เนียวไตโมริ เสพเนื้อสวาทร้อน

นี่หรือคือรางวัลที่ใคร่ควรได้รับ...

ความพยายาที่เพียรสร้างผลงานจนแทบจัดสรรเวลานอนให้กับตัวเองไม่ได้ สุขภาพที่เสียไป อีกทั้งความเหนื่อยล้าอันหนักหน่วงที่โหมกระหน่ำใส่เขาราวคลื่นยักษ์ตลอดช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา โปรเจกต์งานระหว่างประเทศได้รับผลการตอบรับเป็นอย่างดี และทั้งหมด มีเพียงชายหนุ่มที่ฝ่าฝันจนมายืนอยู่ในจุดสูงสุดของความสำเร็จนี้ได้ ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ล้อมหายไประหว่างทาง...ทำได้แล้วนะโกษิต

ชายหนุ่มยังคงตื่นเต้นกับเม็ดเงินที่ถูกโอนเข้าบัญชีเมื่อเช้าไม่หาย เขาอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความสาแก่ใจและเย้ยหยันผู้คนที่เคยเรียกว่า ‘ทีม’ ในแบบที่ต่อให้จะโดนเกลียดก็ช่างปะไร เงินหกหลักอยู่กับเขา ทั้งชีวิตนี้โกษิตไม่เคยมีเงินเก็บขนาดนี้มาก่อน

“เย็นนี้ผมมีรางวัลที่คุณควรคู่ ทานข้าวกับผมนะ”

คำชวนจากท่านประธาน มินาโตะ ทาเคดะ ทำให้เขาน้อมรับอย่างเต็มใจ ก่อนรถหรูจะมาจอดรอเขาที่หน้าบริษัทในช่วงเวลาเลิกงาน และพามายังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

ตึกสูงระฟ้าใจกลางเมืองคือปลายทาง เพียงแหงนมองก็เหมือนจะถูกความตระหง่านโถมทับ ที่ซึ่งไม่น่าจะมีร้านอาหารมาเปิดบริการอยู่ในตึกนี้ โกษิตละล้าละลัง ทำตัวไม่ถูกขณะก้าวเดินตามชายในชุดสูทสีควันบุหรี่ ใบหน้าเคร่งขรึมไม่ยินดียินร้านแต่กลับนอบน้อมเหลือเชื่อ พร้อมกับผายมือเชิญให้เขาเข้าไปยังห้องหนึ่งเมื่อขึ้นลิฟต์มาถึงชั้น 27

โกษิตเช็ดมือที่ชื้นเหงื่อกับกางเกง จัดท่าทางและเสื้อผ้ารวมทั้งเนคไทให้เข้าทรงก่อนผลักบานประตูเข้าไปแผ่วเบา ลมเย็นเยียบพัดปะทะใบหน้าทันที เขาถึงกับหรี่ตา ทันทีที่บานประตูเปิดกว้างขึ้น ในห้องนั้นมืดสนิทจนน่าวิตก หากแต่ท่านประธานกลับนั่งอยู่ที่ด้านในแล้ว แสงไฟที่ส่องลงเพียงบริเวณนั้นให้ความรู้สึกเหมือนดูละครเวที บางอย่างทะมึนตระหง่านอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและผู้เป็นเจ้านาย

ไฟส่องสว่างลงตรงหน้า รัศมีวงกลมกว้างเพียงแค่พอให้ได้เห็นเก้าอี้หรูของตนเอง ในขณะที่ยิ่งสว่างเท่าไหร่ ทัศนียภาพรอบข้างกลับลดลงมากขึ้นเท่านั้น

“นั่งลงสิ ไม่เห็นต้องทำตัวแบบนั้น...” ท่านประธานกล่าวเสียงเย็น ท่าทางของเขายังคงดูน่าเกรงขาม แม้สูทสีกรมท่าจะถูกถอดไว้เหลือเพียงเชิ้ตขาวกับเนคไทสีดำตัดกันก็ตามที “นี่เป็นสิ่งที่คุณจะได้รับจากผม ไม่เคยมีใครได้รับมาก่อน”

ท่านประธานก้มหน้า...แสงเงาที่ตกกระทบทำให้ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวพิลึก

โกษิตนั่งลง พยายามตั้งสติและผ่อนลมหายใจ อะไรกันนะที่ทำให้เขาต้องยำเกรงได้ถึงเพียงนี้ อำนาจ หรือเงินตรา...คำตอบคือทั้งสองอย่าง

