มาก่อนแล้วไง

 วันนี้ธรรศธรตื่นสายกว่าปกติ เพราะเป็นวันหยุดเขาเลยนอนต่อแบบคนเกียจคร้าน เมื่อคืนกลับมาดึก เลยทำให้เช้านี้เขานอนยาวไปสักหน่อย

           "เสด็จลงมาได้แล้วเหรอยะ ฉันนึกว่าแกจะนอนถึงเย็นเสียอีก"คำทักทายจากแม่ทันทีที่เจอหน้ากัน 

           "เมื่อคืนกลับดึกน่ะครับ พ่อไม่อยู่เหรอครับ"ตอบพร้อมกับถามหาบิดา ซึ่งปกติพ่อเขามักจะอยู่ติดบ้านเสมอ

           "ไม่ดึกละมั้ง บ้านฉันเรียกว่าสว่างคาตาเลยแหละแบบนี้"คุณปานวาดตอบลูกชายแบบคนหาเรื่องทะเลาะกัน ยกที่หนึ่งกำลังจะเริ่ม ชายหนุ่มคิดในใจ แม่กับเขาถือว่าเป็นมวยถูกคู่

           "พอดีมีเรื่องให้คิดนะครับ เลยอยู่คิดดึกไปหน่อย"คำตอบของลูกชาย ทำให้คุณปานวาดลอบเบะปาก มีเรื่องให้คิด หรือเรื่องไม่ต้องคิดกันแน่ ทำอย่างเดียว

           "แม่อ่านอะไรอยู่ครับ เห็นเพ่งจนตาแทบหลุด"ถามมารดาเพราะตั้งแต่ลงมาเขาเห็นแม่นั่งจ้องมองอะไรบางอย่างในหน้าหนังสือพิมพ์อย่างตั้งอกตั้งใจ

           "ข่าวซุบซิบสังคมไฮโซนั่นแหละ เออตาหนึ่ง แกดูนี่สิ นี่ใช่ว่าที่ลูกเขยคุณหญิงอรสาหรือเปล่า ในข่าวมันใช้อักษรย่อนะ ฉันแปลไม่ถูก ในข่าวเขาเขียนว่า น้องม.นี่หรือป่าวที่เป็นตัวจริงของ ไฮโซ พ.ที่ทำให้ น้องอ. มีท่าว่าจะหม้ายขันหมาก แกดูสิเขามีรูปด้วย แหมๆนั่งกอดกันกลมเชียว"บอกพร้อมกับส่งหนังสือพิมพ์ให้ชายหนุ่ม เพราะคำว่า ม.พ.อ. ที่สะดุดหูทำให้ชายหนุ่มรับมาดู รูปในหนังสือพิมพ์ เบลอหน้าคนทั้งสองไว้ไม่ให้เห็นได้ชัดแต่เสื้อผ้าและสถานที่ มันก็ชัดเจน ผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีนี้คือคนเดียวกับที่เขาเห็นในผับเมื่อคืน คนที่นั่งกอดกับพุฒิพัฒน์ และก็เป็นคนเดียวกับที่เขาไปราวีเธอ ถ้า ม.นี่คือตัวจริงอย่างที่ข่าวเขียนไว้ งั้นคงไม่ผิดตัว เธอคือคนรักของพุฒิพัฒน์จริงๆ ธรรศธรไล่เรียงเรื่องราวของคนทั้งสองตามความคิดของตัวเอง คนที่รักกับพุฒิพัฒน์ตั้งแต่อยู่ที่อเมริกาตามที่พิมพ์มาดาเคยหลุดปากบอกเขาให้รับรู้ สวยขนาดนี้นี่เล่า ถึงได้ทำให้พุฒิพัฒน์หลงจนโงหัวไม่ขึ้น

           "ตาหนึ่ง ตาหนึ่ง ไอ้..."

