ตอนที่ 10 ล้มป่วย

ตอนที่ 10 ล้มป่วย

         หลังจากนั้นไม่นาน แพทย์ก็เข้ามาตรวจอาการของคีรินทร์ “อาการของคุณคีรินทร์น่าจะเป็นผลมาจากการพักผ่อนไม่เพียงพอครับ ร่วมกับอาการฮีทที่กำลังจะเริ่มต้น ทำให้ร่างกายอ่อนเพลียมากกว่าปกติ”

         “ฮีท” คีรินทร์ทวนคำเสียงแผ่วเบา “แต่ผมฉีดยาระงับฮีทไปแล้วนะครับ”

         “ยาที่คุณฉีดไปเป็นแค่ยาระงับฮีททั่วไปครับ ซึ่งในบางครั้งอาจไม่ได้ช่วยป้องกันการฮีทที่ถูกกระตุ้นจากฟีโรโมนของอัลฟ่า” แพทย์อธิบาย “จากผลตรวจเลือดพบว่าร่างกายของคุณคีรินทร์มีปฏิกิริยาต่อต้านฟีโรโมนของอัลฟ่ารุนแรงกว่าปกติมาก”

         “ปฏิกิริยาต่อต้าน หมายความว่ายังไงครับ” อิสราถาม

         “หมายความว่าร่างกายของคุณคีรินทร์ไม่ได้ตอบสนองต่อฟีโรโมนของอัลฟ่าเหมือนโอเมก้าทั่วไป แต่กลับตอบสนองในทางตรงกันข้าม ซึ่งอาจจะทำให้เกิดอาการฮีทก่อนกำหนดและอ่อนเพลียได้อย่างที่เห็น”

         คำอธิบายของแพทย์ทำให้คีรินทร์หน้าซีดเผือด ส่วนอิสราก็ยืนนิ่งด้วยความตกใจ

         “แล้วมีวิธีแก้ไขไหมครับ” อิสราถาม

         “มีครับ” แพทย์ตอบ “แต่มันเป็นวิธีที่ค่อนข้างอันตรายและจำเป็นต้องได้รับการดูแลจากผู้เชี่ยวชาญอย่างใกล้ชิด”

         คีรินทร์หันไปมองอิสราด้วยความกังวล “ผมว่าผมไม่เป็นไรแล้ว เรากลับกันเถอะ”

         “ไม่” อิสราพูดเสียงแข็ง “นายต้องเข้ารับการรักษาที่นี่เดี๋ยวนี้”

         คีรินทร์ตกใจกับคำพูดของอิสรา เขาไม่คิดว่าอิสราจะจริงจังกับเรื่องนี้ขนาดนี้

         “แต่…มันเป็นการรบกวนคุณ รวมถึงกองถ่ายด้วย” คีรินทร์พูดเสียงแผ่วเบา “ผมไม่อยากให้ทุกคนต้องมาเสียเวลาเพราะผมอีก”

         “เรื่องอื่นอย่าเพิ่งสนใจเลย” อิสราพูด “ตอนนี้นายต้องรักษาตัวให้หายดีก่อน”

         คำพูดของอิสราทำให้คีรินทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขามองใบหน้าของอิสราที่เต็มไปด้วยความจริงใจ แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจของเขาเริ่มสั่นคลอนอย่างรุนแรง

         “คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” คีรินทร์เอ่ยปากเสียงอ่อยอย่างคนรู้สึกผิด “ผมแค่ฉีดยา และกินยาระงับอาการฮีทเพิ่มอีกหน่อย เราก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลา และเสียเงินขนาดนั้นก็ได้”

         “นายเลิกดื้อด้านได้แล้ว” อิสราตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นอีกฝ่ายไม่สนใจสุขภาพของตัวเองมากขนาดนี้ “นายรักษาตัวให้หายดีก่อน ส่วนเรื่องกองถ่าย ฉันจะจัดการเอง”

         “แต่ว่า...” คีรินทร์ยังคงอิดออดออกมา

         “หรือนายอยากจะถ่ายไป ล้มกองไปเป็นวันๆ แบบนั้น ฉันว่าฉันคงเสียเวลาอีกมากทีเดียว” อิสราเริ่มเอ่ยขู่ออกมาทันทีที่เห็นคีรินทร์ยังคงดื้อดึงไม่หยุด

         คีรินทร์เงียบไป เขารู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างมาจุกอยู่ที่คอ แม้คำพูดของอิสราจะฟังไม่ค่อยเข้าหู แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่ชายหนุ่มมีให้ นั่นทำให้คีรินทร์เริ่มรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาในท้อง เขาไม่เคยได้รับความเอาใจใส่จากใครมากขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะจากอัลฟ่า

         “โอเคครับ” คีรินทร์พูดในที่สุด “ผมจะยอมรักษาแล้ว”

