เพลิงรักใต้เงาแค้น ตอนที่ 9

เสียง “แปดร้อยตำลึง!” ของชายหน้ากากหยกยังดังก้องสะท้อนอยู่ในโถงคลังกำยาน ราวกับฟ้าผ่าลงกลางอกผู้คน ทุกสายตาหันไปจับจ้อง แต่ชายคนนั้นกลับนั่งนิ่งเหมือนน้ำแข็ง ไม่แม้แต่จะเหลือบมองรอบด้าน

ลู่หยางขบกรามแน่น ร่างทั้งร่างเหมือนถูกพันธนาการด้วยความกดดัน แต่ในหัวใจกลับโหมไฟลุกโชน แปดร้อยตำลึง...เป็นเพียงจุดเริ่มต้น หากเขาได้แม่ทัพไปจริง เมืองหลวงจะเปลี่ยนสีในชั่วข้ามคืน

เสียงประมูลเริ่มเบาลง ผู้คนลังเลจะสู้ต่อ ราคาสูงเกินกว่าที่พ่อค้าทั่วไปจะรับได้ เหลือเพียงชนชั้นสูงและกลุ่มอำนาจที่ยังคงจ้องเขม็ง

จิ้นเหอเอ่ยเสียงต่ำ “เจ้าจะลงสนามหรือไม่”

ลู่หยางหลับตาชั่วครู่ สูดหายใจเข้าลึก เขารู้ดีว่าหากก้าวลงไปในเกมนี้ จะไม่เหลือที่ว่างให้ถอย แต่หากไม่ทำ...อนาคตอาจต้องจมอยู่ในหายนะ

เขาเปิดเปลือกตาอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายแน่วแน่ ข้าคือผู้ที่จะหยุดยั้งหายนะนี้

“เก้าร้อยตำลึง!” เสียงลู่หยางดังขึ้นหนักแน่น

ทันทีที่คำประกาศสิ้นสุด ทั้งห้องคลังก็แตกตื่น เงาหลายคู่หันขวับมามอง ลมหายใจในห้องชะงักงันราวกับเวลาได้หยุดลงในเสี้ยววินาที

เหวินซางหน้าเปลี่ยนสี รีบเอามือกดแขนเสื้อเขาเบา ๆ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!” แต่ลู่หยางเพียงส่ายหัวช้า ๆ

ชายหน้ากากหยกเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นเยียบหลังหน้ากากสบประสานกับสายตาของลู่หยาง สายตานั้นเต็มไปด้วยแรงกดดันแผ่ว ๆ เหมือนเสือที่มองเหยื่อ แต่ลู่หยางกลับไม่หลบเลี่ยง เขายืดอกแนบแน่น สบตาตรงอย่างไม่เกรงกลัว

เสียงผู้ดำเนินการประมูลดังขึ้นเร่งเร้า “เก้าร้อยตำลึง! มีใครให้มากกว่านี้หรือไม่!”

ห้องทั้งห้องเงียบลง ทุกคนจับตารอท่าทีของชายหน้ากากหยก

เพียงชั่วอึดใจ เสียงเย็นต่ำก็ดังขึ้น “...หนึ่งพันตำลึง”

คลื่นเสียงฮือฮาดังก้องราวกับพายุถาโถม ทุกคนแทบไม่เชื่อหูตนเอง ตัวเลขนี้มากกว่าค่าตัวแม่ทัพในสนามรบหลายเท่า!

ลู่หยางกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นบนแขน เขารู้ว่าการดื้อสู้ต่อไปจะเปิดเผยฐานะและเป้าหมาย แต่หากยอมถอยตอนนี้ ชายหนุ่มผู้เป็นอดีตแม่ทัพจะถูกกลืนไปในเงามืด

“หนึ่งพันหนึ่งร้อยตำลึง!” เขาประกาศออกมาโดยไม่ลังเล เสียงนั้นดังหนักแน่นชัดเจนจนสะท้อนก้องไปทั่วห้อง

คนทั้งห้องตะลึงงัน หลายสายตาเริ่มจับจ้องเขาอย่างจริงจังแล้ว บางสายตามีความสงสัย บางสายตากลับแฝงร่องรอยเกรงกลัว

ชายหน้ากากหยกยังคงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยช้า ๆ “เจ้ากล้าดี... แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หนึ่งพันสองร้อยตำลึง”

การดวลเชิงตัวเลขดำเนินไปเหมือนการประลองดาบ ทุกคำที่เอ่ยออกมาคือการฟาดฟันในเงามืด ลู่หยางรู้ว่าหากไม่วางกลยุทธ์ เขาจะถูกบดขยี้ด้วยอำนาจเงินตราที่เหนือกว่า

เขากัดฟัน เอ่ยเสียงดัง “หนึ่งพันสามร้อยตำลึง! และข้าขอเพิ่มเงื่อนไขข้าจะจ่ายเป็นเงินสดในทันที!”

เสียงอุทานดังระงม เงาของเหล่าพ่อค้าโงนเงนไปมาอย่างตกใจ เงินสดจำนวนมหาศาลเช่นนั้นไม่ใช่ว่าใครจะหยิบออกมาได้ง่าย ๆ

ผู้ดำเนินการถึงกับชะงักไปชั่วขณะ ก่อนหันมามองชายหน้ากากเหยี่ยวที่ยืนอยู่ด้านบนเพื่อขอคำตอบ ชายคนนั้นเพียงพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงอนุญาต

ชายหน้ากากหยกยังคงเงียบงัน ราวกับชั่งใจระหว่างการสู้ต่อหรือการถอย ลู่หยางใช้จังหวะนั้นก้าวเดินออกไปหนึ่งก้าวเต็มเท้า เสียงรองเท้าหนังทาบลงบนพื้นไม้ดังก้อง ตึก!

“หนึ่งพันสามร้อยตำลึง ข้าซื้อ!” เขาประกาศชัดถ้อยชัดคำ

ห้องทั้งห้องระเบิดออกด้วยเสียงฮือฮา ทุกสายตาจับจ้องลู่หยางในคราบพ่อค้าผู้เงียบขรึม แต่บัดนี้กลับเผยร่องรอยความองอาจดุดันออกมา

ชายหน้ากากหยกแค่นหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นเย็นยะเยือก “เจ้าช่างกล้า... ข้าจะจำเจ้าไว้”

เสียงเคาะโลหะดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาณปิดประมูล “หนึ่งพันสามร้อยตำลึง! ขาย!”

ลู่หยางหายใจออกแรง ความกดดันที่ถาโถมในอกคลายลงเล็กน้อย แต่เขารู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ความวุ่นวายหลังจากนี้ต่างหากที่จะเป็นบททดสอบที่แท้จริง

แม่ทัพหนุ่มถูกนำตัวลงจากแท่น เสียงโซ่ตรวนลากไปตามพื้นดังเอี๊ยด ๆ แต่ดวงตาของเขายังส่องประกายคมดุจมีดมองตรงมาที่ลู่หยาง ราวกับจะถามว่า เหตุใดเขาถึงยื่นมือช่วย

ลู่หยางเดินเข้าไปหาแม่ทัพหนุ่มที่ถูกคุมตัวอยู่ สองชายฉกรรจ์ที่ประกบอยู่ข้างๆ โน้มตัวลงกระซิบอะไรบางอย่างกับชายสวมหน้ากากเหยี่ยวที่ยืนอยู่บนแท่น ลู่หยางรู้ดีว่าพวกนั้นคงกำลังตรวจสอบประวัติของเขาอย่างลับ ๆ แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน ยังคงเดินตรงไปหาเป้าหมายอย่างมั่นคง

“เจ้าเป็นใคร?” แม่ทัพหนุ่มถามเสียงเรียบแต่แฝงความระแวง ดวงตาคมกริบจ้องมองลู่หยางอย่างสำรวจ ตั้งแต่หัวจรดเท้า

ลู่หยางไม่ได้ตอบคำถามนั้นในทันที เขายืนนิ่งอยู่หน้าแม่ทัพหนุ่ม ก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ในระยะประชิด ใบหน้าที่เปื้อนเลือดและฝุ่นของชายหนุ่มกลับไม่สามารถบดบังรัศมีของอดีตแม่ทัพผู้เกรียงไกรได้เลย ลู่หยางถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากท่าทางของพ่อค้า

“ข้าคือคนที่เคยดื่มสุราใต้ดวงจันทร์กับท่าน ในคืนที่หิมะตกบนภูเขาเซียงซาน”

แม่ทัพเซียวอวี้เงยหน้ามองลู่หยางด้วยแววตาประหลาดใจระคนไม่เชื่อ "ลู่หยาง..." เขาเอ่ยชื่อนั้นแผ่วเบา ราวกับกำลังพิสูจน์ความจริงในฝัน

"เป็นข้าเอง" ลู่หยางรับคำด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้จิ้นเหอที่ยืนอยู่ไม่ไกล จิ้นเหอเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับซองหนังขนาดเล็ก เขายื่นซองนั้นให้กับลู่หยางอย่างเงียบ ๆ

ลู่หยางรับซองมา ก่อนจะโยนมันไปให้ผู้ดูแลการประมูล ผู้ดูแลการประมูลรับซองมาเปิดออก ดวงตาเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นเงินตราที่อัดแน่นอยู่ข้างใน เขารีบก้มหัวให้ลู่หยางอย่างนอบน้อม "เงินครบถ้วนขอรับ!"

เหวินซางเดินเข้ามาใกล้ลู่หยางมากขึ้น "ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนแล้ว" เขาเอ่ยเสียงต่ำ

"ยังไม่แน่" ลู่หยางตอบ "ในสถานที่แบบนี้ ไม่มีสิ่งใดเป็นไปตามแผนง่าย ๆ" เขาพูดพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง เขารู้ดีว่าสายตาหลายคู่ยังคงจับจ้องมาที่พวกเขา โดยเฉพาะชายสวมหน้ากากหยกที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในมุมห้อง

"จงปลดตรวนให้เขา" ลู่หยางสั่งเสียงเรียบ

ผู้ดูแลการประมูลรีบทำตามคำสั่ง เขาใช้กุญแจทองเหลืองดอกใหญ่ปลดตรวนที่พันธนาการแขนขาของแม่ทัพหนุ่มออกอย่างรวดเร็ว เสียงโลหะกระทบกันดังก้องกังวาน ก่อนที่เซียวอวี้จะกลับมาเป็นอิสระ

"ไปเถอะ" ลู่หยางหันมาบอกเซียวอวี้ "ตามข้ามา"

เซียวอวี้พยักหน้าเล็กน้อย เขาก้าวเดินตามลู่หยางไปอย่างเงียบ ๆ แม้จะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด แต่เขาก็เชื่อมั่นในตัวสหายเก่า

ลู่หยาง จิ้นเหอ และเหวินซาง เดินนำทางเซียวอวี้ออกจากห้องประมูล พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินลับที่ทอดยาวราวกับเขาวงกต ทุกย่างก้าวยังคงเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แม้จะออกมาจากห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว แต่บรรยากาศโดยรอบกลับยิ่งกดดันมากขึ้น