บทที่ 5/2

“ช้วยข้าด้วย…ย” เสียงร้องโหยหวนของมู่ซูซินยังคงดังไม่แผ่ว เถาฮวาเองก็ยังวิ่งหน้าตั้งด้วยความเร็วคงที่ มุ่งตรงไปยังทะเลสาบอย่างคุ้นเคย

เฟิ่งเสวียนจีที่คราแรกดูอารมณ์ดีเพราะได้แกล้งคนตัวเล็ก แววตาเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก รีบควบเหลยถิงตามไปด้วยความเร็วสูง เขาลืมเรื่องทะเลสาบไปเสียสนิท!

เถาฮวาเป็นม้าที่ชอบเล่นน้ำมาก ส่วนมู่ซูซินว่ายน้ำไม่เป็น! หากปล่อยเถาฮวาให้วิ่งเล่นเองตามใจชอบมันต้องกระโจนลงทะเลสาบแน่! ยิ่งคิดเฟิ่งเสวียนจีไม่รอช้าเร่งควบม้าจนตามมาทัน

เมื่อไปถึงตัวเถาฮวาเขากระโจนออกจากหลังเหลยถิง ขึ้นไปขี่ซ้อนด้านหลังมู่ซูซินและหยุดม้าไว้ได้ในที่สุด

ม้าสาวพ่นลมออกทางจมูกอย่างขัดใจ เพราะอดไปเล่นน้ำอย่างที่มันต้องการ แต่กระนั้นก็ยอมหยุดอยู่นิ่งๆ ไม่แสดงท่าทีดื้อรั้นแต่อย่างใด

มู่ซูซินคลายท่อนแขนออกจากคอเถาฮวา ตัวสั่นเทาราวลูกนกแรกเกิด แพขนตาหนาเปียกชุ่ม บนแก้มใสอาบไปด้วยหยาดน้ำตา ส่งเสียงตัดพ้อเฟิ่งเสวียนจีขณะดิ้นรนเพื่อลงจากม้า

“ฮึก ท่านอ๋องใจร้ายใจดำที่สุด หม่อมฉันไปทำสิ่งใดให้ทรงโกรธเคืองนักหนา ถึงได้แกล้งกันแบบนี้ ฮือออ ปล่อยหม่อมฉันลงนะเพคะ”

แต่แทนที่เฟิ่งเสวียนจีจะปล่อยคนตัวเล็กลงจากหลังม้าตามที่นางร้องขอ เขากลับเปลี่ยนมากอดเอวบางของนางแน่นขึ้นแทน

“เจ้า…หยุดดิ้นก่อนได้ไหม เปิ่นหวางก็มาช่วยแล้วไง หยุดร้องไห้ได้แล้ว เปิ่นหวางไม่รู้นี่ว่าเจ้าจะกลัวขนาดนี้ หายกลัวได้แล้ว โตแล้วไม่ใช่เด็กน้อยเสียหน่อย ร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้ไม่อายเถาฮวาหรือคนอื่นๆรึ” พูดจบก็ยกมือลูบหัวทุยของคนตัวเล็กแผ่วเบา เหมือนอย่างที่เจียงไทเฮาเคยปลอบเขาเมื่อครั้งยังเยาวัย

‘นุ่มนิ่มเหมือนกระต่ายจริงๆด้วย’

บรรดาองครักษ์ต่างเหลือบมองกันด้วยสายตาแปลกประหลาด ฉีอ๋องผู้เหี้ยมโหดกำลังปลอบหญิง นี่พวกเขาไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่?!

มู่ซูซินที่กำลังสวมบทนางเอกเจ้าน้ำตาสะอื้นฮักจนตัวโยน พลันหยุดสะอื้นทันที ค่อยๆหันไปมองบุรุษตัวโตด้านหลังด้วยสายตาเหลือเชื่อ ‘อย่าบอกนะ ว่ามีมุมอ่อนโยนกับเขาเหมือนกัน‘

“ฮึก หยุดร้องก็ได้เพคะ แต่หม่อมฉันอยากกลับบ้านแล้ว ฮึก ไม่อยากขี่ม้าเล่นต่อแล้ว” พร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างมีจริต