เสียงปรบมือดังขึ้นสองครั้ง ไฟอีกส่วนสว่างวาบขึ้นมาจนโกษิตต้องหรี่ตาซ้ำสอง รัศมีไฟวงกลมสามดวงทอดยาวต่อกัน ค่อย ๆ เผยให้เห็นโต๊ะไม้สักสีเข้มที่วางในแนวขวาง ปูทับด้วยผ้าแพรสีครามอย่างดี ลวดลายลูกไม้ปักดิ้นมองที่แสนวิจิตรทำให้ชายหนุ่มละสายตาไม่ได้ ดอกไม้หลากสีหลายขนาดถูกวางไว้ท่ามกลางไม้ประดับคดเคี้ยวดูน่าพิศวง สีสันของมันยืนยันได้ดีว่าสดใหม่ราวกับเพิ่งถูกเก็บมาจากต้น ไอหมอกจากใต้โตะค่อย ๆ ลอยสูงขึ้น เนรมิตให้ห้องแห่งนี้ราวกับสรวงสวรรค์ที่ถูกห้อมล้อมด้วยมวยเมฆ มันเลื้อยวนเอื่อยเฉื่อยอยู่รอบกายของเขาอย่างตื่นตา

โกษิตไม่แม้แต่จะกะพริบตาเพียงครั้ง เขาจับจ้องอยู่บนสิ่งที่ทอดร่างอยู่บนโต๊ะตรงหน้า แทรกแซมอยู่ระหว่างสิ่งประดับประดาเหล่านั้น หยดน้ำไหลลงตามส่วนเว้าโค้ง หยดแล้ว หยดเล่า...

นวลผ่อง เปล่งปลั่ง ขาวลออ

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สั่นระริกไปทั้งตัว ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่ปรากฎต่อเขาในเวลานี้คือเรือนร่างของหญิงสาวที่เปลือยเปล่า ราวเทพธิดาที่ถูกเหล่ามวลบุปผาโอบกอดไว้อย่างรักใคร่ ไม่มีอาภรณ์สักชิ้นปิดทับร่างกายแม้ในส่วนที่กระตุ้นความกระสันในกายชายให้ลุกโชนก็ตามที

เส้นผมยาวสลวยเงางามถูกยกขึ้นตีกระบังทรงพัดอย่างเรียบร้อย ประดับประดาด้วยปิ่นทองวาววับและดอกไม้สีสด ขับเน้นใบหน้าที่ประทินด้วยแป้งด้วยสีขาวบริสุทธิ์ให้โดดเด่นสะดุดตา ริมฝีปากกระจับสีแดงสด คิ้วโก่งสวยถูกวาดด้วยสีเข้มพลิ้ว เปลือกตาที่หลับพริ้มมองเห็นขนตาแพสวยงอนทั้งยังไล้ด้วยสีกุหลาบอย่างพิถีพิถัน เท่านี้ก็สามารถเรียกได้ว่าดึงดูดเหลือล้น แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้สบตากับผู้จ้องมองเลยก็ตาม...

เสียงหัวเราะของท่านประธานดังขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมืออย่างชอบใจ ขบขันในท่าทีของโกษิตเหลือล้น

“ฮ่า ๆ อย่าเพิ่งตกใจไป...นี่มันเพียงแค่การเริ่มต้น หลังจากนี้ต่างหาก คือรางวัลของคุณ โกษิตซัง”

เสียงที่อีกฝ่ายพูดมาไม่ได้เข้าหูของโกษิตเลย ร่างกายตรงหน้านอนแน่นิ่ง มีเพียงหน้าท้องแบนราบที่ขยับเพียงแผ่วเบาเป็นการยืนยันว่าเธอคือมนุษย์หาใช่ของเลียน ดอกไม้ที่ถูกจัดวางตามส่วนเว้าโค้งถูกพรมด้วยละลองน้ำที่จับตัวพราว สายตาค่อย ๆ ไล่ละเลียดมองลงไปช้า ๆ จากศีรษะ ใบหน้าอันสะสวย ลำคอระหง เนินถันที่อวบอิ่มเต่งตึงได้รูป ส่วนยอดที่ชูชันสีชมพูหวานหยด จรดเนินพิศวาส!

เสียงหายใจฮืดฮาดดังขึ้น...ไม่ไหวแล้ว แม้อุณหภูมิในห้องนี้จะเย็นจนร่างกายสั่น แต่เหงื่อเม็ดโตกลับผุดขึ้นทั่วใบหน้าและลำคอ ร้อนผ่าวไปทั้งร่างกาย ส่วนที่สงบนิ่งคล้ายถูกภาพตรงหน้ากำลังปลุกปั่นยวนเย้าให้ตื่นตัว สองมือจับขอบเก้าอี้ไว้จนแขนสั่นเทิ้ม

“เป็นจานอาหารที่สมราคาจริง ๆ เอาละ...เสิร์ฟได้!”