ตอนที่4 ลักพาตัว

“จะไปเกาะก็ต้องขึ้นเรือ แต่คืนนี้เราต้องนอนในเรือก่อนเพราะผมขับเรือไม่ไหวแล้ว”

“ไปเกาะที่ไหนคะ แล้วไปทำไม พี่ภูตื่นมาคุยกับริตาก่อนนะคะ”

“อื้อ...” ภูตะวันพลิกตัวคร่อมพิมริตาและฉวยโอกาสจูบปิดปากเธอเอาไว้ หญิงสาวรีบใช้สองมือดันใบหน้าคมให้ออกห่างและพยายามดิ้นหนี

“ถ้าไม่อยากโดนอย่างเมื่อคืนก็นอนเฉยๆ”

พิมริตายอมหยุดนิ่งจ้องตาคนที่จ้องเธอเขม็งไม่วาง เมื่อรู้ว่าเขายอมปล่อยเธอเป็นอิสระก็รีบนอนนิ่งตรงข้ามกับหัวใจที่เต้นรัวไม่ผ่อนเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำจริงตามที่พูดหรือไม่ ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เธอนอนนิ่งภูตะวันก็กลับไปนอนที่เดิมของตัวเองจากนั้นไฟในห้องเล็กก็มืดสนิทลงพร้อมกับแขนของเขาที่วางพาดหน้าท้องของเธอเอาไว้เช่นเดิม

พิมริตาเริ่มหายกลัวได้บ้างจากนั้นจึงนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่ม นึกขอบคุณที่เขาไม่ทำอะไรเธอในตอนนี้เพราะไม่เช่นนั้นร่างกายของเธอคงรับไม่ไหวแน่

พอแสงตะวันเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าภูตะวันก็ตื่นไปขับเรือยอร์ชหรูลำขนาดกลางตรงไปยังเกาะส่วนตัวในจังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกของประเทศไทย เกาะแห่งนี้เป็นเกาะเล็กๆ ที่ครอบครองเอาไว้ทำประโยชน์ตั้งแต่รุ่นคุณทวดของเขา จากนั้นแม่ของเขาก็ได้ยกให้เป็นเกาะส่วนตัวเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดในปีที่ผ่านมา

ด้านหน้าเกาะเป็นที่ตั้งของบ้านไม้ยกสูงชั้นเดียวสีขาวหลังคาปั้นหยากลางเก่ากลางใหม่เป็นที่พักผ่อนแบบส่วนตัว ส่วนท้ายเกาะก็จะเป็นที่อยู่ของคนที่แม่ของเขาจ้างให้ดูแลเกาะ และพนักงานที่ทำหน้าที่เก็บรังนก

พิมริสาเดินตามภูตะวันตรงไปยังบ้านหลังสีขาว จนชายหนุ่มเดินขึ้นไปบนชานบ้านแล้วเธอก็ยังตามเขาได้ไม่ถึงไหนเพราะรู้สึกเหนื่อยอ่อน รวมไปถึงปวดหัวหนัก รู้ตัวเองเลยว่าไข้น่าจะเล่นงานเธออีกรอบเพราะไม่ได้รับประทานยาตามที่เภสัชบอก

ภูตะวันหันหลังกลับไปมองหญิงสาวด้วยท่าทางหงุดหงิด “เดินให้มันเร็วๆ หน่อยได้ไหม” เขาเดินกลับมาหาเธอก่อนจะรวบอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวจากนั้นจึงสาวเท้าพาเธอเดินไปที่บ้านด้วยตัวเอง

“จะพาริตากลับตอนไหนคะ” เงยหน้ามองคนที่กำลังอุ้ม

“ผมเอาคุณจนพอใจตอนไหนก็จะกลับตอนนั้น” พูดเสียงดังฟังชัดไม่กระดากปาก

“ริตาไม่ใช่ของเล่นของใครนะคะ” น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือขอบตาเธอร้อนผ่าวและแล้วก็มีน้ำตาไหลออกมาอีกจนได้

“ไม่ต้องบีบน้ำตา ผมไม่สนใจหรอก อ่อ...จะบอกให้ดีใจเอาไว้อย่างว่าผมไม่ได้เอาคุณฟรีๆ เดี๋ยวจะจ่ายให้ห้าแสน แล้วถ้าทำตัวน่ารักกับผม ผมก็จะจ่ายให้อีกเท่าตัว คุณควรจะดีใจนะที่ตัวคุณมีค่าขนาดนี้” พูดจบก็วางคนตัวเล็กลงกับเตียงนุ่มในห้องนอนใหญ่แล้วเดินลอยหน้าลอยตาออกไป

หลังจากภูตะวันเดินออกจากห้องนอนไปพักใหญ่พิมริตาก็เดินออกมาข้างนอกห้องนอน ต้องรีบหาวิธีไปจากที่นี่และเธอจะต้องออกไปให้ห่างภูตะวันให้ได้ แม้จะไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับภูตะวันแต่เธอจะไม่ยอมเป็นมือที่สามของใครเด็ดขาด

“ไม่อยู่งั้นเหรอ” มองซ้ายมองขวาเห็นว่าชายหนุ่มไม่อยู่พิมริตาก็เริ่มเดินหาอุปกรณ์ที่จะติดต่อกับคนภายนอก

