All Chapters of เผลอใจรักเมียคนเดิม: Chapter 1 - Chapter 10

เลิก คือคำสั้น ๆ ที่พูดเบา ๆ ก็สามารถทำให้คนฟังเจ็บได้ อารีรัตน์ก็รู้สึกเช่นนั้นการแต่งงาน มีลูก และอยู่ด้วยกันมาหลายปีไม่ได้การันตีว่าชีวิตคู่ของเราจะยืนยาวตลอดไป ประโยคนี้เธอเคยได้ยินและได้เห็นจากชีวิตคู่ของใครหลาย ๆ คน แต่ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับชีวิตคู่ของเธอเมื่อคำว่าครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการและเขาต้องการอิสระของตัวเองคืน เธอก็จะยินดีคืนให้แม้ต้องส่งคืนไปด้วยหัวใจที่แตกสลายก็ตาม...เสียงเจื้อยแจ้วดังระงมไปทั่วร้านพิซซ่าฟอร์ซ่า ร้านพิซซ่าเปิดใหม่และกำลังเป็นที่นิยมอยู่ในตอนนี้ ด้วยความที่ร้านมีพื้นที่ใหญ่โตสามารถรองรับลูกค้าได้เป็นจำนวนมากและมีพื้นที่จัดเป็นส่วนของเด็กเล็ก มีของเล่นและเครื่องเล่นที่ได้มาตรฐาน ทำให้กลุ่มลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการส่วนมากจะเป็นกลุ่มครอบครัวตั้งแต่สามคนไปจนถึงครอบครัวขนาดใหญ่และเพราะร้านพิซซ่าฟอร์ซ่ามีระบบรักษาความปลอดภัยที่น่าเชื่อถือ พิซซ่าอร่อย ขนมหวานหลากหลาย มีแอลกอฮอล์นำเข้าและร้านกำลังมาแรง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่คุณพ่อดีเด่นอย่างเขา จะเหมาทั้งร้านเพื่อจัดงานวันเกิดให้ลูกสาวสุดที่รักอินทัช จัญญาภิวัฒน์ หรือ โอบ เข

งานเลี้ยงวันเกิดที่แสนสุขของลูกสาวได้ผ่านไปได้ด้วยดี งานนี้อินทัชได้รับคำชมและคำขอบคุณจากลูกสาวเป็นการหอมแก้มเกือบทุกสิบนาที เขาเองก็จำไม่ได้ว่าโดนอันนาหอมแก้มไปกี่ครั้งแต่ที่จำได้แน่ ๆ คือคราบครีมเค้กที่เปื้อนเต็มสองแก้มลูกสาวกินเค้กหนึ่งคำก็จะหันมาหอมแก้มของเขาหนึ่งทีและอันนาไม่ลำเอียงเพราะลูกรักแม่และพ่อเท่ากัน ทำให้อารีรัตน์คุณแม่ที่น่ารักได้รับคำขอบคุณเป็นการหอมแก้มเหมือนกันกับอินทิช“เอิร์นพาลูกเข้านอนเรียบร้อยแล้วค่ะ อันนาขึ้นเตียงก็สลบทันที แกคงเหนื่อยจากการวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ พี่โอบอยากปิดไฟนอนเลยไหมคะ”อารีรัตน์ทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนที่เธอทำมาตลอด 4 ปีที่ใช้ชีวิตอยู่กับอินทัชในฐานะสามีและภรรยา และถึงจะรู้ทั้งรู้ว่าวันนี้มีบางอย่างไม่เหมือนเดิมเธอก็เลือกที่จะทำเป็นไม่พูดถึงมัน อารีรัตน์ยอมทำทุกอย่างให้คำว่าครอบครัวยังคงเป็นครอบครัวแบบนี้ตลอดไป“พี่อยากคุยกับเอิร์นเรื่องนั้นต่อ”อินทัชรู้ว่าอารีรัตน์พยายามที่จะไม่คุยเรื่องนี้กับเขา แต่เขาคงให้ผ่านคืนนี้ไปไม่ได้ไม่อย่างนั้นเธอก็จะหาเรื่องบ่ายเบี่ยงเพื่อที่จะซื้อเวลาของเขาแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ และอินทัชคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องด