กลับไปเมืองตงเฉิงเมื่อไหร่ นางจะส่งจดหมายไปขอให้ท่านตาตบรางวัลงามๆ ให้แก่ป้าเหมย อดีตนางคณิกาชื่อดังของเมืองชิงหลิงทันที เรื่องที่ช่วยถ่ายทอดวิธีใช้มารยาหญิงและการบีบน้ำตาได้ตามสั่งให้นาง ถึงจะเหนื่อยไม่น้อยที่ต้องตีบทให้แตก แต่ก็ต้องยอมรับว่าได้ผลเกินคาด

เมื่อเห็นว่าไม่สนุกแล้ว เฟิ่งเสวียนจีจึงสั่งให้กลับตำหนัก โดยที่ตัวเขาขี่ม้าตัวเดียวกันกับมู่ซูซิน

ผ่านไปไม่นานร่างบางที่ร้องไห้จนเหนื่อย เลยเผลอหลับคาหลังม้าจนศีรษะโยกคลอนไปมา คนตัวโตด้านหลังหัวคิ้วเข้มขมวดมุ่น ขยับมือดึงนางให้เอนพิงอกของตน จากนั้นจึงเลื่อนมือมากอดเอวคอดกิ่วไว้กันไม่ให้ตก ขี่เถาฮวาเดินอย่างไม่เร่งรีบ เพราะเกรงว่านางจะตื่นแล้วงอแงใส่เขาอีก เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด คิดว่าเขารังแกสตรีอ่อนแอไม่มีทางสู้ ที่กำลังทำอยู่เพราะห่วงชื่อเสียงของเขาต่างหาก

สัมผัสนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมละมุนจากกายสาว กอปรกับเรือนร่างอรชรในอ้อมแขน กระตุ้นให้ก้อนเนื้อในอกเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง

พระพักตร์หล่อเหลาก้มมองดวงหน้างามใกล้ๆ จนเห็นแพขนตายาวหนาชัดเจน คิ้วทรงใบหลิวเรียงเส้นสวย

ผิวพรรณของมู่ซูซินขาวเนียนละเอียดน่าสัมผัส พวงแก้มใสมีเลือดฝาดเป็นสีชมพูระเรื่อโดยไม่ต้องแต่งแต้มชาด จมูกโด่งรั้นได้รูป รับกับริมฝีปากกระจับอวบอิ่มมันวาวสีแดงเหมือนขนมหวานน่าลิ้มลอง

เหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาพลันฉายขึ้นในความคิด และเมื่อรำลึกถึงสัมผัสนุ่มหยุ่นบนนิ้วโป้งข้างซ้าย ในทรวงอกรู้สึกเหมือนมีขนนกมาปัดผ่าน

ครึ่งชั่วยามต่อมาเฟิ่งเสวียนจีและทุกคนก็กลับมาถึงตำหนัก ลี่อิ่งและลี่เจินที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปด้วย กำลังรอรับนายของตนอย่างกระวนกระวายอยู่หน้าคอกม้า ครั้นเห็นว่าเจ้านายนอนหลับพิงอกของฉีอ๋องบนหลังม้า โดยที่ฝ่ายชายกอดเอวของนางไว้แน่น สาวใช้ทั้งสองรีบก้มหน้างุด จ้องปลายเท้าของตนอย่างเอาเป็นเอาตาย

‘ว้าย พระชายาช่างเสน่ห์แรงจริงๆ ออกไปขี่ม้าแป๊บเดียว ขากลับทำให้ท่านอ๋องตระกองกอดแน่นขนาดนี้ สุดยอดเลยเพคะ’

และเมื่อม้าหยุดเฟิ่งเสวียนจีจึงปลุกคนตัวเล็กในอ้อมแขน “ถึงแล้ว ตื่นเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับไปนอนต่อที่ห้อง”

มู่ซูซินงัวเงียลืมตาตื่น พอรู้สึกตัวว่าตนนอนพิงแผ่นอกของคู่แค้นอยู่ก็สะดุ้ง ท่าทางเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วอึดใจ “ขะ ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ ที่พาหม่อมฉันมาส่ง”

“จะขอบใจข้าทำไม ที่นี่ตำหนักของข้า ไม่ให้ข้ากลับบ้านแล้วจะให้ข้าไปไหน” คนตัวโตตอบกลับมาเสียงห้วน ขยับตัวกระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว ลงมายืนรอรับคนตัวเล็กอยู่ด้านล่าง