“มือถือ” หันไปเห็นมือถือราคาแพงเครื่องสีขาวก็รีบเดินไปหยิบ

เค้ายังใช้รหัสเดิมอยู่หรือเปล่า คิดในใจพร้อมกับกดตัวเลขวันเดือนปีเกิดของภูตะวัน

“ใช่จริงๆ ด้วย” ปลดล็อกมือถือของภูตะวันเรียบร้อยเธอก็รีบกดโทรหาวันวิวาห์ทันที

หัวใจของพิมริตาเต้นรัวดั่งกองเพลและยังคงกวาดสายตามองรอบๆ ไม่หยุด ขณะที่ปลายสายก็ไม่ยอมรับสาย​ของเธอเสียที “รับสิวินนี่” กลัวเหลือเกินว่าภูตะวันจะมาเห็นก่อนที่เธอจะติดต่อกับเพื่อนได้

ภูตะวันเดินออกมาจากบ้านตรงมายังโรงครัวของคนงานท้ายเกาะเพื่อจะสั่งให้คนที่นี่เอาอาหารไปส่งให้ที่บ้านตอนเย็น

“เดี๋ยวป้าจะรีบเอาของที่สั่งไปส่งให้ก่อนเย็นนะคะคุณภู แล้วคุณภูจะทานอาหารกลางวันที่นี่เลยไหมคะ”

“เอ่อ เอาใส่ปิ่นโตให้ผมดีกว่าครับ ขอสองชุดนะครับพอดีผมพาคนอื่นมาด้วย” ภูตะวันบอกให้บัวผันรีบเอาอาหารใส่ปิ่นโตเพราะไม่อยากจะทิ้งให้พิมริตาอยู่ที่บ้านคนเดียวนาน อีกอย่างเขาเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือติดตัวออกมาด้วย

“ทำไมไม่รับสาย​ล่ะวินนี่ เฮ้อ...” โทรจนสามสี่สายแล้ว แต่เพื่อนรักคนเดียวของเธอก็ยังไม่รับ ด้วยความร้อนใจเธอจึงตัดสินใจกดโทรหาชินวุฒิเพราะนอกจากวันวิวาห์แล้วชินวุฒินี่แหละที่น่าจะตามมาช่วยเธอได้เร็วที่สุด

ไม่กี่วินาทีที่เธอต่อสายหาชินวุฒิเขาก็กดรับสาย

“สวัสดีครับ”

สีหน้าและแววตาของพิมริตาเริ่มมีประกายของความหวัง

“เอ่อ” ไม่ทันได้พูดอะไรเธอก็ถูกกระชากโทรศัพท์มือถือออกไปจากมือดื้อๆ

“สวัสดีครับ ได้ยินไหมครับ”

“ผมโทรผิดครับ” ภูตะวันตอบกลับและกดวางสายไป

ภูตะวันหันกลับมามองพิมริตาด้วยสายตาคาดโทษ “เผลอไม่ได้จริงๆ” กระชากแขนคนตัวเล็กกลับเข้าไปในห้องนอนตามเดิม

“โอ้ย...” พิมริตาถูกเหวี่ยงขึ้นไปที่เตียงและไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเธอก็ถูกภูตะวันใส่กุญแจมือคล้องไว้กับหัวเตียงเหล็ก

“ริตาเป็นคนนะคะพี่ภู”

“เมื่อกี้จะทำอะไร”

สายตาดุดันพร้อมเสียงที่เริ่มแข็งทำพิมริตาก้มหน้างุด

“โทรหาคนอื่นเพื่ออะไร” แผดเสียงสนั่นจนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก

“ริตาไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากไปให้พ้นจากพี่ภู”

“อยากไปให้พ้นอย่างงั้นเหรอ”

แคว้ก “อ๊าย...หยุดนะพี่ภู” กระชากเสื้อผ้าคนตัวเล็กจนขาดวิ่นเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลที่มีรอยแดงจากการถูกผ้าบาดรวมไปถึงอกอวบอิ่มชูชันล่อสายตา “อื้อ...” เขาบดจูบริมฝีปากบางอย่างมูมมามจนหนำใจแล้วจึงเลื้อยลงมางับยอดอกอิ่มดูดดึงขบกัดเรียกเสียงร้องเจ็บปวดของพิมริตา

“อื้อ ฮือ ฮือ ฮือ ริตาเจ็บ... ฮือ...” น้ำตาพรั่งพรูจนมองอะไรไม่ชัด มือข้างถนัดก็ถูกพันธนาการไว้ด้วยกุญแจมือส่วนมืออีกข้างก็ถูกเขาบีบข้อมือขึงไว้กับเตียงไม่ให้ขยับไปไหน แรงที่จะดิ้นหนีขณะเขาเปลื้องผ้าก็ไม่มี ตอนนี้เธอจะต้องทรมานจากการกระทำของเขาอีกครั้งแล้วหรือ

“อ๊าย...” คิดไม่ทันจบดีเธอก็ต้องร้องเสียงหลงตัวเกร็งแทบหยุดหายใจเพราะคนตัวโตส่งความใหญ่โตทะลวงเข้ามาในกึ่งกลางกายของเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว