เขี้ยวลากดิน

ยกแรกเหมือนจะเป็นหมอปริญญ์ที่ชนะ เพราะอีกฝ่ายนั่งหลังติดเก้าอี้ไปแล้ว แต่ในความจริงมันไม่ใช่เลย เพราะยิ่งเอาตัวเข้าไปใกล้ ความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยตกหลุมรักกันแบบไหน มันก็ถูกรื้อฟื้นขึ้นมาให้ใจหวิว

หัวใจปั่นป่วนเหมือนมีมดไต่ยุบยิบ ในตอนที่แกล้งเอาตัวเข้าไปชิด แสร้งแตะนิดแตะหน่อย แต่ไม่รู้ในผลลัพธ์ที่ว่าแรงดึงดูดจากถ่านไฟเก่ามันมหาศาล จนนึกโกรธตัวเองเลยทีเดียว

ประมาทหัวใจตัวเองเกินไป แล้วยังไม่รู้ตัวอีกว่า เพราะอะไรที่ทำให้รักคนอื่นไม่ได้อีกเลย...

“หมอปริญญ์หลบ!”

แผล๊ะ!!

เต็มๆ ทั้งน้ำทั้งก้อนทั้งกลิ่น แผ่รัศมีได้กว้างไกล เมื่อช้างพังทองย้อยที่ท้องอืดมาตั้งแต่เช้า เพิ่งจะถ่ายท้องเอาอึก้อนใหญ่มาท่ามกลางความชุลมุน ที่มีทั้งเสียงหัวเราะ และสีหน้าโล่งใจของควาญช้าง

ทุกคนต่างมีความสุขกันสุดๆ ที่การรักษาประสบความสำเร็จ แต่มีอยู่คนเดียวที่ดูจะสุขน้อยกว่าทุกคน ก็เห็นจะเป็นหมอปริญญ์ที่โดนทั้งครึ่งบนครึ่งล่าง

“พี่หมอเหม่ออะไร๊!” บ๊อบบี้พูดทั้งขำเสียงดังให้กับเหตุการณ์ที่แสนปกติ ผิดแค่เพียงมีคนหนึ่งที่ยืนผิดที่เท่านั้น

“ซวย...ไมไม่มีใครบอกบ้างวะ” หมอปริญญ์ว่าทั้งยิ้มแห้ง แต่ก็โดนหนุงหนิงสวนขึ้นมาทันที

“หนูบอกแล้วระวังๆ แต่เข้าไปดึงไม่ได้ ถ้าดึงหนูโดนแน่” คนนี้ก็ทั้งพูดทั้งขำไม่หยุด

“ล้างตัวก่อนมั้ยครับคุณหมอ เอาชุดมามั้ย” อาโชคชัยมือปืนยิงยาสลบถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ได้เอามาเลยค่ะ”

“ตัวพอๆ กับหมออูน หนูว่าน่าจะใส่ด้วยกันได้นะคะ” บ๊อบบี้เสนอให้คนอื่นๆ เห็นด้วย

“เอางั้นเหรอ”

หาเรื่องให้โดนด่าอีกแล้วสิเรา สีหน้าของปริญญ์แสดงออกมาอย่างนั้น พอล้างตัวแค่เอาเศษหญ้าจากมูลช้างออก น้องใหม่ของโรงพยาบาลก็เดินตัวเล็กตัวลีบไปเคาะหน้าห้องกิดากานต์เป็นรอบที่สามของวัน

ก๊อกๆๆ

“ใครคะ?”

นั่นไง กิดากานต์ระวังตัวแจเลยทีเดียว มีการถามก่อนซะด้วยว่าใคร แต่คราวนี้ไม่เหมือนครั้งไหน เพราะปริญญ์กำลังต้องการการช่วยเหลือจริงๆ

“คีย์เองค่ะ”

“จะไปไหนก็ไปเลยนะ”

เสียงพูดติดรำคาญ มันคงทำให้ปริญญ์อับอายมาก หากว่าหน้าห้องนี้ไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว

“พี่มานี่ก่อน ช่วยคีย์ก่อน”

“ไม่ว่างเล่นด้วย”

“มาดูนี่ก่อน” คนที่ยืนบิดชายเสื้อรีดน้ำออกอยู่นั้น พูดเสียงออดอ้อนมากขึ้นไปอีก

“งั้นก็เข้ามา”

“เข้าไม่ได้”

“อะไรดึงขาเธอไว้ ถ้าไม่เข้าก็กลับไป”

“ขี้ช้างเต็มเสื้อเลย!”

