บทที่4

เพียงแต่คนที่หวังไว้ว่า..ทุกอย่างจะเป็นเพียงความฝัน..กลับตื่นขึ้นมาพบความจริงอันเลวร้าย..เธอไม่ได้ฝัน..ทุกอย่างเป็นความจริง..ที่สำคัญเนื้อเรื่องดำเนินมาถึงตอนที่เธอขายตัวให้กับพระเอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เมื่อพยายามเค้นรายละเอียดในนิยายรายตอน...ที่เธอชอบมากจนอ่านซ้ำวนไปวนมาหลายรอบ..ไทม์ไลน์ตรงนี้คงเป็นก่อนที่พระเอกจะเจอยัยน้อง..ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ ถ้าเธอติดอยู่ในนิยายจริงๆ เธอจะทำยังไงให้หลุดพ้นกับชะตากรรมอันเลวร้ายอย่างการโดนรุมโทรม..แล้วสุดท้ายทนไม่ไหวต้องฆ่าตัวตายในที่สุด

คำตอบของคนผ่านโลกมาพอสมควรบอกกับตัวเองว่า

อย่างแรกสุดที่คิดได้คือ..ต้องพาตัวออกห่างบรรดา พระเอก นางเอก พระรอง นางร้ายหมายเลขหนึ่งของเรื่อง

อย่างที่สอง..คือ เงิน..อยู่ที่โลกไหน ถ้ามีเงินย่อมไม่ลำบาก

เธอต้องรอด...สู้เว้ยสาว!!!

มณีเมขลาเปิดเครื่องมือสื่อสารราคาถูกขึ้นมา...ก่อนจะหาสมุดปากกาเพื่อมาจด..สิ่งแรกที่เธอต้องรู้..นางร้ายเบอร์สองแบบเธอมีเงินอยู่เท่าไร...แอปพลิเคชันธนาคารสีเขียว..ตรงหน้ามันโชว์ขึ้นว่า...เงินเธอเหลือเพียงห้าพันบาท..อีกทั้งยังเป็นห้าพันบาทที่ต้องเจียดไว้สำหรับจ่ายค่าหอ ค่าน้ำค่าไฟ...มันจะไปพออะไร!!!

เมื่อสมองเค้นความทรงจำจึงได้รู้ว่า..หล่อนเดินไปขายตัวหน้าซื่อๆ กับพระเอก...แล้วพระเอกก็ยินดีรับปิ่นโตเป็นรายเดือนเงินเดือนที่เขาให้เดือนละแสน..ถ้าพอใจมีเพิ่มให้อีก....เพียงแต่เงื่อนไขของชายหนุ่มนั้นง่ายมาก ถ้าเขาเรียกหาต้องโผล่หน้ามา เขาต้องมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ..และที่สำคัญถ้าเขาเบื่อสัญญาต้องถูกยกเลิกทันที..เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องใดๆ ทั้งนั้น ซึ่งนับจากวันแรกที่เขาจ่ายเงินให้..เดือนนี้ก็เข้าเดือนที่สองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เงินเดือนแรกที่ได้เธอเอาไปใช้หนี้ให้แม่ ส่วนเงินเดือนที่สองก็โดนไถไปอีกตามระเบียบ..สารพัดที่มารดาของร่างเดิมจะนำมาเป็นข้ออ้าง...และไอ้คนที่คิดถึงก็ส่งข้อความไลน์มาทันที

'อีณี พรุ่งนี้อย่าลืมโอนเงินมาให้แม่ด้วย ไอ้เต้มันป่วยต้องใช้เงิน' 

ป่วย? ต้นเดือนก็พึ่งป่วยไป...ป่วยอะไรกันหนักกันหนา..สาวใหญ่คิดตามอย่างลำบากใจ ก่อนนึกขึ้นได้ว่ามีเงินอีกก้อนหนึ่งที่เจ้าลูกเขยสุดหล่อให้มาเพื่อเป็นค่าตัว..แบงก์สีเทาสิบแบงก์ในมือ..อาจพาเธอให้ตั้งหลักได้ไม่มากไม่น้อย

คิดได้ดังนั้น..มณีเมขลาก็จัดการเปลี่ยน pin เข้าแอปพลิเคชันทุกอันที่มี...กันไว้ดีกว่าแก้ เพราะเธอไม่รู้ว่าที่บ้านของนางร้ายเบอร์สองรู้รหัสเข้ามั้ย..แต่ที่แน่ๆ ปัญหาทางการเงินนะมีแน่นอน

