All Chapters of เนี่ยฮุ่ยเฟย ดอกไม้ไร้รากที่เบ่งบานอีกครา: Chapter 1 - Chapter 10

ในขณะที่ร่างของเนี่ยฮุ่ยเฟยถูกชักออกจากน้ำ สวมเสื้อผ้าเปียกปอน ร่างบอบบางของนางแนบแน่นกับพื้นเย็นเฉียบ ผมยาวดำขลับกระเซิงเปียกปอนแนบข้างแก้มอย่างน่าสงสาร สองมือวางอยู่แน่นิ่งข้างลำตัว ริมฝีปากขาวซีดยังคงปิดสนิทดั่งไร้ชีวิตทันใดนั้น…“ฮึก…!”เสียงไออย่างรุนแรงดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างของนางสะดุ้งเฮือกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด น้ำในปอดถูกขับออกมาในพรวดเดียวพร้อมกับลมหายใจที่ขาดหายไปครู่ใหญ่ หญิงสาวกระเสือกกระสนขึ้นนั่ง มือสั่นเทายกขึ้นป้องหน้าอย่างสับสน ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปรอบกายอย่างตื่นตระหนกทุกคนรอบข้างอึ้งงันไปชั่วขณะ“ขะ…คุณหนูใหญ่!” สาวใช้คนหนึ่งอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจระคนดีใจนางมองกลับไปด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนจะหลุบตาลงต่ำอย่างเงียบงันนี่ที่ไหนกัน…? ฉันไม่ตายหรือ…? หรือว่านี่คือ…ชีวิตหลังความตาย?หญิงสาวรู้สึกถึงน้ำหนักของเสื้อผ้าหนักอึ้งที่เปียกโชก ร่างกายอ่อนล้า เจ็บจี๊ดตรงช่วงอกข้างซ้าย ความหนาวเย็นแทรกซึมจนถึงกระดูก แต่นั่นยังไม่น่าประหลาดใจเท่าเสียงอื้ออึงในหัวของนางที่ไม่หยุดกึกก้อง“เนี่ยฮุ่ยเฟย” บุตรสาวผู้ถูกทอดทิ้ง…พลัดตกน้ำ…ตายต่อหน้าพี่ชายต่างมารดา…ความทรงจำไม่ใช่ของเ

“ข้าหลิงเซ่าเทียน ขอมอบของขวัญแก่ท่านอาจารย์หลัวในฐานะศิษย์คนหนึ่งในสำนักศึกษาหลวง”“ขอบใจเจ้ามาก เซ่าเทียน “อาจารย์หลัวฉางไท่เอ่ยบอกก่อนจะยื่นมือออกไปผรับของขวัญจากชายหนุ่ม“คุณชายหลิงมาเหนื่อยๆ เชิญนั่งจิบชาด้านนี้เจ้าค่ะ “เสียงหวานอ่อนโยนของเนี่ยเหวินชิง บุตรสาวของฟู่ซื่อเอ่ยขึ้น ขณะเชื้อเชิญชายหนุ่มให้ไปนั่งจิบชาอีกมุมของงานเลี้ยง มีเพียงเนี่ยฮุยเฟยที่ปรายตามองอย่างเรียบเฉย กระทั่งแขกเริ่มทยอยกลับนางถึงได้กลับมาที่เรือนพักของตนเองในปลายยามเซินเมื่อยามซวีมาถึง ฝนตกลงมาอย่างหนัก สายฟ้าแลบสว่างฉับพลันกลางฟ้า ก่อนฟ้าร้องกึกก้องราวจะฉีกเมืองให้ขาดเป็นเสี่ยง หญิงสาวนั่งอยู่ลำพังในห้องตรงหน้ากระจก โดยมีเสี่ยวจูที่คอยช่วยหวีผมให้นางก่อนเข้านอน“คุณหนู ข้าน้อยได้ยินมาว่า คุณชายหลิงมาร่วมงานด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ ““อืม เจ้ารู้จักเขางั้นเหรอ ““ไม่เพียงข้าน้อยที่รู้จักเขาเจ้าค่ะ ทั่วทั้งเมืองคงไม่มีสตรีใดที่ไม่รู้จักเขา อ่อ ยกเว้นท่านนะเจ้าคะคุณหนู “เสี่ยวจูเอ่ยบอกหลังจากช่วยหวีผมให้กับเจ้านายของตนเองเรียบร้อยแล้วเมืองลั่วหลิงในฤดูใบไม้ผลิ แม้ลมเย็นยังพัดพาไอหนาวจากหุบเขา แต่มวลดอกท้อกลับผล

