บทที่ 12 เธอคือสัตว์ร้ายตัวน้อย

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เหลียงโจวเหิงที่สวมชุดสูทสั่งตัดสีดำกำลังพิงประตูรถปอร์เช่สีขาวด้วยท่าทีเกียจคร้าน เขาถือโทรศัพท์ไว้ในมือพลางจ้องมองไปยังทางเข้าอาคารตรงหน้า

ขณะนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว นักศึกษามากมายทยอยเดินออกจากอาคารเรียนอย่างไม่ขาดสาย ทั้งตัวตนของเหลียงโจวเหิงและรถของเขานั้นต่างดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก ทำให้นักศึกษาที่เดินผ่านไปมาล้วนเบนสายตาเมียงมองเข้ามา แต่จนแล้วจนรอดเข้าก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงหยวนเลย กระทั่งโทรศัพท์ไปหาก็ไม่มีคนรับสาย

เขาเก็บโทรศัพท์และก้าวเท้าเข้าไปในอาคารเรียน

ในห้องเรียน เนื่องจากทั้งสองฝ่ายมีพละกำลังแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ทำให้เจียงหยวนและซ่งฉุนแพ้ทางเฉียวมั่วหานและเพื่อนร่วมหอพักทั้งห้าคนของเธอหมดทุกทาง

ขณะที่เหลียงโจวเหิงเดินเข้าประตูห้องเรียนมา ด้วยความสูงของตน เขาจึงเห็นเจียงหยวนที่เส้นผมกระจัดกระจายราวกับปลาที่ดิ้นรนเพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจถูกหญิงสาวหลายคนกดลงกระชากหยิกตุบตีลงกับพื้นได้ทันที

ถึงแม้ว่าจะเป็นเหลียงโจวเหิงที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน ทว่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็กลับทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นได้

“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย ทำอะไร ทำอะไรกัน? ปล่อยมือ บอกให้ปล่อยมือไง!”

เหลียงโจวเหิงผลักเหล่านักศึกษาที่ล้อมวงอยู่ออกไป ขณะที่ตะโกนเขาก็ผลักบรรดาหญิงสาวที่อยู่บนตัวเจียงหยวนออกไปด้วย เขามีแรงเยอะมาก จึงใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถผลักหญิงสาวเหล่านั้นลงกับพื้นได้

เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่หลบซ่อนอยู่ด้านหลังเส้นผมของเจียงหยวนอย่างชัดเจน คิ้วของเหลียงโจวเหิงพลันขมวดลึก

ดวงหน้าที่อ่อนเยาว์งดงามถูกรอยเลือดสีแดงสดที่มุมปาก รวมถึงรอยช้ำม่วงจากรอยฝ่ามือและเล็บจิกทำให้หมดสภาพยุ่งเหยิงจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม

เขาโกรธมากเสียจนหลุดปากด่าทอออกไป “พวกเธอเป็นนักศึกษาหรือพวกอันธพาลกันแน่? ถึงได้ลงมือหนักขนาดนี้ แต่ละคนนั้นล้วนแต่โหดเหี้ยมอำมหิต คิดจะทำเรื่องรังแกในมหาลัยหรือ?”

เหลียงโจวเหิงพลางพ่นถ้อยคำด่าทอพลางทรุดตัวลงด้วยท่าทางที่คิดจะอุ้มเจียงหยวนขึ้นจากพื้น ทว่าเจียงหยวนกลับพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาด้วยความยากลำบากได้เสียก่อน

เหลียงโจวเหิงมองสำรวจเธอ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความปวดใจ น้ำเสียงเจือไปด้วยความอ่อนโยนอย่างสุดซึ้ง “ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาลก่อน ภายหลังถ้าเธอคิดจะแจ้งตำรวจหรือจัดการส่วนตัว…”

บุคคลที่มีภูมิหลังแบบเขานั้นไม่คิดที่จะทำเรื่องล้ำเส้นต่อหน้าสาธารณะเป็นแน่ แต่หากเจียงหยวนต้องการแก้แค้น ในอนาคตเขาก็มีหลากหลายวิธีที่จะแก้แค้นแทนเธอ

ทว่าก่อนที่เขาจะทันพูดจบ ข้างกายพลันมีเงาสายหนึ่งพุ่งพรวดออกมา

พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเฉียวมั่วหานที่ดังขึ้น ทุกคนต่างก็ส่งเสียงอุทานออกมา

เจียงหยวนพุ่งตัวไปผลักตัวเฉียวมั่วหานลงกับพื้น

เธอควบอยู่บนตัวของเฉียวมั่วหาน บีบคอเฉียวมั่วหานด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ตบลงบนใบหน้านั้นด้วยความเด็ดขาดดุเดือด

เฉียวมั่วหานโดนเจียงหยวนกดทับเอาไว้จนแทบขยับไปไหนไม่ได้ ลำคอถูกบีบอย่างแรงจนเธอแทบหายใจไม่ออก ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่ลุกโชนแต่ก็ทำได้เพียงแค่ทนรับการกระทำนั้น

ดวงตาของเจียงหยวนแดงก่ำ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและความเกลียดชัง ในขณะนี้เธอราวกับเป็นสัตว์ร้ายตัวน้อยที่กระโจนออกมาจากป่าเพื่อแก้แค้นโดยไม่สนอะไรอีก

ความโกรธเกรี้ยวของเธอราวกับถูกปลุกขึ้นมาโดยสมบูรณ์ ในวินาทีคนที่โดนเธอกดเอาไว้เสมือนกับไม่ได้มีเพียงแค่เฉียวมั่วหาน

แต่รวมถึงเพื่อนร่วมหอพักของเธอเหล่านั้นด้วยที่ถูกเจียงหยวนทำให้ตกใจกลัว และใช้เวลาสักพักกว่าจะตั้งสติกลับมาได้

“ฉันจะรอดูว่ามีใครกล้าขยับบ้าง!”

