ตอนที่ 19

หญิงสูงศักดิ์อีกผู้หนึ่งหัวเราะเบา ๆ “หากทุกคนในเมืองหลวงถ่อมตนได้เท่าฮูหยินหลิง เมืองนี้คงไม่มีข่าวลือให้ฟังอีก” คำพูดประโยคนั้นแม้ฟังดูเบา ทว่าแฝงด้วยคมมีด เนี่ยฮุ่ยเฟยรับรู้ทันทีว่า การทดสอบเพิ่งเริ่มต้น…

 

บุตรีของขุนนางผู้หนึ่งเริ่มทักขึ้นด้วยเสียงใส

“ได้ยินว่าฮูหยินหลิงมีสายสัมพันธ์กับการค้าในเมืองชายแดน… มิทราบว่าพอรู้ราคาผ้าไหมทางเขตเหิงหนานหรือไม่เจ้าคะ?” นางถามราวกับไม่ตั้งใจ แต่แท้จริงต้องการวัดปฏิภาณและฐานข้อมูลของเนี่ยฮุ่ยเฟย

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยวางถ้วยชาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ราคาผ้าดิบที่เมืองเหิงหนานลดลงในช่วงเดือนก่อนเนื่องจากพายุใหญ่ แต่ขณะนี้เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ หากท่านใดสนใจ จะให้ข้ารวบรวมข้อมูลส่งไปถึงเรือนก็ได้เจ้าค่ะ”

เสียงฮือเบา ๆ ดังขึ้นในหมู่สตรีไม่เพียงแสดงให้เห็นว่านางติดตามข่าวสารตลาดยังวางท่าราบเรียบมิใช่ผู้โอหังในยามมีความรู้เหนือคนอื่น

 หลังงานเลี้ยงจบสิ้น นางกลับจวนตระกูลหลิงทันที เนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งเรียงดอกเหมยแห้งลงในกล่องชา

แสงจันทร์ส่องลอดบานหน้าต่างลงบนชุดคลุมบางของนาง หลิงเซ่าเทียนเดินเข้ามาเงียบ ๆ วางจดหมายเชิญอีกฉบับบนโต๊ะ

“อ๋องหนานอันแห่งตะวันออกส่งคนมาขอซื้อผ้าไหมลายเมฆาที่เจ้าออกแบบ และเชิญพวกเราไปพบในงานเลี้ยงเดือนหน้า”

ฮุ่ยเฟยหันมายิ้ม  “ข้าไม่เคยคิดเลยว่า…วันหนึ่งผ้าของท่านแม่ จะได้เข้าสู่วังหลวงอีกครั้ง”

หลิงเซ่าเทียนแตะหลังมือนางเบา ๆ “ เฟยเอ๋อ …เจ้าเป็นความภาคภูมิของข้า และสร้างตำนานใหม่ให้ตระกูลหลิง”

 

 

ยามสายของฤดูร้อน แสงอาทิตย์ส่องลอดระแนงหน้าต่างกลิ่นดอกบัวในอ่างหน้าศาลากระจายลอยอวลไปทั่วเรือน

เนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งอยู่ในศาลาหลังเล็ก ห่มผ้าบางสีฟ้าซีดช่วงนี้นางรู้สึกเหนื่อยง่าย อ่อนแรงกว่าปกติ และมักคลื่นเหียนในยามเช้า ในมือถือชามข้าวต้มขิงซึ่งสาวใช้ยกมาให้อย่างสม่ำเสมอ

“ฮูหยินเจ้าคะ…ท่านหมอมาถึงแล้วเจ้าค่ะ” เสียงซูหรูดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง

หลิงเซ่าเทียนกลับเข้าจวนพอดี เขารีบสาวเท้าขึ้นศาลา “ยังไม่ดีขึ้นหรือ?” น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความกังวล

นางส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่เป็นอะไรมากเจ้าค่ะ…เพียงเวียนหัวเล็กน้อยเท่านั้น”

เมื่อหมอชราตรวจชีพจรอย่างละเอียด ก่อนจะผละออกไปช้า ๆ และประสานมือคารวะทั้งคู่ด้วยสีหน้ายินดี

“ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ ฮูหยินมีข่าวดี เป็นชีพจรของการตั้งครรภ์ราวเดือนเศษขอรับ เพียงแต่ครรภ์ยังไม่นิ่งพอ ต้องระมัดระวังมากหน่อย”

หลิงเซ่าเทียนชะงักแววตาคมกริบที่เคยพบศึกนับไม่ถ้วนสั่นไหวไปด้วยแรงสะเทือนอันยิ่งใหญ่

เนี่ยฮุ่ยเฟยมิอาจเอ่ยถ้อยคำใด นางเพียงหลุบตาลงช้า ๆ มือข้างหนึ่งแตะหน้าท้องแบนราบของตน

