บทที่ 8

ตอนนี้พละกำลังของหลี่วั่นเหนียนดีขึ้นจากเมื่อก่อนมาก ประกอบกับครั้งนี้ดื่มน้ำแกงโสมไป ทำให้มีพลังงานเหลือล้น

แม่ทัพหญิงที่นอนอยู่ในห้องด้านข้างฟังแล้วกระสับกระส่าย รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างกาย

“คนลามก ไร้ยางอาย!”

แม่ทัพหญิงสบถเสียงเบาจากห้องข้าง ๆ แต่ต้องยอมรับว่าเสียงที่ได้ยินทำให้กล้ามเนื้อและเส้นลมปราณของนางกลับมามีความรู้สึก บางที หากฟังเสียงนี้ตลอดทั้งคืน นางอาจจะลุกขึ้นยืนได้

แต่เสียงนี้ดำเนินไปถึงช่วงกลางดึกก็หยุดลง แม่ทัพหญิงรู้สึกว่างเปล่าในใจ แต่รออยู่นานก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ อีก

หลี่วั่นเหนียนยังไม่หลับ เขาพบว่าทำเนียบวงศ์ตระกูลเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง มีชื่อของคู่ครองคนใหม่ปรากฏขึ้นมา

ผู้นำตระกูล : หลี่วั่นเหนียน

ค่ากำลังรบ : 4(เทียบเท่าพลังของผู้ใหญ่สี่คน)

คู่ครอง : หลินหว่านเซียน หลินหว่านเหยียน หลินหว่านชิง

พรสวรรค์ : ค้นหาสมบัติในระยะยี่สิบจั้ง

อายุขัยที่คาดการณ์ : หกสิบ

ทายาท : ไม่มี

การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้เด่นชัดเท่าสองครั้งแรก อายุขัยเพิ่มมาเพียงหนึ่งปี ดูจากแนวโน้มตอนนี้ อายุขัยที่คู่สมรสคนถัดไปจะเพิ่มให้เขาได้อาจจะไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ นอกจากนี้ พรสวรรค์ก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นเช่นกัน

เขาสันนิษฐานว่า น่าจะเพราะหญิงสาวสามคนนี้มาจากสายเลือดตระกูลเดียวกัน ทำให้การพัฒนาที่ได้รับมีแนวโน้มลดลงตามความซ้ำซ้อน แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่อายุขัยกับกำลังต่อสู้เพิ่มมาบ้างเล็กน้อย

พลังต่อสู้เทียบเท่าผู้ใหญ่สามคนก็ถือว่าสุดยอดแล้ว เพราะผู้ใหญ่หนึ่งคนสามารถยกของหนักหนึ่งร้อยชั่งได้แบบสบาย ๆ ส่วนผู้ใหญ่สามคนก็จะยกของได้สามร้อยชั่ง หากอยู่ในสนามรบแล้ว เขาเพียงแค่เหวี่ยงดาบฟัน ก็แทบไม่มีผู้ใดต้านทานได้

ตอนนี้เขารู้สึกปวดปัสสาวะ จึงลุกออกไปถ่ายเบาข้างนอก

“ซ่า!”

น้ำปัสสาวะพวยพุ่งออกมาอย่างรุนแรง ใช้เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็เสร็จสิ้น ครั้นนึกขึ้นว่าช่วงก่อนนี้ตัวเองต้องใช้เวลาปัสสาวะนานเป็นสิบนาที เขาก็อดรำพึงกับตัวเองไม่ได้ “เป็นหนุ่มนี่มันดีจริง ๆ!”

เมื่อกลับเข้ามาในบ้าน เขามองไปทางห้องของแม่ทัพหญิงคนนั้น รู้สึกว่าตัวเองยังมีแรงเหลืออยู่ แต่เมื่อคิดถึงผลที่จะตามมา เขาก็รู้สึกว่าไม่เข้าไปจะดีกว่า เพราะหญิงสาวตระกูลหลินทั้งสามคนก็ถือว่าเพียงพอสำหรับตัวเขาในตอนนี้แล้ว

......