ใบหน้าที่งดงามเป็นเอกลักษณ์ของเหลียงโจวเหิงปรากฏความเย็นชาขึ้นอย่างเห็นได้ยาก

บนร่างของเขาประดับไปด้วยรัศมีของความสูงค่า ซึ่งทำให้บรรดานักศึกษาผู้ซึ่งไร้ประสบการณ์ต่างไม่กล้าทำอะไรโดยหุนหันพลันแล่น

รวมถึงนักศึกษาเหล่านี้ก็ไม่เคยมีใครเคยเห็นด้านนี้ของเจียงหยวนมาก่อนเลย เธอราวกับคนบ้าที่ไม่คิดหวงแหนชีวิตของตน เพื่อนร่วมชั้นที่เคยพูดจาใส่ร้ายเสียดสีเธอไม่ว่าทั้งต่อหน้าและลับหลังต่างก็ถูกเธอทำใจตกใจกลัวเสียจนหน้าซีดเผือด

ในท้ายที่สุดก็เป็นซ่งฉุนที่ดึงเจียงหยวนออกมาจากบนตัวเฉียวมั่วหาน

เหลียงโจวเหิงหรี่ตามองใบหน้ามืดครึ้มของเจียงหยวน ก่อนจะดึงตัวเธอออกไปจากห้องเรียน

ขณะนั้นเฉียวมั่วหานโดนทุบตีจนแทบเสียสติ เมื่อเจียงหยวนเดินออกไปจากห้องเรียนเธอถึงจะร้องไห้พร้อมร้องหาโทรศัพท์ ก่อนจะโทรหาพ่อของเธอ

เจียงหยวนและซ่งฉุนเข้ามานั่งในรถของเหลียงโจวเหิง เขายืนกรานที่จะพาพวกเธอไปพบแพทย์ด้วยตัวเอง

เหลียงโจวเหิงขับรถและมองหญิงสาวทั้งสองที่นั่งอยู่บนเบาะหลังพร้อมรอยฟกช้ำบนใบหน้าผ่านกระจกมองหลัง เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว “เด็กผู้หญิงตัวเล็กตัวน้อย ตกลงว่ามีความโกรธแค้นอะไรลึกซึ้งปานนั้น?”

เจียงหยวนไม่ปริปากพูดอะไรด้วยใบหน้าเรียบตึง ซ่งฉุนกลัวว่าเหลียงโจวเฉิงจะรู้สึกกระอักกระอ่วน จึงอธิบายเสียงแผ่ว “เป็นเฉียวมั่วหานต่างหากที่จงใจหาเรื่องค่ะ”

เหลียงโจวเหิงยังคงไม่ค่อยเข้าใจ “พวกเธอเคยมีเรื่องกันมาก่อนหน้านี้หรือ?”

ซ่งฉุนจึงทำได้เพียงต้องบอกเขาเรื่องที่เฉียวม่อหานตามจีบหลินหาว

เหลียงโจวเหิงแย้มยิ้มงดงาม “เพื่อผู้ชายที่ขนยังขึ้นไม่หมดเลยเนี่ยนะ มันคุ้มหรือ?”

ซ่งฉุนเป็นคนเดียวที่รู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นในครอบครัวของเจียงหยวน เธอก็รู้ด้วยว่าที่วันนี้เจียงหยวนลงมือเป็นเพราะเฉียวมั่วหานพูดถึงคุณแม่ของเจียงหยวน ในขณะนี้เธอจึงเอื้อมมือไปจับมือเจียงหยวนเอาไว้อย่างเงียบ ๆ เจียงหยวนเองก็บีบกระชับจับมือกลับมา

เหลียงโจวเหิงส่งทั้งสองคนไปยังห้องฉุกเฉิน แล้วนั่งเล่นโทรศัพท์ที่เก้าอี้ยาว บนหน้าจอโทรศัพท์เป็นบทสนทนาโต้ตอบในแชตกลุ่มไลน์สามคน เขาส่งข้อความเสียงเข้าไปทันที “ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล วันนี้ได้เล่นบทเป็นฮีโร่ช่วยสาวสวยแล้วด้วย”

จี้ชวนตอบมาในกลุ่ม “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? วันนี้นายไปนัดออกเดตกับสาวไม่ใช่หรือ?”

เหลียงโจวเหิงบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยเมื่อครู่อย่างออกรสออกชาติ

“นับว่าฉันได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ปัจจุบันนี้เมื่อต้องลงมือผู้หญิงก็โหดร้ายได้ไม่แพ้ผู้ชายเลย แต่ละคนคือดุร้ายมากจริง ๆ”

“ตอนที่ฉันเข้าไปเด็กสาวคนนั้นโดนผู้หญิง 7-8 คนรุมทำร้ายจนมีแผลเต็มหน้าไปหมด”

“ทันทีที่ฉันอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น เธอก็วิ่งออกไปแก้แค้นทันทีที่เธอยืนได้อย่างมั่นคง พอตบตีคนขึ้นมาก็เหมือนกับลูกหมาป่าตัวน้อยที่แสยะเขี้ยวอย่างไรอย่างนั้น”

“ฉันคิดที่จะหาโอกาสระบายความโกรธแค้นแทนเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นพวกที่มีแค้นต้องชำระทันที เลือดร้อนดี ฉันชอบนิสัยของเธอมากจริง ๆ”

จี้ชวนยุ่งเรื่องคนอื่นโดยไม่กลัวบานปลาย จึงตั้งใจแท็กอินตงโดยเฉพาะ “นายคิดว่ายังไง?”