6 – ก็แค่กินข้าว

6 – ก็แค่กินข้าว

ต้นแขนเล็กถูกรวบด้วยมือสีเข้มแกร่งจนดวงฤทัยต้องก้มลงมอง เขาพาเดินไปช้า ๆ

“นี่คุณปล่อยได้แล้ว”

“หิวข้าวไม่ใช่หรือไง กำลังจะพาไปกินข้าว”

“หยุดเลยนะ! ฉันไปเองได้ปล่อย!”

คนร่างเล็กยื้อแขนไว้แต่ต้านทานแรงชายไม่ได้ เขายังพาเธอเดินเลาะออกไปกระทั่งถึงมุมมืดลานจอดรถ

“นี่จะบ้าเหรอไง จะพาฉันไปไหน เด็กฉันรออยู่”

ดวงฤทัยตกใจมองรถหรูที่มีคนรออยู่และเปิดประตูออกโดยเร็วเมื่อเขาพาเธอมาถึง มือแกร่งจับร่างเล็กของเธอยัดเข้าไปในรถแล้วก้มศีรษะลงมุดตามเข้ามา

ปัง!

เธอรีบขยับตัวกระเถิบไปอีกข้างแต่เขายังดึงไว้แล้วยัดขวดน้ำใส่มือเธอ

“ดื่มก่อนจะได้ไม่เป็นลม”

ดวงฤทัยมองขวดน้ำในมือเหลือบสายตามองคนตรงหน้าอย่างเคลือบแคลงใจ  แต่เพราะไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายชั่วโมงจึงยกขวดน้ำขึ้นดื่มอย่างกระหาย ตายังชำเลืองเห็นเขากำลังควานหาบางอย่างหยิบออกมายื่นให้เธอ

“กินอันนี้ก่อน เดี๋ยวจะพาไปกินข้าว”

ดวงตากลมโตหวานซึ้งมองลูกอมรสสตรอเบอรี่ยี่ห้อดังแกะถุงหุ้มพลาสติกออกแล้วบนนิ้วแกร่ง

“ทำไม ไม่กล้าเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอก ยังไม่คิดทำอะไรตอนนี้”

มุมปากของคนร่างสูงยังยักขึ้นในมุมเดิมด้านซ้าย หลุบตามองลูกอมอีกครั้งก่อนตัดสินใจรับไว้เอาเข้าปากแล้วพบว่าอาการวิงเวียนเมื่อสักครู่จางลงไปมากทันที

“จะทรมานตัวเองไปทำไม นี่กินข้าวมื้อสุดท้ายกี่โมง”

“บ่ายโมง”

เสียงหวานนุ่มเอ่ยตอบแผ่วเบารีบเสมองนอกตัวรถ ซึ่งกำลังเลี้ยวเข้าโรงแรมชื่อดังที่เธอนัดคุยธุระพรุ่งนี้

“พามาที่นี่ทำไม”

“พูดไม่มีหางเสียงเลยน้องดวง”

“ไม่จำเป็นต้องพูดมีหางเสียง แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าน้องดวง”

แว่วเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอมาจากเบาะคนขับ เหนือหัวจึงใช้เท้ากระทุ้งไปหนึ่งครั้ง

“คุณยังไม่ได้ตอบเลยว่าพาฉันมาที่นี่ทำไม”

“พามากินข้าว ลงเถอะ”

แม่เลี้ยงสาวมองหน้าคมเข้มอย่างไม่ไว้ใจแต่ยินยอมลงจากรถ ใจคิดเพียงว่านอกรถคงปลอดภัยกว่า รีบลอบสูดลมหายใจเอาไอเย็นทันทีหลังจากที่โดนรังสีไอร้อนของคนร่างสูงปกคลุมไว้มาเป็นเวลาหนึ่ง

โรงแรมหรูระดับห้าดาวในค่ำคืนนี้ประดับตกแต่งอย่างคนเมืองในยี่เป็ง โคมไฟทำมือจำนวนมากสีสันสดใสแขวนอยู่ตามจุดต่าง ๆ เป็นริ้วยาวตลอดทางเดินเข้า

เหนือหัวเดินนำหน้าพาขึ้นโถงหน้าทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ในใจพลันนึกเสียดายถ้าพรุ่งนี้เธอต้องทิ้งนัดสำคัญเพราะไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับเขา

ร่างอรชรในชุดล้านนาเต็มยศเดินตามร่างสูงใหญ่กระทั่งเข้าไปในสั่วนของห้องอาหาร พานั่งหลบฉากด้านใน แล้วเรียกพนักงานมารับอาหาร

“น้องดวงทานอะไรดี หรือง่าย ๆ อย่างสลัด ไม่หนักท้อง”

สายตาหวั่นเกรงคนรู้จักยังกวาดตามองภายในห้องอาหารลอบถอนหายใจก่อนพยักหน้ารับเห็นด้วยอย่างหน้าบึ้ง

“คุณไม่ควรพาฉันออกมาข้างนอก ว่ากันตามตรงคุณไม่ควรทำว่ารู้จักฉันตั้งแต่แรก”

“ทำไม?”