           "ฮะ อะไรนะครับ แม่ว่าอะไรนะ"

           "ถึงกับตลึงเลยเหรอยะ เปล่าฉันยังไม่ได้พูดอะไร เห็นแกมองตาค้างขนาดนั้นเลยจะถามแกว่าใช่ไหม"คุณปานวาดบอกลูกชาย

           "ไม่ทราบสิครับ ผมจำหน้าเขาไม่ได้ ว่าแต่แม่ไปเป็นแฟนคลับเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ผมเห็นแม่ตามติดชีวิตเขาจัง"

           "แฟนคลับ บ้าบออะไรยะ ฉันเห็นเขาจะหมั้นกับหนูแอ้ อยู่รอมล่อ ยังจะมามีข่าวแบบนี้อีก สงสารหนูแอ้นะ"นางบอกพร้อมกับถอนหายใจ

           "นี่ถ้าแกมีปัญญาสักนิด จีบหนูแอ้ติด ฉันคงตายตาหลับ"

           "แล้วมันเกี่ยวอะไรกันครับ ผมจีบแอ้ไม่ติด กับแม่ตายตาหลับ"

           "อ้าว!ก็อย่างน้อยๆแกก็ยังมีคนดีๆมาดูแลกับเค้าบ้างไง ฉันจะได้หมดห่วง ว่าอย่างน้อยทรัพย์สมบัติที่พ่อแก่อุตสาห์ หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงจะได้ไม่ถูกแกผลาญหมดนะสิ"

           "แม่! นี่ผมดูแย่ในสายตาแม่ขนาดนั้นเลยหรอครับ"ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงสูงหลังจากโดนมารดาหลอกว่ากระทบ

           "ก็ถ้าแกยังลอยชายไปวันๆแบบนี้ ฉันก็ต้องห่วงสมบัติฉันเป็นธรรมดานั่นแหละยะ"บอกพร้อมกับลุกขึ้น

           "ไปดูอาหารกลางวันดีกว่า อยู่แถวๆนี้ เหม็นขี้หน้าคน"พูดจบแม่เขาก็พาร่างอันอ้วนถ้วนสมบูรณ์ เดินนวยนาดจากไป แม่คือคนที่ดูถูกเขาได้วันละยี่สิบสี่ชั่วโมงจริงๆ ชายหนุ่มส่ายหัว พร้อมกับมองดูรูปคนทั้งสอง มือใหญ่เผลอลูบริมฝีปากตัวเอง เมื่อสายตาเผลอมองไปยังปากอิ่มที่ขนาดเบลอภาพแล้ว แต่ยังชัดเจนในความรู้สึกของเขา ผู้หญิงคนนี้เปรียบเหมือนแสงไฟที่วูบวาบ ให้ความรู้สึกร้อนลุ่มยามที่ได้ใกล้ชิด จนยากที่ควบคุมอารมณ์ตัวเอง ในขณะที่ผู้หญิงอีกคน เปรียบเสมือนสายน้ำที่ไหลเรื่อยๆแต่ให้ความรู้สึกเย็นสดชื่นยามที่ได้ใกล้ชิด พิมพ์มาดา เช้านี้เธอจะเป็นอย่างไรนะ ยามที่ได้เห็นรูปคนที่ตัวเองรักกอดกับคนอื่น ธรรศธรคิดห่วงใย จนมือใหญ่เผลอขยุ้มหนังสือพิมพ์ในมือ ตามอารมณ์ของตัวเองที่กำลังประทุขึ้น

           เช้านี้พุฒิพัฒน์เองก็ตื่นสายกว่าปกติ เพราะเป็นวันหยุดชายหนุ่มจึงไม่รีบร้อน เมื่อคืนหลังจากแยกจากมณีรินทร์ วันนี้เขาตั้งใจจะคุยเรื่องคนรักให้ครอบครัวรับรู้ พุฒิพัฒน์คิดในใจ 

           "ออตาพุฒิวันนี้อยู่บ้านเหรอดีเลยตอนบ่ายพาแม่ไปบ้านคุณหญิงหน่อย แม่ได้กฤษ์หมั้นมาแล้วนะ หมั้นเช้าแต่งเย็นเลย จัดงานวันเดียวให้มันจบ จะช้าจะเร็วก็ต้องแต่งกันอยู่ดี"คุณเกตุแก้วบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

           "อะไรนะครับแม่ มันไม่เร็วไปหน่อยหรอครับ"พุฒิพัฒน์เองก็ตกใจกับคำพูดของมารดาเช่นกัน 

           "ผมกับพิมพ์มาดา เรายังไม่ได้ลองคบกันเลย คุณแม่จะไม่ให้ผมได้ศึกษาดูใจกันก่อนเหรอครับ"

           "ที่แกอ้างโน้นอ้างนี่ เพราะยายนี่ใช่ไหม"คุณเกตุแก้วโยนหนังสือพิมพ์ให้ชายหนุ่ม สายตาพุฒิพัฒน์มองไล่ไปตามรูปภาพและตัวหนังสือทันที ข่าวเร็วมาก