         “ดี” อิสราพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างจริงใจเป็นครั้งแรก รอยยิ้มนั้นไม่ได้ดูเย่อหยิ่งหรือดูถูกเขาเหมือนที่คีรินทร์เคยเห็นมาก่อน แต่เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและมันทำให้คีรินทร์รู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

         หลังจากนั้น อิสราก็จัดการเรื่องเอกสารและค่าใช้จ่ายในการเข้ารับการรักษาให้กับคีรินทร์อย่างรวดเร็ว เขาทำทุกอย่างราวกับว่าเขาเป็นคนในครอบครัวของคีรินทร์เอง

         “ขอบคุณ คุณอิสอีกครั้ง” คีรินทร์กล่าวอย่างรู้สึกซาบซึ้งใจ

         “นายยังมีเวลาขอบคุณฉันอีกเยอะ” อิสราเลิกคิ้ว พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม

         คีรินทร์หัวเราะออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางกวนอารมณ์ของอิสรากลับมาเหมือนเคย

         เมื่อคีรินทร์เข้ารับการรักษาในห้องพักฟื้น อิสราก็ยังคงอยู่เป็นเพื่อนเขาตลอดทั้งคืน เขานั่งเฝ้าคีรินทร์อยู่ข้างเตียงจนกระทั่งคีรินทร์หลับไปในที่สุด

         คีรินทร์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในตอนเช้า เขาเห็นอิสราหลับอยู่บนโซฟาในห้องพักฟื้นด้วยท่าทางที่ดูไม่สบายตัวเลยสักนิด คีรินทร์คลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขารู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก

         เมื่ออิสราที่เพิ่งรู้สึกตัว เขารีบลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้ามาหาคีรินทร์ “นายโอเคไหม มีอะไรไม่สบายหรือเปล่า”

         “ผมโอเค” คีรินทร์ตอบ “คุณไม่น่าจะอยู่เฝ้าผมเลย ผมเกรงใจ”

         “ฉันเต็มใจ” อิสราพูด “แล้วนายรู้สึกดีขึ้นหรือยัง”

         “ดีขึ้นมากแล้ว” คีรินทร์ตอบ “ขอบคุณนะ”

         คำขอบคุณของคีรินทร์ทำให้อิสรารู้สึกดีใจอย่างน่าประหลาด เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคำขอบคุณง่ายๆ แค่คำเดียว จะทำให้เขารู้สึกดีได้ขนาดนี้

         หลังจากนั้น อิสราก็พาคีรินทร์ไปพบแพทย์อีกครั้ง แพทย์แจ้งให้ทราบว่าอาการของคีรินทร์ดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังคงต้องดูแลตัวเองอย่างใกล้ชิด และต้องหลีกเลี่ยงการสัมผัสกับฟีโรโมนของอัลฟ่าที่รุนแรงจนกว่าร่างกายจะปรับตัวได้

         “งั้นก็หมายความว่าเราต้องอยู่ห่างกัน” อิสราถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

         “ถูกต้องครับ” แพทย์ตอบ “จนกว่าร่างกายของคุณคีรินทร์จะแข็งแรงกว่านี้”

         คำตอบของแพทย์ทำให้คีรินทร์ถึงกับหน้าเสีย ส่วนอิสราก็ยืนนิ่งด้วยความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

         “แต่...ถ้าเราไม่เข้าฉากด้วยกัน แล้วซีรีส์จะทำยังไง” คีรินทร์ถาม

         “เราจะถ่ายฉากของคุณคีรินทร์ก่อน ส่วนฉากของคุณอิสราจะถ่ายทีหลัง” ผู้จัดการของทั้งคู่ที่เพิ่งเดินทางมาถึงกล่าวขึ้น “แต่ถ้าเป็นฉากที่ต้องเข้าด้วยกันจริงๆ เราก็จะใช้เทคนิคพิเศษในการถ่ายทำ”

         คำอธิบายของผู้จัดการทำให้ทั้งคู่รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ความรู้สึกผิดหวังที่ต้องอยู่ห่างกันกลับยังคงค้างอยู่ในใจของทั้งคู่

         “ถ้าอย่างนั้น…ผมคงต้องขอตัวก่อนนะ” คีรินทร์พูด “ขอบคุณอีกครั้งนะครับคุณอิสรา”

         คีรินทร์ก้าวเดินออกจากห้องพักฟื้นไปอย่างช้าๆ โดยมีผู้จัดการส่วนตัวของเขาเดินตามไปติดๆ

         อิสรามองตามแผ่นหลังของคีรินทร์ด้วยความรู้สึกที่สับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกผิดหวังที่ต้องอยู่ห่างจากโอเมก้าคนนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาเคยเกลียดและรังเกียจคีรินทร์มากขนาดนี้