มือเรียวสวยไล่ลิสสิ่งที่ต้องทำ..เงินในมือมีเพียงหมื่นห้าอาจสำรองใช้ได้แค่เพียงสองเดือน...วิกฤตขั้นสุด

สำหรับสาวใหญ่แล้วเธอนึกอยากเขกกะโหลกร่างเดิมนักหนา..เข้าใจว่าเจ้าหล่อนไม่มีทางเลือกมาก รักครอบครัว..ไม่อยากให้ที่บ้านลำบาก..แต่ขอโทษ ในสมัยเรียนเด็กรุ่นใหม่ไม่รู้จักคำว่าเตี้ยอุ้มค่อมหรือยังไง..ตัวเองต้องเอาให้รอดก่อนซิ ถึงจะคิดไปแบกคนอื่น

ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ทำก็ไม่ต่างจากคนโง่ ที่ไม่คิดหน้าคิดหลัง..แต่อีกเสี้ยวหนึ่งของความคิดสาวใหญ่ก็พยายามทำความเข้าใจ..ก็คงไม่แปลกเพราะยัยน้องณีเติบโตมาในครอบครัวเว้าๆ แหว่งๆ พังๆ รากฐานที่แย่...ไม่มีผู้ใหญ่ที่ดีชี้นำมอบความรักให้ เส้นทางชีวิตจะไปในทิศทางที่ถูกต้องก็คงยาก

มือไวเท่าความคิด..มือถือเครื่องเก่าถูกเสริสหางานพาร์ทไทม์ใกล้มหาวิทยาลัย..ยังดีค่าเรียนปัจจุบันได้ทุนจากทางมหาวิทยาลัย แต่ไม่ใช่เพราะเจ้าของเดิมเรียนเก่ง..แต่หล่อนได้ทุนจากความสามารถพิเศษประเภทเด็กกิจกรรม..เนื่องจากสมัยเรียนมัธยมเคยไปประกวดประกวดนาฏศิลป์ระดับประเทศของที่โรงเรียนมาก่อน

แต่ให้ตายเถอะ...ทุนที่ทางมหาวิทยาลัยให้มา..คงไม่ได้หมายถึงให้เธอขึ้นเวทีเพื่อทำกิจกรรม...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงช่วยเอามีดมาแทงให้เธอตายพ้นๆ ไปเสียยังจะง่ายกว่า

อย่าว่าแต่รำเลย แค่ไปยืนบนเวทีหล่อนก็ตัวแข็งเป็นหินแล้ว!

ตอนที่รสาเปิดประตูเข้าห้องมาจึงเห็นสภาพเพื่อนสนิทนั่งถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกบนเตียง..คิ้วขมวดกันยุ่ง..ในมือเจ้าหล่อนถือกระดาษบางอย่าง..แม้แต่เสียงประตูที่เปิดเข้ามาคนเป็นเพื่อนก็ยังไม่รู้สึกตัว

"ทำอะไรอยู่นะณี"ร่างเพรียวระหงพูดพร้อมกับวางกระเป๋าผ้าไว้บนโต๊ะทำการบ้านฝั่งตัวเอง...เสียงของรูมเมทส่งผลให้คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปมอง

ภาพที่สาวใหญ่เห็นคือ ใบหน้ารูปไข่..จมูกโด่งเป็นสันสวยรับกับปากรูปกระจับ โดยเฉพาะนัยน์ตาหวานซึ้งราวกับจะตกคนเข้าไปในภวังค์ ผิวพรรณก็ขาวผ่องเนียนลออไปทั้งตัว...และใช่เจ้าหล่อนคือยัยน้องนางเอก!!!

