ตอนที่ 10

เนี่ยฮุ่ยเฟยสบตาเขานางเห็นแววจริงใจในดวงตานั้นแต่ก็ยังไม่ละความระแวดระวัง

 

“ข้าไม่เข้าใจ…เหตุใดท่านจึงต้องช่วยเหลือข้า”

 

หลิงเซ่าเทียนวางถ้วยชาลงเงียบไปนาน ก่อนตอบช้า ๆ

 

“ในสายตาคนนอก เจ้าอาจเป็นเพียงคุณหนูตกอับของจวนตระกูลเนี่ย แต่ข้า…เห็นเจ้ายืนหยัดด้วยตัวเองมาตลอด ไม่แม้แต่จะยอมจำนนต่อโชคชะตา” เสียงเขาชะงักเล็กน้อยก่อนพูดคำที่ทำให้นางแทบลืมหายใจ

 

“และที่สำคัญ…ข้าเป็นหนี้คนผู้หนึ่ง ซึ่งเกี่ยวพันกับท่าน”

 

ดวงตาของฮุ่ยเฟยเบิกขึ้น “หนี้? ท่านหมายถึงใครกัน…”

 

หลิงเซ่าเทียนสบตานางใบหน้าเขาเคร่งขรึมแต่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน

 

“ฮูหยินเอกแห่งตระกูลเนี่ย มารดาของเจ้า”

 

มือที่ถือถ้วยชากระชับแน่นขึ้นเล็กน้อยหัวใจเต้นถี่…คล้ายกลัวความจริงที่รออยู่เบื้องหน้า

นางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เสียงที่เปล่งออกมาแม้เบา แต่ชัดเจนและมั่นคง

 

“ท่านแม่ของข้า นางเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน?”

 

หลิงเซ่าเทียนสบตานางความเคร่งขรึมในแววตาเขาลึกขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

“เมื่อสิบกว่าปีก่อน…บิดาของข้าหลิงซื่อเหวิน เป็นขุนนางฝ่ายธรรมาธิกรณ์ในราชสำนัก…เขาถูกกล่าวหาว่ากบฏ”

 

ฮุ่ยเฟยเบิกตากว้าง แต่เซ่าเทียนเพียงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนกล่าวต่อ

 

“ข้าและมารดาหนีหัวซุกหัวซุน อยู่ไม่ต่างจากสัตว์ป่า อีกทั้งท่านแม่ของข้า นางยังป่วยหนักและใกล้คลอด…พวกเราไม่มีที่พึ่งพิง”

 

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก “แต่ในคืนนั้น มารดาของเจ้า กลับเปิดประตูรับเราไว้…ช่วยให้ข้าและท่านแม่ได้หลบพักในเรือนของนาง นางไม่กลัวว่าเราจะเป็นกบฏ ไม่หวั่นต่ออำนาจที่อาจจะสร้างความเดือนร้อนมาสู่ตน “

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยขยับริมฝีปากแม้นางยังเด็กนักในวันนั้น แต่นางก็จดจำได้…ว่ามารดาตนเคยหายออกจากบ้านไปสองวัน กลับมาพร้อมใบหน้าซีดเซียว แต่แววตาอบอุ่นแปลกประหลาด และนางมักพูดว่า…

 

“แม่เคยช่วยชีวิตเด็กชายผู้หนึ่งไว้…เขาคือแสงเล็ก ๆ ในคืนที่แม่รู้สึกสิ้นหวัง”

 

หลิงเซ่าเทียนคลี่ยิ้มบางเบา สายตาเขาอ่อนลงเมื่อมองนาง

 

“ข้าไม่เคยลืม…ตอนที่นางสอนข้าผูกเสื้อให้ท่านแม่ และนางไม่ได้ให้เพียงที่หลบภัย แต่ให้ ‘ความหวัง’ แก่ข้าในยามที่ทุกสิ่งพังทลาย” เขานิ่งไปครู่ ก่อนกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น

 

“ข้าสาบาน…วันหนึ่งจะตอบแทนบุญคุณนั้นให้ถึงที่สุด”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยนิ่งไปนานในอกเหมือนถูกเข็มแทงแผ่ว ๆ ทั้งจากความตื้นตันและความเจ็บปวดระคนกัน

 

“ข้าได้ข่าวของนาง เมื่อสามปีก่อน…จึงเริ่มส่งคนสืบหาบุตรสาวของนางในเมือง แล้วข้าก็พบเด็กหญิงที่เติบโตขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยว ถูกทอดทิ้ง แม้ในจวนของตัวเอง แต่ที่ข้าจดจำได้เป็นอย่างดี ก็คือ แววตาที่ไม่ยอมจำนน…เหมือนมารดาของนาง ที่เคยช่วยชีวิตข้า”

 

ความเงียบทอดยาวในห้องนั้น ก่อนที่เนี่ยฮุ่ยเฟยจะวางถ้วยชาลง…อย่างสงบ

 