“ทำไมปะป๊าถึงไปกับเราไม่ได้เหรอคะคุณแม่” เสียงของเด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัยขณะที่เธอนั่งอยู่ในคาร์ซีทของตัวเองและมองกระเป๋าเสื้อผ้ากับข้าวของเครื่องใช้ที่เต็มรถไปหมด“ปะป๊าต้องทำงานใหญ่ค่ะน้องอัน ก็เลยมาอยู่กับเราไม่ได้” อารีรัตน์ตอบคำถามของลูกสาวในขณะที่เธอกำลังขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังใหม่ที่เธอจะใช้บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่จะเลี้ยงดูอันนา บ้านชานเมืองที่ใกล้จากบ้านหลังเดิมที่เคยเป็นเรือนหอของเธอ“แล้วปะป๊าจะมานอนกับเราไหมคะคุณแม่” เด็กน้อยช่างสงสัย คิดอะไรออกมาก็ถามหมดแม้จะยังไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อและแม่ของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว“แน่นอนค่ะ ถ้าปะป๊างานไม่ยุ่งปะป๊าจะมานอนกับเราค่ะ” น้ำเสียงของคนเป็นแม่ยังคงปกติเหมือนทุกครั้งที่อันนาได้ยิน แต่หนูน้อยอันนาจะไม่รู้เลยว่าภายใต้น้ำเสียงที่ยังสดใสของคุณแม่นั้นได้ซ่อนความเจ็บปวดที่บีบรัดก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายจนมันแตกซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่แม่ก็คือแม่แม้จะเจ็บเจียนตายขนาดไหนก็ต้องเข้มแข็งเพื่อลูกเสมอ“น้องอันคิดถึงปะป๊า” ไม่มีวันไหนที่อันนาจะไม่ได้หอมแก้มปะป๊าก่อนนอน และวันนี้เธอก็ยังคิดว่าปะป๊าจะต้องตามไปหาเธอที่บ้านหลังใหม่และเล่านิทานให้เธอฟั

“พรุ่งนี้เอิร์นเข้าไปเริ่มงานได้เลยนะ มินบอกพนักงานในคาเฟ่ไว้แล้วว่าเอิร์นจะเข้าไปเป็นผู้จัดการร้าน มีอะไรสงสัยหรือติดปัญหาอะไรก็ถามทุกคนในร้านได้เลย น้อง ๆ นิสัยดีทุกคนเพราะมินคัดมาเองกับมือ”มินตราพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่อารีรัตน์จะเข้ามาเป็นผู้จัดการคาเฟ่ให้เธอ คาเฟ่ของมินตราเป็นร้านกาแฟขนาดกลาง ไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ใหญ่โตจนเกินไป เธอพึ่งเริ่มเปิดมาได้หกเดือนเท่านั้นยังจัดว่าเป็นมือใหม่ แม้จะยังมือใหม่ก็ถือว่าเป็นร้านคาเฟ่ที่พึ่งเปิดแต่มีลูกค้าประจำหนาแน่น“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะมิน ถ้าเอิร์นไม่มีมินก็ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อดี”อารีรัตน์พูดจากใจจริงและรู้สึกขอบคุณเพื่อนรักคนนี้มาก ๆ มินตราจะเป็นเพื่อนคนแรกที่เข้ามาช่วยเหลือเธอในเวลาที่ทุกข์ใจเสมอ อิงค์น้องของอินทัชก็ด้วยแต่ว่าตอนนี้อิงค์ทำงานอยู่ที่อเมริกาไทม์โซนต่างกันทำให้ไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่ แต่มินตราจะอยู่ใกล้เธอมากกว่าและอาจจะเพราะว่าเราเป็นคุณแม่เหมือนกัน เวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็มักจะเข้าใจกันได้ในทันทีโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา“ตอนนี้เอิร์นทำใจให้สบายนะไม่ต้องคิดอะไรมาก หรือถ้ามีเรื่องอะไร

“แล้วดีพอในความหมายของมึงคือแบบไหนวะ แบบไหนที่เรียกว่าดี”“แบบกูไง” ตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดแล้วก็ยกแก้วเหล้าที่บีบเกือบร้าวขึ้นมาดื่มต่อ“เหรอ ฮ่า ๆ โทษทีนะที่กูขำ” ชัชชัยอดขำพรวดออกมาไม่ได้ จะพูดว่าไงดีละ เขาคิดว่าเพื่อนของเขากำลังเยินยอตัวเองมากเกินไปหน่อย“ขำอะไรของมึงวะ นี่กูพูดจริง ๆ นะ ไม่มีใครดีสำหรับเอิร์นได้เท่ากูอีกแล้ว” ตั้งแต่เด็กก็ไม่เห็นจะมีผู้ชายคนไหนที่ดูจะเป็นคนดีในสายตาของอินทัช เพราะเหตุนี้ไงเขาถึงยอมเสียสละตัวเองมาแต่งงานกับอารีรัตน์“ถ้ามึงดีนักแล้วขอเลิกกับเขาทำไมวะ”“เอ้า ก็กูไม่ได้รักเอิร์นไงมึง คนขอเลิกมันก็จะมีกี่เหตุผลกันวะ แล้วกูก็บอกเอิร์นดี ๆ กูไม่ได้นอกใจหรือทำเรื่องเลว ๆ แล้วถึงมาขอเลิกเว้ย”“เออครับ มึงมันคนดี ประเสริฐจนยากจะหาชายใดมาเทียบได้ แล้วมึงได้ถามเขาไหม”“ถามอะไรวะ”“มึงเคลมว่าตัวเองเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับน้องเอิร์น แล้วมึงได้ถามเขาไหมว่าในสายตาของเอิร์นมึงดีขนาดนั้นหรือเปล่า กูว่านะตอนนี้น้องเอิร์นคงมองว่ามึงเหี้ย...”“เฮ้ย ไอ้ชัช มึงหลอกด่ากูเหรอ”ไอ้เพื่อนเวร คนกำลังเคลิ้มและหลงใหลไปกับความดีในความคิดของตัวเองอยู่ แต่ไอ้นี่มันมาพูดซะความดี