บทที่ 1 “เธอชื่ออะไร?”

ตั้งแต่เข้ามาในห้องส่วนตัวจนถึงตอนนี้ เจียงหยวนได้แต่นั่งนิ่งโดยไม่ทำอะไรมาสิบนาทีแล้ว

ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คนนี้ชื่อว่าอินตง

ก่อนมาที่นี่ พี่ฮุยเคยบอกเธอไว้ว่า ยิ่งผู้ชายมีอำนาจมากเท่าไรมาตรฐานก็ยิ่งสูงเท่านั้น

เหมือนกับผู้ทรงอิทธิพลในหมู่แวดวงคนมีอำนาจอย่างอินตงผู้นี้ ต่อให้เป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจุติ ก็ไม่แน่ว่าจะทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นได้

ยิ่งไปกว่านั้นคือเจียงหยวนไม่ได้เป็นนางฟ้านางสวรรค์ แม้ว่าหน้าตาของเธอไม่ถึงขนาดสวยหยาดฟ้ามาดิน แต่พี่ฮุยบอกว่า ใบหน้าของเจียงหยวนนี้ มองแวบแรกดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่หากยิ่งดูให้ดีก็ยิ่งเย้ายวน เป็นที่น่าหลงใหลของชายหนุ่ม

ทว่าตอนนี้ ภายในห้องส่วนตัวสุดหรูขนาดสองร้อยกว่าตารางเมตร เต็มไปด้วยชายหนุ่มหญิงสาวหลายสิบชีวิต บรรดาสาว ๆ ที่มาด้วยกัน บ้างก็จุดบุหรี่ให้ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกาย บ้างก็คล้องแขนดื่มเหล้ากันแล้ว และมีบางคนที่ถูกลวนลามแล้วด้วย...

นับแต่เจียงหยวนถอดเสื้อคลุมบนกายออก ก็นั่งหลังตรงอยู่ข้าง ๆ อินตง ทั้งยังแอบสังเกตชายหนุ่มคนนี้ด้วยหางตาเป็นระยะ

ชายหนุ่มมีบ่ากว้างและตัวสูงใหญ่ ต่อให้นั่งอ้าขาอยู่ตรงนั้น ก็ยังมองออกว่าเขามีรูปร่างที่โดดเด่นกว่าชายหนุ่มทั่วไป

เขาสวมใส่เสื้อผ้าสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า พับแขนเสื้อขึ้นหลายทบ เผยให้เห็นท่อนแขนสีน้ำผึ้งที่มีเส้นเลือดสีเขียวหลายเส้นปรากฏขึ้นราง ๆ บนกล้ามเนื้อแน่น

เท้าศอกทั้งสองข้างไว้บนหัวเข่า มือทั้งสองข้างเห็นข้อนิ้วชัดเจน มือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ มืออีกข้างถือโทรศัพท์พลางเลื่อนดูหน้าจอ

เจียงหยวนอดใจชำเลืองมองไม่ได้

ที่แท้เขาก็กำลังดูทิศทางหุ้นอยู่นี่เอง หน้าจอเขียวไปทั้งหน้า ฝั่งตัวเลขขาดทุนนั้นมีอยู่ถึงแปดหลัก

เจียงหยวนเรียนการเงิน เธอรวบรวมความกล้าพลางพูดออกไปเบา ๆ “วันนี้ฉันเองก็ขาดทุนไปไม่น้อย ดูท่าโชคทางการเงินของทุกคนในวันนี้จะไม่ดีเท่าไร”

เหมือนว่าชายหนุ่มเพิ่งจะสังเกตเห็นถึงการมีอยู่ของเธอ จึงหันหน้ามองมาอย่างรวดเร็ว

ดวงหน้าล้ำลึกที่เผยความเย็นชาออกมานั้น ทำให้เจียงหยวนถึงกับใจสั่น

ดวงตาลึกล้ำราวบ่อน้ำลึกของชายหนุ่มจดจ้องอยู่บนใบหน้าของเธอหลายวินาที จากนั้นจึงค่อย ๆ เลื่อนสายตามองตั้งแต่คางของเธอลงไปทีละคืบ ๆ

เจียงหยวนพลันแก้มเห่อร้อนเล็กน้อย พยายามคงสีหน้าไว้ไม่ให้เปลี่ยนแปลง

“ขาดทุนไปเท่าไร?”

เขาเก็บสายตา แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำระคนเย็นชา

เจียงหยวน “ห้าพันกว่าค่ะ”

เขาขยับมุมปากเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ ดูเหมือนว่าจะยิ้มเยาะเบา ๆ อย่างไรอย่างนั้น ทว่ากลับเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ใบหน้าแสนเย็นชานี้

มุมปากของเจียงหยวนเองก็คลี่ยิ้มเช่นกัน “แต่มันเป็นบัญชีจำลอง ยังดีที่ฉันไม่มีเงินไปเล่นหุ้น”

เขาชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงปิดหน้าจอโทรศัพท์ โยนมันลงบนโต๊ะหินอ่อนจนเกิดเสียงดัง ‘ปัก’ ยามที่เขาหันหน้ามา ใบหน้าก็กลับมาเย็นชาชวนขนลุกอีกครั้ง

“นี่เธอจงใจยั่วโมโหฉัน?”

เขากัดฟัน จงใจกดเสียงให้ต่ำลง ทว่าก็ไม่ได้โมโหจริงจังอะไร

เจียงหยวนเข้าใจทันที เธอดึงความสนใจจากเขาได้สำเร็จแล้ว

เจียงหยวนเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างเล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังระคนกังวล “ไม่ใช่นะคะ ที่ฉันพูดไปเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อ ฉันหยิบมาให้คุณดูได้นะคะ”

เธอลุกขึ้นยืน โน้มตัวไปคว้าเสื้อคลุมที่พาดไว้บนโซฟา

วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้น ส่วนท่อนล่างใส่กางเกงยีนรัดรูป

ยามหันหลังไปนั้น ช่วงเอวช่วงสะโพกขาวเนียนละเอียดและส่วนกลมกลึงที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยกางเกงยีน ก็เผยโฉมออกมาตรงหน้าชายหนุ่มอย่างพอดิบพอดี

เจียงหยวนจงใจค้างอยู่ในท่านี้หลายวินาที หลังเปิดหน้าจอโทรศัพท์ได้แล้ว ถึงหมุนตัวกลับมานั่งลงอีกครั้ง

เธอเปิดหน้าจอโทรศัพท์ให้ชายหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ยามหันหน้า ลมหายใจร้อนระอุของชายหนุ่มก็รินรดอยู่ที่ใบหูของเธอแล้ว

“เธอชื่ออะไร?”

เจียงหยวนตัวแข็งทื่อ พยายามอดทนไม่เบี่ยงตัวหลบ ทั้งพยายามปรับลมหายใจของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่จะอ้าปากพูด เอวด้านหลังของเธอพลันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

รอบเอวของเธอสั่นสะท้านเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ อากัปกิริยาในตอนนี้ไม่ได้เป็นการแสร้งทำออกมา น้ำเสียงเองก็ตื่นตระหนกตามไปด้วย “เจียงหยวนค่ะ”