เป็นทหารแล้วได้เมีย? ข้าขอแต่งรวดเดียวสิบแปดคน! のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

“เจ้าหลี่ เจ้าอยากได้ภรรยาหรือไม่?”“กระไร เจ้าเลิกกับน้องสะใภ้แล้วหรือ?”หลี่วั่นเหนียนนอนอยู่ในกระท่อมมุงจาก ท้องร้องโครกครากด้วยความหิว ถึงกระนั้นตัวเขาที่อายุล่วงเกินกว่าครึ่งร้อยก็ยังอยากมีภรรยา แต่น่าเสียดายที่ฐานะครอบครัวยากจน ไม่มีปัญญาแต่งภรรยา!ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงพูดไม่ออก “คิดอะไรของเจ้า? ข้ากับน้องสะใภ้ของเจ้ารักกันดี!”“ก็เพราะเช่นนั้นอย่างไรเล่า การที่พวกเราสามคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมีสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น!”“คิดอะไรของเจ้า? ข้าหมายถึงภรรยาที่ทางการมอบให้ต่างหาก ปกติจะมีสามปีครั้งหนึ่ง หากข้าจำไม่ผิด ครั้งก่อนเจ้าเพิ่งอายุสี่สิบแปด แต่ไม่ได้ให้เจ้าไปลงชื่อ ส่วนตอนนี้ เจ้ากำลังจะอายุห้าสิบเอ็ดในอีกหนึ่งเดือนใช่หรือไม่?”ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงมองหลี่วั่นเหนียนที่อยู่ในวัยไม้ใกล้ฝั่ง ภายในใจรู้สึกหดหู่ ทั้งที่ใกล้จะลงโลงอยู่แล้วแต่กลับไม่เคยแม้แต่จะจับมือสตรี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมีทายาทสืบสกุล?โชคดีที่ทางการมีกฎว่าผู้ใดเป็นทหารจะได้รับภรรยา แต่อายุห้ามเกินห้าสิบ อายุห้าสิบเอ็ดเมื่อไรก็หมดสิทธิ์!หากเขาพลาดโอกาสแจกภรรยาครั้งนี้ไป ตัวเขาที่ปัสสาวะก็ยังเลอะกาง

“น้องหญิงทั้งหลาย พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”หลี่วั่นเหนียนโค้งตัวคำนับตามธรรมเนียนของผู้มีการศึกษาในยุคนี้ใช่แล้ว บิดาของร่างเดิมเป็นผู้มีการศึกษา เป็นซิ่วไฉ[1] แม้จะถูกยกเว้นการเกณฑ์ทหาร แต่เนื่องจากร่างกายอ่อนแอ จึงตายด้วยโรคระบาดแต่เขาอายุปูนนี้ เพิ่งจะโค้งตัวลงก็ทรุดตัวคุกเข่า ร่างกายอ่อนปวกเปียกไม่ต่างจากน้องชาย!“ท่านพี่ไม่ต้องทำความเคารพขนาดนี้ อย่างไรท่านก็ช่วยพวกข้าสามพี่น้องไว้!”พี่สาวคนโตของทั้งสามสาวทำความเคารพอย่างอ่อนช้อยตอบ แม้จะสวมชุดผ้าป่าน แต่ก็ไม่อาจซ่อนความเป็นหญิงผู้ดี“จริงสิ ข้ายังไม่ทราบชื่อของน้องหญิงทั้งสามเลย?”หลี่วั่นเหนียนถาม“ข้ามีนามว่าหลินหว่านเซียน นี่คือน้องคนรองชื่อหลินหว่านเหยียน นี่คือน้องคนเล็กชื่อหลินหว่านชิง!”“ที่แท้ก็หว่านเซียน หว่านเหยียน และหว่านชิงสามน้องหญิง นี่ก็สายแล้ว พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ!”หลี่วั่นเหนียนหิวแล้ว หิวมากจริง ๆ เขากินรำข้าวทั้งหมดตั้งแต่เมื่อวานซืน เมื่อวานนี้ก็ไม่มีข้าวตกถึงท้อง แต่วันนี้ภรรยาทั้งสามนำเสบียงอาหารคนละเดือนกลับมาเป็นสินเดิม เขาจะได้กินอิ่มท้องเสียทีเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเขา ตอนนี้เพิ่งจะ

