ตอนที่ 12

คลิก…

 

ฝากล่องเปิดออกภายในมีม้วนผ้าไหมยาวหลายผืน จดหมายที่ถูกพับอย่างบรรจง และ “เหรียญประจำตระกูล” ซึ่งหายไปนานนับสิบปี

 

นางค่อย ๆ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นลายมือมารดาชัดเจน และเปื้อนรอยน้ำตาเก่า ๆ

 

นางอ่านเบา ๆ ในจดหมาย มารดานางเขียนถึง ภัยที่ใกล้เข้ามาในวันนั้น

กล่าวถึง “ขุนนางบางคน” ที่มีความเกี่ยวพันกับฟู่ซื่อ และการยักยอกเงินหลวงผ่านกิจการในนามร้านเล็ก ๆ มารดานางพยายามจะเปิดโปง แต่ถูกสั่งปิดปากอย่างเลือดเย็น

หลิงเซ่าเทียนเงียบอยู่นาน ก่อนพูดช้า ๆ

 

“นี่…คือหลักฐานที่ท่านพ่อของข้า เคยตามหา และเป็นหลักฐาน…ที่อาจโค่นทั้งฟู่ซื่อและตระกูลเนี่ยพร้อมกันได้”

 

แววตาของฮุ่ยเฟยในยามนั้น…ไม่ใช่สายตาของคุณหนูผู้เคยถูกทอดทิ้งอีกต่อไปแต่มันคือดวงตาของคนที่ตื่นขึ้นจากเงามืดพร้อมจะยืนอยู่กลางแสงอย่างไม่กลัวสิ่งใด

 

“ข้าจะไม่ถอยอีกต่อไป…ไม่ว่าใครจะต้องล้มไปกับความจริงนี้ก็ตาม”

 

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยยังคงอ่านจดหมายของมารดาช้า ๆ ถ้อยคำทุกคำเหมือนแผลเป็นที่เพิ่งถูกเปิดออก

ข้างตัว นอกจากจดหมายเก่า ยังมี ผืนผ้าไหมผืนหนึ่ง พันม้วนแน่นอย่างผิดปกติ

 

หลิงเซ่าเทียนรู้สึกได้ถึงบางสิ่งผิดแผก เขาใช้มือสัมผัสอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบว่าชั้นในของผ้านั้น…มีการเย็บซ่อนบางอย่างไว้

 

“นี่ไม่ใช่แค่ผ้า…” เขาเอ่ยต่ำ จากนั้นจึงใช้มีดเล็กเฉือนตะเข็บออกอย่างบรรจง

 

แกร๊ก… จากภายในร่วงออกมาเป็น “แผ่นไม้บางขนาดฝ่ามือ” แต่สิ่งที่น่าตกใจคือสัญลักษณ์ที่สลักอยู่ด้านบน…

ตราประทับลับของราชสำนัก แผ่นคำสั่งเฉพาะกิจ

 

“…ตรานี้ ข้าเคยเห็น” เสียงของหลิงเซ่าเทียนแผ่วเบา แต่สั่นสะท้าน เขามองมันราวกับเงาอดีตพุ่งกลับมา

 

“เมื่อสิบปีก่อน…ก่อนที่ท่านพ่อของข้าจะถูกใส่ร้าย ท่านเคยได้รับแผ่นไม้เช่นนี้มาจากราชสำนัก ให้ไปตรวจสอบความไม่ชอบมาพากลในเมืองต้าเฉิง…แต่หลังจากนั้น ท่านก็ถูกกล่าวหาว่าคบคิดล้มราชสำนัก ถูกปลดจากตำแหน่งในทันที และ…หายตัวไป ไม่มีใครพบศพ ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้า” เสียงของเขาเงียบลง พร้อมกับกำแผ่นไม้ในมือแน่นขึ้น

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยมองเขา ดวงตานิ่ง “หากแผ่นนี้ยังอยู่ที่นี่…แสดงว่าบิดาของท่านอาจเคยมาที่จวนเนี่ย หรือบางที…ถูกนำตัวมาโดยใครบางคนที่รู้เรื่องทั้งหมด”

 

หลิงเซ่าเทียนพยักหน้า

“และนั่นหมายความว่า…ผู้มีอำนาจที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด อาจเกี่ยวพันกับตระกูลเนี่ยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”

 

ทั้งสองยังคงลงมือขุดค้นกันต่อไป และเมื่อขุดค้นลึกลงไปอีกในกล่อง ใต้จดหมายเรียบ ๆ มี “กล่องไม้เล็ก” ฝังอยู่ในแผ่นรอง ภายในคือ บันทึกฉบับย่อ ที่เขียนด้วยอักษรลับ

 

“ตัวอักษรพวกนี้…คือรหัสที่ราชสำนักชั้นในใช้ติดต่อกันช่วงสงครามชายแดนเมื่อสิบห้าปีก่อน” เขาหยิบมันขึ้นมาถอดรหัสอย่างรวดเร็วข้อความที่ได้…ทำให้สีหน้าทั้งเขาและเนี่ยฮุ่ยเฟยเปลี่ยนไป

 

“ผู้ควบคุมเบื้องหลังอยู่ในเงา ไม่ใช่ขุนนาง…แต่คือสตรี และนางอยู่ในเมืองนี้ มีอำนาจเหนือความคาดหมาย”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยลมหายใจสะดุด “…สตรี?”

 

เงาร่างหนึ่งปรากฏในใจของนางชัดเจนขึ้นมาโดยไม่ต้องนึกนาน… ฟู่ซื่อ

 

หลิงเซ่าเทียนกล่าวเสียงหนัก

 

“บางที ‘ฟู่ซื่อ’ อาจไม่ใช่แค่ฮูหยินรองธรรมดาอย่างที่ทุกคนเข้าใจ…แต่อาจเป็นหัวใจของใยแมงมุมที่ปกคลุมเมืองนี้”

 

เช้ามืดของวันนี้ ที่ลานด้านหน้าสำนักราชเลขาเงียบงัน ผู้คนยังไม่ตื่นจากนิทรา

แต่ในเงามืดของแนวต้นหลิวริมทางนั้น มีเงาผู้หนึ่งปรากฏ

 

หลิงเซ่าเทียนสวมชุดนักบวชชาวเมือง ธรรมดาเสียจนน่ามองข้าม แต่ในอกเสื้อของเขา กลับซ่อนสิ่งที่ไม่ธรรมดาอยู่…

กล่องเหล็กบรรจุตราราชสำนัก และบันทึกลับที่ถอดรหัสแล้ว

 

เขาเดินผ่านประตูไม้บานใหญ่ที่แง้มไว้ เจ้าหน้าที่ด้านในโค้งรับเขาอย่างรู้หน้าที่ ประหนึ่งชายหนุ่มผู้นี้เคยมาที่นี่หลายครั้ง และพวกเขารู้ดีว่า “เขาเป็นใคร”

 

หลิงเซ่าเทียนเดินตรงเข้าห้องรับรองชั้นใน ที่นั่น มีบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่ใต้ภาพเขียนภูผาเมฆาหมอก

 

เขาคือ “ราชเลขาหวังจิ่นข่าย” ขุนนางอาวุโสผู้มีอำนาจควบคุมเอกสารลับทั้งหมดของวังหลวง

และในยามราชสำนักเกิดคลื่นใต้น้ำ เขาคือมือเงาที่จัดความสมดุล

 

“เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง ครั้งนี้…เจ้าพบอะไรมาบ้าง?”

 

หลิงเซ่าเทียนวางกล่องลงบนโต๊ะอย่างเงียบงันแล้วเปิดฝาออก เผยให้เห็น “ตราราชสำนักพิเศษ” กับบันทึกลับจำนวนหนึ่ง

 

ราชเลขาหวังเอื้อมมือมาหยิบตรานั้นขึ้นพลิกไปมา สีหน้าเคร่งขรึมและนิ่งสนิทราวกับหินผา

 

“นี่คือ…ตราพิเศษของพระราชโองการลับจากอดีตฮ่องเต้พระองค์ก่อน ที่สั่งให้ตรวจสอบการทุจริตในแคว้นชายแดน…ก่อนที่พระองค์จะสวรรคตเพียงไม่นาน”

 

หลิงเซ่าเทียนพยักหน้า

 

“ท่านพ่อได้รับโองการนี้เมื่อสิบปีก่อนขอรับ แต่หลังจากเริ่มสืบราชการลับ กลับถูกใส่ความ และหายตัวไปโดยไร้ร่องรอย”

 

“บัดนี้…ข้ามีหลักฐานว่าต้นตอของเรื่องทั้งหมด เชื่อมโยงกับ ‘ตระกูลฟู่’ ในเมืองต้าเฉียน และผู้ที่ข้าสงสัย…คือ ฟู่ซื่อ ฮูหยินของตระกูลเนี่ย”

 

ราชเลขาหวังนิ่งไปนาน ก่อนจะเปรยออกมาช้า ๆ

 

“ฟู่ซื่อ…มาจากตระกูลฟู่แห่งชายแดนตะวันตกใช่หรือไม่? ข้าเคยได้รับรายงานว่า…ฟู่ซื่อมีสายสัมพันธ์ลับกับขุนนางตระกูลเป่ยที่เคยคิดล้มราชบัลลังก์เมื่อสิบปีก่อน แต่หลักฐานไม่เพียงพอ จึงไม่อาจสั่งการได้ แต่หากเจ้านำของพวกนี้มาให้ในตอนนี้…บางที…เวลาของพวกเราก็มาถึงแล้ว”

 

ราชเลขาหวังหยิบม้วนบันทึกขึ้นพลิกอ่าน ก่อนจะหันไปเขียนคำสั่งสั้น ๆ บนกระดาษสีน้ำเงินเข้ม

 

“ข้าจะส่งคนของวังออกไปตรวจสอบตระกูลฟู่ และบัญชีลับที่เชื่อมโยงกับเส้นทางเงินจากต่างแคว้น ขณะเดียวกัน…เจ้าจะต้องกลับไปที่ต้าเฉียน เพื่อเก็บ ‘สิ่งสุดท้าย’ ที่พิสูจน์ได้ชัดว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของบิดาเจ้า”