“…” มู่ซูซิน ‘ก็ไปไกลๆไงเพ่! พูดจาดีๆไม่เป็นหรือไง กวนประสาทตลอด’

“หม่อมฉันลงเองได้เพคะ ไม่รบกวนท่านอ๋องดีกว่า” ท่าทางของนางห่างเหิน ไม่ประจบประแจงเรียกแทนตัวเองว่าซินเอ๋อร์เพราะยังหมั่นไส้อีกฝ่ายอยู่

เฟิ่งเสวียนจีทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ยอมขยับตัวไปไหนยังคงรอรับนางอยู่ตรงนั้น พร้อมรับสั่งเร่งนางเสียงห้วน

“จะลงมาดีๆหรือต้องให้เปิ่นหวางกระชากเจ้าลงมา”

ร่างบางที่อยู่บนหลังม้าถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย วันนี้นางไม่เหลือเรี่ยวแรงมาต่อกรกับเขาอีกแล้ว จึงยอมโน้มตัวให้เขาช้อนอุ้มโดยละม่อม ครั้นลงมายืนบนพื้นได้ก็รีบยอบกายขอบคุณ

อีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้ารับ ก่อนเปล่งเสียงขึ้นมาว่า “เปิ่นหวางชอบให้เจ้าแทนตนเองว่า ซินเอ๋อร์ มากกว่า มื้อเย็นวันนี้เปิ่นหวางจะไปรับที่เรือนอู่ถง” รับสั่งจบก็เดินจากไป ปล่อยให้มู่ซูซินยืนหน้าเหวออยู่ตรงนั้น

“ท่านอ๋องพูดว่าอะไรนะ เย็นนี้ทำไมนะลี่อิ่ง ลี่เจิน ข้ายังไม่ตื่นดี ยังเมาขี้ตาอยู่ฟังไม่ชัด”

“ท่านอ๋องรับสั่งว่า เย็นนี้จะมากินข้าวกับพระชายาเพคะ” ลี่อิ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบคำถามนายของตน

คนฟังหน้าเหวอหนักกว่าเก่าคราวนี้ ครั้นได้สติกลับมาก็รีบสั่งลี่เจินให้ไปหาเหวินกงกง เพื่อขอคำแนะนำเรื่องอาหารที่เฟิ่งเสวียนจีชอบและไม่ชอบกิน จากนั้นจึงเร่งกลับเรือน รีบสั่งงานบ่าวไพร่ให้จัดเตรียมโต๊ะอาหารที่ชานเรือนข้างสวน พร้อมจุดเทียนสร้างบรรยากาศให้ดูโรแมนติก

เย็นวันนี้มู่ซูซินแต่งกายด้วยชุดผ้าแพรสีม่วงอมชมพูดูอ่อนหวาน พวงแก้มใสแต่งแต้มชาดผสมผงมุกสีชมพูอ่อนเป็นประกายยามต้องแสง ขอบตาบนกรีดหมึกดำเส้นเล็กที่หางตา กลีบปากอิ่มเป็นสีแดงสวยอยู่แล้วจึงทาขี้ผึ้งเล็กน้อยให้ดูชุ่มฉ่ำน่าจูบ เพียงเท่านี้มู่ซูซินก็งดงามสะกดสายตา

เมื่อได้เวลาจึงมายืนหน้าแฉล้มรอรับสามีหน้าเรือนอู่ถง เฟิ่งเสวียนจีที่เพิ่งมาถึงลมหายใจสะดุด นับเป็นอีกครั้งที่เขาถูกรูปโฉมของนางล่อลวง

“ซินเอ๋อร์ คารวะท่านอ๋องเพคะ” เจ้าของเสียงหวานยอบกายแช่มช้อยให้สามี

วรกายสูงก้าวมาหานาง ยื่นมือประคองช่วยให้ลุกขึ้น แม้ดวงพักตร์ยังคงเรียบเฉย หากแววตากลับทอประกายยิ้มๆ สุรเสียงทุ้มนุ่มนวลดังขึ้นตามมา

“ไม่ต้องมากพิธี เข้าไปข้างในกันเถิด ชายารัก”

*******************