บทที่ 2 “เธอเคยคบกับเขา?”

เจียงหยวนมีผิวเนียนนุ่ม ละมุนละไม มีใครคนหนึ่งเคยกดเธอไว้กับเตียงแล้วบอกว่า “ร่างกายนี้ของเธอแค่ผู้ชายได้แตะต้องเพียงนิดก็รู้สึกร้อนรุ่มแล้ว ต่อไปเวลาออกไปข้างนอกก็แต่งตัวให้มิดชิด ชั่วชีวิตนี้อย่าได้คิดให้ชายอื่นมาแตะตัวเด็ดขาด”

อินตงไม่ได้สัมผัสเพียงแค่ครั้งเดียว ตอนนี้มือใหญ่ร้อนฉ่าไม่ต่างอะไรกับเหล็กที่หลอมจนร้อน เขาลูบตั้งแต่บริเวณก้นกบของเธอไล้ขึ้นเรื่อย ๆ ทีละนิด ๆ

เจียงหยวนนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิกซุกซน ท่าทางดูเหมือนถูกอินตงโอบไว้ในอ้อมแขนหลวม ๆ ทว่าช่วงบนของเธอกลับสั่นสะท้าน

น่าจะเป็นเพราะสภาพจิตใจตึงเครียดเกินไป เจียงหยวนไม่รู้ว่าประตูห้องส่วนตัวเปิดออกตั้งแต่เมื่อไร แล้วไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนเข้ามาด้านใน กระทั่งคนที่เข้ามาเดินมาถึงหน้าโซฟา เจียงหยวนถึงได้เงยหน้าขึ้นอย่างแช่มช้า

ชั่ววินาทีที่สบสายตากับเหยียนอี้หรู กระดุมด้านบนแผ่นหลังของเจียงหยวนก็ถูกปลดออก

ขณะที่กายด้านหน้าเปลือยเปล่า รูม่านตาของเธอพลันหดตัว ไม่อยากเชื่อเลยว่า คนที่เมื่อหลายเดือนก่อนเธอโทรศัพท์ไปหาเป็นร้อย ๆ สายทว่ากลับติดต่อไม่ได้เลยคนนั้น จู่ ๆ ตอนนี้จะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้

เหยียนอี้หรูตัวสูง รูปร่างแข็งแกร่งกำยำ ทว่าเครื่องหน้าทั้งห้ากลับงดงามหล่อเหลา ตั้งแต่คิ้ว ดวงตา ไล่ไปจนมุมปากล้วนแฝงไปด้วยความงามที่ดูอบอุ่นอ่อนโยน

เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองใบหน้าของเจียงหยวนที่ตกอยู่ในอาการสับสน ท่าทางเหมือนกับกำลังลังเลว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้แท้จริงแล้วจะใช่คนคนเดียวกับผู้หญิงที่เขารู้จักคนนั้นหรือไม่

แต่คนที่เคยใบหน้าแนบชิดอิงแอบ เปลือยกายต่อกันและกันนับครั้งไม่ถ้วนแบบนั้นจะไปจำผิดได้อย่างไร

ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปาก เจียงหยวนชิงหันหน้าไปทางอินตงพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหม่า “คุณคนนี้คือคุณชายเหยียน?”

เหยียนอี้หรูพลันหนังตากระตุก

อินตงดึงมือออกจากแผ่นหลังของเจียงหยวนอย่างอ้อยอิ่ง “รู้จัก?”

เจียงหยวนส่ายหน้า “เคยเห็นในข่าวค่ะ”

เหยียนอี้หรูจ้องเธอเขม็ง จนดวงตาแทบจะลุกเป็นไฟอยู่รอมร่อ

เธอนั่งอิงแอบอยู่ข้างกายอินตง ดวงตาปรือลงเล็กน้อย แก้มทั้งสองข้างแดงปลั่ง ดูว่าง่ายเรียบร้อยมากกว่าตอนแรก ๆ ที่เคยอยู่ข้างกายเขาเสียอีก

เหยียนอี้หรูค่อย ๆ ไล่สายตาลงไปทีละน้อย ตั้งแต่ใบหน้าของเธอไปถึงลำตัวช่วงบนที่กำลังเปลือยเปล่า เปลวเพลิงในใจพลันลุกโชน

เขาเขยิบตัวเล็กน้อยแล้วนั่งลงบนโซฟา แสร้งยิ้มว่า “คุณชายอินเปลี่ยนแฟนใหม่ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?”

