ตอนที่14

เนี่ยเหวินชิงส่ายหน้าเบา ๆ มือของนางที่เคยถือถ้วยชาร่วงหล่นลงพื้นโดยไม่รู้ตัว

“แต่…ท่านก็เห็นกับตาไม่ใช่หรือ? ว่าแม้กระทั่ง ‘ราชเลขาหวัง’ ก็รับรองเอกสารเหล่านั้น และคนที่มา ‘ควบคุมตัว’ ท่านแม่…ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือเจ้าหน้าที่จากวังหลวงโดยตรง หากไม่ใช่เรื่องจริง…เหตุใดท่านแม่จึงไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวตอนถูกพาตัวไป?”

เนี่ยเหวินเจี๋ยนิ่งเงียบภาพในหัวเริ่มย้อนกลับทีละฉาก… ตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก ที่เขาเห็นเนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งกินข้าวแยกคนเดียว มารดาของเขาเคยพูดว่า “นางไม่ใช่คนของเรา” …

เคยบอกให้เขา “อย่าไปวุ่นวายกับบุตรของสตรีต่ำต้อย แม้กระทั่งวันที่เนี่ยฮุ่ยเฟยตกน้ำ …

 

…เขาเคยเชื่อเขาเคยคิดว่านั่นคือเรื่องถูกต้อง แต่วันนี้…เมื่อความจริงเปิดออกต่อหน้า เขาเริ่มไม่แน่ใจว่า “ใครกันแน่” ที่ต่ำต้อยในความเป็นมนุษย์

 

 

ในพระท้องพระโรงของวังหลวง ขุนนางฝ่ายซ้ายขวาทยอยเข้ายืนเรียงแถวเบื้องหน้าบัลลังก์

อากาศเย็น เงียบงัน และเปี่ยมด้วยแรงกดดันจนแม้แต่ลมหายใจก็แผ่วเบา

 

ฟู่ซื่อ และตระกูลฟู่ รวมถึงผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ถูกนำตัวเข้าท้องพระโรงภายใต้การคุมของกองทหารพิทักษ์ราชสำนัก ดวงตาของนางไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย

 

“ฟู่ซื่อ จากตระกูลฟู่ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่า มีความผิดใด ข้อแรก ฟู่ซื่อวางแผนลอบสังหาร หลี่อุ่ยถัง ฮูหยินเอกตระกูลเนี่ย เมื่อสิบกว่าปีก่อน สอง ซ่องสุมการเงิน เพื่อสนับสนุนกลุ่มขบถ”

 

เสียงของราชเลขาหวังจิ่งข่ายดังก้องขณะเดียวกันก็มีขันทีนำนามบัญชีหลักฐานพร้อมตราราชลับถวาย พระเนตรของฮ่องเต้กวาดอ่านเงียบ ๆ แล้วทรงตรัสว่า

 

“เจ้ามีสิ่งใดจะแก้ตัวหรือไม่ ฟู่ซื่อ?”

 

“หม่อมฉัน…ไม่ขอแก้ตัวสิ่งใด แต่ทุกอย่างล้วนเป็นหม่อมฉันที่กระทำทั่งสิ้น ครอบครัวของหม่อมฉันไม่ได้รู้เห็นเพคะ หากจะลงโทษได้โปรดลงโทษเพียงหม่อมฉัน บิดามารดา บุตรชายหญิง พวกเขาไม่เกี่ยว “

 

“เจ้าจะบอกว่า ตนเองลงมือทำทุกอย่างเองเพียงลำพังเช่นนั้นหรือ หึ แล้วหลักฐานในมือนี่เล่า เจ้าคิดว่า ราชเขลาหวังใส่ร้ายครอบครัวของเจ้าเช่นนั้นหรือฟู่ซื่อ “น้ำเสียงแผดอำนาจตวาดดังลั่น

 

ในท้ายที่สุดฟู่ซื่อ และตระกูลฟู่ที่ถุกตัดสินประหารชีวิต ส่วนขุนนางบางส่วนที่เกี่ยวข้อง บ้างก็ถูกลงโทษประหาร และบางส่วน ถูกเนรเทศออกจากเมืทองหลวง ต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การควบคุมของราชสำนักในแดนกันดารตลอดชีวิต

 

ขุนนางทั้งหลายมิได้คัดค้าน เพราะหลักฐานแน่นหนา ฮ่องเต้เองยังทรงมีรับสั่งอย่างเงียบขรึมว่า:

 

“ผู้ใดกระทำย่อมต้องรับผลของการกระทำทั้งสิ้น เลิกประชุมได้ “

 

 

 

ฟ้าครึ้มเมฆหนาหนักในยามสายของวันลมแรงพัดยอดสนด้านหน้าจวนจนเกิดเสียงครืนครั่นไม่ขาดสายเสียงฝีเท้าเหล่าข้ารับใช้ที่รีบร้อนเดินข้ามลาน การจัดข้าวของเร่งรีบ ราวกับไล่ส่งผู้ใดบางคนให้พ้นประตูไปโดยเร็วที่สุด

 

ตรงกลางลานนั้น เนี่ยเหวินชิง ยืนอยู่ในชุดสีอ่อน สีหน้าสงบนิ่ง แต่ดวงตาแดงเรื่อ

ข้างกายคือ เนี่ยเหวินเจี๋ย พี่ชายของนางที่กัดฟันแน่น ใบหน้าเคร่งเครียด ที่กำลังจะต้องเผชิญชะตากรรมอันไม่คาดคิด

 

เบื้องหน้า…คือบิดาของพวกเขา ที่ยืนอยู่ใต้เฉลียงชั้นบนของหอใหญ่ สีหน้าของเขาเย็นชาไม่ต่างจากหินเยือกน้ำแข็ง

 

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป…เจ้าทั้งสองไม่มีสิทธิ์อยู่ในจวนเนี่ยอีก” เสียงนั้นไม่ดังกึกก้อง ทว่าเยือกเย็นราวคมมีด

 

“รู้หรือไม่ว่า มารดาของพวกเจ้า ทำเรื่องต่ำช้าไม่ละอาย รู้หรือไม่ ว่าชื่อเสียงของตระกูลเนี่ยถูกหยามเพียงใดเพราะสิ่งที่นางทำ?”

 

ฝนปรอยเม็ดแรกลงมาช้า ๆ ขณะเนี่ยเหวินเจี๋ยประคองน้องสาวที่ยังไม่อาจหยุดน้ำตา ทั้งสองเดินผ่านบานประตูไม้สลักอักษรคำว่า “ตระกูลเนี่ย” ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความภาคภูมิใจ เสียงฝีเท้าค่อยๆ เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

 

หลายวันต่อมา

 

แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านไหมหลากสีธงราชวงศ์โบกพลิ้วเหนือหัวเหล่าขุนนางผู้ยืนเรียงแถวเงียบสงบใต้ท้องพระโรง เสียงประกาศราชโองการของขันทีดังกังวาน

 

“ด้วยพระราชอาญาสิทธิ์แห่งใต้หล้า “

 

สายตานับร้อยจ้องไปยังเบื้องล่างตรงกลางท้องพระโรง ที่นั่น…คือชายหนุ่มผู้ยืนด้วยแผ่นหลังเหยียดตรง ใบหน้าเยือกเย็นและแน่วแน่ เขาสวมอาภรณ์ขุนนางสีดำปักลายเมฆา มีตราประจำราชสำนักฝ่ายพิเศษที่ปักเอาไว้ที่อกเสื้อ

 

หลิงเซ่าเทียน อดีตบุตรชาย ของหลิงซื่อเหวิน เป็นขุนนางฝ่ายตรวจสอบ ผู้ถูกประหารด้วยข้อกล่าวหาทรยศเมื่อสิบกว่าปีก่อน บัดนี้กลับมายืนต่อหน้าฝ่าบาทพร้อมหลักฐานที่เปลี่ยนทุกสิ่ง

ราชเลขาหวังจิ่นข่ายยื่นคุกเข่าต่อหน้าพระที่นั่ง และกราบทูล

 

“หลักฐานที่หลิงเซ่าเทียนถวายพระองค์ ล้วนพิสูจน์ได้ว่า…ใต้เท้าหลิง ถูกใส่ร้ายโดยตระกูลฟู่ ร่วมกับพวกเป่ยหลง คำกล่าวหาเรื่องกบฏเมื่อสิบกว่าปีก่อน ล้วนเป็นแผนลอบสังหารเพื่อขจัดผู้จงรักภักดี”

 

เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังทั่วท้องพระโรง

 

พระพักตร์ของฮ่องเต้เงียบขรึม ก่อนจะเอ่ยอย่างหนักแน่น

 

“ราชสำนัก…เป็นของผู้ซื่อสัตย์ ตระกูลหลิงจงรักภักดีมาตลอดสามชั่วอายุคน ไม่ควรถูกลบชื่อโดยคนไร้คุณธรรม” พระองค์ทรงลุกขึ้น และทรงตรัสประกาศด้วยพระสุรเสียงแน่นหนัก

 

“บัดนี้ เราขอประกาศ…คืนชื่อให้ตระกูลหลิง และแต่งตั้ง หลิงเซ่าเทียน เป็นขุนนางฝ่ายซ้ายแห่งกรมทหารพิเศษรับผิดชอบการจัดระเบียบราชสำนักชั้นนอก!”

 

หลิงเซ่าเทียนยืนอยู่ลำพังเบื้องศาลาน้ำของราชวัง สายลมเย็นพัดปลายผ้าแพรของชุดใหม่บนร่างกายเขา

 

มือของเขาล้วงเข้าไปหยิบ ป้ายหยกที่บิดาทิ้งไว้ให้ ซึ่งเขาเก็บรักษามาตลอด

 

“ท่านพ่อ…ข้าไม่ได้ช่วยท่านได้ทันเวลา แต่ชื่อของท่าน…ตระกูลหลิงของเรา จะไม่ถูกลืมเลือนอีกต่อไป” น้ำเสียงแผ่วเบาสายตาที่ทอดยาวไกลไปบนผืนน้ำ สะท้อนความรู้สึกทั้งปวงที่ยากจะกล่าว