ตอนที่ 11

อีกด้านของเมืองนั้น ภายในห้องหนังสือของหลิงเซ่าเทียน แสงจากตะเกียงส่องลงบนแผนที่และสมุดบัญชีเก่า ๆ บ่าวคนสนิทของเขารายงานด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

 

“นายท่าน ร้านเก่าของฮูหยินเนี่ยถูกลอบวางเพลิง!”

 

หลิงเซ่าเทียนเงยหน้าขึ้นทันทีแววตาเยือกเย็นวูบผ่าน ก่อนเขาจะลุกขึ้น

 

“พวกมันเริ่มแล้ว….ไปเตรียมรถม้า ข้าจะไปพบกับฮุ่ยเฟยในคืนนี้”

 

ในยามที่ทุกสิ่งเคลื่อนไหวในเงามืดความลับของอดีต คำมั่นในปัจจุบัน และเงาแค้นของอนาคต…กำลังเริ่มปะทะกันอย่างเงียบงัน

 

เสียงฝีเท้าบนลานกรวดเงียบเชียบ หากมั่นคงบ่าวคนสนิทของหลิงเซ่าเทียนเดินมาหยุดที่ข้างหน้าต่าง โบกมือเบา ๆ ส่งสัญญาณ

 

ไม่นานนัก เงาร่างสูงสง่าก็ข้ามกำแพงเข้าสู่เรือนอย่างไร้สุ้มเสียงสายตาเขาเหลือบมองความมืดรอบข้างก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องแคบ ๆ ที่แสงตะเกียงยังคงส่องสลัว

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งรออยู่แล้ว ราวกับรู้ว่าเขาจะมาสีหน้าแม้เคร่งขรึม แต่ดวงตายังคงเยือกเย็นอย่างควบคุม

 

“ท่านมาช้า”

 

หลิงเซ่าเทียนคลี่ยิ้ม “แต่ก็มาทันใช่หรือไม่?”

 

นางไม่ตอบรับ แต่เบือนหน้าไปยังกล่องไม้เก่าใบหนึ่งตรงหน้า มือเรียวค่อย ๆ เปิดฝา เผยให้เห็นสมุดบันทึกที่มีตราประทับซีดจางติดมุมกระดาษ

 

“สมุดบัญชีนี้…เป็นของท่านแม่”

 

หลิงเซ่าเทียนทรุดตัวลงข้างนางรับสมุดมาเปิดพลิกอย่างระมัดระวัง ข้อมูลภายในละเอียด ซับซ้อน และมีบางหน้าที่ถูกขีดฆ่า

 

“มารดาของเจ้า…ไม่ได้เป็นเพียงแม่ค้าธรรมดา” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว

“นางมีระบบการเงินซ่อนอยู่ เบื้องหลังร้านเล็ก ๆ นั้นมีเงินหมุนเวียนมากกว่าห้าตระกูลรวมกันเสียอีก”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยนิ่งเงียบ ก่อนจะเอ่ยบอกว่า “ตอนเด็ก…ข้าเห็นท่านแม่เขียนตัวเลขทั้งวันทั้งคืน คิดว่านางแค่เบื่อ และอยากหารายได้เลี้ยงตัวเอง”

 

ทั้งคู่เงียบเสียงกันไปก่อนจะพลิกหน้ากระดาษในมือ เสียงพลิกกระดาษดังแผ่ว ๆ จนมาถึงหน้าสุดท้ายซึ่งถูกเขียนด้วยลายมือหวัดรีบร้อนในนั้นมีเพียงประโยคเดียว

 

“หากข้าหายไป จงไปยัง ‘ประตูหลังของศาลาสระหยก’ … ที่นั่น ข้าฝังทุกอย่างไว้”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยเบิกตากว้างเซ่าเทียนพลิกซ้ำอีกครั้งก่อนกล่าวช้า ๆ

 

“ศาลานั่น คือสถานที่ต้องห้ามของจวนเนี่ย ไม่มีใครกล้าเข้าไป แม้แต่สาวใช้ พวกนางต่างก็พูดกันว่าเป็นที่อัปมงคล”

 

“แต่นั่น…ก็หมายความว่าไม่มีใครคอยจับตา เช่นนั้นเราจะไปที่นั่นคืนพรุ่งนี้” หลิงเซ่าเทียนเอ่ยออกมา

 

 

 

ในคืนวันต่อมา เมฆหนาครึ้มปิดบังแสงจันทร์จนเกือบมองไม่เห็นแม้แต่เงา

สายลมค่ำคืนพัดโชยผ่านแนวต้นสนเก่าแก่จนเกิดเสียงครางเบา ๆ ราวเสียงคร่ำครวญจากอดีต

เสียงจักจั่นในพุ่มไม้พลันเงียบลง เมื่อเงาร่างสองร่างเคลื่อนตัวเงียบงันไปตามทางเดินลับด้านหลังเรือนเล็ก

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยสวมชุดผ้าแพรเรียบง่าย สีเข้ม ไม่มีลวดลายเพื่อไม่ให้สะดุดตา สวมผ้าคลุมหนาแน่นพอจะต้านลมเย็นยะเยือกที่แทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก

 

ข้างกายนางคือบุรุษที่สูงกว่า ห่มชุดคลุมดำสนิท สวมหมวกผ้าปิดครึ่งใบหน้า เขาก้าวเดินอย่างมั่นคง รู้เส้นทางในจวนเนี่ยราวกับเคยมาหลายครั้ง

 

“ท่านเคยมาที่นี่หรือ “นางถามเบา ๆ ขณะผ่านกำแพงหินเล็ก ๆ ด้านตะวันตก

 

หลิงเซ่าเทียนพยักหน้าช้า ๆ “เมื่อครั้งยังเด็ก…ข้าเคยมาครั้งหนึ่งกับบิดา แต่ไม่นึกว่าจะต้องกลับมาเช่นนี้”

 

เสียงฝีเท้าหยุดลงเบื้องหน้า…คือศาลาหลังหนึ่ง ปกคลุมด้วยเถาวัลย์แห้งและเงาร่มไม้รกทึบ

ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มันตั้งแต่นางจำความได้ บางคนร่ำลือว่าเป็นที่อัปมงคล บ้างว่าเคยมีผู้อาวุโสตายอย่างเป็นปริศนา แต่เนี่ยฮุ่ยเฟยรู้ดีว่า ที่แห่งนี้เกี่ยวข้องกับมารดาของนาง…อย่างแน่นอน

 

บานประตูไม้ของศาลาปิดสนิท มีเถาวัลย์เกาะแน่นจนราวกับฝังกลบทางเข้า หลิงเซ่าเทียนหยิบมีดสั้นจากเอว ตัดเถาวัลย์ออกอย่างเงียบงัน กลิ่นอับและฝุ่นโบราณลอยออกมาทันทีที่ประตูค่อย ๆ ถูกผลักเปิด

 

กึก…

เสียงบานพับที่ไม่ได้เคลื่อนไหวมานานหลายปีครางเบา ๆ ภายในมืดสนิท มีเพียงกลิ่นไม้เก่าและกลิ่นชื้นจากพื้นดินที่เหมือนไม่เคยแห้งสนิท

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง มือกำโคมไฟเล็ก ๆ แน่น

หลิงเซ่าเทียนเดินตามหลังอย่างระวัง ร่างของเขาขยับครอบคลุมเงาของนางไว้เกือบหมด

 

“ตรงนี้…” นางชี้ไปยังเสาด้านขวา ที่พื้นใต้ฐานเสามีรอยแตกและรอยฝังใหม่ ๆ ซึ่งหากไม่สังเกตจะมองไม่เห็น

 

เขาคุกเข่าลง ใช้มือกวาดเศษฝุ่นและหญ้าแห้ง เผยให้เห็นฝาไม้ที่ฝังกลืนกับพื้น แต่มีรอยเจาะเข็มลึกตรงขอบมุม

 

หลิงเซ่าเทียนหยิบเหล็กปลายแหลมจากเสื้อในเสียบลงไปร่องเล็ก ๆ แล้วดันเบา ๆ

 

แกร๊ก… ฝาไม้ยกขึ้น เผยโพรงใต้ดินที่กว้างพอให้คนหนึ่งคนลงไปได้ กลิ่นเก่าคร่ำของเอกสารเก่าและผ้าไหมเก่าลอยขึ้นมาทันที

 

“แน่ใจหรือไม่ว่าจะลงไปเอง?” นางเอ่ยถามคนตัวโต

 

เขาหันมามองนาง “ข้าจะไม่ให้เจ้าลงไปในที่อันตราย เพียงลำพัง”

 

แล้วจึงค่อย ๆ ปีนลงไปในโพรง ก่อนจะยื่นมือขึ้นให้นางตามลงมา แม้นางจะลังเลเพียงครู่…แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจจับมือนั้น

 

ภายในใต้ศาลา มีห้องเล็ก ๆ ที่ฝังตัวอยู่ในดิน ผนังเสริมด้วยไม้ไผ่เก่า พื้นเรียบ

และที่มุมหนึ่ง…มี กล่องเหล็ก สีดำสนิท ฝังตราประทับ “ตระกูลเนี่ย” ไว้อย่างแนบเนียน

 

หลิงเซ่าเทียนคุกเข่าลง พลิกกล่องขึ้นมา พบว่ามีรหัสลับซ่อนอยู่

เนี่ยฮุ่ยเฟยนิ่งคิดก่อนจะหยิบสร้อยคอเส้นเล็กจากคอของตนเองซึ่งเป็นของมารดาแล้วใส่ลงไปในช่องเว้าของกล่อง