ตอนที่ 38 ความจริงที่ไม่เคยรู้มาก่อน

อารมณ์อ่อนไหวที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับอินทัชบ่อย ๆ เล่นทำเอาตัวของเขาเองก็ตกใจที่มีน้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้ ปกติเขาร้องไห้ง่ายซะที่ไหน ดูหนังดูละครก็ไม่เคยน้ำตาแตกมีแค่วันที่อันนาลืมตาดูโลกนั่นแหละที่ทำอินทัชเสียน้ำตา

“พอ ๆ หยุดร้องไห้ได้เลยมึง” พูดกับตัวเองแล้วยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออก ปาดไปงั้นปาดยังไงก็ยังไม่แห้งสักที ช่างแม่ง! ในเมื่อน้ำตาอยากไหลมากนักเขาก็จะปล่อยมันไป ให้มันไหลออกมาเลยไหลออกมาให้หมด

ครืด ครืด

‘ฉิบหาย แม่โทรมา!’ จังหวะนรกอะไรขนาดนี้วะเนี่ย คนกำลังเศร้าแม่ก็โทรมาได้จังหวะซะจริง

ได้จังหวะซ้ำเติมไง!!

“ครับแม่” อยากอิดออด ไม่อยากรับสายของแม่แต่ทำได้ซะที่ไหนละ อินทัชยอมกดรับสายพร้อมกับเริ่มขับรถออกจากบ้านของอารีรัตน์ แม่นะแม่ ไหนบอกจะไม่หายโกรธถ้าเขายังง้อเมียกับลูกกลับบ้านไม่ได้ แล้วโทรมาทำไมเนี่ย

(ตาโอบ แกง้อน้องสำเร็จหรือยัง แม่คิดถึงอันนาแล้วนะ เพราะแกทำอะไรไม่คิดแม่ถึงไม่ได้เจอหลาน...) เสียงตวาดแว้ด ๆ ดังจนอินทัชต้องดึงโทรศัพท์ออกจากหูรอจนเสียงบ่นของคุณนายอรอนงค์เงียบลงถึงได้เอามาแนบหูอีกครั้ง

“ก็...”

(พี่โอบ!)

เสียงอิงค์? มาอยู่ในสายร่วมกับแม่ได้ไง