บทที่ 7

หญิงสาวจ้องไปที่หลี่วั่นเหนียน ส่วนหลี่วั่นเหนียนก็ผงะไปชั่วขณะเช่นกัน

แผ่นหลังของหลี่วั่นเหนียนเย็นวาบขึ้นมาโดยพลัน!

“หากข้าบอกว่า เป็นเรื่องบังเอิญที่ข้ามือมาอยู่ตรงนี้ เจ้าจะโกรธหรือไม่?”

หลี่วั่นเหนียนพูดออกไปทั้งอย่างนี้ ไม่ว่าผู้ใดฟังก็คงไม่เชื่อทั้งนั้น แต่เขาแค่จะตรวจอาการของนางจริง ๆ

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”

น้ำเสียงของหญิงสาวเย็นยะเยียบถึงขีดสุด แต่นางขยับเขยื้อนไม่ได้ เมื่อไม่นานมานี้ เส้นลมปราณ กระดูก และอวัยวะภายในของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่งผลให้ตอนนี้ไม่มีกำลังที่จะปกป้องตัวเองได้เลย

ดังนั้น ต่อให้ตอนนี้นางจะเขินอายและโกรธแค้นเพียงใด นางก็ทำอะไรไม่ได้

หลี่วั่นเหนียนดึงมือกลับ “ที่จริงเจ้าไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้น ชีวิตคนเรามีเรื่องที่ไม่เป็นดั่งใจมากกว่าที่คิด…”

“ไปให้พ้น!”

“ได้!”

หลี่วั่นเหนียนลุกเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร เขาออกจากห้องในสภาพเหงื่อท่วมศีรษะ ความกลัวนี้มาจากก้นบึ้งของจิตใจ

“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงเหงื่อออกมากเช่นนี้?”

หลินหว่านเหยียนเป็นคนความรู้สึกไว เห็นหลี่วั่นเหนียนเข้าไปในห้องที่หญิงสาวคนนั้นอยู่ก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษ ครั้นเห็นเขากลับออกมาด้วยท่าทีตื่นตระหนกก็เริ่มคาดเดาในทางไม่ดี

“ไม่ได้เป็นอะไร หญิงสาวนางนั้นเหมือนจะตื่นแล้ว!”

หลี่วั่นเหนียนชี้ไปทางห้อง

คำพูดนี้ทำให้หลี่วั่นเหยียนรู้สึกสงสัย จึงเดินเข้าดูเช่นกัน พบว่าหญิงสาวนางนั้นลืมตาแล้วจริง ๆ

“ท่านพี่ อาหารเสร็จแล้ว! ล้างมือก็กินได้แล้ว!”

หลินหว่านเหยียนพูด นี่ทำให้หลี่วั่นเหยียนสังเกตเห็นว่ามือตัวเองแปลก ๆ จึงไปตักน้ำในโอ่งมาล้าง แต่ล้างแค่สองนิ้วที่เปรอะเลอะเท่านั้น ไม่ได้ล้างนิ้วอื่นด้วย

หลินหว่านชิงยกน้ำแกงโสมที่ต้มเสร็จเข้ามา แต่เนื่องจากค่อนข้างร้อน จึงวางไว้ด้านข้างเพื่อพักให้เย็น

“ท่านพี่จะทำอย่างไรกับหญิงสาวนางนั้นเจ้าคะ?”

หลินหว่านเซียนถามเรื่องนี้ระหว่างทานอาหาร ถึงพวกนางสามพี่น้องต้องมีสามีคนเดียวกัน ทั้งยังเป็นชาวนา เท่านี้ก็ถือว่าเกินขีดจำกัดของพวกนางไปแล้ว หากต้องมีหญิงสาวเพิ่มเข้ามาอีกคน พวกนางสามพี่น้องย่อมไม่เห็นด้วย ต่อให้นางเห็นด้วย น้องรองกับน้องสามก็คงไม่ยอมอยู่ดี ในฐานะพี่คนโต นางต้องเป็นตัวแทนน้อง ๆ ในการถามเรื่องนี้

“เอาไว้ให้นางหายดีแล้ว ก็ให้นางไปที่อื่นเถอะ!”

