ตอนที่13

เมื่อฟ้าเช้าเริ่มปรากฏแสงแดดแรกของวัน หลิงเซ่าเทียนเดินออกจากวังหลวงโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร มีเพียงร่องรอยรองเท้าบนฝุ่นบาง ๆ ที่ลานหิน และเงาของเขาที่ทอดยาวไกล

 

เขาหยิบตราลับเล็กอีกดวงจากอกเสื้อ เป็นตราที่ราชเลขามอบให้เขาโดยเฉพาะ

ตราที่ให้สิทธิ์ “ปิดเมือง สอบสวน และควบคุมผู้ต้องสงสัย” ได้โดยตรงในอำนาจของราชเลขาหวังจิ่นข่าย

 

“ถึงเวลาตอบแทนความยุติธรรม…ของท่านพ่อแล้ว”

 

 

 

เรือนเล็กของเนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งอยู่กลางสวนหลังเรือน นางกำลังวาดภาพเหมือนของมารดาตามความทรงจำ ในใจเต็มไปด้วยความกังวล หลังข่าวลือเรื่องขบถเงาเริ่มแทรกซึมสังคม

สาวใช้คนสนิทวิ่งเข้ามา สีหน้าเคร่งเครียด

 

“คุณหนูเจ้าคะ! มีคนแปลกหน้าป้วนเปี้ยนแถวเรือนตั้งแต่เช้า! ข้าคิดว่า…พวกเขาไม่ใช่คนของจวน!”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยหยุดมือที่กำลังแตะปลายพู่กันสายตาแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

 

“นั่นแสดงว่า…ฟู่ซื่อเริ่มลงมือแล้ว

 

 

ขณะที่ฟู่ซื่อกำลังลอบส่งคนออกไปติดตามเนี่ยฮุ่ยเฟย และเตรียมเอกสารปลอมเพื่อโยนความผิดเรื่อง “ก่อกบฏ” ให้กับเนี่ยฮุ่ยเฟยและหลิงเซ่าเทียน

 

แต่ที่ลานด้านหลังโรงน้ำชาเล็ก ๆ นอกเมือง คนของราชเลขาหวังจิ่นข่ายได้มาตั้งโต๊ะพิจารณาเอกสารบัญชีสายเงิน

 

ชายชราใบหน้าเข้มคร่ำเอ่ยขึ้น

 

“เงินของตระกูลฟู่จำนวนมากถูกจ่ายผ่านร้านค้าบังหน้า ทั้งในเมืองหลวงและชายแดน บันทึกบางส่วนถูกปลอมแปลง”

 

เขาส่งบันทึกนั้นให้หลิงเซ่าเทียน

 

“ข้าจะใช้มัน เปิดโปงว่านางซ่องสุมเงินเพื่อสนับสนุน ‘พวกเป่ยหลง’ ที่เคยล้มเหลวในการก่อกบฏเมื่อสิบกว่าปีก่อน และข้าจะให้เนี่ยฮุ่ยเฟย…เป็นผู้เปิดโปงมันต่อหน้าผู้คนในเมืองนี้”

 

 

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา งานเทศกาลย่อยในเมืองกำลังจะเริ่มผู้คนทยอยเดินทางเข้ามา ทั้งชาวบ้าน พ่อค้า นักแสดงเร่ แต่ในมุมเงาของตลาด…หลิงเซ่าเทียนปรากฏตัวอีกครั้ง คราวนี้…พร้อมเนี่ยฮุ่ยเฟยในชุดผ้าสีฟ้าอ่อน สง่างามและสงบ

เขากระซิบเบา ๆ

“เจ้าจำร้านเก่าแก่ของมารดาได้ใช่หรือไม่? วันนี้…มันจะเป็นที่เปิดเผยความจริง”

 

 

ในมุมหนึ่งใกล้โรงน้ำชาเล็กริมถนน มีเวทีไม้เล็กตั้งไว้ชั่วคราวสำหรับแสดงงิ้ว ก่อนที่การแสดงจะเริ่มขึ้น กลับมีบุคคลผู้หนึ่งก้าวขึ้นไปแทน หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีฟ้าสะอาด เงาร่างบอบบาง ทว่าสง่างาม

 

เนี่ยฮุ่ยเฟย นางยืนเงียบเพียงครู่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่หนักแน่น

 

“วันนี้ ข้ามิได้ขึ้นมาร้องเพลงหรือร่ายรำ…หากแต่จะเล่าเรื่องของครอบครัวหนึ่งที่ถูกทำลายด้วยเล่ห์กลและความโลภ”

 

ฝูงชนเริ่มหยุดฟัง หลายคนจำได้ว่าเธอคือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเนี่ย นางคือบุตรสาวของอดีตฮูหยินเอกที่ตายไป และถูกลืมเลือนในเรือนหลัง

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยหยิบม้วนหนังแกะขึ้นจากอกเสื้อ

 

“สิบกว่าปีก่อน ตระกูลฟู่จากชายแดนได้ลอบส่งเงินสนับสนุน พวกเป่ยหลงที่คิดล้มราชสำนัก

และหนึ่งในผู้เกี่ยวข้องกับเส้นทางเงินนั้น…คือฮูหยินเอกแห่งจวนเนี่ยคนปัจจุบัน ฟู่ซื่อ”

 

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้น

 

“ในเวลานั้นท่านแม่ของข้า…ซึ่งเป็นฮูหยินเอกในขณะนั้น ได้พบเบาะแสบางอย่าง และไม่นาน…นางก็ตายอย่างไร้ร่องรอยในสระน้ำหลังจวน เช่นเดียวกับข้า… ‘ตกสระ’ อย่างปริศนาเมื่อไม่นานมานี้”

 

นางคลี่ม้วนหนังให้ทุกคนเห็น ในนั้นมีตราราชเลขาลับของวัง พร้อมลายมือของราชเลขาหวังประทับแน่น

 

“ข้าได้รับอำนาจให้ประกาศการตรวจสอบและจับกุม ผู้เกี่ยวข้องกับการทุจริตในเมือง ในนามของราชเลขาโดยตรง!”

 

“พวกเขาอยู่เบื้องหลังการสังหารขุนนางผู้ซื่อสัตย์ และการทำลายครอบครัวของผู้บริสุทธิ์”

 

เสียงฝูงชนเริ่มสั่นไหวแต่ก่อนที่ความจริงจะได้รับการยอมรับโดยสิ้นเชิง…

เสียงหวีดร้องดังขึ้นจากด้านข้างเวทีมีบุรุษชุดดำผู้หนึ่ง พุ่งเข้ามาพร้อมใบมีดคมกริบ! แต่ก่อนที่ปลายมีดจะถึงร่างเนี่ยฮุ่ยเฟย…เสียงกระทบของดาบดัง ฉึก! เงาวูบหนึ่งโผล่จากฝูงชน

 

หลิงเซ่าเทียนเข้ามาขวางไว้ทัน ดาบของเขาฟาดเฉียง จนชายชุดดำกระเด็นลงจากเวที

 

หลิงเซ่าเทียนจับมือเนี่ยฮุ่ยเฟยไว้แน่น ไม่ปล่อย เขาหันไปตะโกนเสียงดังก้อง

 

“ข้าคือผู้แทนของราชเลขาหวัง แห่งวังหลวง!”

 

ผู้คนพากันคุกเข่า กลุ่มเจ้าหน้าที่ของวังซึ่งซุ่มอยู่โดยรอบปรากฏตัวล้อมวงเข้าจับผู้เกี่ยวข้องกับตระกูลฟู่ทันที

 

 

 

ส่วนฟู่ซื่อซึ่งได้ข่าวความเคลื่อนไหวจากสาวใช้มือเธอสั่น น้ำชาในถ้วยร่วงตกแตกดังเพล้ง นางเริ่มรู้ว่าทุกอย่าง ‘ผิดแผน’ ไม่ใช่แค่ข่าวลือที่ไม่ทำลายนางได้ แต่คนที่นางเคยพยายามสังหาร…กลับกลายเป็นหมากตัวสำคัญของวังหลวง

 

“ข้า…จะยอมให้พังเช่นนี้ไม่ได้!” แต่นั่นเอง เสียงฝีเท้าก็ปรากฏหน้าประตู กลุ่มเจ้าหน้าที่ในชุดดำของวังเข้ามารายล้อมอย่างรวดเร็ว

 

ราชโองการถูกอ่านออกต่อหน้าเธอ

 

“ฟู่ซื่อ แห่งตระกูลฟู่…ถูกตั้งข้อหาเกี่ยวข้องกับการล้มล้างราชสำนัก และการสังหารขุนนางผู้บริสุทธิ์ในอดีต ให้ควบคุมตัวทันที รอคำตัดสินจากวังหลวง”

 

ฟู่ซื่อนางหมดแรงทรุดลงกับพื้น…ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องราวจะมาถึงขั้นนี้ แม้บุตรชายหญิงที่นั่งจิบชาอยู่ด้วยกันต่างก็พากันจ้องมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา

 

 

เนี่ยเหวินชิง ยืนพิงเสาในศาลาหลังเรือน ดวงตาเรียบนิ่ง ทว่าสั่นไหวในส่วนลึก ข้างกายของนางคือ เนี่ยเหวินเจี๋ย พี่ชายร่วมอุทรวัยสิบเจ็ดปี ที่ยังไม่ยอมพูดจาสักคำ

 

“พี่ชายท่านจะไม่พูดอะไรเลยหรือ? ตอนนี้ทั้งเมืองต่างพูดถึงท่านแม่ ว่าท่านเป็นกบฏ…ว่าเป็นคนฆ่าฮูหยินเอก…ว่า”

 

“พอแล้ว!” เสียงของเนี่ยเหวินเจี๋ยดังขึ้นอย่างหงุดหงิด เขากำมือแน่น ดวงตาแดงก่ำ

 

“เจ้าจะเชื่อไปกับพวกชาวบ้านที่เอาแต่ลือหรือ? ใครจะรู้ว่าฮุ่ยเฟย วางแผนใส่ร้ายท่านแม่ของเรา!”