ลูกสาวในมโนของเธอนั่นเอง

สวย...สวยเว่อร์วัง สวยพอๆ กับดาราตัวท็อปในวงการบันเทิงเลยละ

"เธอ..ทำไมมองฉันแบบนั้นละ ยัยณี"ยัยน้องนางเอกยังคงทวนคำถาม มณีเมขลาจำใจอ้อมแอ้มตอบ

"คือ ณีแค่แปลกใจนะ ทำไมวันนี้รสากลับเร็ว"

"วันนี้แม่รสาไปทำบุญกับแก๊งเพื่อนนะ รสาเลยตั้งใจว่าจะกลับหอ..เพื่อจะทวนหนังสือก่อนสอบ"

"อ๋อ"

"ว่าแต่ณีเถอะ กำลังทำอะไรอยู่เหรอ..เห็นหน้ามุ่ยเชียว"คำถามพร้อมรอยยิ้มหวานอย่างใส่ใจ ชวนให้แม่ยก no.1 ถึงกับยิ้มกว้าง

"พอดีณีว่าจะหางานพาร์ทไทม์ทำนะ"

คำตอบของเพื่อนรัก ส่งผลให้รสาประหลาดใจเล็กน้อย..จริงอยู่เธอทั้งคู่เป็นเด็กทุน และมีฐานะยากจน ต่างคนต่างก็กู้เงินเพื่อการศึกษา เพื่อสำหรับใช้จ่ายระหว่างเรียน...เพียงแต่ข้อแตกต่างคือ รสาตั้งใจทำงานพิเศษเก็บเงินไว้ใช้จ่ายตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่ง ในขณะที่เพื่อนสาวเลือกจะทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารกลางคืนที่รายได้ดีกว่า..ซึ่งเจ้าตัวก็พึ่งออกจากงานเดิมมาได้ไม่ถึงสองเดือนดี จากการที่ไปทะเลาะกับแขกที่เข้ามาลวนลาม

"แล้วณีไม่ปรึกษาเจ้กล้วยแล้วเหรอ"เจ้กล้วยที่รสาพูดถึง คือรุ่นพี่ที่เรียนจบไปแล้ว..ส่วนใหญ่มักแนะนำเรื่องสายงานกลางคืน เด็กn ไปจนเด็กเสี่ย ใบหน้าเล็กรูปหัวใจส่ายพรืดเป็นเชิงปฏิเสธทันที..งานสุดท้ายที่หญิงสาวหลงภพคิดจะทำคืองานในแหล่งอโคจร..ไม่ใช่อะไรเธอรู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่สายงานที่ตัวเองจะสามารถเอาตัวรอดได้..เธอไม่ลื่นไหลมากพอ

จริงๆแล้วยัยน้องนางร้ายเบอร์สองเจ้าหล่อนก็เก่งใช่ย่อย..เพราะสามารถใช้สารพัดวิธีเอาตัวรอดจากปากเสือปากจระเข้ตลอดสองปีที่ทำงานกลางคืน..จวบจนถึงภาวะสุดท้ายที่มารดาโดนเจ้าหนี้กระทืบ เจ้าหล่อนถึงยอมด้านหน้าไปขอขายตัวดื้อๆ กับรุ่นพี่สุดฮอต

"อื่ม เอาแบบนี้ดีมั้ย..ถ้าณีไม่ติดว่าเงินจะได้น้อยไป มาทำงานร้านขายไอศกรีมในห้างกับเรามั้ย"เพื่อนสาวแสนดีเริ่มชักชวน

แต่ก่อนที่มณีเมขลาจะทันได้ตอบ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องถูกก็ดังขึ้นทันที..เบอร์ที่บันทึกไว้คือ 'พี่ณะของน้องณี' และมันก็ทำให้มณีเมขลาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ...รีบตัดสายทิ้ง ก่อนจะมือไม้สั่นเปลี่ยนชื่อใหม่ว่า 'ลูกเขยของมี๊'

แต่เหมือนไอ้คนโทรมาจะเริ่มหัวร้อน...เขายังคงโทรจิกไม่เลิก..ดวงตายาวรีเหล่มองรูมเมท..แต่เจ้าตัวเลือกชุดใส่อยู่บ้านเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแทนแล้ว

ไอ้คนมีชนักติดหลังจำใจต้องรับโทรศัพท์อย่างเสียไม่ได้

"นี้เธอ กล้าตัดสายฉันทิ้งเหรอ!!!"เสียงโวยยวายดังลั่นลอดออกมา จนหล่อนต้องใช้มืออีกข้างเพื่อปิดเสียง

"อื่อขอโทษๆ ว่าแต่คุณมีอะไรหรือเปล่า"

"ฉันไลน์ไป ทำไมเธอไม่เปิดอ่านห๊ะ อยากตายหรือไง!!"

คำตอบของเขาเล่นเอามณีเมขลา เปิดแอปพลิเคชั่นที่ว่าขึ้นมาดูทันที