ตอนที่12.

ตอนที่12.

“จะอวดดีเกินไปแล้วเหมือนฝัน.. พวกนายติดตามดูเธอไว้ อยากรู้นักไอ้เสี่ยแก่ๆ นั่นมันมีอะไรดีเจ้าหล่อนจึงวิ่งไปหามัน..”

ทางด้านรามซึ่งติดตามดูเหมือนฝันอยู่ไม่ห่างก็หัวเสียอย่างหนักเมื่อหญิงสาวไม่มีทีท่าสนใจเขาแม้แต่น้อย เจ้าหล่อนยังคงหางานทำขายทรัพย์สินทุกอย่างที่มีเพื่อหาเงินไปใช้หนี้เสี่ยเจียงซ้ำยังไปหาเสี่ยเจียงถึงที่แล้วยังออกไปกินข้าวกับเสี่ย หมิงอย่างสนิทสนมอีกด้วย

“ครับ แล้วจะให้ผมจับตัวเธอมาเลยมั้ยครับ” โทนี่แสร้งถามไปอย่างนั้นด้วยอยากยั่วเจ้านายเล่นๆ ตามประสาคนขี้เล่น

“นี่นายเห็นฉันเป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อนเหรอวะ ไอ้โทนี่ วอนโดนเตะซะแล้ว”

“ก็ผมเห็นเจ้านายสนใจเธอกว่าใครก็เลยคิดว่าจะให้เอาตัวเธอมาเลยไงครับจะได้ไม่เสียเวลา” โทนี่ทำท่าขึงขังทั้งที่ในใจอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ กับท่าทางแทบเต้นของเจ้านายหนุ่มที่แสดงออกมาเพียงแค่หญิงสาวที่ตนหมายตาไปกินข้าวกับชายคนอื่น ทั้งที่ก่อนหน้านี้รามไม่เคยสนใจหญิงสาวคนไหนออกนอกหน้าขนาดนี้ นั่นแสดงว่าแม่สาวเสิร์ฟหน้าใสคนนั้นต้องมีอะไรดีและอาจจะเป็นอนาคตนายหญิงของตนด้วยก็ได้

“รู้มาก ไปทำตามที่บอกแล้วรายงานฉันทุกระยะ” รามสั่งงานด้วยความฉุนเฉียวก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้ามาเปิดดูเป็นการตัดบท โทนี่จึงออกไป พอลับหลังโทนี่ชายหนุ่มก็ปาแฟ้มงานนั้นใส่ผนังจนแฟ้มพังกระจุยกระดาษที่อยู่ในแฟ้มปลิวว่อนไปทั้งห้อง..

“เธอได้เจอดีแน่เหมือนฝัน แล้วเธอจะรู้ว่าการต่อต้านคนอย่างฉันมันเป็นอย่างไร..”

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มวาววับในใจร้อนระอุดังไฟสุม เขาจะต้องสั่งสอนให้เจ้าหล่อนรู้เสียบ้างว่าอย่าลองดีกับคนอย่างราม คาเมรอน..

ทางด้านเหมือนฝันซึ่งพอจะรู้ดีว่าเสี่ยหมิงคิดอย่างไรกับตนและเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าจะ ขาย สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอให้กับเขา อย่างน้อยเสี่ยหมิงก็ดูดีกว่าเสี่ยเจียงและแค่ครั้งเดียวแลกกับเงินสามล้าน.. หญิงสาวคิดอย่างขมขื่น

“เอาเถอะเหมือนฝัน อย่างน้อยๆ ก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นเราจะทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปอยู่กับคุณพ่อกับอาอรที่ขอนแก่น..” หญิงสาวแปรงผมยาวสลวยให้เรียบยกกระจกบานเล็กขึ้นส่องดูความเรียบร้อยของตนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก้มสำรวจความเรียบร้อยของตนเองก่อนจะออกจากห้องไปรับประทานอาหารค่ำกับเสี่ยหมิงที่ร้านอาหารหรูเพื่อพูดคุยกันก่อนแล้วคืนพรุ่งนี้เธอจะต้องพาตัวเองไปชดใช้หนี้สินให้กับเสี่ยหมิงตามที่เธอขอต่อรองเพื่อทำใจ..