           "ก็อย่างที่คุณแม่ทราบ ผมมีคนรักอยู่แล้ว เราคบกันมาตั้งแต่อยู่เมืองนอก"ชายหนุ่มอธิบาย

           "แล้วไง เมื่อก่อนแม่ไม่เคยว่านะ แกจะมีเล็กมีน้อยที่ไหน หรือแกจะคบกับใคร แต่ตอนนี้แม่ขอให้แก แต่งงานกับหนูแอ้ แม่ขอแกแค่นี้ทำให้แม่ได้ไหม พุฒิแกเป็นลูกชายคนเดียวของแม่นะ แม่อยากเห็นแกมีความสุข อยากให้แกได้แต่งงานกับคนดีๆมีชาติตระกูล แกแต่งไปแล้ว แกจะเก็บคนนี้ไว้แม่ก็ไม่ว่า แม่ขอแค่แกแต่งกับหนูแอ้แค่นั้น ทำให้แม่ได้ไหม"

           "คุณแม่"เป็นพุฒิพัฒน์เสียอีกที่เป็นฝ่ายอึ่งไป แม่เขาคิดอะไรอยู่ การที่ขอให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ใช่คนรัก เขาก็รู้สึกแย่พอแล้ว นี่แม่เขายังเสนอให้เขาเก็บมณีรินทร์ไว้เป็นเมียน้อยอีกด้วย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เช้านี้สำหรับพุฒิพัฒน์แล้ว ช่างไม่สดใสเอาเสียเลย

           "ผมขอตัวนะครับ ตอนบ่ายผมมีธุระ เชิญคุณพ่อคุณแม่นะครับ"ชายหนุ่มออกมาจากบ้านด้วยหัวใจที่หนัก ถ้ามณีรินทร์รู้ถึงความใจกว้างของมารดาเขาจะเป็นอย่างไรนะ ผู้หญิงอย่างมณีรินทร์ ถ้าไม่ได้เป็นที่หนึ่งเธอก็จะไม่เป็นตัวเลือกให้ใคร ข้อนี้พุฒิพัฒิน์รู้ดี

           "พุฒิ มาแต่เช้าเลยค่ะ"ทันทีที่เห็นหน้าคนรัก มณีรินทร์ก็ส่งยิ้มหวานมาทักทาย ยิ้มแบบนี้สิ ที่พุฒิพัฒน์อยากเห็นทุกวัน

           "วันนี้มายด์ไปไหนหรือเปล่าครับ ผมว่าจะชวนออกไปข้างนอกด้วยกัน"

           "คุณแม่ชวนทานข้าวกลางวันด้วยกันค่ะ"ตอบพร้อมกับส่งแขนเรียวไปโอบแขนชายหนุ่ม

           "เข้าบ้านกันค่ะ"

           "เออ มายด์"

           "มีอะไรหรือเปล่าคะ"บอกพร้อมกับหันมามองหน้าคนรัก

           "มายด์ครับ ผมเรียนเรื่องของเราให้คุณพ่อคุณแม่ทราบแล้วนะครับ ท่านอนุญาตให้เราคบกันครับ"

           "จริงหรอคะพุฒิพูดจริงหรอคะ มายด์ดีใจที่สุดเลยค่ะ "ใบหน้าสวยยิ้มด้วยความดีใจจนออกนอกหน้า

           "ครับ แต่คุณแม่ขอให้ผมแต่งงานกับพิมพ์มาดา "พุฒิพัฒน์บอกด้วยสีหน้าลำบากใจ

           "ยังไงค่ะ"ใบหน้าสวยที่ยิ้มหวานแทบหุบยิ้มทันที 

           "พุฒิพูดอะไรนะคะ มายด์ฟังไม่ชัด"

           "คุณแม่ท่านอนุญาตให้เราคบกัน แต่ผม ต้องแต่งงาน"

           "คะ"

           "คุณจะให้มายด์คบคุณในขณะที่คุณแต่งงานมีภรรยา แล้วมายด์จะคบกับคุณในฐานะอะไรดีคะ" 

           "มายด์ ผมพยายามแล้ว"

