ตอนที่6 ความวาบหวามมวนท้อง

“ริตาจะต้องทรมานอีกแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นกลัว

“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็รู้เอง” พูดจบก็ก้มไปพรมจูบริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวล สัมผัสที่อ่อนโยนทำหญิงสาวเริ่มเบิกตากว้าง มือทั้งสองกำแน่น ความรู้สึกภายในกายเริ่มร้อนรุ่มมวนท้องขณะที่ถูกบดจูบ ทำไมครั้งนี้เธอถึงไม่รู้สึกกลัวเหมือนครั้งก่อนหน้าเลยล่ะ

“อื้อ...” เธออ้าปากร้องครางเสียงอ่อนในลำคอขณะคนตัวโตเริ่มสอดส่ายลิ้นอุ่นนุ่มเข้าหยอกล้อกับโพรงปากของเธอ มือทั้งสองแบประสานกับมือของเขาอย่างง่ายดายโดยไม่ขัดขืน

หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวขึ้น ความรู้สึกวาบหวามก็เริ่มแล่นปราบแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนตาเริ่มปรือรู้สึกเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ของคนตัวโตไปโดยง่ายดาย

ภูตะวันเริ่มหายใจหอบถี่ยิ่งได้สัมผัสคนตัวเล็กนานเท่าไหร่เลือดอันร้อนรุ่มในกายก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากเท่านั้น เขาไล่ละเลงลิ้นโลมเลียแทบจะทุกส่วนของผิวเนื้อนวลเนียนอยู่พักใหญ่ เสียงครางหวานในลำคอที่เล็ดลอดออกมาเป็นระยะเปรียบเสมือนแรงกระตุ้นไฟสวาทในกาย เมื่อชิมความหวานทั่วตัวคนตัวเล็กไปทุกสัดส่วนเขาก็เริ่มทาบทับกับตัวเธออีกครั้งก่อนจะสอดประสานตัวตนใหญ่ยักษ์เข้าไปแทรกกลางกลีบกุหลายงามอย่างช้าๆ

“อือ อื้อ...” อกอวบอิ่มแอ่นขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับมือเรียวทั้งสองกำจิกระบายความเจ็บจุกอยู่กับกล้ามแขนใหญ่ของคนที่คร่อมอยู่บนตัว

พิมริตาหายใจหอบถี่มองจ้องใบหน้าคมด้วยแววตาหยาดเยิ้ม ความรู้สึกเจ็บจุกจากสัมผัสแรกเมื่อถูกตัวตนของชายหนุ่มแทรกเข้ามาในกลางกายเมื่อครู่เริ่มเลือนหายและแปรเปลี่ยนเป็นทวีความวาบหวามมวนท้องเข้ามาแทน ตอนนี้เธอรู้สึกต้องการเขาอย่างหน้าไม่อาย

“พี่ภู...” เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกพร้อมส่งสายตาบ่งบอกถึงความต้องการ

“พี่ไม่ไหวแล้ว...” พูดจบก็ก้มพรมจูบริมฝีปากบาง มือทั้งสองบดขยำอกอวบอิ่มพร้อมบดสะโพกส่งตัวตนเข้าออกร่องสวาทด้วยจังหวะนุ่มนวลเรียกเสียงครางหวานจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี “อ๊ะ...อื้ม...”

บทสวาทอันแสนนุ่มนวลดำเนินไปได้ครู่หนึ่งภูตะวันก็เริ่มโหมกระหน่ำกระแทกกระทั้นคนตัวเล็กด้วยลีลาเร่าร้อนจนพิมริตาตัวโยน

“อะ อ๊ะ พี่ภู อ๊าย... อื้อ” พิมริตาครางกระเส่าร้องลั่นอย่างไร้ความอายเพราะรู้สึกถึงความวาบหวามเสียวซ่านที่ได้ร่วมรักกับภูตะวันในครั้งนี้เป็นที่สุด

“ริตา อ้าส...” ภูตะวันเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงกระเส่า เขารู้สึกหมั่นเขี้ยวเธอในตอนนี้เป็นที่สุด ยังคงกระแทกกระทั้นบั้นท้ายของเธอด้วยลีลาเร่าร้อนไม่มีผ่อน เขาก้มจูบแลกลิ้นกับหญิงสาวสลับก้มดูดดึงยอดถันชูชันครั้งแล้วครั้งเล่า อยากจะกินเธอทั้งตัวไปเสียให้ได้ เมื่อความปรารถนาของทั้งสองทวีคูณขึ้นร่วมกัน คืนทั้งคืนห้องนอนใหญ่ก็กลายเป็นสนามรักอันเร่าร้อนแทบทั้งคืน

พิมริตาตื่นมาด้วยความอ่อนเพลียในเช้าของวันใหม่ “ไปไหนกันนะ” เธอตื่นมาก็ไม่เห็นภูตะวันอยู่ด้วยกันบนเตียงเห็นเพียงแค่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาพับกองเอาไว้ข้างเธอเท่านั้น

เธอลุกไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาหน้าชานบ้าน เห็นภูตะวันกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่เงียบๆ เธอก็หยุดชะงักฝีเท้าไม่คิดที่จะไปกวนเขา

“เราจะกลับกันตอนนี้เลยเตรียมตัวด้วย” พิมริตาหมายจะเดินกลับเข้าในครัวแต่เสียงของชายหนุ่มก็หยุดเธออาไว้ก่อน