“ขอบคุณ…ที่ท่านไม่ลืมนาง” เสียงนางสั่นเล็กน้อยแต่น้ำเสียงมั่นคง

 

หลิงเซ่าเทียนโน้มตัวเล็กน้อย “ฮุ่ยเฟย…ข้าไม่ต้องการเพียงตอบแทนบุญคุณอีกต่อไปแล้ว ข้าต้องการ…ร่วมยืนอยู่ข้างเจ้า”

 

นางเงยหน้าขึ้น สบตาเขาแสงแดดยามโพล้เพล้ส่องผ่านบานหน้าต่างลงบนเรือนผมนาง

ความอบอุ่นไหลย้อนเข้าใจกลางอก นี่คือครั้งแรกในชีวิตของเนี่ยฮุ่ยเฟย…ที่นางรู้สึกว่าตนเองไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป

 

 

ภายในห้องของฟู่ซื่อเงียบสงบแสงจากโคมน้ำมันสลัวไหวอยู่หน้าพัดลายเมฆบนโต๊ะ

เสียงกระซิบกระซาบของสาวใช้ดังแผ่วเบา ก่อนที่นางจะค้อมตัวลงข้างหูของฟู่ซื่อ

 

“คุณหนูใหญ่ นางไปพบกับบุรุษผู้นั้นอีกครั้งเจ้าค่ะ ครานี้พบกันในโรงน้ำชาเหยียนอวิ๋น”

 

ฟู่ซื่อวางถ้วยน้ำชาลงด้วยท่าทางสงบ ทว่ามือข้างที่วางอยู่บนตักกลับกำแน่นจนเห็นข้อกระดูกขาวซีด สายตาของฟู่ซื่อวาววับราวกับหมาป่าที่พบรอยเลือด นางยกพัดขึ้นปิดริมฝีปากบาง ทอดสายตามองผ่านหน้าต่างสู่ความมืดนอกห้อง

“หากนางคิดจะสืบเรื่องเก่า ๆ ของหลี่ฮุ่ยถังละก็…ข้าจะเผาทิ้งเสียเองก่อนที่มันจะถูกเปิดเผยไปแจ้งคนของเราที่ตลาด…ให้เริ่มเคลื่อนไหวได้แล้ว”

 

สาวใช้ขานรับด้วยความเคารพก่อนก้มตัวถอยออกไปภายในห้องเหลือเพียงกลิ่นชาจาง ๆ และรอยยิ้มเย็นยะเยือกของฟู่ซื่อ…ที่ไม่ได้ปรากฏบ่อยนัก

 

 

 

ในขณะที่เนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งอยู่หน้าต่าง เงยหน้ามองดวงจันทร์ในมือลูบพัดไม้ไผ่ลายเก่าของที่มารดานางเคยใช้ประจำ หลังกลับมาจากโรงน้ำชา นางก็เปิดกล่องผ้าเก่าในห้องเก็บของ พบข้าวของของมารดาที่ถูกซ่อนทิ้งไว้อย่างแผ่วเบา

 

ภายในมี “บัญชีร้านค้า” ที่นางไม่เคยรู้ว่ามีอยู่และ “จดหมายส่วนตัว” ซึ่งยังไม่ได้เปิดอ่าน

 

หัวใจนางยังว้าวุ่นอยู่ นางนึกถึงถ้อยคำของหลิงเซ่าเทียน

 

“…ข้าไม่ต้องการเพียงตอบแทนบุญคุณ ข้าอยากอยู่ข้างเจ้า”

 

นางไม่ได้หลงเชื่อเขาง่าย ๆ แต่นาง…ก็ไม่อาจปฏิเสธว่าคำพูดเหล่านั้น ทำให้หัวใจนางอ่อนโยนลง เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าตนมีใครสักคนอยู่ข้างหลัง ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น นางลุกขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนเปิดออก สาวใช้คนสนิทก้าวเข้ามาอย่างรีบร้อนใบหน้าเคร่งเครียดราวจะมีเรื่องร้ายแรง

 

“คุณหนู! มีคนแอบไปที่ร้านเก่าของฮูหยินเจ้าค่ะ พวกมันจุดไฟเผาทางหลังร้าน!”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยเบิกตากว้าง “อะไรนะ?!”

 

“ข้าให้คนไปดูทันที! โชคดีที่ดับไฟได้เร็ว แค่พังเสียหายส่วนหนึ่ง แต่ดูเหมือนพวกมันไม่ได้ต้องการเผาทิ้งเฉย ๆ …พวกมันกำลังหา ‘บางอย่าง’ เจ้าค่ะ!”

 

หัวใจของเนี่ยฮุ่ยเฟยพลันเต้นแรงมือของนางเย็นเฉียบ “พวกมันคงรู้ว่าแล้วว่า ข้าเริ่มสืบเรื่องของท่านแม่…ในเมื่อพวกมันเริ่มลงมือก่อน ข้าก็จะไม่อ่อนข้อให้อีกต่อไป!”