7 – คำท้าจากปีศาจหน้าหล่อ

7 – คำท้าจากปีศาจหน้าหล่อ

ดวงฤทัยเงยศีรษะขึ้นจากผ้าปูโต๊ะที่เธอจ้องมองมาสักพักแล้วเพื่อเรียกความกล้า ส่งน้ำเสียงราบเรียบด้วยตาคมวาววับ ไม่ปิดบังอารม์หงุดหงิดของตนแม้แต่น้อย

“ตอนนี้เรายังชอบกันอยู่”

“พ่อเลี้ยง มันเป็นไปไม่ได้หรอก อย่าทำเป็นพูดเหมือนละครน้ำเน่าเลยค่ะ เจ็ดปี...มันนานมาก คุณเองคงเจอผู้หญิงสวยมาเยอะ ทำไมถึงยังอยากกลับมายุ่งเกี่ยวกับฉันค่ะ”

“เจ็ดปีมันนานน่ะใช่ แต่พอเราเจอกันอีกครั้ง ดวงเองก็รู้สึกใช่ไหม เหมือนกับว่าเราเองยังชอบกันอยู่”

“ไม่! ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น คุณน่ะคิดเอาเองคนเดียว เฮ้อ! เอาล่ะพูดไปก็เปล่าประโยชน์ เอาเป็นว่าไปส่งฉันกลับบ้าน แล้วเราก็ไม่ต้องเจอกันอีก”

เสียงหวานรีบเอ่ยขึ้นอย่างร้อนตัว เหนือหัวพูดจี้ใจดำ ขืนอยู่ใกล้เขานานกว่านี้ นัยน์ตาคมกล้าคงมองเธอออกจนทะลุปรุโปร่ง มือเล็กยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกหางตาเห็นคนร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะแล้ว กำลังเดินอ้อมมาทางเธอ

“งั้นกลับกันเลย”

มือใหญ่ช่วยดึงเก้าอี้ออกเมื่อดวงฤทัยยืนขึ้นอย่างสุภาพบุรุษที่เธอไม่เห็นบ่อยนัก ประคองร่างเธอห่างเล็กน้อยพาออกจากห้องอาหาร

“น้องดวง!!”

ร่างแกร่งสูงใหญ่ชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของชายคนหนึ่งเรียกด้วยเสียงไม่เบานัก คนร่างเล็กในวงแขนหยุดฝีเท้าเอี้ยวหน้ากลับไปทางด้านหลัง เขาเห็นสีหน้าเธอแสดงอาการว้าวุ่นใจจึงตวัดสายตาไปยังชายคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง ส่งตาคมดุให้แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นไม่ได้มองมาทางเขาแม้แต่น้อย สายตาอ่อนนุ่มหวานเชื่อมจ้องมองเพียงดวงหน้าของแม่เลี้ยงเมืองเหนือ

“พี่กานต์”

“ดวงมาทำอะไรที่นี่ มากับใคร”

แล้วในที่สุดกานต์แก้วจึงมองเห็นเขา ที่ยังส่งสายตาหวงก้างให้ สังเกตเห็นว่าพี่ชายของเพื่อนรักแม่เลี้ยงจะทำหน้าบึ้งชักสีหน้าทันควันเมื่อจำเขาได้

“มากับผมเองครับคุณกานต์ ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะครับ”

เหนือหัวชิงเอ่ยทักทายก่อนแล้วยื่นมือออกไปทำให้ชายร่างเล็กกว่าหน้าจืดตี๋อย่างคนจีนจำใจจับมือทักทายตอบ

“ผมขอตัวก่อน ดึกมากแล้วดวงเองคงเพลียมาก”

น้ำเสียงของเหนือหัวฟังสนิทสนมอย่างคนเหนือกว่า ประโยคเอ่ยตัดบทพลางโอบแผ่นหลังแน่นขึ้นดันร่างเล็กของแม่เลี้ยงลงบันไดโรงแรม ทิ้งให้กานต์แก้วได้แต่ยืนมองตามตาละห้อย

“นี่พ่อเลี้ยง เดินรักษาระยะห่างหน่อยได้ไหม”

คนร่างสูงยังเดินประกบกระทั่งรถมาจอดรับด้านหน้า เขาต้อนเธอขึ้นรถอย่างรวดเร็วจนแม้แต่เธอจะหันมองเอ่ยลาพี่ชายเพื่อนยังทำไม่ได้

“ไม่ต้องเป็นห่วงนายคนนั้นหรอกดวง”

“ฉันจะห่วงใครมันก็เรื่องของฉันนะพ่อเลี้ยง ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“อีกไม่นานหรอกเราคงได้เกี่ยวกันแนบแน่นยิ่งกว่า”

“นี่พ่อเลี้ยง! หยุดพูดอะไรแบบนี้ได้ไหม ฟังแล้วเหมือน เหมือน..”