กิดากานต์ถึงกับเอนหลังติดพนักเก้าอี้ไปอย่างอ่อนใจ หญิงสาวแหงนหน้ามองเพดานทั้งแววตาเลื่อนลอย มันช่างเป็นการกลับมาพบกันที่เธอจะไม่มีวันลืม และในไม่กี่วินาทีถัดมา ไลน์กลุ่มก็ดังรัว

บ๊อบบี้ส่งมาทั้งภาพฉีดน้ำล้างเสื้อ และหน้าหงอยๆ ของหมอดื้อที่ทำให้เธอต้องตัดสินใจเปิดประตูผ่างออกมาด้วยความอดทนที่สิ้นสุดลง

“ยังไง จะให้ทำยังไง”

“คีย์ไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยน”

“พี่เคยเตือนแล้วไงว่าให้เตรียมให้พร้อม”

“ก็แต่ก่อนมีพี่เตรียมให้อ่ะ”

นั่นไง...เล่นเป่าถ่านตลอดเวลาอย่างนี้ แต่กิดากานต์ไม่หลงกลหรอกนะ

“งั้นก็รอที่นี่ เดี๋ยวเอามาให้” กิดากานต์บอกแล้วก็เดินจากไป เพื่อจะกลับไปเอาชุดทำงานที่เคยใส่ด้วยกันได้จากบ้านพักมาให้

แต่ในขณะที่กำลังเดินไวๆ อยู่นั้น กว่าจะรู้ตัวว่าไม่ได้เดินกลับมาเพียงลำพัง เธอก็อยากจะกรี๊ดดังๆ ออกมาให้สุดเสียง

“บอกว่าให้รอหน้าห้องไง จะตามมาทำไม...” กิดากานต์กัดฟันถาม หลังจากเห็นเงาสะท้อนจากหน้าต่างกระจกบ้านพัก ว่าเจ้าของตัวเปียกปอน เดินลิ่วๆ ตามมาอย่างคนที่ไม่คิดจะรับคำสั่งใครทั้งนั้น

“แล้วจะอาบไหนอ่ะ อยากอาบน้ำ”

“ที่สำนักงานมีห้องน้ำ”

“รังเกียจคีย์ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“แค่พูดแล้วฟังกันน่ะได้มั้ย”

“ยังไงคีย์ก็ต้องย้ายมาอยู่กับพี่อยู่แล้ว”

อีกหนึ่งเรื่องที่กิดากานต์เตรียมใจไว้อยู่แล้ว เพราะเป็นนโยบายของที่นี่เลยว่า หมอจะต้องประจำการอยู่ที่นี่ทั้งกลางวันและกลางคืน สำหรับคนที่พักข้างนอกโรงพยาบาลได้ ก็ต้องมีบ้านอยู่ในละแวกนี้เท่านั้น ต้องพร้อมที่จะโดนเรียกตัวได้เสมอ

ดังนั้นปริญญ์จึงเข้าเกณฑ์เดียวกันกับเธอ และเพื่อกันความสงสัย หากไม่รับปริญญ์ไว้ ก็ต้องโดนข้อหาว่าเลือกปฏิบัติ เพราะน้องหมอผู้หญิงคนที่เพิ่งจะย้ายไปลำปาง ก็เคยพักบ้านหลังนี้มาก่อน

“พี่อยู่ชั้นบน คีย์อยู่ชั้นล่าง” กิดากานต์บอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย ขณะเปิดประตูบ้านปูนสองชั้นเข้าไป

“นี่หมายความว่า เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันจริงๆ เหรอคะ” คนที่ยืนอยู่ด้านหลังถามด้วยท่าทีลิงโลดดีใจ หากแต่อีกคนก็ไม่ได้ตอบออกมาตรงๆ เพราะที่พูดออกมาก่อนหน้าก็ชัดเจนอยู่แล้ว กิดากานต์เลยพูดออกมาเพียงแค่ว่า

