ตอนที่5 เจ็บปวดทรมาน

ความเจ็บปวดทรมานแผ่ซ่านไปทั่งร่างกาย รู้สึกได้ว่าความเจ็บปวดมันจะทวีคูณกว่าครั้งแรกที่ถูกล่วงล้ำเพราะแผลเก่าที่กำลังระบมอักเสบยังไม่ทันจะหายดีก็ถูกทำให้เจ็บปวดในที่เดิม เมื่อทนพิษบาดแผลไม่ไหวไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง

“ริตา ริตา!” ภูตะวันหน้าเสียเมื่อเห็นคนตัวเล็กหลับตาตัวอ่อนปวกเปียก เขารีบถอดถอนตัวตนออกจากร่างกายของเธอพลันสายตาก็เห็นเลือดไหลทะลักออกมาจากร่องสวาทจนน่าตกใจ

“เมื่อไหร่จะมาถึงซะทีนะ” ภูตะวันเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนที่นอนสลบไม่ได้สติอย่างร้อนใจ เพราะโทรตามพัชระหมอหนุ่มที่อยู่ประจำเกาะได้ครู่หนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะมาถึงเสียที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก “มาแล้วครับคุณภู”

ภูตะวันรีบพุ่งตัวออกไปเปิดประตูให้หมอหนุ่มกับพยาบาลของเขา

“ทำไมพี่หมอช้าจังครับ”

“ผมต้องเตรียมอุปกรณ์พร้อมกับยาอยู่ครับ”

“ตามผมมาเลยครับ” เดินนำหน้าคนทั้งสองไปยังห้องนอน

ผ่านไปสิบกว่าทีแล้วภูตะวันก็ยังคงเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องนอนใหญ่ไม่ห่าง ไม่รู้ว่าตอนนี้หมอกับพยาบาลทำอะไรกับพิมริตาบ้าง

“เธอเป็นยังไงบ้างครับ” เห็นหมอหนุ่มเปิดประตูออกมาได้ ภูตะวันก็เข้าประชิดตัวของเขาทันที

“ทำไมต้องรุนแรงกับเธอขนาดนี้ด้วยครับ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก

“ก็...” ยกมือเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้จะใช้คำพูดแบบไหนตอบหมอหนุ่มออกไป จะพูดตรงไปตรงมาก็อาจจะหยาบคายแต่หาคำพูดอ้อมๆ ก็ไม่ค่อยจะเป็นอีก

“เอาเป็นว่าพี่เข้าใจอารมณ์ผู้ชายครับ พี่ฉีดยาแก้ไข้ให้เธอแล้ว ตอนนี้พยายาลกำลังเช็ดตัวให้เธออยู่ครับ อีกประมาณสี่ชั่วโมงหลังจากนี้ก็ปลุกเธอมาทานยาแล้วก็งดกิจกรรมบนเตียงจนกว่าแผลของเธอจะหายดีเข้าใจใช่ไหม”

“ครับพี่หมอ” พยักหน้าน้อยๆ รับคำหมอหนุ่ม

หมอพัชระและพยาบาลสาวกลับไปได้ภูตะวันก็นั่งเฝ้าพิมริตาไม่หลับไม่นอน เขายังคงเชดเนื้อเช็ดตัวให้เธออยู่เป็นระยะ เมื่อได้เวลาที่จะต้องให้เธอรับประทานยาจึงปลุกหญิงสาว

“ริตา ริตา” เมื่อเรียกได้แล้วเห็นอีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าจะลืมตาตื่นเขาจึงรวบตัวเธอขึ้นมาแนบอก จากนั้นก็เริ่มป้อนยากันด้วยปากเพราะหากไม่ทำเช่นนี้ไข้ที่กำลังจะลดก็คงจะกลับมาเล่นงานหญิงสาวอีกแน่

เสร็จภารกิจป้อนยาชายหนุ่มก็จ้องมองคนที่หลับตาพริ้มในอ้อมอก นึกย้อนถึงวันที่เธอมาบอกเลิกด้วยเหตุผลที่ว่าต่างกันเกินไป วินาทีนั้นเหมือนโลกของเขาหยุดหมุน ความสุขที่มีมากพลันอันตรธานหายไปในพริบตา หัวใจเต้นรัวจนรู้สึกปวดหนึบ เขาเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอและพูดอะไรไม่ออก แม้แต่จะถามหาเหตุผลมากกว่านั้นเขาก็พูดมันออกมาไม่ได้ในเวลานั้น

หลังจากเธอหายหน้าไปถูตะวันก็เสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร เขาจะยอมใจดีกับเธอแค่ตอนนี้ หายดีเมื่อไหร่เขาค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเธออีกครั้ง เพราะเขาจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าที่เขาเคยเจ็บ...

พิมริตารู้สึกตัวตื่นลืมตาขึ้นมาก็เห็นแสงข้างนอกบ้านสว่างจ้าแล้ว เธอหันไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาบ่ายใกล้เย็นเต็มทีจึงพยายามจะลุกขึ้นนั่ง

“ลุกไหวไหม” รีบลุกจากโซฟาตรงมาประคองคนตัวเล็กที่กำลังจะลุกนั่ง

พิมริตาสะบัดมือภูตะวันทิ้ง เธอไม่คิดตอบคำถามหรือจะสนทนาอะไรกับเขาเพราะยังเคืองใจกับเรื่องที่เขากักขังเธออย่างกับสัตว์เลี้ยงรวมไปถึงทำร้ายร่างกายจิตใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ทำอะไรเองไม่ไหวก็ยังจะทำเป็นเก่งอีก” เขารวบอุ้มเธอไปส่งที่หน้าห้องน้ำ เพราะรู้ว่าเธอคงจะอยากล้างหน้าล้างตา   

“ล้างหน้าล้างตาแล้วก็รีบออกมาทานข้าวทานยา”

พิมริตาเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ก่อนจะไปมองตัวเองที่หน้ากระจก ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเสื้อผ้าของเธอถูกเปลี่ยนเรียบร้อย คงไม่พ้นฝีมือของเขาแน่ คิดได้ดังนั้นก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นในใจ เขาทำร้ายเธอแล้วยังมีหน้ามาทำดีกับเธอเพื่ออะไร ทำเป็นดูแลเธอเพื่อให้เธอนึกขอบคุณเขาอย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง เธอจะไม่ยอมพูดคำว่าขอบคุณกับเขาเด็ดขาด

จัดการล้างหน้าล้างตาตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูออกมาข้างนอก ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนชายหนุ่มก็รวบอุ้มเธอขึ้นอีกครั้ง

“ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเดินเองจนกว่าแผลคุณจะหายดี”

เธอไม่คิดเอ่ยขัดเพราะหากเดินเองก็เดินลำบากอยู่แล้ว ทว่าหากเอ่ยขัดไปก็คงจะขัดใจอะไรคนเผด็จการอย่างเขาไม่ได้อยู่ดี อยากจะทำอะไรกับตัวของเธอก็เชิญ ถ้าเธอพ้นจากที่นี่ไปได้เขาจะไม่มีวันได้หาเธอพบอีกแน่

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมอาทิตย์แล้วที่ภูตะวันและพิมริตาอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กบนเกาะ อาการเจ็บป่วยของหญิงสาวดีขึ้นมากแล้วเพียงแค่เธอยังคงไม่สนใจในการที่จะสนทนากับชายหนุ่มเท่านั้น

พิมริตาเดินออกมาจากบ้านก็เห็นภูตะวันยืนกอดอกมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินอยู่ที่ผาหินสูงไม่ไกลจากบ้าน เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินออกไปหาชายหนุ่ม

ทางด้านภูตะวันเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาก็รีบหันหลังกลับไปมอง เมื่อเห็นเป็นพิมริตาเขาก็ยืนจ้องมองเธอไม่วางตาเงียบๆ จนหญิงสาวเข้ามาถึงตัว

“เราจะกลับไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่คะ?”

“ทำไมวันนี้ถึงยอมมาพูดกับผมก่อนได้ หรือเบื่อที่จะอยู่กับผมแย่แล้ว” หากไม่ใช่เรื่องนี้เธอก็คงไม่คิดที่จะอยากสนทนากับเขาสินะ

“ถ้าจะพูดแบบนั้นก็ได้ค่ะ” พูดจบก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย

“หึ่ คำขอบคุณสักคำก็ไม่มีให้ โอเค... คุณมันเป็นผู้หญิงใจดำอยู่แล้วนี่” เดินกอดอกผ่านหน้าพิมริตากลับไป

“ตกลงจะบอกได้ไหมว่าจะกลับได้เมื่อไหร่”

คำถามห้วนๆ ที่เอ่ยตามหลังทำให้ภูตะวันรีบกันกลับมารวบอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวอีกครั้งหลังจากไม่ได้ทำกับเธอแบบนี้มาสองสามวันแล้ว

“ปล่อยริตาลงนะคะ ริตาเดินเองได้”

“ถ้าอยากให้พากลับไวๆ ก็อย่าดื้อกับผม ผมให้ทำอะไรก็ทำเข้าใจไหม”

“พูดจริงใช่ไหมคะว่าถ้าริตาไม่ดื้อจะพากลับเร็วๆ”

“ผมไม่ใช่คนพูดไปเรื่อยเหมือนคุณ”

พิมริตายอมสงบปากสงบคำแต่โดยดี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าคำที่เขาพูดเมื่อครู่ชายหนุ่มต้องการประชดเธอเรื่องอะไร

ภูตะวันอุ้มพิมริตามาวางที่เตียงนอนอย่างเบามือ จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้นโดยที่หญิงสาวไม่ได้มีการขัดขืนแต่อย่างใด ได้แต่หลับตาลงไม่ยอมมองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ลืมตามองผม”

สิ้นเสียงทุ้มเปลือกตาคู่สวยก็ค่อยๆ เปิดขึ้นเห็นเป็นชายหนุ่มที่กำลังเปลือยเปล่าคร่อมขึงแนบชิดอยู่บนตัว