เสียงหวานเอ่ยไม่จบประโยคสะบัดหน้าหนีไปทางหน้าต่างเสียก่อน ปล่อยให้เหนือหัวลอบมองร่างเล็กของเธออีกรอบ โดยเธอไม่ทันได้เห็นสายตาบ่งบอกการเป็นเจ้าของ

แสงไฟถนนสีเหลืองนวลสาดส่องเข้ามาเกิดเงาพาดผ่านลำตัวบอบบางแต่อวบอิ่มจนเขาต้องกัดกรามแน่นรีบหันหน้าหนี

แต่ภาพร่างดวงฤทัยกลับยังตราตรึง จินตนาการในความเฝ้ายาค่ำคืน ร่างอรชรเปลือยเปล่า ผลุดเข้ามาในหัวเป็นระลอกจนยากระงับ กายแกร่งสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากทั้งสองร่าง กลิ่นกายสาว เสียงลมหายใจกระชั้น  เหนือหัวสบถในใจ ค่ำนี้เขารู้สึกไวต่อสัมผัสเป็นพิเศษ

“คุณจอดแค่หน้าบ้านก็พอ”

เสียงหวานนุ่มรีบเอ่ยบอกเมื่อเห็นรั้วบ้านแต่ไกลราวยี่สิบเมตร บอดี้การ์ดเหลือบมองกระจกหลังเห็นเจ้านายหนุ่มส่งสัญญาณ จึงนำรถจอดหันหน้ารถเตรียมตั้งลำเข้ารั้ว

ดวงฤทัยควานมือหาที่เปิดแต่ติดล็อกอัตโนมัติจึงทำได้แค่หันไปมองคนด้านข้างด้วยตาขุ่นเขียว หางตาเห็นบอดี้การ์ดเดินลงไปกดกริ่งหน้าบ้านแล้ว เพียงไม่นานหลินหลานสาวของแม่อุ๊ยเปิดแอ้มออกเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงนั่งมาในรถจึงกระวีกระวาดเลื่อนประตูเหล็กทึบหนาเก่า

ครืด!!!

แสงทัดขับเลี้ยวเข้าไปจอดข้างในรั้วลานบ้าน แล้วลงจากรถไปยืนรอข้างนอกทิ้งให้สองหนุ่มสาวนั่งในรถเพียงลำพัง สีหน้าคนร่างเล็กประหวั่นพรั่นพรึงเมื่อไม่สามารถเปิดประตูได้ ส่งเสียงแหลมสูงกึ่งบังคับกึ่งกลัว

“พ่อเลี้ยงปลดล็อคประตูนะ ไม่งั้น..ไม่งั้น ฉันจะตะโกนร้องให้คนช่วย ที่บ้านฉันก็มีคนเหมือนกัน”

คนร่างโตยังยิ้มกว้างพลางเอื้อมมือคว้าเอวคนร่างเล็กดึงมาใกล้ ทุลักทุเลเพราะร่างเล็กดิ้นหนีขลุกขลัก

แควก!

“นี่หยุดนะ ชุดฉันขาดแล้ว ปล่อย!”

“ผมรู้ว่าคุ้มเจ้าจอมอินไม่มีคน มีแค่คนแก่สองคนกับหลานสาวคนนั้น”

มือเล็กยันอกแกร่งไว้เมื่อร่างถูกอุ้มขึ้นวางบนตักและรัดแผ่นหลังเธอจนแน่น  ดวงหน้างามฉุนเฉียวแลดูโกรธมากทีเดียว

เหนือหัวแปลกใจเมื่อพบว่าร่างเล็กน้ำหนักเบากว่าที่คิด เพียงยกด้วยลำแขนข้างเดียวพลันตัวลอยจากเบาะมายังตักกว้างได้สบาย ฉวยโอกาสอีกเล็กน้อยด้วยการทาบมือลงบั้นเอวเปลือยใต้ผ้ารัดอกสีแดง

ดวงฤทัยเหยียดกายขึ้นทันที มือร้อนอุ่นจัดวางนิ่งบนเนื้อนิ่มเอวคอด ส่งสายตาดุดันสู้นัยน์ตาสีนิลที่พราวระยับ

“อย่าทำอะไรรุ่มร่ามที่บ้านของฉันนะพ่อเลี้ยง”

“ถ้างั้น ที่อื่นได้ใช่ไหม”

“ไม่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น อย่ามาทำเล่นลิ้นนะพ่อเลี้ยง”

“พี่อยากจูบดวง”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพูดทะลุกลางปล้องตรง ๆ จนแม่เลี้ยงเองตาเบิกกว้างตกตะลึง สายตาของคนร่างโตหลุบลงจดจ้องริมฝีปากสีระเรื่อ เธอได้ยินเสียงกลืนน้ำลายชัดเจน

“ยะ อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ ปล่อยได้แล้ว!!”

“ดวงไม่อยากรู้เหรอว่ามันยังดีอยู่หรือเปล่า จูบของเรายังทำให้เราเหมือนเดิมหรือเปล่า”

น้ำเสียงสั่นพร่าปนกระเส่าดั่งเสียงหลอกล่อของซาตาน แม่เลี้ยงส่ายหน้ามือเล็กกำเสื้อผ้าฝ้ายของพ่อเลี้ยงแน่นขึ้น พยายามเปล่งเสียงปฏิเสธ

“ม่ะ ไม่! ไม่อยากรู้!!”

“ขี้ขลาด”

คำท้าจากปีศาจหน้าหล่อพร้อมเสียงทุ้มเนิบนาบ รอยยิ้มมุมปากส่งให้เหนือหัวยิ่งดูเจ้าเล่ห์

“อะไรนะ นี่พ่อเลี้ยงคิดว่าจูบห่วย ๆ ริมถนนหน้าบ้านสองสามครั้งจะทำให้ฉันไม่ลืมไปตลอดทั้งชีวิตงั้นเหรอ?”

“พิสูจน์สิ”