           "พยายามแล้วหรอคะ คุณต้องให้ฉัน"คลานเข่าเข้าไปกราบขอบคุณคุณแม่คุณไหมคะ ที่อุตสาห์อนุญาตให้ฉันเป็นเมียน้อยคุณได้"ใบหน้าหวานที่ดูเหมือนจะมีความสุขในตอนแรก เริ่มมีอาการโกรธจัดแบบคนไม่พอใจ

           "มายด์ คุณก็พูดเกิน"

           "เกินไปเหรอ ทำไมคะพุฒิ การที่คุณคบกับฉัน มันทำให้ครอบครัวคุณเสียชื่อเสียงมากนักหรอคะ ฉันมันไม่มีอะไรดีเลยในสายตาของครอบครัวคุณใช่ไหมคะ"

           "เราเลิกกันเถอะค่ะ"มณีรินทร์บอกเลิกหลังจากทั้งสองนิ่งกันไปสักพัก

           "ถ้าคุณมีฉันไม่ได้ รักฉันไม่ได้ เราก็เลิกกันดีกว่าค่ะ ออและฉันฝากขอบคุณแม่คุณด้วยนะคะ สำหรับข้อเสนอเมียน้อยให้ฉัน"

           "มายด์ ใจเย็นๆก่อนสิ"

           "ไม่ค่ะ ฉันจะไม่ทน ฉันเลือกเจ็บครั้งเดียว แต่จบค่ะ"พูดจบก็ปล่อยมือจากแขนคนรักและเดินเข้าบ้านทันที

           "มายด์ มายด์ คุยกันก่อนสิโธ่เว้ย!"พุฒิพัฒน์สบถลั่น อะไรๆมันดูยุ่งเหยิงไปหมด ให้มันได้อย่างนี้สิ พุฒพัฒน์คิดในใจ อย่างคนหัวเสีย

ใบหน้าสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา หลังจากคุยกับพุฒิพัฒน์แล้ว มณีรินทร์ก็ตัดสินใจที่จะเลิกกับชายหนุ่ม หลายปีที่คบกัน เธอยอมรับว่ารักพุฒิพัฒน์มาก มากจนไม่คิดจะรักคนอื่นได้อีก มณีรินทร์เป็นคนที่รักคนยากแต่ถ้ารักแล้วเธอจะรักตลอดไป หลายครั้งที่บิดาพยายามพาเธอออกงานให้ได้พบปะกับคนอื่นมากหน้าหลายตา เพื่อให้เธอได้มีโอกาสมองชายคนอื่นบาง พ่อของเธอแนะนำชายที่เหมาะสมให้เธอหลายต่อหลายคน แต่เธอก็ปิดโอกาสตัวเอง เพราะเธอรักและมั่นคงต่อพุฒิพัฒน์เสมอมา จนวันนี้ที่เธอตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับชายหนุ่ม เธอไม่เคยคิดถึงมันเลย เพราะเธอคิดว่ายังไงพุฒิพัฒน์ก็รักเธอเหมือนกับที่เธอรักเขา แต่คำบอกที่ออกมาจากปากของคนรัก ที่เสนอให้เธอคบกับเขาต่อไป ในขณะที่เค้าต้องแต่งงานกับคนอื่นแค่นี้มันก็ชัดเจนพอแล้วว่าพุฒิพัฒน์เลือกใคร 

           "มาก่อนมาหลังมันไม่สำคัญหรอกสิ่งสำคัญสำหรับชายหนุ่มคงเป็นความเหมาะสม ไม่ใช่ความรักสินะ มันอยู่ที่ว่าผู้ชายจะเลือกใคร"มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง

           "พอทีเถอะมายด์ แกจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา"มณีรินทร์บอกตัวเอง

หญิงสาวออกจากบ้านในเวลาต่อมา ขับรถไปที่ทำงาน วันนี้เป็นวันหยุดออฟฟิศปิดงานก็ไม่มีค้างคา แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้เวลาผ่านไปกับความคิดฟุ้งซ่าน หลายครั้งที่ยกมือถือขึ้นมากดหาเบอร์ของวิชุดา แต่เพื่อนสนิทกำลังยุ่งกับการย้ายบ้านใหม่เลยไม่อยากรบกวน มณีรินทร์ปล่อยให้เวลาผ่านไปจนมืดค่ำ เธอไม่อยากกลับบ้านไม่อยากพบใคร หลายครั้งที่มีสายเรียกเข้าจาก พุฒิพฒน์ แต่หญิงสาวเลือกไม่รับสาย และปิดมือถือในที่สุด