เขารีบร้อนเสียจนอดใจถามออกไปถึงสองคำถามในหนึ่งประโยคไม่ได้

อินตงกวาดสายตาราบเรียบมองใบหน้าของเจียงหยวน “เพิ่งรู้จักน่ะ”

จะอย่างไรเหยียนอี้หรูก็เชื่อไม่ลง เจียงหยวนเนี่ยนะที่จะปล่อยให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันถอดเสื้อชั้นในของเธอ

เจียงหยวนของเขา ครั้งแรกที่ถูกเขาลูบไล้สัมผัสผ่านเสื้อผ้าเพียงเล็กน้อย ก็หน้าแดงเถือกจนถึงใบหูแล้ว

“คนนี้หน้าตาดีไม่เบา ชื่ออะไรล่ะ? เป็นคนที่ไหน?” เขาซักถามต่อ

อินตงเลิกคิ้ว น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่พอใจ “นี่คุณชายเหยียนจะแย่งคนของผม?”

เจียงหยวนตัวแข็งทื่อ

เหยียนอี้หรูยิ้มสู้ “จะได้ที่ไหนกัน แค่บังเอิญว่าผมเห็นเธอหน้าตาเหมือนคนที่ผมรู้จักคนหนึ่งมาก ๆ น่ะ”

เจียงหยวนค่อย ๆ ปล่อยมือที่กำแน่นของตัวเอง

เธอมองออกว่าเหยียนอี้หรูไม่กล้าล่วงเกินอินตง เจียงหยวนเพิ่งมารู้เอาทีหลังว่าตระกูลเหยียนเป็นตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองเป่ย ทว่าคนธรรมดาไม่ควรสู้กับผู้มีอำนาจ ต่อให้เหยียนอี้หรูจะมีนิสัยโผงผางยิ่งกว่านี้ ยามอยู่ต่อหน้าอินตงก็ยังต้องเก็บงำไว้

“สายตามีปัญหา ก็ไปหาหมอตา”

ขณะที่อินตงลุกขึ้นยืน ก็เอื้อมมือไปลูบหัวของเจียงหยวนไปด้วย เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ไม่ไปจัดเสื้อผ้าทางนู้นสักหน่อย?”

เจียงหยวนรีบลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เธอเดินตามอินตงอยู่ด้านหลัง เพื่อไปห้องบิลเลียดที่ไร้ผู้คน

ชั่วพริบตาที่บานประตูปิดลง อินตงก็หมุนตัวแล้วกดเธอไว้กับบานประตูอย่างป่าเถื่อน

“เธอเคยคบกับเขา?”

ดวงตาของเจียงหยวนสั่นอย่างรุนแรง

เธอไม่รู้ว่าถ้าโกหกอินตงแล้วจะมีจุดจบอย่างไร ทว่าตอนนี้เธอแน่ใจอยู่หนึ่งเรื่อง คือถ้าหากเธอยอมรับ อินตงจะต้องไม่สานต่อกับเธอแน่นอน

พี่ฮุยเคยบอกว่า ผู้ชายที่มีฐานะอย่างพวกเขา ข้างกายมักมีสาวน้อยให้เล่นด้วยไม่ขาด น้อยมากที่จะเก็บสาวที่คนอื่นทิ้งไปแล้วมาเล่นต่อ

สองสามเดือนหลังจากที่เจียงหยวนคบหากับเหยียนอี้หรู เขาก็แทบจะไม่ยอมปล่อยให้เธอลงจากเตียงเลย

ความต้องกายในด้านนั้นของเขาสูงมาก พอได้คะนองขึ้นมาก็ไม่สนว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ถึงขั้นที่ไม่สนเรื่องสถานที่ด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยรู้ประสากับอะไรทั้งนั้น ถูกเหยียนอี้หรูเปลี่ยนข้าวสารให้เป็นข้าวสุกอย่างเลี่ยงไม่ได้

เจียงหยวนไม่มีเงินให้ไปทำรีแพร์เนื้อเยื่อบริเวณนั้น เธอทำได้แต่เสี่ยงดูสักตั้ง

“คุณชายอิน ฉันยังไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยนะคะ”

เจียงหยวนตัวสั่นระริกอยู่ใต้วงแขนของเขา ท่าทางราวกับกระต่ายที่ได้รับความตกใจ

อินตงค่อย ๆ ปล่อยตัวเธอ “ถอดกางเกงออก”

เจียงหยวนนิ่งอึ้ง พี่ฮุยเคยบอกแล้วว่าอินตงเป็นคนที่วางตัวสูงส่งมาก ไม่เหมือนกับผู้ชายทั่ว ๆ ไปที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

“คุณชายอิน ตรงนี้มันออกจะหนาวนะคะ”

เจียงหยวนเพิ่งพูดจบ ก็ถูกอินตงลากตัวไปกดลงกับโต๊ะบิลเลียดด้วยมือเพียงข้างเดียวเสียแล้ว

ช่วงบนของเจียงหยวนแนบอยู่บนโต๊ะบิลเลียดเย็นเฉียบ วินาทีถัดมา ร่างกายช่วงล่างก็เย็นวาบ กางเกงทั้งตัวในและตัวนอกถูกถอดลงไปกองตรงหัวเข่า