“คุณแม่ คุณพ่อขา อย่าโกรธหนูฝันเลยนะคะ ที่หนูฝันทำแบบนี้หนูฝันไม่มีทางเลือกจริงๆ หนูฝันเป็นคนไร้ค่า หนูฝันไม่มีอะไรจะสูญเสียแล้วจึงได้ทำแบบนี้..” หญิงสาวเปิดจี้ห้อยคอออกมาพูดกับรูปบิดามารดาที่อยู่ด้านในด้วยความเศร้าหมอง

“แค่ครั้งเดียวเท่านั้นทุกอย่างก็จะจบลง หนูฝันจะหนีไปให้ไกลจากที่นี่แล้วจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา..”

เหมือนฝันสูดลมหายใจลึกๆ แล้วติดกระดุมเสื้อปกปิดสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กไว้ สร้อยเส้นนี้คือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ มันเป็นของขวัญวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของเธอซึ่งมารดาซื้อให้เธอจึงรักมันมากและใส่ไว้ไม่เคยถอดเลยสักครั้ง

ก๊อกๆ

“ฝันนี่พี่วิวนะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงวิกานดาเหมือนฝันจึงเดินเปิดประตูให้สาวรุ่นพี่

“ฝันกำลังจะไปไหน”

“เอ่อ..”

“ฝัน อย่าปิดบังพี่เลย พี่เป็นห่วงนะ พี่โชก็เป็นห่วงบอกให้พี่มาดูฝันว่าเป็นอย่างไรบ้าง” วิกานดากับเดโชนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกันช่วงนี้เดโชเดินทางไปต่างจังหวัดเธอจึงไม่ได้พบเขานัก

“ฝันก็แค่..”

“เมื่อวานฝันไปหาเสี่ยเจียงใช่ไหม ฝันแล้วฝันเป็นอะไรรึเปล่า รู้มั้ยว่าไอ้เสี่ยเฒ่านั่นมันบ้ากามแค่ไหน แล้วน้องชายมันก็ประเภทวิตถารชอบใช้ความรุนแรงเวลานอนกับผู้หญิง ฝันอย่าไปหามันอีกนะ”

วิกานดาหน้ายุ่งเหมือนฝันเองก็ใจสั่นระรัวด้วยความกลัวครั้นจะหลบเลี่ยงก็ไม่รู้จะหนีไปที่ไหนได้เพราะเสี่ยเจียงก็มีอิทธิพลอยู่ไม่น้อย และเธอมีหนี้จะต้องชดใช้

“คือฝัน..” แล้วเหมือนฝันก็เล่าเรื่องทั้งหมดรวมทั้งข้อตกลงระหว่างเธอกับเสี่ยหมิงให้วิกานดาฟัง ซึ่งพอได้ฟังวิกานดาถึงกับเข่าอ่อนเลยทีเดียว..

“ตายแล้วฝัน.. พี่โชรู้มีหวังหัวใจวายแน่ๆ ไม่รู้ล่ะพี่จะบอกพี่โช พี่โชต้องช่วยได้”

“ไม่นะคะพี่วิว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่โช ให้ฝันจัดการเรื่องนี้เองเถอะค่ะ ที่ผ่านมาพวกพี่ช่วยเหลือฝันมามากแล้ว อีกอย่างเงินสามล้านมันมากเกินกว่าที่ฝันจะขอหยิบยืมมาจากพี่โชได้”

“ไม่ฝัน อย่าไปนะ พี่พอมีทางช่วยฝันได้ อย่าทำแบบนี้เลยฝัน” 

วิกานดาอ้อนวอนด้วยหวังดีกับน้องสาวคนนี้อย่างจริงใจ เธอเองก็พอมีเงินเก็บและหากบอกเดโชรับรองได้ว่าเดโชก็จะต้องช่วยเหลือ

“ยังไม่ใช่วันนี้หรอกค่ะพี่วิว ฝันต่อรองกับเขาไว้ ภายในเวลาแค่คืนเดียวเราหาเงินสามล้านไม่ทันหรอกค่ะ ฝันไปก่อนนะคะ วันนี้เสี่ยหมิงเขานัดทานข้าวที่ร้านอาหารในเมืองไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฝันเชื่อว่าเขาเป็นลูกผู้ชายพอ..” เหมือนฝันปิดประตูห้องแล้วเดินจากไปเงียบๆ

“ฝัน.. โธ่ เอ๊ย แล้วเราจะทำยังไงดีเนี่ย..”

วิกานดาขมวดคิ้วมุ่นอย่างปลงไม่ตกเช่นกันได้แต่มองตามร่างเล็กของเหมือนฝันไปด้วยความร้อนอกร้อนใจ..