เทพบุตรทวงแค้น

เทพบุตรทวงแค้น

บทที่1

ท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองใหญ่ บรรยากาศยามค่ำคืน ดวงไฟมากมายถูกเปิดส่องสว่างไปทั่ว รถยนต์ยังคงวิ่งขวักไขว่ราวกับถนนเส้นนี้ไม่เคยหยุดพัก

ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองใหญ่นี้ ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นควันจนมองไม่เห็นดาวที่พรั่งพราวอยู่บนท้องฟ้า

ท้องฟ้าที่ถูกฉาบด้วยสีนิล กลับกลายเป็นสีเทาเพราะถูกปกคลุมด้วยฝุ่นควันแทน

ถึงจะมืดค่ำแล้วผู้คนก็ยังไม่ได้หยุดพัก บ้างก็ยังทำงาน บ้างก็เลิกงานแล้ว ชีวิตทุกคนล้วนแตกต่างกัน และทุกคนต้องต่อสู้ดิ้นรนกันไป

ตกดึกของคืนนั้น

ปัง! ปัง! ปัง!

“อ้ากกก!!”

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับเสียงปืนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ในยามราตรีนี้ไร้ซึ่งแสงจันทร์สาดส่อง และที่แห่งนี้เป็นซอยเปลี่ยว ไร้ซึ่งรถยนต์สัญจร

ชายผู้ที่ถูกคมกระสุน พยายามตะเกียกตะกายหนีเพื่อให้หลุดพ้น ร่างกายของเขามันเจ็บร้าว ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะพยุงกายให้ลุกขึ้น

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้า แต่ทว่าทรงพลัง ในมือถือมัจจุราชสีดำมันวาวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่พยายามตะเกียกตะกายหนีอย่างใจเย็น

และวันนี้เขาจะส่งมันไปทัวร์นรกเอง

“อย่าทำผมเลย ผมมีลูกเมียที่ต้องดูแล อย่าฆ่าผมเลยนะ ให้โอกาสผมได้แก้ตัวสักครั้ง” ชายที่ร่างกายโชกไปด้วยเลือดพยายามอ้อนวอน เขาใช้มือสั่นเทาประนมมือไหว้เพื่อของชีวิตจากซาตานร้าย ผู้ที่สามารถประหัตประหารชีวิตเขาให้ดับดิ้นลง

“ให้พวกผมจัดการดีกว่าครับนาย” เสริมพูดขึ้น

“หึ! พวกมึงรอเก็บศพมันดีกว่า หลังจากที่กูฆ่ามันให้ตาย พวกมึงจะเอาไปทำอะไร? ก็แล้วแต่พวกมึงจะทำ” น้ำเสียงเหี้ยมกล่าวอย่างเยือกเย็น จนคนฟังรู้สึกขนหัวลุก ผู้ที่ยืนถือมัจจุราชสีดำอยู่เบื้องหน้าของเขา คือผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้ชายที่สามารถฆ่าคนได้อย่างไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

ฆ่าคนมากกว่าจำนวนหินบนเกาะไข่มุก

“ก่อนตายมีอะไรจะพูดไหม? ใครส่งมึงมา”

“ไม่มี” เขาปฏิเสธพร้อมกับส่ายหน้า เขารู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ทำพลาด มันจะพลอยทำให้ลูกเมียของเขาเดือดร้อนไปด้วย เขาได้แต่คิดอย่างวิตก หวาดหวั่น

“หึ” วิคเตอร์แค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน มองคนที่เขากำลังจะมอบความตายให้ ก่อนจะเล็งปืนไปที่ร่างชายคนนั้น

“อย่าทำอะไรผมเลย ผมสัญญาจะไม่ข้องเกี่ยวกับคุณอีก ผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

“มึงไม่มีโอกาสที่จะข้องเกี่ยวกับกูอีกหรอก มึงบอกกูมาว่าใครส่งมึงมา”

“ไม่มี”

“ไม่บอกกูก็ไม่เป็นไร มึงตายก่อน เดี๋ยวกูส่งลูกกับเมียมึงให้ตายตาม ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น”

“อย่าทำพวกเขาเลย ถ้าจะทำก็ทำผมคนเดียว”

“มึงไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง นอกจากมึงจะบอกความจริงมา และกูจะปล่อยลูกเมียมึง”

“...”

“ในเมื่อกูให้โอกาสมึงพูดแล้วมึงไม่ยอมทำ วันนี้มึงก็ตายซะ!!”

“ดะ... เดี๋ยว!”

ปัง! ปัง!

สิ้นเสียงปืน ร่างกายของชายคนนั้นก็ฟุ๊บลงกับพื้น แล้วขาดใจตาย เลือดสีสดไหลอาบพื้นคอนกรีตจนแดงฉาน แสงไฟที่หน้ารถสาดส่อง ยิ่งเห็นเหตุการณ์อย่างชัดเจน

“เอามันไปทิ้ง”

“ครับนาย”

วิคเตอร์…

ผมคือวิคเตอร์ลูกของแม่มัดไหมกับพ่อโจเซฟ(เรื่องเล่ห์หัวใจนายคนเลว)​ คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณให้มากความก็คงรู้ว่าผมคือใคร?

ผมมันลูกที่ไม่ได้เลือดแม่มาสักนิด แม่มัดไหมอ่อนโยนอ่อนหวาน ส่วนผมมันดิบเถื่อน สารเลว เรื่องดีๆในชีวิตไม่ค่อยมี ส่วนมากผมจะทำเลวมากกว่า

'ผมฆ่าคนโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย'

ผมไม่ค่อยสนิทกับใคร แม้กระทั่งน้องชายฝาแฝดของผม ผมก็ไม่สนิทด้วย ผมทำธุรกิจมืดที่เกาะไข่มุก ผมคือผู้ผลิตยาพีรายใหญ่ของประเทศ

ผมผ่านเรื่องเลวทรามมาทุกชนิด กว่าผมจะยืนด้วยขาตนเองและพิสูจน์ตนเองกับพ่อของผมได้ ก็มีผู้คนไม่น้อยที่ล้มตายลง

ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเลือดที่กระเซ็นมาเช็ดที่ใบหน้าอย่างใจเย็น ก่อนจะทิ้งมันลงพื้นอย่างไม่ไยดี

คนที่คิดจะแฝงตัวมาล้วงความลับ ผมจะฆ่ามันให้ตาย ไม่เว้นแม้กระทั่งคนในครอบครัวของมัน ผมจะฆ่าให้หมด และคนอย่างผมไม่คำว่าปรานี

ผมเดินเข้าไปในรถสปอร์ตสุดหรูพร้อมกับปรับเบาะเอนกายลงนอน มองลูกน้องจัดการศพคนทรยศที่แฝงตัวเข้ามาเพื่อล้วงความลับ

และเมื่อผมจับได้ คำว่าโอกาสที่จะมีชีวิตต่อของมันก็ไม่มี

Rrrrrr

เสียงสมาร์ทโฟนราคาแพงของผมดังขึ้น ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ผมมองเบอร์โทร ที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ ก่อนจะใช้มือเรียวของตนปัดหน้าจอเพื่อกดรับ

“มึงมีอะไร?” ผมพูดเสียงเรียบนิ่งกับไอ้พายุน้องชายของผม

(“มึงทำเลวอยู่ใช่ไหมไอ้วิคเตอร์”)

“มันเรื่องปกติของกูอยู่แล้วนิ”

(“เมื่อไหร่มึงจะเป็นคนดี อ่อนโยนกับเขาบ้างวะ”)

“มันไม่จำเป็นที่กูจะอ่อนโยนกับใคร?”

(“เออ พ่อคนเย็นชา เย็นชาให้มันตลอดเถอะ มึงน่ะหัดทำความดีบ้างนะ ตายไปจะได้ขึ้นสวรรค์กับเขาบ้าง”)

“กูไม่อยากขึ้นสวรรค์หรอกกูกลัวความสูง นรกคือที่ที่กูจะสิงสถิตอยู่ที่นั้น” ผมพูดพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะพ่นควันขาวลอยคลุ้ง พร้อมกับเพ่งมองลูกน้องที่กำลังโปกปูนร่างคนทรยศ

(“เออพ่อคนบาป พ่อคนชั่ว พ่อคนเลว พ่อคนสารเลว แม่เป็นห่วง รีบมาบ้านสักที”)

“ฝากบอกแม่ด้วยว่า…”

“ไม่รับฝาก กูไม่ใช่นกฮูกเหมือนหนังแฮรี่พอตเตอร์นะมึง ที่จะรับฝากสาร์น มึงมาบอกเองเถอะ”

ผมพูดไม่ทันจบมันก็แทรกขึ้นมาก่อน แล้วกดตัดสายเลย ผมหามารยาทจากคนระยำแบบมันไม่ได้เหมือนกัน

ผมเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า แล้วสูบบุหรี่อย่างสบายใจ ผมไม่ได้รู้สึกรู้สากับคนที่ผมฆ่ามันตายเลยสักนิด นี่ไม่ใช่ศพแรก แต่มันเคยมีเหตุการณ์แบบนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน

“เรียบร้อยแล้วครับนาย” ไอ้พลลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ย ขณะที่มันเข้ามานั่งในรถ

“แล้วไอ้เสริมกับไอ้สมล่ะ”

“มันจะเอาศพไปทิ้ง นายไม่ต้องห่วงอะไรนะครับ”

“กูไม่ได้ห่วงอะไร? กลับบ้านกันดีกว่า แม่กูเป็นห่วง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คนเป็นลูกน้องถึงกับทำหน้าฉงน หันมามองหน้าผมทันที

“วันนี้นายแปลก เชื่อฟังนายหญิงด้วย”

“กูแปลกตรงไหน? รีบไปก่อนที่กูจะมอบกระสุนพระราชทานให้มึง”

“ไปแล้วครับนาย”

“ดี! งั้นก็รีบไปให้ไว”

“ครับ”

รถสปอร์ตหรูขับฝ่าความมืดมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบถึงถนนใหญ่ก็มีรถที่จอดเสียอยู่ข้างทาง ผู้หญิงหน้าตาสระสวยโบกมือหย๋อยๆ เพื่อให้รถของผมจอด

“เธอน่าจะรถเสียครับนาย เราจอดช่วยเหลือเธอก่อนไหม?” ลูกน้องคนสนิทหันมาถามผม

“...”

“ผู้หญิงสวยด้วย ถนนเปลี่ยวขนาดนี้ ถ้าเราไม่ช่วย เธออาจจะถูกลากไปข่มขืนได้นะครับนาย”

“มึงหัดเห็นใจคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมรี่ตามองมัน ลูกน้องเมื่อได้เห็นท่าทางของผม ก็เงียบปากลงทันที

“เอ่อ... คือ... มันอันตรายนะครับ ผู้หญิงตัวคนเดียวด้วย”

“ช่างสิ! มันจะคนเดียวสองคนสามคน แล้วทำไมกูต้องสน รีบกลับได้แล้ว แม่กูเป็นห่วง”

“ครับนาย” รถของผมขับผ่านเธอ ผมปรายตามองเพียงเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าหนี ผมไม่จำเป็นต้องสน ต่อให้ใครมันดิ้นตายลงตรงหน้า ผมก็ไม่จำเป็นต้องแคร์