หลี่วั่นเหนียนยังคิดไม่ออกว่าจัดแจงอย่างไร ด้วยเหตุนี้จึงพูดไปอย่างนั้น

“ชุดเกราะที่นางสวม คือชุดเกราะหมิงกวง [1] สำหรับสตรี จากที่ข้าเข้าใจ ต้องอยู่ระดับแม่ทัพเป็นอย่างน้อยจึงจะใส่ได้!”

หลินหว่านเหยียนเริ่มพูดเหมือนสารานุกรมเคลื่อนที่

“แม่ทัพหรือ? อะไรคือแม่ทัพ?”

หลี่วั่นเหนียนไม่เข้าใจ

“ในแคว้นต้าเหลียงของพวกเรา ห้าคนนับเป็นหนึ่งหมู่ย่อย หัวหน้าของหมู่ย่อยเรียกว่าหัวหน้าหมู่ย่อย ห้าหมู่ย่อยนับเป็นหนึ่งหมู่ และสองหมู่ก็จะนับเป็นหนึ่งหมวด โดยมีหัวหน้าหมวดเป็นหัวหน้าหมวด นี่เป็นตำแหน่งทหารระดับล่างสุด และเป็นตำแหน่งทหารที่ไม่ถือว่าเข้าขั้น ตำแหน่งหัวหน้าหมวดจึงเป็นตำแหน่งสูงสุดที่ทหารทั่วไปจะก้าวไปถึงได้เช่นกัน!”

หลินหว่านเหยียนอธิบาย หลี่วั่นเหนียนฟังแล้วรู้สึกสนใจ “เช่นนั้นถัดจากหัวหน้าหมวดขึ้นไปเล่า?”

“ทหารที่อยู่เหนือจากหัวหน้าหมวดขึ้นไปจะถือว่าเข้าขั้นแล้ว ยกตัวอย่างเช่น สองหมวดจะนับเป็นหนึ่งหน่วย โดยผู้นำจะถูกเรียกว่าหัวหน้าหน่วย ซึ่งตำแหน่งจะมีตั้งแต่ขั้นที่เก้าหรือชั้นยศเก้าขั้น แต่แน่นอนว่าอาจจะมีตำแหน่งที่ไม่ได้ระบุยศชัดเจนเช่นกัน แต่เพียงได้เป็นหัวหน้าหน่วยก็จะมีคุณสมบัติได้เลื่อนขั้นเป็นขุนนางฝ่ายบู๊แล้ว!”

คำบอกเล่าของหลินหว่านเหยียนทำให้โลกทัศน์ของหลี่วั่นเหนียนเปิดกว้างขึ้นมาก

“เช่นนั้นแม่ทัพน่าจะอยู่ระดับประมาณเท่าใด?”

หลี่วั่นเหนียนรู้ เมื่อตัวเองเข้าร่วมกองทัพ สิ่งที่ต้องทำหลังจากนั้นก็คือการสร้างผลงาน ไม่เช่นนั้นคงต้องตายในสนามรบหรือไม่ก็อดตาย คนส่วนใหญ่ในโลกนี้มาอายุอยู่รอดไม่ถึงอายุห้าสิบ อย่างเขาจึงถือว่าอายุยืนแล้ว

“ถัดจากหัวหน้าหน่วยขึ้นไปก็คือผู้บังคับการค่าย ทำหน้าที่ดูแลห้าหน่วย มีทหารรวมทั้งหมดห้าร้อยนาย โดยถือเป็นหน่วยรบขั้นพื้นฐานที่สุดของแคว้นต้าเหลียงเรา หัวหน้าอาจจะมีตำแหน่งขั้นเจ็ดหรือไม่ก็ขั้นแปด และห้าค่ายจะนับเป็นหนึ่งกองทัพ รวมเป็นสองพันห้าร้อยนาย โดยหัวหน้าจะถูกเรียกว่าแม่ทัพ หรือเรียกอีกอย่างว่า ผู้บัญชาการ! เทียบเท่าขุนนางฝ่ายบู๊ขั้นหกหรือเจ็ด”

เมื่อหลินหว่านเหยียนพูดจบ หลี่วั่นเหนียนก็ตกตะลึงไปเลย

“นี่ข้าช่วยขุนนางฝ่ายบู๊ขั้นที่หกกลับมาบ้านหรือ?”