สีหน้าคมเข้มจ้องตอบด้วยดวงตาสงสัย แต่ดวงฤทัยหยุดพูดเสียก่อนเมื่อบริกรเดินเข้ามาเสิร์ฟไวน์แดงสองแก้ว

“ก็เพราะเมืองนี้มันเล็กน่ะสิ แล้วฉันเพิ่งเป็นหม้าย”

“ดวงไม่ได้เพิ่งเป็นหม้าย พ่อเลี้ยงน่ะ ตายมาเกือบปีแล้ว”

ตากวางใสหรี่ลงหาเรื่องขณะมองคนตรงหน้ายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์ แล้วเพ่งพิจารณาชายร่างโต เขาเหมือนเดิมแทบทุกอย่างยกเว้นร่างหนาขึ้นและกร้าวกระด้างจนคล้ายดุดัน เสียงทุ้มต่ำหนักแน่นอย่างคนที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และสิ่งนี้แล่ะคือสิ่งที่ทำให้เธอหวั่นใจ

ค่ำนี้เขาสวมชุดคล้ายวันที่เจอกันครั้งแรก เสื้อผ้าฝ้ายสีอ่อนกระดุมหน้ายาว กางเกงยีนส์สีเข้ม ผมยังดำมันดกหนาราวขนอีกา ไม่สิ! ผู้ชายตรงหน้าไม่อาจเปรียบเทียบกับสัตว์ชนิดใดได้นอกจากเสือร้าย

ผมดำยาวระต้นคอใส่น้ำมันหวีเรียบเสยไปด้านหลังเน้นศีรษะได้รูป ริมฝีปากบนหนาแต่ดูแล้วไม่ขัดตาซ้ำส่งให้หน้าแกร่งยิ่งดูเป็นชายชาตรี

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมใบหน้าเขาถึงได้ดูแปลกไปจากคนทั่วไป นั่นเพราะเขามีเชื้อสายของคนไทใหญ่รัฐฉานของมารดา

“ไม่ว่าจะอะไรก็แล้วแต่ คุณไม่ควรมายุ่งกับฉัน แต่เอะ! คุณรู้เรื่องของฉันได้ยังไง? คุณให้คนสืบเรื่องของฉันเหรอ!!”

“สืบมานิดหน่อย แต่ให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อพี่อยากยุ่งกับดวง ยุ่งมาก ๆ ด้วย”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะพ่อเลี้ยง!”

เสียงแหลมนุ่มพูดลอดไรฟัน มือคว้าแก้วไวน์ขึ้นดื่มระงับอารมณ์โมโหปะทุขึ้นกะทันหันทุกครั้งที่มีเขาอยู่ใกล้ ไม่ว่าเมื่อเจ็ดปีก่อนหรือเดี๋ยวนี้ เหนือหัวยังมีอิทธิพลต่อเธอไม่เปลี่ยน

“อาหารมาแล้ว ทานก่อนจะได้ไม่โมโหหิว”

ดวงฤทัยตวัดตาคมใส่ก่อนเบี่ยงกายหลบจานใหญ่ที่พนักงานนำมาวางไว้ตรงหน้า สลัดอโวคาโดปลาแซลมอนย่างเสิร์ฟมาพร้อมน้ำสลัดญี่ปุ่น เป็นสลัดของโปรดเธอ หน้างามจึงนิ่วหน้าเหลือบมองเขาอย่างตั้งคำถาม

เขารู้ได้ยังไง!! นี่สืบถึงขนาดรู้ว่าเธอกินอะไร!

แต่ในเมื่อร่างสูงตรงหน้ายังยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มโดยไม่ละสายตาไปจากเธอ จึงทำให้เธอตัดสินใจรีบทานอาหารตรงหน้าให้เสร็จเรื่องแล้วกลับบ้าน หลังจากนั้นเธอกับเขาจะไม่ได้เจอกันอีก

ผิดไปจากคนตรงข้าม มือแกร่งยกไวน์ขึ้นจิบเรื่อย ๆ ระหว่างรอ ทั้งเฝ้าจับจ้องมองไม่วางตา กวาดไล้นัยน์ตาสีนิลไปบนเรือนร่างอรชรในชุดไทยล้านนาโบราณ ผ้าไหมสีแดงรัดหน้าอกอวบดันจนเนินทรวงโผล่พ้นรำไร แสงไฟสีเหลืองนวลของห้องอาหารยิ่งจับให้เธอนวลกระจ่างนัยน์ตาพร่าพราย จนเขาต้องยกไวน์ขึ้นดื่มอีกเพื่อระงับอาการกายแกร่งชูชัน

ดวงหน้างามเย้ายวนด้วยความสาวเต็มวัย ปากกระจับเชิดขึ้นยามเธอเปล่งเสียงตวาดแหลม  มือยกแก้วไวน์ขึ้นจิบแล้วแสร้งมองไปทางอื่นลดเพดานความร้อนในกายลง จึงเห็นบอดี้การ์ดแสงทัดยืนอยู่ห่างออกไปกำลังทำหน้าตาเบิกบานผิดปกติจนเขานึกหมั่นไส้

“ฉันยอมรับว่าเราเคยชอบพอกัน”

จู่ ๆ แม่เลี้ยงสาวฝั่งตรงข้ามก็เอ่ยพูดเรื่องเก่าขึ้นมาจนเขาหันกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ จับจ้องดวงหน้างดงามมีสีแดงระเรื่อขึ้นบางเบา มือเล็กเรียวดั่งลำเทียนรวบช้อน ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนเกือบหมดในคราวเดียว ตาคมดุจเหยี่ยวจับจ้องปฏิกิริยาของกายสาวที่แสดงออก แก้มแดงปลั่งกว่าเดิมเมื่อเติมแอลกอฮอล์ลงท้อง

“แต่นั่นมันนานมาแล้วพ่อเลี้ยง เจ็ดปี แล้วมันเป็นความสัมพันธ์ระยะสั้น ไม่น่าจะถึงสามเดือน”