“ห้องน้ำข้างล่างไม่ค่อยสะดวก ไม่มีเครื่องอาบน้ำ เพราะน้องเค้าเพิ่งย้ายออกไป คีย์ขึ้นไปอาบห้องพี่แล้วกัน”

แต่ละคำไม่ได้เย็นชา ไม่จิกกัด แต่พี่สาวกำลังจะทำให้เป็นธรรมชาติของการไม่ได้อยู่ใต้อิทธิพลการกระทำของผู้ใดได้อย่างลึกซึ้ง

“เสื้อยังมีกลิ่นอยู่เลย เกรงใจอ่ะ”

“พวกเราไม่เคยรังเกียจอึช้างอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่สบายใจ งั้นรอข้างล่างก่อน เดี๋ยวพี่เอาของลงมาให้”

เจ้าของบ้านเดินจากไป โดยที่อีกคนไม่กล้าแม้แต่จะถอดรองเท้าเดินเข้าบ้านพักที่อยู่กันอย่างสมถะ การยืนนิ่งๆ ทื่อๆ มันกำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

กิดากานต์ยังเหมือนคนเดิม คนที่ไม่ค่อยพูดอะไรมาก หากแต่ถ้ามีใครเดือดร้อน เธอก็พร้อมยื่นมือช่วย และในตอนที่พี่สาวเดินลงมาพร้อมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าตัวใหม่ ในตะกร้าพลาสติกมียาสระผม ครีมนวด สบู่ โฟมล้างหน้า และโรลออนที่ปริญญ์จะต้องใช้ทุกครั้งหลังอาบน้ำ

“โรลออนยังไม่ได้ใช้นะ เอาไว้ในห้องน้ำล่างนั่นแหละ แต่อันอื่นใช้แล้วคืน พี่ไม่ได้ซื้อเผื่อไว้”

ความใส่ใจแบบนี้ แฟนทุกคนของปริญญ์ที่ผ่านมาทำได้เหมือนๆ กันหมด แต่ทำไมไม่มีใครทำให้ใจเต้นแรงได้แบบนี้ ถึงขนาดจะขอของคืน มันก็ยังทำให้หุบยิ้มแทบไม่ไหว

“เสื้อผ้าถอดแล้วใส่ตะกร้าวางไว้นอกห้องน้ำนะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

จากนั้น ปริญญ์ก็ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองอีกเลย เธอกลับไปเป็นสาววัยยี่สิบสี่คนนั้นอีกครั้ง คนที่แค่กิดากานต์ถามว่า กินข้าวรึยัง? มันก็ทำให้เหมือนมีมดเป็นกองทัพไต่เล่นอยู่ในหัวใจเธอ

ส่วนคนที่มานั่งรออยู่ที่เก้าอี้ไม้หน้าบ้าน ก็ได้แต่ทอดถอนใจ อะไรจะเกิดก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อมันหนีกันไม่ได้ก็จะอยู่มันไปอย่างนี้ล่ะ

เธอช่างมีแรงดึงดูดอยู่แต่กับเรื่องอะไรแบบนี้ หญิงสาวหันไปมองทางด้านประตูห้องน้ำ ที่เพิ่งได้ยินเสียงน้ำไหลจะฝักบัว

ถ่านไฟเก่ามันเป็นของแสลง เจ็บเจียนตายมาแล้ว ก็แค่จะจัดการไปในวิธีการของเธอเท่านั้น...

เคยทำมาได้ ก็ต้องทำต่อไป

“ฮัลโหลค่ะพี่แทค” หญิงสาวพูดกับมือถือที่เพิ่งยกขึ้นแนบแก้ม

ไม่ใช่แค่ปริญญ์หรอกที่เอาตัวเข้ามาติดในวังวนนี้ กิดากานต์ก้มหน้ามองเท้าตัวเองอย่างหดหู่ ชีวิตนี้จะไม่มีอะไรใหม่ๆ โผล่เข้ามาบ้างเลยหรือ?

เขี้ยวลากดินกันทั้งคู่...

ใครก็ได้ ช่วยมาอัญเชิญพวกเขาออกไปจากชีวิตที!