หลี่วั่นเหนียนไม่เข้าใจเล็กน้อย เหตุใดขุนนางฝ่ายบู๊ขั้นหกจึงร่วงตกลงมาจากที่สูงในป่าได้? หรือว่าจะถูกศัตรูไล่ล่า? แต่แถวนี้ก็ไม่เห็นจะมีทัพศัตรูบุกตีเมืองหน้าด่านเลยนะ?

“ใช่เจ้าค่ะ การที่จะมาปรากฏตัวที่หมู่บ้านตระกูลหลี่จึงแทบเป็นไปไม่ได้และน่าสงสัยมาก แต่เกราะนี้ไม่ใช่ของแคว้นศัตรูอย่างแน่นอน!”

หลี่หว่านเหยียนจบการวิเคราะห์แต่เพียงเท่านี้

“กว่าหญิงสาวคนหนึ่งจะขึ้นไปถึงตำแหน่งขุนนางฝ่ายบู๊ขั้นหก คงไม่ง่ายเลยจริง ๆ? ครั้งนี้ต้องมีเรื่องใหญ่แน่นอน!”

หลี่วั่นเหนียนไม่ได้โง่ หากขุนนางขั้นที่หกต้องมาหลบซ่อนในป่าแบบนี้ จะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน แต่เขาก็รู้สึกเศร้าสลดด้วยเช่นกัน บิดาของหญิงสาวตระกูลหลินทั้งสามคนเป็นถึงขุนนางขั้นห้า แต่ก็ยังถูกราชสำนักสั่งประหาร ฉะนั้น หากขุนนางบู๊ขั้นที่หกจะต้องมาหนีเอาชีวิตรอดในป่าจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

เรื่องนี้ชี้ให้เห็นว่า การต่อสู้แย่งชิงอำนาจของคนในระดับเบื้องบนดุเดือดมาก!

แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้น คนเหล่านี้ก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะก้าวหน้า

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านพี่อายุเกินห้าสิบแล้ว ไม่ทราบว่ายังมีปณิธานที่จะสร้างผลงานอยู่หรือไม่?”

หลินหว่านเหยียนมองหลี่วั่นเหนียนด้วยแววตาเป็นประกาย

ในฐานะบุรุษ เขาย่อมมีปณิธานอันยิ่งใหญ่ “หัวหน้าหน่วย นี่เป็นเป้าหมายขั้นต่ำของข้า!”

หลี่วั่นเหนียนนึกถึงวันที่ทางการนำตัวเจ้าสาวมาส่ง ขนาดว่าเป็นแค่รองหัวหน้าหน่วยก็ยังทำให้หัวหน้าหมู่บ้านโค้งตัวนอบน้อมได้ หากเขาได้เป็นหัวหน้าหน่วย มันคงจะยิ่งใหญ่น่าดู

“ท่านพี่ไปที่สนามรบแล้วต้องเอาชีวิตรอดไว้ก่อน พวกคนที่มีตำแหน่งสูง ๆ ไม่ได้มาจากผลงานด้านการรบเสมอไป มีหลายคนที่ได้เป็นเพราะอายุยืน!”

หลินหว่านเซียนที่อยู่ด้านข้างพูดเสริม แม้จะเป็นคำพูดที่แสดงความห่วงใย แต่หลี่วั่นเหนียนก็รู้ว่านางพูดได้ถูกต้อง ตราบใดที่เขาเพิ่มโอกาสรอดชีวิตให้ตัวเอง เมื่อคนอื่นตายกันหมด มันก็จะถึงคราวที่เขาได้ขึ้นนั่งตำแหน่งเอง

“น้องหญิงทั้งสองพูดได้ถูกต้อง! แต่เหลือเวลาอีกเพียงครึ่งเดือน ข้าก็ต้องไปร่วมกองทัพแล้ว หลังจากนี้ก็หวังว่าพวกเจ้าจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เมื่อตระกูลหลี่ของพวกเรามีทายาท ตัวข้าก็จะได้ระมัดระวังในสนามรบมากขึ้น!”