พิมริตาหันกลับไปมองภูตะวันด้วยสายตาฉงน ทำไมจู่ๆ เขาก็นึกอยากจะกลับดื้อๆ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยคิดจะตอบเธอว่าจะกลับเมื่อไหร่ ทั้งยังตั้งคำถามกับตัวเองในใจว่าทำไมตอนนี้เธอถึงไม่อยากกลับขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด

ทว่าคิดไปคิดมาเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเธอไม่ควรอยู่แทรกกลางความรักของเขากับคนที่เขากำลังจะหมั้นด้วย “ค่ะ” ตอบกลับห้วนๆ จากนั้นก็กลับไปนั่งรอภูตะวันเตรียมตัวกลับที่โซฟาเงียบๆ

ตลอดทางกลับบ้านทั้งสองไม่พูดจากันแม้แต่คำเดียวเพราะต่างคนต่างก็บึ้งตึงใส่กันทั้งที่ความสัมพันธ์ที่เพิ่งเกิดไปเมื่อคืนมันเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งที่ต่างฝ่ายต่างแสดงความรักให้กันและกันด้วยปฏิกิริยาทางร่างกาย

รถยนต์คันหรูแล่นมาด้วยตวามเร็วมาจอดหน้าบ้านหลังเล็กของพิมริตา หญิงสาวรู้สึกใจหายวาบอย่างไม่ควรจะเป็นที่รู้ว่าต้องพบเจอกับการลาจากที่หน่วงหัวใจอีกครั้ง ทำไม ทำไมเธอต้องรู้สึกเสียใจที่จะต้องห่างกับเขาและยิ่งกว่านั้นที่เธอกำลังเสียใจมากอยู่ตอนนี้คือรู้ว่าเขากำลังจะเป็นของคนอื่น

“นี่เช็กสองล้าน แล้วไม่ต้องคิดหนีผมไปไหนให้ลำบากเพราะผมจะไม่มายุ่งกับคุณอีก” ภูตะวันยื่นเช็กให้ขณะพิมริตากำลังปลดเข็มขัดนิรภัยโดยที่ไม่คิดที่จะมองหน้าหญิงสาว

พิมริตาตัดใจหยิบเช็กเงินสดจากมือของชายหนุ่มแล้วเปิดประตูเดินออกไปจากรถทันที ต้องรีบหนีหน้าก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมจะแสดงให้เห็นความอ่อนแอในใจออกมา

ภูตะวันไม่เหลียวแลคนที่ลงไปจากรถแม้แต่หางตา เธอลงจากรถตัวเองไปได้ก็รีบเหยียบคันเร่งออกไปให้พ้นหน้าบ้านหลังเล็กก่อนจะไปจอดข้างถนนหน้าปากซอยก่อนออกถนนใหญ่

ปึก ปึก ปึก ยกกำปั้นทุบพวงมาลัยด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทำไมเขาจะต้องยังรักเธอด้วย ทำไม ที่ต้องรีบกลับไม่ใช่เพราะหัวใจเรียกร้องแต่เป็นสมองที่สั่งการให้ปกป้องหัวใจตัวเองโดยการอยู่ห่างพิมริตาให้มากที่สุด ไม่เช่นนั้นเขาก็จะกลับไปหลงรักเธออย่างหัวปักหัวปำอีก

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมสองปี หลังจากผ่านพ้นเรื่องราวครั้งนั้นพิมริตาก็ได้ย้ายถิ่นฐานที่อยู่เพราะอยากจะลืมเรื่องราวเลวร้ายในชีวิต

รถเก๋งสีขาวขับเข้ามาในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งในตัวเมืองจังหวัดเชียงใหม่ หญิงสาวขับรถมาจอดที่หน้าบ้านชั้นเดียวในสุดของหมู่บ้านแล้วลงจากรถด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“ริตาพี่กลับมาแล้ว” หญิงสาวในชุดทำงานเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงสั้นทรงเอสีดำเดินถือถุงกล่องอาหารกล่องใหญ่ พร้อมกับกระเป๋าโน๊ตบุ๊คเข้ามาวางที่โต๊ะเล็กกลางโซฟาห้องนั่งเล่น ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาพิมริตาน้องสาวตัวเล็กที่อยู่บ้านเดียวกันมาร่วมสองปีแล้ว

“ริตาอยู่นี่ค่ะพี่แพร” หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาวิ่งออกมาจากครัว

“พี่ซื้อขาหมูยายม้วนมาฝาก”

“ขอบคุณนะคะ วันนี้ริตาทำปลาทับทิมนึ่งของโปรดพี่แพรเอาไว้ด้วยค่ะ”

“อ้าว” แพรนัชชาเริ่มหน้าเจื่อน “พี่ลืมโทรบอกว่าวันนี้พี่มีนัดทานข้าวกับคุณโดม”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เดี๋ยวริตาแช่เย็นแล้วเอามาอุ่นให้พี่แพรอีกทีก็ได้ค่ะ”

“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน อีกชั่วโมงคุณโดมก็จะมารับแล้ว”

“ค่ะ” พิมริตายิ้มตามหลังแพรนัชชา เธอดีใจที่พี่สาวที่แสนดีกำลังมีความรักที่สดใส เธอรักแพรนัชชาเหมือนพี่สาวแท้ๆ และรู้ว่าแพรนัชชาก็รักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ เช่นกัน เพราะชีวิตของเธอและแพรนัชชาต่างก็เป็นเด็กกำพร้าที่ไม่เหลือใครทั้งคู่ เพราะแบบนี้โลกถึงเหวี่ยงคนที่เหมือนกันเหวี่ยงมาให้เจอกันจนได้