เขานอนหลับจนถึงรุ่งเช้า เมื่อตื่นนอนก็รีบตรงไปที่กะละมังล้างหน้าเพื่อตรวจสอบตัวเอง พบว่าสีหน้าดูดีขึ้น แต่ไม่ได้เด่นชัดเท่าครั้งก่อน ๆ รูปลักษณ์ยังคงเหมือนคนอายุสี่สิบ แต่อย่างน้อยก็ดีที่ไม่ใช่ตาแก่โทรม ๆ อีกต่อไปแล้ว

ยังเหลือเวลาอีกเพียงสิบวันก็ต้องไปรายงานตัวที่อำเภอแล้ว ต้องเร่งผลิตทายาทให้เร็วที่สุด เขาเดาเอาเองว่า เมื่อมีทายาทแล้ว บางทีตัวเองอาจจะได้รับรางวัลที่มากกว่าเดิม

ฉะนั้นภายในสิบวันนี้ต้องทำให้หญิงสาวทั้งสามตั้งท้องให้ได้ มิเช่นนั้นครั้งหน้าจะได้กลับบ้านเมื่อไรก็ไม่รู้!

“หว่านเซียน อีกไม่นานข้าก็ต้องไปแล้ว ช่วงนี้เจ้าช่วยเตรียมข้าวฟ่างคั่วให้ข้าหน่อย ข้าจะเอาไว้กินในค่ายทหาร”

หลี่วั่นเหนียนรู้ว่าทหารที่นี่ต้องเตรียมเสบียงแห้งไปเอง แน่นอนว่าในค่ายทหารก็มีการแบ่งสรรอาหารเช่นกัน แต่ปริมาณมีจำกัด และคุณภาพก็ไม่ได้ดีเช่นกัน ส่วนใหญ่แล้วต้องจัดเตรียมไปแล้ว

“ได้เจ้าค่ะ คั่วสักยี่สิบชั่งพอหรือไม่?”

“พอแล้วล่ะ!”

หลี่วั่นเหนียนรู้ว่าเตรียมเยอะไปก็จะลำบากในการแบก นอกจากนี้ อาหารที่มากขนาดนี้ก็อาจดึงดูดความสนใจจากผู้อื่นได้ด้วย หากไม่เพียงพอ ที่ค่ายทหารก็ยังพอมีอาหารให้ พร้อมกันนั้น ตัวเขาก็มีเงินให้ซื้ออาหารเพิ่มได้อีก ไม่ต้องกลัวว่าจะอดอยาก

แต่ก่อนไป เขาก็ต้องทิ้งเงินไว้ให้กับที่บ้านด้วย และซื้อข้าวฟ่างมาเพิ่ม จะให้บรรดาภรรยาต้องหิวไม่ได้

ช่วงสาย เขาสะพายตะกร้าหามเพื่อไปซื้อของที่ตัวเมืองอำเภอผิงอันอีกครั้ง ไม่ว่าจะฟืน ข้าว น้ำมัน หรือเกลือ ก็ล้วนแต่ต้องใช้เงินทั้งสิ้น อย่างเช่นภูเขาที่เขาไปเก็บโสมก็มีเจ้าของเช่นกัน แต่มันแค่ไม่มีคนดูแล มิเช่นนั้นเขาคงไม่มีโอกาสไปเก็บ

เมื่อเดินถึงทางเข้าหมู่บ้าน เขาก็เห็นกลุ่มคนในชุดเจ้าหน้าที่และทหารมาถึงพอดี หัวหน้าหมู่บ้านหลี่จื้อหมิงกำลังต้อนรับ

คนเหล่านี้ขี่เกวียนลาเข้ามา บนเกวียนมีคนจำนวนหนึ่งนอนอยู่ เขารู้จักคนเหล่านี้ ทั้งหมดเป็นคนของหมู่บ้านตระกูลหลี่ ส่วนใหญ่เป็นคนรุ่นหลังและไปเป็นทหาร แต่ตอนออกจากหมู่บ้านไปยังยืนได้อยู่เลย ทว่าบัดนี้กลับนอนกลับมา และไม่เหลือลมหายใจอีกแล้ว