…บัดนี้มีอีกหนึ่งชีวิต…กำลังเติบโตอยู่ภายในร่างกายของนาง…

หลิงเซ่าเทียนกุมมือนางไว้อย่างแน่นหนา ไม่ใช่ด้วยแรง หากแต่ด้วยความอบอุ่นอันเอ่อท้นจนแทบจะล้นออกจากหัวใจ

“ข้าจะปกป้องเจ้า…และลูกของเรา…ด้วยชีวิต” เขากล่าวเสียงเบา แต่หนักแน่นราวคำสัตย์ของแม่ทัพในสนามรบ

เนี่ยฮุ่ยเฟยพิงศีรษะลงบนไหล่เขาเงียบงัน นางไม่เคยฝันถึงชีวิตเช่นนี้ในอดีต เคยตายอย่างเดียวดายในสระน้ำกลางลมหนาว แต่ตอนนี้ นางได้เริ่มต้นใหม่ในร่างที่มีผู้คนรักและต้องการ

 

ข่าวการตั้งครรภ์ของฮูหยินแพร่กระจายไปอย่างเงียบงันแต่รวดเร็ว บ่าวไพร่ในจวนต่างเปลี่ยนสีหน้าเป็นความยินดีและระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม  แม้แต่ท่านราชเลขาหวังจิ่นข่ายที่เคยเก็บตัวเงียบก็ออกมาพบหลิงเซ่าเทียนเป็นพิเศษกล่าวคำยินดีพร้อมย้ำให้รักษาทายาทให้ดีที่สุด

ซูหรูกับสาวใช้คนสนิทคนอื่น เริ่มจัดเรือนใหม่ทางทิศใต้เป็นเรือนพักช่วงตั้งครรภ์ทุกอย่างถูกจัดอย่างระมัดระวัง จากหมอนยัดใบไผ่ ไปจนถึงตะเกียงไร้ควันเพื่อสุขภาพ

หลิงเซ่าเทียนเองลดการออกว่าราชการ กลับจวนเร็วขึ้นในทุกวัน และมักนั่งจดบันทึกตำรายาจีน คอยดูแลอาหารที่ภรรยาตนรับประทานเองในแต่ละมื้อ

วันหนึ่งขณะพระจันทร์เต็มดวงหลิงเซ่าเทียนวางมือลงบนหน้าท้องที่เริ่มมีเนื้อหนังของฮุ่ยเฟยเขาเงี่ยหูฟังแม้รู้ว่าไม่มีเสียงใดได้ยินจากภายนอก แต่น้ำตาเขาก็ร่วงลงช้า ๆ โดยไม่ทันรู้ตัว

“ข้าจะไม่ยอมให้ใครแตะต้อง…ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือลูกของเรา…”

เนี่ยฮุ่ยเฟยลูบเส้นผมของเขาเบา ๆ  “ข้าเชื่อท่านเจ้าค่ะ …และเชื่อว่าเขาจะเติบโตมาท่ามกลางความรัก ไม่ใช่ความหวาดกลัวเหมือนข้า อีกต่อไป”

กลางดึกของคืนหนึ่งในปลายฤดูร้อนสายลมพัดกรายผ่านกำแพงจวนหลิงอย่างแผ่วเบา

เสียงแมลงกลางคืนร้องระงมในพุ่มไผ่ หากฟังนานเข้า กลับแฝงความอึดอัดไม่ต่างจากเสียงครางแห่งความตาย

 

ณ เรือนหลังหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากย่านจวนขุนนางชายวัยกลางคนในชุดผ้าเนื้อหยาบ กำลังนั่งรินเหล้าสีคล้ำใส่ถ้วยดินเผาเล็ก ๆ ข้างหน้าเขา มีชายอีกสองคนในชุดพ่อค้าธรรมดา หากแต่แววตาเต็มไปด้วยเล่ห์ลึก

 

“หลิงเซ่าเทียน… “เสียงหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างเคียดแค้น

 

“ไม่เพียงได้คืนยศฐาบรรดาศักดิ์ แม้แต่ฮ่องเต้ยังโปรดปราน ไว้วางใจให้ควบคุมระเบียบราชสำนักชั้นนอกอีก”

 

“ขืนปล่อยไว้อีกไม่นาน…ข้าพวกเราก็ต้องคุกเข่าต่อหน้ามันอีกครั้งกระมัง?”

 

คนพูดหัวเราะอย่างเย็นชา ก่อนวางถ้วยเหล้าลงแรงจนเสียงดัง อีกผู้พยักหน้าช้า ๆ ก่อนกล่าวด้วยเสียงต่ำ

 

“แต่ครั้งนี้เราจะไม่พลาด เพียงแค่ให้มัน ‘ล้มอีกครั้ง’ ครานี้จะไม่มีใครเหลียวแลมันได้อีก!”

 

“แล้วภรรยาของมันเล่า?” เสียงหนึ่งถามขึ้นเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มเหยียด

“สตรีผู้นั้น…ดูเหมือนจะเป็นหัวใจของมันเชียวนะ”

 

“ถูกต้อง และหัวใจ ก็เป็นสิ่งที่เปราะบางที่สุด…”