เมื่อหลิงเซ่าเทียนนำเนี่ยฮุ่ยเฟยเข้าไป ทันทีที่เห็นว่าเขามาเยือน หลงจู้แซ่หลงก็รีบออกมาตอบรับเขาทันทีและทำความเคารพอย่างไม่ปิดบัง“นายท่าน ห้องชั้นบนจัดเตรียมไว้แล้วขอรับ”เนี่ยฮุ่ยเฟยเหลือบมองเขา“…นายท่าน?”หลิงเซ่าเทียนไม่ตอบตรง ๆ เพียงแย้มยิ้มมุมปาก “ข้ากับสหายร่วมกันเปิดที่นี่ เพื่อไว้เป็นที่พักสายตาเวลาวุ่นวาย”ห้องชั้นสองที่เขาพาขึ้นไป เงียบสงบ เหมาะแก่การพูดคุยบานหน้าต่างเปิดออกเห็นวิวตลาดบางส่วน แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านม่านโปร่ง ทำให้ห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศผ่อนคลายเสี่ยวเอ้อเข้ามาวางกาน้ำชาและขนมแห้งเบา ๆ บนโต๊ะ ก่อนจะรีบออกจากห้องไปหลิงเซ่าเทียนรินชาด้วยตนเอง ก่อนยื่นถ้วยให้ฮุ่ยเฟยอย่างสุภาพ “ลองชิมดูสิ ชาจื่อฮวา (เก๊กฮวยสีม่วง) นี้ส่งตรงจากแคว้นหนานหลิง ช่วยบรรเทาอาการใจสั่น”นางรับถ้วยชาไว้ไอน้ำอุ่นลอยจากถ้วยดินเผา กลิ่นหอมจาง ๆ ของกลีบดอกไม้ทำให้นางเผลอสูดลมหายใจลึกหลิงเซ่าเทียนมองนางเงียบๆ ขณะจิบชาไปด้วยก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “ข้าเอง…ก็เคยกลับไปที่เรือนหลังนั้น ในวันที่มันไม่ใช่ของข้าอีกแล้ว “เนี่ยฮุ่ยเฟยเงยหน้าขึ้นสบตาเขาวินาทีนั้นนางเพิ่งรู้ว่า คนผู้นี้…ก็ไม่ต่างจากตน พวกเข

ยามสาย แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านโปร่งที่ไหวตามลม ภายในเรือนของ “ฟู่ซื่อ” กลิ่นธูปหอมอบอวล ปะปนกับกลิ่นชาดอกเหมยหญิงผู้ครองตำแหน่ง “ฮูหยินเอกคนปัจจุบัน” นั่งประณีตอยู่บนอาสนะไม้ลายกลีบบัวงดงามดุจสตรีผู้สูงศักดิ์ หากแต่ในแววตากลับมีเงาของความไม่พอใจแฝงอยู่สาวใช้ที่ไว้ใจได้ “ชุนผิง” เดินเข้ามาคุกเข่าแล้วก้มหน้ารายงานเบา ๆ“อูหยินเจ้าคะ…บ่าวกลับจากตลาดแล้ว แต่…เรื่องที่สั่งเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่…”ฟู่ซื่อเอียงศีรษะเล็กน้อย “ว่าอย่างไร? คนในตลาดว่าอะไรบ้าง”“…ขออภัยเจ้าค่ะ ไม่มีใครกล่าวถึงอีกเลย”มือที่กำลังถือถ้วยชาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะวางลงช้า ๆ“ไม่มีเลย? หมายความว่าอย่างไร…”“เมื่อคืนตลาดปิดเร็วกว่าปกติหลายร้าน แม่ค้าบางคนที่เคยพูดถึงข่าวลือเรื่องคุณหนูใหญ่ ก็เงียบ ไม่กล้ากล่าวแม้คำเดียว แม้บ่าวจะลองจงใจถามนำเรื่อง ก็ถูกปฏิเสธ หรือไม่ก็ถูกเมินค่ะ”ฟู่ซื่อขมวดคิ้ว เงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงต่ำ“แปลก…ข้าคิดว่าอย่างน้อยพวกชาวบ้านคงไม่หยุดพูดกันเร็วถึงเพียงนี้ หรือว่าผู้ใด…เข้าแทรกแซง?”“ชุนผิง เจ้าเคยได้ยินชื่อของผู้ใดที่มีผู้คนกล่าวถึงในตลาดเร็ว ๆ นี้บ้างหรือไม่?”ชุนผิงเงยหน้าช้า ๆ คล้ายล

เนี่ยฮุ่ยเฟยสบตาเขานางเห็นแววจริงใจในดวงตานั้นแต่ก็ยังไม่ละความระแวดระวัง  “ข้าไม่เข้าใจ…เหตุใดท่านจึงต้องช่วยเหลือข้า”  หลิงเซ่าเทียนวางถ้วยชาลงเงียบไปนาน ก่อนตอบช้า ๆ  “ในสายตาคนนอก เจ้าอาจเป็นเพียงคุณหนูตกอับของจวนตระกูลเนี่ย แต่ข้า…เห็นเจ้ายืนหยัดด้วยตัวเองมาตลอด ไม่แม้แต่จะยอมจำนนต่อโชคชะตา” เสียงเขาชะงักเล็กน้อยก่อนพูดคำที่ทำให้นางแทบลืมหายใจ  “และที่สำคัญ…ข้าเป็นหนี้คนผู้หนึ่ง ซึ่งเกี่ยวพันกับท่าน”  ดวงตาของฮุ่ยเฟยเบิกขึ้น “หนี้? ท่านหมายถึงใครกัน…”  หลิงเซ่าเทียนสบตานางใบหน้าเขาเคร่งขรึมแต่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน  “ฮูหยินเอกแห่งตระกูลเนี่ย มารดาของเจ้า”  มือที่ถือถ้วยชากระชับแน่นขึ้นเล็กน้อยหัวใจเต้นถี่…คล้ายกลัวความจริงที่รออยู่เบื้องหน้านางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เสียงที่เปล่งออกมาแม้เบา แต่ชัดเจนและมั่นคง  “ท่านแม่ของข้า นางเกี่ยวข้องอะไรกับท่