ตอนที่ 9 เปลี่ยนท่าที

ตอนที่ 9 เปลี่ยนท่าที

         บรรยากาศในห้องพักเริ่มดีขึ้นกว่าเดิม คีรินทร์ค่อยๆ ผ่อนคลายลงจนสามารถหายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง

         ส่วนอิสราก็ยืนมองคีรินทร์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม เขามองเห็นคีรินทร์เป็นมากกว่าแค่คู่ปรับหรือคนที่น่ารำคาญ แต่เป็นคนที่เขาอยากจะทำความรู้จักและปกป้องอย่างจริงจัง

         หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายในกองถ่ายที่เกิดขึ้น  บรรยากาศภายในกองก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากหน้ามือเป็นหลังมือ อิสราไม่ได้แสดงท่าทีเย่อหยิ่งใส่คีรินทร์อีกต่อไป ส่วนคีรินทร์ก็ลดความแข็งกระด้างลงเมื่อต้องพูดคุยกับอิสรา ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของทั้งคู่ แต่ไม่มีใครกล้าถาม

         วันถัดมา เป็นคิวถ่ายทำฉากที่สองของพวกเขา ซึ่งเป็นฉากที่พยัคฆ์ต้องปลอมตัวเป็นคนธรรมดาเพื่อพาคีรินหนีไปซ่อนตัวที่บ้านของเขา ฉากนี้ต้องมีการสัมผัสตัวกันเล็กน้อย แต่ไม่มีการกอดหรือใกล้ชิดกันมากเหมือนฉากแรก

         “พร้อมนะ” อิสราถามคีรินทร์เมื่อเห็นว่าทีมงานกำลังเตรียมกล้อง

         คีรินทร์พยักหน้าเล็กน้อย “พร้อมครับ”

         พวกเขาเริ่มซ้อมบทกันอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีการปะทะคารมกันเหมือนครั้งก่อน ทั้งคู่สามารถแสดงได้อย่างราบรื่นและเป็นธรรมชาติจนผู้กำกับรู้สึกประหลาดใจ

         “ทำได้ดีมากครับ ผ่าน ไปฉากต่อไปได้เลย” ผู้กำกับสั่งด้วยความดีใจ

         เมื่อผู้กำกับสั่งให้ไปฉากต่อไป อิสราก็อาสาเดินไปช่วยคีรินทร์ถือเสื้อคลุมที่กำลังจะนำไปเข้าฉาก

         คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมองอิสราด้วยความประหลาดใจ “ไม่ต้องหรอกครับ ผมถือเองได้”

         “อย่าดื้อ” อิสราพูดเสียงเรียบ “ฉันแค่อยากช่วย”

         คีรินทร์ไม่ตอบอะไร เขาแค่ก้มหน้าเดินตามอิสราไปเงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่สับสนในใจ

         ตลอดทั้งวัน อิสราคอยดูแลคีรินทร์เป็นพิเศษ ไม่ว่าจะคอยหยิบน้ำให้ หรือคอยช่วยถือของ จนทีมงานหลายคนอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมซุปตาร์ตัวพ่อที่แสนจะเย่อหยิ่งถึงได้กลายเป็นคนอบอุ่นได้ขนาดนี้

         “คุณอิส ช่วงนี้คุณดูเป็นห่วงเป็นใยคุณคีรินทร์เป็นพิเศษเลยนะ” ฐานวินถามขึ้นในขณะที่ทั้งคู่นั่งพักระหว่างถ่ายทำ

         “เป็นนักแสดงนำเหมือนกัน ก็ต้องดูแลกันเป็นธรรมดา” อิสราตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ไม่มีใครกล้าถามต่อ

         ในขณะที่อิสราตอบคำถามนั้น คีรินทร์ก็แอบได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ เขาแอบยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของอิสรา

         หลังจากถ่ายทำเสร็จในตอนเย็น คีรินทร์และอิสราต่างก็รีบเดินไปขึ้นรถของตัวเองเพื่อกลับบ้าน แต่เมื่อคีรินทร์กำลังจะก้าวขึ้นรถ เขาก็รู้สึกถึงอาการวิงเวียนศีรษะอย่างกะทันหัน จนเกือบจะล้มลงไปกับพื้น

         “เฮ้ย” อิสราที่เพิ่งจะก้าวขึ้นรถตัวเองหันมาเห็นเหตุการณ์พอดี เขารีบวิ่งเข้ามารับร่างของคีรินทร์เอาไว้ในอ้อมแขน