หลี่วั่นเหนียนโค้งตัวให้หญิงสาวทั้งสามแบบผู้มีการศึกษา นี่ทำให้ใบหน้าของพวกนางกลายเป็นสีชาด โชคดีที่การมองเห็นตอนกลางคืนไม่ค่อยดี มิเช่นนั้นคงเป็นภาพที่ต่างออกไปอีกแบบ

“เอาล่ะ ท่านพี่รีบกินข้าวเถอะเจ้าค่ะ!”

หลินหว่านเซียนเปลี่ยนเรื่องคุย

จากนั้น หลี่วั่นเหนียนก็กินอาหารเสร็จจากรวดเร็ว ตามด้วยถามว่า “ผู้ใดจะเป็นคนไปนอนที่บ้านหลังใหม่?”

“ให้พี่ใหญ่ไปก็แล้ว!”

น้องสามหลินหว่านชิงพูดขึ้นมา หลินหว่านเหยียนพยักหน้าเช่นกัน หลินหว่านเซียนไม่ปฏิเสธ นำเตียงไปปูที่นั่น

หลี่วั่นเหนียนเห็นว่าแกงโสมเย็นแล้วก็ยกดื่มในคำเดียว

หลังจากดื่มเสร็จก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่หลังจากล้างหน้าบ้วนปาก ปฏิกิริยากลับรุนแรงจนเขางอตัวตามปกติไม่ได้

ขณะเดียวกัน ข้อมูลของทำเนียบวงศ์ตระกูลภายในหัวก็เปลี่ยนไป

ผู้นำตระกูล : หลี่วั่นเหนียน

ค่ากำลังรบ: 3(เทียบเท่าพลังต่อสู้ของผู้ใหญ่สามคน)

คู่ครอง : หลินหว่านเซียน หลินหว่านเหยียน

พรสวรรค์ : ค้นหาสมบัติในระยะยี่สิบจั้ง

อายุขัยที่คาดการณ์ : ห้าสิบเก้า

ทายาท : ไม่มี

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ เขาก็รู้ว่าเป็นผลลัพธ์จากโสม แต่โสมอายุสิบปีช่วยเพิ่มอายุขัยได้เพียงหนึ่งปี และเพิ่มพลังต่อสู้ได้เทียบเท่าหนึ่งคนเท่านั้น!

ครั้นเห็นหญิงสาวทั้งสามยังคงชักช้า เขาก็อดเร่งเร้าไม่ได้ “รีบพักผ่อนเถอะ เรื่องวันนี้ก็ควรจบวันนี้ ส่วนเรื่องของพรุ่งนี้ก็เอาไว้ค่อยทำพรุ่งนี้!”

หูของน้องสามหลินหว่านชิงแดงก่ำเมื่อได้ยินเช่นนี้ นางอิดออดอยู่ในห้องรับแขกเนิ่นนาน ไม่ยอมเข้าไปเพราะเขินอาย แต่แล้วเมื่อตอนนี้ได้ยินคำเร่งเร้าของหลี่วั่นเหนียน นางก็จำใจต้องเข้าไป

ตอนนี้ภายในห้องมืดสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจที่ชวนให้คิดไปไกลของทั้งสองคน!

__________________________

[1] เกราะหมิงกวง หรือ เกราะประกายแสง คือชุดเกราะของจีนโบราณที่มีลักษณะเด่นคือ แผ่นโลหะทรงกลมมันวาวติดที่หน้าอกและด้านหลัง ซึ่งจะสะท้อนแสงแดดคล้ายกระจก ทำให้เกิดประกายระยิบระยับ และใช้เป็นเครื่องหมายแสดงความแข็งแกร่ง