงล่ะ”

“หมายความว่ายังไง?” วิคเตอร์ขมวดคิ้วเข้มชนกันจ้องมองทั้งสอง

“นับดาวคือลูกสาวกู เป็นคนที่ส่งข้อมูลยาพวกนี้ และเกาะของมึงให้กูไงล่ะไอ้โง่”