         “นายเป็นอะไรไป” อิสราถามด้วยความเป็นห่วง

         “ผม…ผมไม่รู้” คีรินทร์ตอบเสียงแผ่วเบา “ผมแค่วิงเวียนศีรษะนิดหน่อย”

         อิสราไม่รอช้า เขาตัดสินใจอุ้มคีรินทร์ขึ้นมาแล้วเดินตรงไปที่รถของตัวเองทันที

         “คุณอิส จะทำอะไรน่ะ พวกนักข่าวรออยู่ด้านนอกนะ” ฐานวินรีบเข้ามาห้าม

         “ฉันจะพานายไปส่งโรงพยาบาล” อิสราพูดโดยไม่สนใจผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองแม้แต่น้อย

         “แต่…”

         “ไม่มีแต่” อิสราพูดเสียงแข็ง “อาการของนายมันไม่ปกติ”

         คีรินทร์ที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของอิสราได้แต่มองหน้าอิสราด้วยความรู้สึกที่สับสนและประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าอิสราจะกล้าเสี่ยงที่จะทำอะไรแบบนี้เพื่อเขา

         ในที่สุด อิสราก็พาคีรินทร์ขึ้นรถได้สำเร็จ และเขาก็รีบขับรถออกจากกองถ่ายทันที ทิ้งให้ผู้จัดการของทั้งคู่ต่างยืนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

         คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมองอิสราที่กำลังตั้งใจขับรถ “คุณทำแบบนี้ทำไม”

         “ก็อย่างที่บอก ฉันแค่เป็นห่วง” อิสราตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความจริงใจที่คีรินทร์สัมผัสได้

         “แต่คุณไม่จำเป็นต้องเสี่ยงขนาดนี้” คีรินทร์พูด “ถ้ามีใครเห็นเข้า…”

         “ก็ช่างมัน” อิสราพูด “สุขภาพของนายสำคัญกว่าเรื่องพวกนั้น”

         คีรินทร์เงียบไป เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะคำพูดของอิสราทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

         รถของอิสราแล่นไปตามท้องถนนยามค่ำคืนด้วยความเร็วสูง แต่ไม่ได้เร็วจนน่ากลัว คีรินทร์ที่นั่งอยู่ข้างคนขับยังคงมีอาการวิงเวียนศีรษะอยู่บ้าง เขานั่งเอนตัวพิงเบาะรถแล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ

         “ฉันว่านายควรหาหมอ” อิสราพูดขึ้นหลังจากขับรถออกมาได้สักพัก “อาการของนายมันไม่ปกติ”

         คีรินทร์เปิดตาขึ้นมามองอิสรา “คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่อ่อนเพลีย”

         “อ่อนเพลียจนเกือบจะล้มหัวฟาดพื้นเลยเหรอ” อิสราถามเสียงเรียบ “เชื่อฉันเถอะ ไปหาหมอดีที่สุด”

         คีรินทร์ไม่ตอบอะไร เขาแค่เงียบแล้วมองไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงยอมให้อิสราพามาโรงพยาบาลทั้งๆ ที่ใจจริงก็ยังหวาดระแวงอัลฟ่าคนนี้อยู่

         ในที่สุดรถของอิสราก็ขับเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง อิสราพาคีรินทร์ลงจากรถแล้วเดินนำเขาเข้าไปในแผนกฉุกเฉินทันที

         “คนไข้มีอาการวิงเวียนศีรษะครับ” อิสราพูดกับพยาบาลด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

         พยาบาลมองคีรินทร์ด้วยสายตาที่สงสัย ก่อนจะหันไปถามอิสราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ขอโทษนะคะ…คุณคือคุณอิสราใช่ไหมคะ”

         “ครับ” อิสราตอบเสียงเรียบ “ตอนนี้สนใจคนไข้ก่อนดีกว่าครับ”

         พยาบาลยิ้มเจื่อน รีบทำตามคำสั่งของอิสราอย่างรวดเร็ว เธอพาคีรินทร์ไปตรวจอาการในห้องตรวจที่อยู่ไม่ไกลจากแผนกฉุกเฉิน อิสราเดินตามเข้าไปในห้องด้วยความกังวล

         “คุณอิส ผมคิดว่าคุณออกไปรอด้านนอกดีกว่านะ” คีรินทร์พูด “ถ้ามีใครเห็นเข้า…”

         “ไม่ต้องห่วง” อิสราพูดเสียงเรียบ “ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน”

         คีรินทร์เงียบไป เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะคำพูดและการกระทำของอิสราทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก