ตอนที่ 15

หลิงเซ่าเทียนสั่งให้อวิ๋นจิ้งส่งจดหมายนัดให้เนี่ยฮุ่ยเฟยมาพบกันที่โรงน้ำชาเดิมในวันรุ่งขึ้น

 

ต้นยามซื่อ เนี่ยฮุ่ยเฟยมาถึงก่อนเวลานัด วันนี้นางสวมชุดผ้าแพรบางเบาสีงาช้าง ปักลวดลายดอกเหมยจาง ๆ ที่ชายแขน

 

หญิงสาวเลือกที่นั่งริมหน้าต่างโต๊ะไม้กลมเตี้ยวางชาดอกเหมยที่เพิ่งรินลงถ้วย กลิ่นหอมอ่อนแผ่ซ่านไปทั่ว แสงแดดที่ลอดผ่านช่องระแนงไม้ทาบลงบนขอบแก้วชา ราวภาพวาดงามสงบในฤดูหนาว เสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ดังขึ้นจากบันไดไม้ด้านใน

 

หลิงเซ่าเทียนปรากฏตัวในชุดสีหมอกเข้ม เขาเดินอย่างเงียบเชียบแต่ไม่ลังเล เมื่อมองเห็นนางนั่งอยู่ตรงนั้น เขาเพียงชะงักไปเล็กน้อย…ราวกับไม่คุ้นเคยกับความรู้สึก ‘อบอุ่น’ ที่รอเขาอยู่

 

“เจ้ามาเร็วกว่าเวลานัดเสียอีก” เขากล่าว ขณะนั่งลงตรงข้าม

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยเพียงยิ้มบาง “ข้าเพียงไม่อยากให้ท่านต้องรอ”

 

หลิงเซ่าเทียนมองถ้วยชาที่นางรินไว้แล้ว ไอน้ำลอยขึ้นเป็นหมอกจาง ๆ เขารับถ้วยขึ้นมาช้า ๆ

 

“ดื่มชาก่อน” เขากล่าว

 

หญิงสาวสบตาเขา รอยยิ้มที่มุมปากยังคงบางเบา แต่แววตานั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ใช่ดวงตาของสตรีที่ยอมรับชะตากรรม หากแต่เป็นสตรีที่เรียนรู้จะเลือกทางของตนเอง

 

“ข้ารู้ข่าวว่า ท่านได้รับการแต่งตั้งคืนฐานะ และได้รับตำแหน่งด้วย”

 

หลิงเซ่าเทียนพยักหน้า

 

“เป็นความตั้งใจของราชเลขาหวัง เขาเห็นว่าข้ายังมีประโยชน์อยู่บ้าง แต่เจ้ารู้หรือไม่…ข้าอยากเป็นเพียงเจ้าของโรงเตี๊ยมเล็กๆ ไม่ต้องล้วงความลับใคร”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงลมเบา ๆ พัดผ้าม่านไหว เรียกคำตอบจากปากนางอย่างเงียบงัน

 

“บางที…ความสงบที่เราปรารถนา อาจไม่ได้อยู่ที่ตำแหน่งหรือชื่อเสียง แต่อยู่ที่คนข้างกาย…ว่าใช่หรือไม่”

 

คำพูดนั้นทำให้เขานิ่งไป

 

หลิงเซ่าเทียนค่อย ๆ วางถ้วยชาลงบนโต๊ะไม้ มือของเขาเอื้อมไปเบื้องหน้า วางเบา ๆ ลงบนมือของนาง

 

“ฮุ่ยเฟย…หากวันหนึ่งข้าถอดตำแหน่ง ถอดชื่อ ถอดหน้ากากทุกอย่าง เจ้าจะยังอยู่ข้างกายข้าหรือไม่?”

 

หญิงสาวสบตาเขาอย่างแน่วแน่ “ข้าไม่เคยมองท่านในฐานะตำแหน่ง…ข้ามองท่านในฐานะ คนที่ยื่นมือให้ข้าท่ามกลางเงามืด และข้าจะยังอยู่เคียงข้างเขาเสมอ “

 

ในขณะที่โรงน้ำชาเงียบสงบ ผู้คนรอบข้างก็เริ่มทยอยกันออกเหลือเพียงเงาสะท้อนของชายหญิงคู่หนึ่งถ้วยชาเงียบงันที่อุ่นขึ้นทุกคราเมื่อมือของพวกเขาสัมผัสกัน

 

เมื่อทั้งคู่ออกมายืนใต้เงาต้นหลิวหน้าโรงน้ำชาหลิงเซ่าเทียนหยุดฝีเท้า หันมาทางนางอีกครั้ง

 

“ข้ายังไม่ได้เอ่ยคำใดอย่างเป็นทางการ แต่หากวันใดที่เจ้าพร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกับข้า

ข้าจะมาสู่ขอเจ้าทันที”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยไม่ตอบนางเพียงยิ้ม และก้มศีรษะเบา ๆ ราวกับยินยอมรับคำกล่าวของเขา

ท้องฟ้าโปร่งใส แสงอาทิตย์อ่อนโยนแม้ไร้เสียงระฆังจากวังหลวงหรือขบวนมังกรหงส์ใหญ่โต

แต่จวนของราชเลขาเฒ่าหวังกลับคึกคักด้วยกลิ่นธูปหอม และเสียงแว่วของเครื่องสายที่บรรเลงแผ่วเบา

 

เพราะวันนี้…คือวันที่ “หลิงเซ่าเทียน” จะไปสู่ขอ “เนี่ยฮุ่ยเฟย” อย่างเป็นทางการด้วยตนเอง

 

 

ขบวนของฝ่ายชายไม่ได้ใหญ่โต หากแต่เป็นระเบียบ สงบ และเปี่ยมด้วยเกียรติ

หลิงเซ่าเทียนอยู่ในชุดพิธีเต็มยศ สีม่วงเข้มปักลายเมฆา เขายืนอยู่หน้าเกี้ยวไม้ที่ประดับผ้าแพรสีแดงเข้มอย่างเรียบหรูข้างกายคือราชเลขาหวัง ผู้อุปถัมภ์และเป็นผู้ใหญ่ของเขาในพิธี

 

ด้านหลังคือขบวนบ่าวผู้ถือหีบของหมั้นสิบสองหีบบรรจุทั้งผ้าไหม เครื่องประดับหยก น้ำชาชั้นดี และตำราหายาก แต่หีบที่สำคัญที่สุด คือหีบเล็กที่บรรจุ “ป้ายหยกตระกูลหลิง” ป้ายที่ครั้งหนึ่งเคยถูกริบไปจากครอบครัวเขา และบัดนี้ถูกนำมาคืนให้คู่ครองที่เขาเลือกด้วยมือของตนเอง

 

 

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยที่กำลังนั่งอยู่ในห้องบรรพชนภายในเรือนหลวงของจวนเนี่ย นางสวมเสื้อคลุมแพรโปร่งบางสีขาวมุก ลวดลายดอกเหมยปักด้ายทองละเอียด เรือนผมถักมวยขึ้นสูง ติดเครื่องประดับหยกสีอ่อน รูปดอกเหมยที่เคยเป็นของมารดา

 

แม้จะเป็นบุตรของภรรยาเอกผู้ล่วงลับ แต่วันนี้นางกลับไม่ต้องให้ “ฟู่ซื่อ” อนุญาต ไม่ต้องให้ “เนี่ยเหวินชิง” หรือ “เหวินเจี๋ย” มานั่งอยู่ใกล้ นางมีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยตัวเอง และบิดาของนางก็ได้ให้การยินยอม

 

เพราะหลังความจริงถูกเปิดเผยฟู่ซื่อและบุตรทั้งสองถูกขับออกจากตระกูล

ขณะที่เนี่ยฮุ่ยเฟยได้รับการยอมรับอย่างสมเกียรติ

 

 

 

เสียงฆ้องใบเล็กดังขึ้นสามครั้ง ประตูใหญ่ของจวนเนี่ยเปิดออกต้อนรับขบวนของหลิงเซ่าเทียน

ราชเลขาหวังเป็นผู้กล่าวคำขอด้วยถ้อยคำที่เรียบง่าย

 

“วันนี้หลานข้า หลิงเซ่าเทียน ขอเข้าสู่ประตูตระกูลเนี่ย ด้วยความเคารพและสัตย์จริง เพื่อขอรับคุณหนูฮุ่ยเฟยเป็นคู่ชีวิต หมั้นหมายตามจารีต สมเกียรติทั้งสองฝ่าย”

 

เนี่ยหย่งซานพยักหน้าเงียบ ๆ ตอบรับด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง หากแววตาภูมิใจ

 

“ฮุ่ยเฟยเป็นบุตรที่ข้าเคยเมินเฉย บัดนี้นางได้เลือกหนทางชีวิตเองแล้ว ข้ายินยอมและอวยพรด้วยใจ”

 

เสียงขานรับจากบ่าวในจวนก้องเบา ๆ บรรยากาศสงบ เย็น และเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

 

 

เมื่อของหมั้นทั้งหมดถูกวางเรียงอยู่เบื้องหน้า เนี่ยฮุ่ยเฟยก้าวออกมาจากม่านกั้นห้องด้วยท่าทีสง่างาม มือของนางรับกล่องหยกเล็ก ๆ จากหลิงเซ่าเทียนไว้

 

“ป้ายหยกตระกูลหลิง…ข้าอยากให้มันอยู่ในมือของสตรีผู้มีศักดิ์ศรี ผู้ที่เคยเผชิญความอัปยศไม่ต่างจากข้า และยืนหยัดขึ้นมาด้วยตนเอง”

 

หญิงสาวมองเขาในแววตาอ่อนโยน

 

“ข้ารับไว้…ไม่ใช่เพียงเพราะความรัก แต่เพราะข้าเชื่อว่าภายใต้ฟ้ากว้าง เราสองคนยังมีสิ่งที่ต้องเดินร่วมกันต่อไป”