“คืนนี้คงต้องรบกวนหว่านเหยียนแล้ว!”หลี่วั่นเหนียนรู้สึกว่าตัวเองกำลังแบกรับภารกิจอันยิ่งใหญ่ เขาต้องเร่งความเร็วแล้ว เพราะต้นเดือนหน้าต้องไปรวมพลฝึกซ้อมที่อำเภอตกค่ำ เขาจัดการทำความสะอาดร่างกายตัวเองเหมือนก่อนหน้านี้ จากนั้นไปนอนรอใต้ผ้าห่ม แต่หูคอยฟังเสียงความเคลื่อนไหวด้านนอกตลอดเวลาแม้สายตาจะเริ่มพร่ามัว ทว่าหูก็ยังคงไวอยู่“น้องรอง ถึงคราวเจ้าแล้ว!”หลินหว่านเซียนเร่งเร้าอยู่ที่โถงรับแขก“ท่านพี่ ไม่ต้องรีบเจ้าค่ะ! ข้าขอกวาดพื้นก่อน!”หลินหว่านเหยียนตอบเช่นนั้นเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหลินหว่านเหยียนกำลังเขินอายมาก และแน่นอนว่าอาจจะมีความไม่เต็มใจเจืออยู่ด้วยเช่นกัน เพราะในฐานะบุตรสาวตระกูลขุนนาง นางควรจะได้แต่งงานกับลูกหลานขุนนาง มีลูกหลานสืบสกุล แต่แล้วตอนนี้กลับต้องมาอยู่กับชายแก่แบบเขา และอายุของเขาก็รุ่นราวคราวเดียวกับิดาของนาง“ช่วงกลางคืนไม่เหมาะแก่การกวาดพื้น ในเมื่อน้องหญิงไม่อยากทำ เช่นนั้นคืนนี้พี่จะทำเอง ส่วนวันนี้น้องเล็กก็กำลังมีรอบเดือน ไม่ค่อยสะดวก!”หลินหว่านเซียนว่าจบก็จะไปที่ห้องของหลี่วั่นเหนียน“ท่านพี่ ข้าทนให้ท่านทำแบบนั้นไม่ได้ ให้ข้าไปเองเถอ

หญิงสาวจ้องไปที่หลี่วั่นเหนียน ส่วนหลี่วั่นเหนียนก็ผงะไปชั่วขณะเช่นกันแผ่นหลังของหลี่วั่นเหนียนเย็นวาบขึ้นมาโดยพลัน!“หากข้าบอกว่า เป็นเรื่องบังเอิญที่ข้ามือมาอยู่ตรงนี้ เจ้าจะโกรธหรือไม่?”หลี่วั่นเหนียนพูดออกไปทั้งอย่างนี้ ไม่ว่าผู้ใดฟังก็คงไม่เชื่อทั้งนั้น แต่เขาแค่จะตรวจอาการของนางจริง ๆ“ข้าจะฆ่าเจ้า!”น้ำเสียงของหญิงสาวเย็นยะเยียบถึงขีดสุด แต่นางขยับเขยื้อนไม่ได้ เมื่อไม่นานมานี้ เส้นลมปราณ กระดูก และอวัยวะภายในของนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่งผลให้ตอนนี้ไม่มีกำลังที่จะปกป้องตัวเองได้เลยดังนั้น ต่อให้ตอนนี้นางจะเขินอายและโกรธแค้นเพียงใด นางก็ทำอะไรไม่ได้หลี่วั่นเหนียนดึงมือกลับ “ที่จริงเจ้าไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้น ชีวิตคนเรามีเรื่องที่ไม่เป็นดั่งใจมากกว่าที่คิด…”“ไปให้พ้น!”“ได้!”หลี่วั่นเหนียนลุกเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร เขาออกจากห้องในสภาพเหงื่อท่วมศีรษะ ความกลัวนี้มาจากก้นบึ้งของจิตใจ“ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงเหงื่อออกมากเช่นนี้?”หลินหว่านเหยียนเป็นคนความรู้สึกไว เห็นหลี่วั่นเหนียนเข้าไปในห้องที่หญิงสาวคนนั้นอยู่ก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษ ครั้นเห็นเขากลับออกมาด้วยท่าทีตื่นตระหน

“ท่านพี่!”“ท่านพ่อ!”หญิงชาวนากับเด็ก ๆ ที่สูญเสียครอบครัวพากันไปวิ่งเข้าไปกอดศพร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เพราะนี่คือเสาหลักของครอบครัว บัดนี้ตายไปแล้ว นี่ก็เท่ากับครอบครัวพังทลายไปด้วยแต่บรรดาทหารไม่สนใจว่าแม่ม่ายกับเด็กหมู่บ้านตระกูลหลี่เหล่านี้ว่าร้องไห้เจ็บปวดเพียงไร “พวกข้าเอาศพกลับมาให้แล้ว นี่เป็นค่าปลอบขวัญของพวกเจ้า หนึ่งคนได้ธัญยหารห้าโต่ว!”ว่าจบ ทหารเหล่านี้ก็เตรียมหันตัวจากไป เพราะด้านหลังยังมีเกวียนลาอีกหลายคัน บนเกวียนเต็มไปด้วยศพคนตาย เห็นได้ชัดว่าเกิดการต่อสู้อันดุเดือดที่ชายแดน ทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก เมื่อนำภาพเหตุการณ์นี้ไปรวมเข้ากับแม่ทัพหญิงชุดเกราะขาวที่บ้านแล้ว หลี่วั่นเหนียนก็รู้สึกว่าสถานการณ์อาจจะซับซ้อนกว่าที่คิดแต่ว่า ตอนนี้เขายังไม่ต้องเป็นกังวล ในช่วงสองสามเดือนแรกจะเป็นการฝึกทหาร กว่าจะฝึกจบ สงครามก็คงจะจบไปแล้ว“ท่านทหารไม่ใช่ว่าต้องได้รับข้าวสิบโต่วกับเงินจำนวนหนึ่งหรอกหรือขอรับ?”หลี่จื้อหมิงเห็นสภาพอันน่าเวทนาของครอบครัวหลังจากลูกหลานในตระกูลเสียชีวิตในสงครามก็อยากให้ได้อะไรมากกว่านี้ ทว่าคำพูดของเขากลับจุดชนวนเพลิงโทสะของทหาร“เพี้ยะ